Fopsie!

Mijn grootste hobbies hebben alles te maken met kijken. Lezen, fotograferen, bloggen en reizen... daarvoor heb je goede ogen nodig. Als ik praat of schrijf over mijn motivatie om te reizen, gebruik ik altijd de uitdrukking dat ik iets met eigen ogen wil zien. Je kunt wel geabonneerd zijn op National Geograhic, of YouTube-filmpjes bekijken van prachtige bestemmingen maar er gaat niets boven het zelf ondernemen, zelf ervaren. Mijn grootste angst  als het gaat om ziek of gebrekkig worden, is zicht verliezen en blind worden. 

We gingen enkele weken geleden op weg naar de amandelbloesems in een (voor ons) nieuw gebied in het binnenland van Alicante. We doen dat elk jaar, telkens via een andere route. We wisten deze keer niet zeker of we te vroeg of te laat waren om die kleurenpracht te zien. Het is momenteel nogal verwarrend qua weer: soms te warm voor de tijd van het jaar, dan weer veel te koud.

Ik rijd graag auto en dat deed ik die dag ook. De wegbewijzering was nogal onscherp, leek mij. Eerst legde ik mijn hand over het ene oog en daarna over het andere. Dat was schrikken. Een kant was niet best en dat werd ik mij op dat moment voor het eerst bewust. Nu kan dat gebeuren na een slechte nachtrust maar die ochtend stond ik juist fris en fruitig op. 

Het slechte zicht in een oog hield mij die dag wel bezig. Desalniettemin maakte ik mooie bloesemfoto´s, al zeg ik het zelluf. De volgende morgen maakte ik een online afspraak bij de oogarts in het ziekenhuis. Ik kon pas na enkele weken bij hem terecht, helaas. De meeste Nederlanders en de Spanjaarden in het ziekenfonds zouden hun handen dichtknijpen met die afspraak maar ik ben beter gewend. Vervolgens ging ik op het web lezen over mijn klachten, de bevindingen verontrustten mij. Bij klachten die leken op de mijne las ik dat, als je te laat bent met de diagnose, het kan leiden tot onherstelbare schade in het oog en zelfs tot blindheid.

Nu moest mijn liefje die week naar de traumatoloog in het plaatselijke ziekenhuis. Het goede nieuws is dat ze klaar is met fysiotherapie, de pijn weg is en ze officieel afzwaaide. Het gaat goed met haar en haar pootje. Joehoe! Dagelijks zijn we weer lekker aan de wandel, met telkens een grotere ronde in het vizier. 

Nu we daar toch waren, liep ik even naar de verpleegster van de oogarts om te vragen of ik die dag een consult kon krijgen. Het was erg druk in de wachtruimte. Toen er even geen patiënt binnenzat, klopte ik op de deur en legde de kwestie aan haar voor. Ze zuchtte meermalen diep. Ze zag geen mogelijkheid die dag, er was zó ontzettend veel te doen! Maar ik liet mij niet wegsturen. Ik zei haar dat ik mij zorgen maakte, dat ik niet blind wilde worden. Ze keek mij recht in de ogen (denk ik): “goed dan, maar je moet wel geduld hebben.” Bij de balie freubelde men mij in het patiëntenregister voor de late namiddag. We kochten het laatste broodje in de kantine en gingen zitten. Geduld is een schone zaak en iets waarop een mens kan oefenen. De illustratie hiernaast kwam overigens tot stand na een verzoek aan ChatGPT, het inmiddels veelbesproken AI-programma dat automatisch beelden genereert. Ik vroeg om een oog in de stijl van Dali.  

Na ongeveer anderhalf uur wacht schalde mijn voornaam door de ruimte. Toen ik bij de optometriste binnenstapte, zei ze “Oja.” Inderdaad: daar had je die (il)legale voorkruiper. Met het slechte oog zag ik weinig, met het andere veel. Daarna was het wachten op het consult met de oogarts zelf. Daar werd ik aan diverse onderzoeken en machines onderworpen die ik lijdzaam onderging. Alles voor een tijdige diagnose! 

Het blijkt te gaan om een euvel dat heel poëtisch ‘het maculagat’ wordt genoemd. Niemand weet hoe je eraan komt. Wel is bekend dat het voorkomt bij mensen boven 60 jaar en met name bij vrouwen. De macula (gele vlek in het netvlies) zit in het centrum van het oog en stelt scherp. Door het ontstane gaatje zit er glasvocht, een soort gelei achter de ooglens, op een plek waar het niet hoort. Daardoor zie je wazig. Het haperende zicht legde ik uit aan mijn liefje. Als zij kijkt naar een gemetselde tegelwand, lopen de voegen kaarsrecht. Als ik dat doe, lijkt het alsof ik door water kijk. De voegen dansen in de lengte en de breedte. Een zeer vertekend beeld. (Metamorfopsie is de officiële naam voor deze beeldvertekening.) Kom ik nu in aanmerking voor een hulphond? Zij kan het pesten niet laten.

Dokter Joaquin kon weliswaar niet verklaren hoe je aan zo´n maculagat komt, wel wist hij te vertellen hoe je er vanaf komt. De microchirurgische ingreep heet victrectomie (glasvochtoperatie) en wordt uitgevoerd met een speciale microscoop. Dat gebeurt in het ziekenhuis in Murcia, een expertisecentrum voor ogen. De dag na de diagnose werd ik gebeld door de patiëntenadministratie van dat ziekenhuis. Ook daar onderging ik medische onderzoeken en maakte ik kennis met de chirurg die mij deze week onderhanden gaat nemen. Een leuke vent van een jaar of 40... met bril. Ik moest erom grinniken. 

Vorige week had ik nog een serie pré-operatieve onderzoeken in het eigen ziekenhuis en daarna kwam het groene licht (dat zag ik goed!): fysiek ben ik klaar voor de operatie. Aangezien er hierna vaak staar optreedt in het geopereerde oog, plaatst de chirurg er gelijk een kunstlens in tijdens de operatie. Mijn oog ligt dan toch open. Een prettig idee vind ik dit gerommel in mijn gezicht niet maar er is geen alternatief.   

De eerste drie dagen na de operatie zal ik in de zogenaamde ‘treurstand’ moeten doorbrengen, met het hoofd naar beneden gericht. Die houding is bijna net zo belangrijk als de operatie. Ook 's nachts word ik geacht een specifieke houding aan te nemen, bij voorkeur op de buik. Geen idee hoe ik dat precies moet gaan doen. Er wordt gas in mijn sneue oog gespoten dat ervoor moet zorgen dat het gaatje weer sluit. (Dat gas moet in een specifieke richting worden geduwd vandaar dat voorover hangen.) Het lost op en wordt door het oog zelf vervangen door oogvocht. Vaak zie je na een paar weken weer beter en scherper. Het gaat wel even duren maar blind worden, is in ieder geval afgewend. 

Deze toekomstige pirata (ooglapje) mag voorlopig niet vliegen en diepzeeduiken. Jammer, he?! En jij moet als lezer even geduld hebben voor mijn volgende blog. Houd maar een oogje in het zeil...😉