Rosie in de Med

Het zit erop, de laatste etappe is volbracht, de race is gestreden. The Ocean Race, de zeilrace om de wereld en die van de jonge zeilers in Europese wateren eindigt vandaag. Er is in Genua nog een binnenhavenrace te gaan maar de winnaars zijn bekend. Daaraan verandert niets meer. De winnaar in de IMOCA-klasse is het Amerikaanse team 11th Hour Racing. Dat ging niet vanzelf, de eindstrijd vond niet op het water plaats. De internationale jury moest een uitspraak doen nadat de Amerikanen werden aangevaren door de boot van de collega´s van Team Europe in de haven van Scheveningen. De koploper en de veroorzaker moesten met schade naar de wal terugkeren. De boot van team Europe was niet meer de repareren, de Amerikaanse boot wel. Dat moest ook wel wilden ze kans blijven maken op de overwinning. Dan moet de gehele race worden uitgezeild. 

De schipper van de daderboot bekende direct schuld (hij had de andere boot niet gezien) en stond huilend aan de kade, wachtend op de gehavende Amerikaanse concollega. De Amerikanen, koplopers tot dan toe, stuurden direct een zogenaamd ‘Request for Redress’ in, naar de internationale wedstrijdleiding. Ze vroegen daarmee formeel compensatie aan. Ze waren immers buiten hun schuld van de eerste plaats in het algemeen klassement verstoten. Zo'n Redress is een gebruikelijke procedure in deze tak van sport. Aanvragers worden soms gecompenseerd, zeker  niet altijd. Deze keer leek mij het voor de hand liggend dat er een gebaar richting 11th Hour Racing zou worden gemaakt. De voorrangregels op het water zijn duidelijk en de aanvaarder accepteerde zijn schuld ter plaatse. 

Zoals menigeen wellicht weet, zijn er dit jaar al tientallen gevallen geregistreerd van orka’s die boten aanvallen in de drukbevaren Straat van Gibraltar. Welnu, het overkwam onlangs twee zeilboten van The Ocean Race ook. Het Nederlandse team JaJo kreeg bezoek van drie volwassen orka’s, eentje was agressiever dan de rest maar boot en dier liepen geen schade op. Wel fraaie onderwaterbeelden. 

Op 24 juni jongstleden zouden de boten voor onze kust langs zeilen, weliswaar ver uit de kust. Ik rekende uit op welk moment dat zou kunnen zijn en begaf mij met telelens vroeg naar zee. De zon was op, er waren veel wandelaars, fietsers, hondenuitlaters, joggers op de been terwijl de natuur boven zee eveneens wakker werd. Daar zat ik geruime tijd op een bankje voor mij uit te staren. Mijn zonden overdenkend. Op enig moment meende ik een hoge mast en grote zeilen in de verte te zien... Geen idee of het een van de IMOCA’s was maar ik laat muzelluf in die waan. Ik was erbij toen ze zes maanden geleden in Alicante van start gingen en was erbij toen ze hun laatste etappe zeilden. Hoe leuk is dat?! 

In de VO65-klasse was er een overtuigend winnaar: het Poolse team Wind Whisper -met een zeer ervaren Spaanse schipper aan het roer- won alle etappes die er waren te winnen en veroverde daarmee de eerste plaats in deze klasse. Het Nederlandse team JaJo eindigde als tweede, ook een goede prestatie. We moeten een jaartje of vier wachten op de volgende editie van deze illustere zeilrace om de wereld. Hopelijk doet er dan weer een gesponsord Nederlands team mee. 

Het Amerikaanse team moest de etappe naar Genua wel uitvaren en dat deden ze. De internationale jury van The Ocean Race deed afgelopen donderdagochtend uitspraak. Holcim-PRB, de nieuwe koploper in het algemeen klassement, deed nog een poging om protest aan te tekenen. Dat mocht niet baten. Het Amerikaanse team was nog niet gefinisht toen de jury-uitspraak bekend werd. De zeilers sprongen overboord in de Med toen ze het positieve nieuws hoorden. 

Men kende het aangevaren team namelijk 4 extra punten toe ter compensatie (het gemiddelde aantal punten van hun afgelopen etappes), waarmee zij alsnog de koppositie veroverden. Daarmee wonnen de Amerikanen voor het eerst in de 50-jarige geschiedenis van deze regatta. Francesca Clapcich werd de eerste Italiaanse zeezeilster aan boord van een winnende boot. 11th Hour Racing won overigens ook de laatste binnenhavenrace. Het is hen van harte gegund.

Mijn favoriete team, het Duitse Malizia, eindigde als derde in het algemeen klassement. Een knappe prestatie voor het jongste en minst ervaren team van de hele wedstrijd. De Nederlandse Rosalin Kuiper werd hiermee de eerste vrouw die meezeilde in alle etappes rond de wereld. We gaan in de toekomst nog veel beleven met deze goede en bijzondere zeezeilster. Ze verschafte mij en de andere fans zes maanden lang veel plezier. 

In een interessant artikel in de Nederlandse krant Trouw las ik afgelopen week dat The Ocean Race uitwees dat het slecht gaat met onze oceanen en zeeën. Het zijn de eerste resultaten van metingen die de boten deden tijdens hun reis om de wereld. Weliswaar is het wetenschappelijk gezien nog te vroeg om conclusies te trekken maar de schipper van Team Malizia, Boris Hermann (hij en zijn team wonnen de laatste etappe naar Genua), heeft sterk de indruk dat er op de wereldzeeën veranderingen gaande zijn. Temperatuurstijgingen zijn niet waar te nemen met het blote oog maar het team heeft de opwarming onderweg wel gemeten. 

The Ocean Race is niet alleen een imposante race van ruim 60.000 kilometer, het is ook een wetenschappelijke operatie van grote omvang. Elke deelnemende boot werd uitgerust met speciale meetapparatuur om klimaatverandering wereldwijd in kaart te brengen. Team Malizia had een zogenaamd OceanPack aan boord, een apparaat dat boven en onder water metingen deed. Het functioneerde als een volledig geautomatiseerd laboratorium dat de data uit zee haalde en die automatisch naar wetenschappers aan de wal stuurde. Het mat onder andere koolstofdioxide, temperatuur, zuurstof- en zoutgehalte van het water. Die gegevens zeggen tevens iets over de gezondheid van onze planeet.

De boten van The Ocean Race bevoeren afgelegen gebieden waar alleen de allermoedigste en beste zeelui varen. De gegevens die ze op dat soort plekken verzamelden, zijn zeer waardevol. Zoals team Malizia onderzoek deed naar de eigenschappen van de oceanen en zeeën, zo deden Team Europe (uitgevallen) en Team Holcim-PRB (tweede in de IMOCA-klasse) onderzoek naar de mate van vervuiling in zee. 

Het slechte nieuws is dat ze in alle monsters die ze in de afgelopen maanden namen, microplastic aantroffen. Zelfs bij Point Nemo, de meest afgelegen plek op aarde; dat punt is 2.688km verwijderd van de wal. Per kubieke meter water werden daar 320 microplastic deeltjes aangetroffen, bijna een vertienvoudiging ten opzichte van de laatste keer dat daar boten zeilden (2017-2018). De hoogste concentraties plastic werden echter gemeten aan kusten en bij stedelijke gebieden. Over het algemeen kan worden gesteld dat het percentage microplastic in de oceanen in de afgelopen vijf jaar met 20% toenam. De onderzoekers plaatsen daarbij wel een kanttekening: de gebruikte meetapparatuur is thans veel gevoeliger dan voorheen. De meestgevonden plasticsoort is polyethyleen, materiaal voor verpakkingen, plastic zakken en flessen.

Na zes maanden de race om de wereld op de voet te hebben gevolgd -je bent fan van de sport en de race of niet!- val ik in een diep, blauw gat. Gelukkig heb ik geen watervrees.