Zomergast

Eerder deze week reden we naar Alicante om Ketut daar te ontmoeten. Hij is de papa van de kids in Bali. Al lange tijd werkt hij aan boord van een Amerikaans cruiseschip. We volgen zijn digitale reisroute op de voet en wisten zodoende een maand geleden al dat hij langzaam dichterbij kwam. We stelden hem een samenkomst voor. Kon hij dan vrij vragen? Hij liet weten dat te gaan regelen. 

Wij reden ruim op tijd naar de provinciehoofdstad. Het was die dag heet en zeer luchtvochtig. Mijn liefje stelde voor te parkeren in een ondergrondse garage bij het Melia-hotel, aan de voet van de berg Santa Barabara. Nu wil het geval dat er enorm is opgebroken op de belangrijkste toegangsweg naar de stad. Wij verbaasden ons er eerder over dat die drastische openbare werken in hartje zomer plaatsvinden. Dat is toch veel slimmer gepland in het najaar of de winter? Voor de arbeiders, de toeristen en de plaatselijke middenstand. Nu kan ik veel zeggen over de Spaanse (in)capaciteit om goed te plannen maar hier laat ik het bij. Het wordt er op termijn wel fraaier but it gets worse before it gets better. 

Als alternatief parkeerden we in een ondergrondse garage in de omgeving van de nautische club, aan de binnenhaven. Die was op dat tijdstip nog amper gevuld maar het kan ook zijn dat bezoekers die plek nu mijden vanwege de opstoppingen en omleidingen. Toen we buiten stonden, opperde ik het plan om naar het zuiden te wandelen omdat daar voor mijn gevoel een nabijere toegang tot Muelle 13 was, de plek in de haven van Alicante waar cruiseschepen kunnen afmeren. Mijn liefje was het niet met mij eens. We moesten juist naar het noorden om bij de boot te komen. Dat had ze op Google Maps gezien. Eigenwijs als ik ben, stelde ik voor dan alleen naar het zuiden te lopen en haar te informeren als het de goede route bleek te zijn. Nee, ze kwam mee. We liepen beiden dus die kant op. We konden daar op enig moment helaas niet verder. Er lag water tussen ons en het schip en daar bleef het die dag waarschijnlijk liggen. 

(Het valt niet mee te leven met iemand die bijna altijd gelijk heeft, kan ik je vertellen. Maar ik houd vol...) 

We liepen in die bloedhitte dus weer terug in noordelijke richting, naar het Melia-hotel. Daar waar zij de auto aanvankelijk had willen parkeren in de ondergrondse. Het bleek inderdaad de enige route naar de cruisepier te zijn. Dat ligt voorbij de plek waar ook het hoofdkantoor van The Ocean Race zich bevindt. We zochten de schaduw zoveel als mogelijk op maar die was er eigenlijk niet. De luchtvochtigheid (meer dan 90%) drukte als een zware deken op onze schouders. Bovendien vergaten we onze waterfles mee te nemen uit de auto.

Ketut meldde ons eerder dat hij vanaf 13:00 uur vrij was. Wij kwamen een half uur eerder bij de controlepost aan en wachtten geduldig bij de toegang tot het terrein. Daar staat een post van de havenpolitie waar je niet voorbij komt als je geen boarding pass of crew pass kunt tonen. 

De politieman in de cabine (met airco) was niet de aardigste maar, na mijn uitleg waarom we daar stonden, gedoogde hij ons. Op dat moment lagen er twee cruiseschepen in de haven: die van Ketuts werkgever en die van de Britse cruise-organisatie P&O; de ene boot een stuk kleiner dan de andere. Aan boord van de Regent Seven Seas is plek voor 700 passagiers, bijna uitsluitend Amerikanen. Aan boord van het andere cruiseschip is plek voor het dubbele aantal, de meeste passagiers van Britse origine. Dat was te zien, al ben ik geen ster in etnisch profileren. Veel dikke mensen op leeftijd (VS), veel tatoeages en slechte kapsels (VK). 

Er werd af en aan gereden met kleine en grote bussen voor excursies naar de stad en voor vroege stadsbezoekers die niet te laat wilden komen voor lunch-met-airco aan boord van hun schip. We stuurden een fotootje van de spiegel van de boot naar Ketut om hem te laten weten dat wij er waren. Zijn telefoon stond echter uit. (Later bleek dat hij tot stipt 13:00 uur moest werken en tijdens hun dienst mag hun smartphone niet aanstaan.)

Een kwartiertje daarna was het bericht wel gelezen en appte hij terug dat hij “on his way” was. Moeder Elsa vertelde ons eerder dat ze jaloers op haar echtgenoot was. Niet omdat hij over de wereld vaart en veel ziet maar omdat hij ons in levende lijve zou gaan treffen. We spraken af dat we een videocall met de hele familie in Bali zouden opzetten vanuit Alicante, met pa als middelpunt. 

We hielden de afstappers van de boot in de verte goed in de gaten. Op een bepaald moment meenden we zijn loopje te herkennen. We zagen een mannetje met een zwarte baseball cap op zijn hoofd, uitgedost met een zwarte rugzak. Dat was hij! We zagen hem in de richting van een bus wandelen dus mijn liefje riep zijn naam luid. Hij keek op, keek om zich heen, wij zwaaiden en hij holde vervolgens op ons af. 

We vielen elkaar in de armen. Na zoveel jaren, na zoveel gekke jaren (corona)! Het eerste dat hij opmerkte, was dat er Balinese hitte heerste in deze Spaanse havenstad. Daarvoor hoefden we niet te verhuizen! We legden hem uit dat dit al de derde hittegolf van de zomer is en dat het in onze woonplaats aan zee nog vijf graden warmer was die dag. Gezellig keuvelend liepen we richting het stadscentrum. Ketut had zijn shift geruild met een collega en daardoor had hij twee uur de tijd om met ons samen te zijn. Niet al te veel tijd maar die gingen we goed besteden. In airco! 

Het is hard werken aan boord van zijn Amerikaanse werkgever. Ketut is verantwoordelijk voor het in goede orde houden van 18 suites op het bovendek. Zijn dienst begint om 5 uur 's ochtends en loopt door tot 23:00 uur 's avonds. Bedden verschonen en opmaken, de gehele suite opruimen als de gasten gaan ontbijten, bedden en suite weer gereedmaken voor de nacht als ze aan het diner zitten. Dag in, dag uit. Personeel heeft wel pauze maar het blijft een lange werkdag. Een vrije dag zit er nauwelijks in, van boord gaan evenmin. Maar hij moppert niet. In zijn Vaderland (Noord-)Bali valt voor een opgeleide man als hij -zeker iemand met vier kinderen- geen droog brood te verdienen dus hij is blij met de kansen die hij krijgt aan boord. (Een volgende promotie lijkt eraan te komen.) Hij nam zich voor nog enkele jaren bij zijn werkgever te blijven werken, als de Hindoe-goden hem gunstig gezind zijn. Voor zijn gezin. Ketut is een goeie kerel, wat ons betreft. 

Overigens ging de jongste broer van Elsa recent als ongeschoolde arbeidsmigrant naar Polen om daar te werken in een vleesfabriek; voor tenminste twee maar misschien wel drie aaneengesloten jaren, om extra geld in het familielaatje te krijgen. Ketut vindt het goed dat hij niet de enige is die ver van huis voor inkomen zorgt. Hij hielp zijn zwager financieel met het verkrijgen van de noodzakelijke papieren en zijn ticket naar Warschau. Polen lijkt mij momenteel niet het leukste Europese land om als buitenlander te werken, zeker als je ook nog van kleur bent en geen Engels spreekt. Kasian. Soms hebben mensen geen keuze. Arbeidsmigratie is doorgaans geen vrije keuze... Ketut keert tijdens elk contract na acht à tien maanden naar huis terug en houdt dan een korte vakantie. 

We zegen neer in het koele restaurant van het hotel. We bestelden eerst grote flessen water en kozen daarna iets van de lunchkaart. We deelden onze hapjes onderling als tapas, een goed Spaanse gewoonte. We spraken over de scholing van alle (4) kids die recent begon of verderging, over het land op de geboortegrond van zijn vader dat hij jaren geleden aankocht. Toen had hij nog niet voldoende geld om de eigendomscertificaten in orde te brengen, inmiddels wel. Het is best een groot land in de heuvels van Lovina, met veel mangobomen erop. Er is water en electriciteit, verder niets. Nou ja, niet helemaal niks: er schijnt een aap te wonen die erg van mango´s houdt. Ketut overweegt dan ook er tevens citroenen te gaan verbouwen, ter afschrikking. Ik zei dat hij beter voor limoenen kan kiezen. Die hebben tenminste nog een functie in de Aziatische keuken! 

Zijn fruitbomen brengen ongeveer tien kilo vruchten per stuk op. De oogst wordt door iemand anders opgekocht, geplukt en verhandeld; zoals dat vaak gaat in Bali. Ketut zei ons dat hij later, nadat hij is gestopt met werken, met Elsa op dat land een huis wil bouwen en er wil gaan wonen. Het huis waar het hele gezin nu woont (hun eigendom, op een stukje land dicht bij zee dat eveneens eigendom is), zou hij dan willen overlaten aan zijn twee oudste jongens Yuda & Damai. Geen idee hoe dat dan gaat... We vroegen hem of hij al een plan in gedachte heeft voor als hij definitief naar de wal terugkeert. Hij heeft wel ideeën voor een business maar die moeten verder uitkristalliseren. 

Hij vertelde dat hun Round the World Cruise van 2023 (zes maanden om de wereld) net was beeïndigd. Er waren Amerikaanse passagiers die hun suite voor de zes maanden durende cruise om de wereld in 2024 alweer hadden geboekt. Daarvoor dient men bij deze maatschappij ongeveer USD$180.000 neer te leggen per persoon. De bonus is dat daarin wel alle landexcursies zijn inbegrepen. (Jaja!) Regent Seven Seas is een van de meest luxueuse cruisemaatschappijen. Zelf noemen ze zich ‘World´s Most Luxurious Fleet’. 

De mensen over wie hij sprak (en die voor ons anoniem bleven), brengen kennelijk weer hun eigen personeel mee aan boord. Op een avond bestelden ze een fles wijn van USD$1.000 die iemand kapot liet vallen. Er werd zonder schroom een nieuwe besteld. Tja. Wij zegden hem toe aan boord te komen voor een vaart om de wereld als we de hoofdprijs in de loterij winnen. Wij vinden cruisen leuk. Echter niet vanwege dit soort medepassagiers... 

We videoappten met de hele familie in Bali en dat was een feestje. Alle kids en Elsa kwamen ieder op hun eigen manier voor de camera: opgewonden (de twee kleinsten) en cool (de twee oudsten). Ketut mag whatsappen op kosten van de werkgever maar beeldbellen met zijn naasten moet hij zelf betalen; elke dure minuut ervan. (Voor de goede orde: de omzet van dit Amerikaanse cruisebedrijf -onderdeel van Norwegian Cruise Line Holdings Ltd- was in 2022 bijna USD$550 miljoen.)

Time flies when you´re having fun! Mijn liefje hield de klok voor hem in de gaten. We wilden niet dat hij door ons in de problemen raakte. Het afscheid was net zo gemeend en ontroerend als onze ontmoeting. Hij ritste zijn rugzak open om ons op de valreep nog een kado te overhandigen. Twee porceleinen mokken met de opdruk ‘Beyond the Horizon’, een toepasselijk aandenken. Daarna holde hij naar de bus om tijdig terug aan boord te stappen; zijn lege rugzak schommelde heen en weer op zijn rug. Ook dat beeld bleef mij bij. 

Voorlopig gaat hij rondvaren in de Middellandse Zee en in de buurt van de Canarische Eilanden. Het Griekse rampgebied (bosbranden) zullen ze voorlopig rechts laten liggen. Pas in september koerst zijn schip richting New York. Van daaruit zal hij naar Bali terugkeren.