Op Vaderlandse bodem

We waren onlangs een week in Nederland maar inmiddels zijn we terug op het bloedhete Spaanse honk. We zullen hoogstwaarschijnlijk een aantal mensen teleurstellen dat we dit niet deelden en dat we niet langskwamen maar dat is onze keuze. Vaak word je geleefd als men weet van je bezoek. Die en die en ook die ander wil dat je langskomt. Wij zijn niet de enige ex-pats die dit overkomt. Deze keer wilden we dat anders doen, het was immers maar zo kort. 

De directe aanleiding voor dat bezoek was de uitnodiging van een dierbare vriend die zijn 90ste verjaardag hoopte te vieren. Ik leerde Guus kennen kort nadat ik mijn liefje ontmoette. Zijn liefje Dini was een studiemaatje van mijn liefje. In het verleden logeerden we regelmatig bij hen in Zeeland. Daar leerden we hun kinderen en kleinkinderen kennen. Ze waren allemaal aanwezig op het aangeklede verjaardagsfeest in de tuin. Er liepen daar bij nader inzien niet drie maar vier generaties rond. Er was een band die Caribische muziek speelde, er was catering, de wijn en bubbels vloeiden rijkelijk.

Guus vertelde dat zijn feest te danken was aan ons. Tijdens een videocall in coronatijd schijnt mijn liefje te hebben opgemerkt dat we naar zijn feestje zouden komen als hij 90 werd. (Dat waren we vergeten.) Achteraf was ik dan ook extra blij dat we zijn uitnodiging aannamen. De jarige zag er patent uit in zijn strakke pak en met zijn kekke bril. Dini, zijn tweede partner in het leven, is zijn grote liefde. De vrouw die twee families liefdevol samenbracht. Hij bedankt haar voor die rol. 

Er waren meer ontroerende speeches, er was een quiz met petje-op-petje-af over de hoogtepunten in het lange leven van Guus, de volwassen kleinkinderen deden een kinderfoto over met de inmiddels ingezakte boomhut in de tuin. De jarige had voor ons een hotelkamer geboekt op loopafstand van hun huis in Burgh-Haamstede. We wandelden na het feest op ons gemak terug naar het hotel. De volgende morgen dronken we nog een kopje koffie met de familie (een aantal jonkies kroop net hun tent uit in pyjama) voordat we terugreden naar Den Haag. Wij leenden de auto van vriendin Bernadette. 

Eerder, na aankomst op Rotterdam Airport, waren we opgehaald door vriend Ger. In een ver verleden waren we buren in Kijkduin. Ondanks onze omzwervingen in de wijde wereld bleef de vriendschap bestaan. Ger kreeg recent te maken met serieuze gezondheidsproblemen. Hij stond er echter op dat hij ons ophaalde van het vliegveld. We brachten enkele gezellige uren door in zijn tuin. Hij, autogek, toonde ons zijn nieuwe bolide (hetzelfde merk en model als van Bernadette). Aanvankelijk zouden we die avond met hem gaan dineren bij ons favoriete Chinese specialiteitenrestaurant Mandarin Palace. Eigenaren Jason Yip & Mai Lye Chen kennen we al 25 jaar. 

Kijkduin is niet meer de bescheiden familiebadplaats die we bijna 25 jaar geleden achterlieten. Het is daar nu groot-groter-grootst langs de voormalige wandelboulevard, met beton dat ver boven het duingebied uittorent. Ik vind het jammer maar dit soort verandering is niet tegen te houden. Ger zette ons later die dag af op de stoep van vriendin Bernadette in Den Haag. Haar ontmoetten we in 2006 tijdens een rondreis door Australië. Ook die vriendschap werd hecht, met haar reisden we daarna enkele malen naar verre oorden. Ger zag af van het eetplan, wij drieën dineerden wel bij Jason. Hij kwam ons hartelijk welkom heten aan tafel.

Tijdens haar thuiswerkochtend liepen mijn liefje en ik over de Frederik Hendriklaan. Daar liggen veel van onze voetstappen. Een bezoek aan Haagse traiteur Simon de Vogel (geheel verbouwd) en in de rij staan voor een vers gefileerde Hollandse Nieuwe bij de haringkraam van Haagse Robbie -de beste haring achter de duinen- stonden op het programma. Bernadette nam ons die middag mee op een verrassingstocht naar Lisse. Daar staat LAM, het Lisse Art Museum. Daar had ik nog nooit van gehoord of over gelezen. 

Dit museum wordt gesponsord door een nazaat van oprichter Dirk van de Broek, eigenaar van de landelijke supermarktketen met dezelfde naam. De rode draad door de tentoongestelde kunst is voedsel in al zijn verschijningsvormen. In olieverf, als sculpturen (groot en piepklein), in getekende vorm en als foto. Daarom noemen ze zich het enige food art museum van Nederland. Je vindt er een alternatieve versie van de Nachtwacht en van het Laatste Avondmaal. Het werk van een groep internationale kunstenaars (ook Aziatische) vond hier onderdak. 

Het kleine museum in een ruim en licht pand heeft geen suppoosten maar coaches. Zij vervullen een  andere rol ten opzichte van het publiek. Ze nodigen je uit om over een werk na te denken, te praten en vragen te stellen en ze geven (on)gevraagd achtergrondinfo. Erg leuk, voor jong en oud. We bevalen een bezoek warm aan onze andere vrienden aan. Het ligt in een fraai park waarin zich ook Kasteel Keukenhof bevindt. 

Bernadette sloeg prachtige rosé voor ons in, MIP uit de Provence. Diezelfde wijn stuurt Ger ons regelmatig toe in Spanje. Samen aten we lekkere tapas van de Fred. De volgende dag was het tijd om met de trein naar onze vrienden Rolando & Paco door te reizen. We leerden deze mannen kennen in onze vorige woonplaats in Spanje. Die ontmoeting groeide eveneens uit tot een hechte en fijne vriendschap. 

We voelden ons op het station van Den Haag wel een beetje toeristen in eigen land. De laatste ontwikkelingen in reizen met openbaar vervoer bereikten ons niet. Dat je tegenwoordig met je creditcard kunt inchecken en meer goed nieuws. Toen ik mijn treinkaartje in een toegangspoort tot het perron wilde activeren, sprak iemand mij aan. De poort bleek niet operationeel dus wat deed ik daar? Knullig maar waar. Mijn liefje liep op enig moment naar een treinmachinist om iets te vragen. Toen ze zich verontschuldigde als buitenlandse Nederlander, meldde hij dat hij op korte termijn naar de Verenigde Staten zou emigreren. Het land raakte overvol, wat hem betreft. De treinreis verliep overigens uitstekend, met minimale wachttijden. Inderdaad wel veel mensen op de been... Ook wij zijn deze drukte niet meer gewend. 

De jongens verhuisden enkele jaren geleden van Laren naar Hilversum. Hun mooie en ruime appartement ligt in een bomenrijke buurt. Na een uitgebreide rondleiding binnen, was het tijd voor een uitgebreid ommetje buiten. Aan de ene kant van hun penthouse kijken ze op de Costerus-binnentuin, aan de andere kant hebben ze zicht op Pinetum Blijdenstein. Benjamin Blijdenstein, geboren in 1839, is de oprichter. (Zijn vader zette de Twentse bank in Amsterdam op.) Deze rijke verzamelaar was een ziener. Dit park uit 1909 is namelijk een van de bijzonderste arboreta van Europa. A hidden gem. We ontmoetten er de wetenschappelijk medewerker en huisfotograaf en die deelde interessante nieuwsfeiten met ons. Onder andere over een zeldzame boom uit Antarctica met bijzondere groeikenmerken. Er staan daar ook reuzenlevensbomen, mammoetbomen en heel veel meer. Zeker een bezoek waard! Geïnteresseerde bezoekers komen uit de hele wereld om de bomen in dit park met eigen ogen te aanschouwen. We dineerden een avond in restaurant Kompas in Loosdrecht -waar onze zeilboot ooit lag- en gingen naar Indonesische toko JaDi (niet van Jan & Dini) voor een smakelijke afhaalmaaltijd. 

We bezochten het Van Gogh Museum dat dit jaar het 50-jarig bestaan viert met een expositie over de laatste maanden in het leven van Vincent, in Auvers. Daarover las ik eerder een interessant artikel. In 1890 pleegde hij zelfmoord (schot in de borst). Deze expositie wil aantonen dat zijn laatste schilderijen helemaal geen signaal afgaven van zijn naderende dood. Van Gogh had wel degelijk psychische problemen maar er was nauwelijks donkerte in zijn laatste werken. Wel heel veel groentinten. De schilderijen voor deze tentoonstelling komen uit de hele wereld, uit onbekende musea en uit privécollecties; vaak niet eerder vertoond in Europa of Nederland. Heel boeiend, een absolute aanrader. 

We lunchten bij Brasserie Keyzer, in het hart van Amsterdam. Een dag later bezochten we het Singer Museum in Laren, met een nieuwe expo (‘Liefde voor kleur’) en een nieuwe vleugel aan het gebouw. Eveneens een aanrader. De museumtuin is ook een bezoek waard. 

Roland haalde Hollandse garnalen voor mij in huis, van die kleine grijze die niet zijn te versmaden. Die stopte hij in een lekkere cocktail. Mijn liefje kan ze niet eten vanwege een sterke voedselallergie. De jongens leerden ons bovendien tokken. Dat is ganzenbord 2.0., met heel veel meer uitdagingen. Paco en ik speelden tegen Rolando en mijn liefje. Eindstand: 2-1. Zwaar bevochten. We namen het spel mee naar Spanje. De houten uitvoering was dermate zwaar dat we van Transavia moesten bijbetalen voor het gewicht van de reistas. Tja. 

Op de een na laatste dag van ons verblijf gingen we met ons vieren op bezoek bij onze Rotterdamse vrienden Piet & Agnes. Ook hen leerden we in onze vorige woonplaats Campoamor kennen. Weken geleden leende ik een boeiend boek aan hen uit (‘Reuchlins reis’ van Cathalijne Boland). Het gaat over een Rotterdamse ondernemer die eigenaar wordt van de Holland Amerika Lijn. Het boek maakte indruk op mij en op hen. Het verhaal speelt zich op veel plekken in Rotjeknor af en zij organiseerden een excursie door de stad. Zij wonen er al meer dan 50 jaar en konden nog veel meer vertellen dan de schrijfster van het boek. Hoe leuk is dat?!  

We begonnen in hun appartement met prachtig zicht op de binnenhaven van het Boerengat en de bruggen over de nieuwe Maas. Met koffie en appeltaart van Dudok (en een dot slagroom). We namen de watertaxi naar hotel New York van waaruit drie miljoen landverhuizers Europa verruilden voor Amerika. Ze loodsten ons langs alle andere memorabele plekken van het boek, met een tussenstop in de Ballentent; een Rotterdamse klassieker waar een bal gehakt met geschiedenis wordt geserveerd. ´s Avonds dineerden we bij multiculti-restaurant Bazar in het centrum (Witte de Withstraat), eveneens een klassieker.

We liepen die dag ruim 12km door de stad. Rotterdam is een plek naar mijn hart. Al ben ik zelf niet van 010 (mijn liefje wel) of omstreken, dit vind ik een geweldige stad. De bruggen, het Depot van museum Boymans, de Markthal, de zwarte vrouw op sneakers bij het Centraal Station, kabouter Butplug en alle andere namen die inwoners hun opmerkelijke monumenten geven. De architectuur van de skyline, de vele nieuwe bouwprojecten (onder andere het aanstaande landverhuizersmuseum), de schepen op het water, de no-nonsense van de mensen, het is allemaal even interessant. Piet & Agnes zijn de beste gidsen die een bezoeker zich kan wensen. En de aardigste!

Deze onderhoudende vrienden, ieder van hen, sluiten we in onze harten. Door hen werd dit een onvergetelijk rondje Nederland. ¡Muchas gracias à todos! Voor degenen die deze keer werden overgeslagen: er komt weer een nieuwe gelegenheid. No pasa nada. De fotoreportage van dit uitje vind je via deze link. 

Op dat weekje terugkijkend, kan ik niet anders constateren dan dat het heel vol en druk was. We hadden echter mazzel met het weer. Dit bezoekersschema was nu niet mogelijk geweest in Spanje. De nacht na terugkeer sliepen we als baby´s. Wel met de airco op de hoogste stand. Het huis warmde op in onze afwezigheid. Inmiddels hebben we weer in de Middellandse Zee gedobberd en dat was heerlijk. De landtemperatuur is nog steeds erg hoog (net als de luchtvochtigheid). Die loopt morgen verder op omdat hier nationale verkiezingen worden gehouden. Het wordt een verbeten strijd tussen links (de zittende regering) en (extreem)rechts. Spannend. Ik hoop dat Spanjaarden hun harten laten spreken.