Niet die van Slochteren

Waarom niet een ingegroeide teennagel? Of een ontstoken whatschamacallit? Of liever nog: helemaal geen klachten? Nee hoor, ik niet. Eerst was er een heupoperatie waarna ik wekenlang op mijn rug moest slapen (wat ik niet kan), nu was het een oogoperatie waarna ik drie nachten op mijn buik moest liggen en de hele dag mijn hoofd naar beneden moest houden. Op mijn buik slapen lukte het nachtje in het ziekenhuis alleen met een knock-out slaappil die men mij niet mee naar huis gaf. Ik vermoed dat het medisch personeel te bang is om iemand verslaafd te maken aan dat spul. Die houding met het hoofd constant naar beneden was overdag ook een hele opgave. Na drie slapeloze nachten was ik niet de leukste versie van muzelluf maar aan alles komt een einde. Inmiddels liggen er al twee heerlijke nachten achter mij, op de favoriete zij. 

Over de operatie valt veel te zeggen en schrijven maar ik houd hier de ingekorte versie aan. Dokter Manuel groette mij vriendelijk toen ik de operatiekamer binnenkwam. Ik droeg een soort diadeem met stalen schijven om mijn hoofd. Die magneten zorgden er hoogstwaarschijnlijk voor dat mijn hoofd niet kon bewegen op de operatietafel. Het is microchirurgie die met behulp van een microscoop wordt uitgevoerd dus bewegen mag niet. De anesthesist had mij daaraan voorafgaand in mijn oog geprikt voor de lokale verdoving en de anesthesisch verpleegkundige gaf mij een kalmeringsmiddel via het infuuskraantje. Die combinatie moest mij pijnloos door de operatie loodsen. Er kwam een soort koker op mijn oog (waarin de onderkant van de microscoop paste), er werd een kleedje over mijn gezicht uitgerold dat werd glasgestreken en daarna werd daarin een venster gemaakt. De eerste handeling in mijn oog meende ik nog te voelen dus op advies van de chirurg kwam er nog een shotje verdoving bij.

Niet lang daarna hoorde ik hem luid en duidelijk tegen zijn assistente zeggen “Vamos” en wist ik dat hij op mij af kwam. Een gekke gewaarwording: bij bewustzijn zijn terwijl er in je oog chirurgisch wordt ingegrepen (vitrectomie). Alle tangetjes, slangetjes, zuigers en schrapers zag ik voorbijkomen maar ik voelde niets. Ik keek met belangstelling naar hun optreden, alsof ik naar een toneelstuk keek van onder de planken. Ook lette ik op mijn hartslag die in eenzelfde ritme klopte. De rust zelve. 

Er werd vocht uit mijn oogbol verwijderd, daarna werd die holte (die zorgt voor de bolling van het oog) gevuld met een speciaal gas. Vervolgens werd mijn natuurlijke lens vervangen door een kunstlens. Zo'n implantaat wordt geadviseerd omdat er vaak staar optreedt in het geopereerde oog in de maanden erna. Weer een stapje in de richting van een bionische vrouw. Tja. Wat ik nog steeds op mijn netvlies heb, is de relatief grote naald met dubbel hechtdraad die voorbij kwamen om de sclera (het oogwit) dicht te naaien. Ook een gekke gewaarwording. Die hechtingen in een ooghoek irriteren nu het meest maar ze lossen vanzelf op. De gaatjes in mijn oog vanwege de victrectomie zijn minuscuul dus die sluiten vanzelf. 

Ik denk dat de gehele operatie, inclusief voorbereidingen, ongeveer anderhalf uur duurde. Daarna vroeg ik de chirurg in mijn beste Spaans of de ingreep was geslaagd en zonder complicatie was verlopen. ¡Si! Met een beetje hulp van de anesthesist en met een ooglapje voor, stapte ik van de operatietafel. De man van het patiëntentransport bracht mij terug naar de kamer waar ik door verplegend personeel subiet op de buik werd gedirigeerd. 

De chirurg deed zijn ronde en vertelde dat ik beter een nacht kon blijven. Hij wilde mij sowieso de volgende ochtend zien om het eigen werk te controleren. Daarop hadden we niet gerekend (geen overnachtingsspullen) maar we zijn niet zo gauw uit het veld te slaan. Terwijl ik in operatiekleding in bed lag, ging mijn liefje naar warenhuis El Corte Ingles om een comfortabele pyjama te kopen. Ze kwam met een fraai flanellen bloemetjespak terug. De uren erna bracht ik afwisseld liggend op mijn buik en zittend, met gebogen hoofd, in een ruime stoel door. Alleen met een paardenmiddel kon ik een aantal uren achtereen slapend op mijn buik doorbrengen. Het ziekenhuisbed was goed maar bij lange na niet zo comfortabel als mijn eigen bed met memory foam-topper...Wat had ik na één nachtje buitenshuis alweer zin om naar huis te gaan!

Mijn liefje -mevroi Nachtegaal- stond de volgende morgen alweer vroeg naast mijn bed, de lieverd. Ik schoot uit mijn nieuwe pyjama! Na controle van het oog door de oogarts zwaaiden we af met een recept voor oogdruppels en -creme voor de komende tijd thuis. Het zicht in mijn geopereerde oog was uiterst wazig en scherpe lucht en licht kon ik op dat moment nog niet velen. Dat was normaal, naar verluidt. Ik werd als een halve Julia de Korte, kijkend naar de grond, naar de auto voortgetrokken. Dat was ook een gekke gewaarwording. Doorgaans loop ik voorop, vanwege een grotere pas. Met opgeheven hoofd.

Voorover gebogen leven is verdraaid lastig, kan ik je melden. Zelfs als het maar drie dagen zijn. Voorafgaand aan de operatie bedachten we een neksparende constructie die moest helpen bij de uitvoering van dit plan. Ik omringde mij met gevederde vriendjes, later zag ik ze zelfs in mijn oog! Die houding wordt terecht de ‘treurhouding’ genoemd. Het is afzien en vergt doorzettingsvermogen. Drinken deed ik voorover, met een rietje. Alleen tijdens het eten kwam ik kortstondig overeind. 

Die gebukte houding is nodig om het gas in de oogholte op de juiste plek te houden en het maculagat (de aanleiding tot de operatie) te dichten. Inmiddels zijn we een aantal dagen verder en begin ik langzaamaan te wennen aan meer gekke gewaarwordingen in het helende oog. Al liggend, luisterde ik naar de voorleesmoeder en naar favoriete podcasts (over vogels kijken, boeken en meer). Dat bracht afleiding. 

Die bel gas zie ik voortdurend voor mij; die bepaalt mijn beeld nu, kloppend op het ritme van mijn hartslag. Af en toe komt er een belletje los dat ik als een zwart vogeltje zie opstijgen. Ik zou mij ongemakkelijk voelen als ik niet wist dat het zo is bedoeld. Het niveau van de bel zie ik dagelijks slinken, dat is ook de bedoeling. Af en toe zit er vuurwerk of een discobal in het oog, zie ik vormen in diverse kleuren, komen er halo´s tevoorschijn. Van een bloedrode rand onderin schrok ik de eerste keer. Daarna niet meer. Ook als ik beide ogen sluit, zie ik van alles. Dat verandert niet met een ooglap voor. Het spektakel komt van binnenuit. Met zo’n beeld hoef je niet naar de bioscoop! 

Mijn hersenen moeten wennen aan het gemengde beeld en dat is vermoeiend. Mijn goede oog zegt op een bepaald moment van de dag dat het welletjes is. Een boek lezen is er nog niet bij. Zeker geen uren achtereen, zoals ik gewend ben. De hele krant lezen lukt nog niet. Na het typen van dit blog liep het zicht drastisch terug. Het is minder dan een week geleden dat ik werd geopereerd dus geduld is een schone zaak (al is het moeilijk voor iemand als ik)... 

Op een bepaald moment lag ik achterover op een stoel, wachtend op een oogdruppel van Florence toen er een loupezuiver beeld voor mijn ogen optrad. Wow! Dat is het toekomstbeeld als het gat dicht is, het gas in mijn oog op natuurlijke wijze is vervangen door oogvocht en de nieuwe lens doet wat die moet doen. (Wat werkt het lichaam ingenieus, he?!) Het gaat enkele weken duren maar aan dat gave vooruitzicht houd ik mij vast. Mijn donkerste zonnebril ligt klaar. Het wordt hier erg zomers volgende week. Dan staat er ook weer een controle in het ziekenhuis gepland.

Hartelijk dank voor alle lieve, bemoedigende berichten en andere blijken van medeleven. Die koester ik.