Trivia culinaria

Buurman Jan stond laatst voor de poort met een bloempot met inhoud. Het bleek te gaan om zijn olijvenoogst van dit jaar. Zij kochten een jaar of twee geleden ook een olijfboom omdat ze die op ons terras zo stemmig vonden. Een terras in Spanje is geen Spaans terras zonder sinasappel-, citroenboom of olijfboom. Onze Engelse buurvrienden Pat & Sue hebben al jarenlang een sinasappelboom die sappige vruchten draagt. Zij delen hun rijpe exemplaren in het seizoen graag met ons, wij geven hen citroenen. Er gaat qua smaak niets boven (onbespoten) citrusvruchten uit eigen tuin! 

Niemand van ons had destijds kunnen vermoeden dat Spaanse olijfolie in het afgelopen jaar het nieuwe vloeibare goud zou worden. Er viel te weinig regen en irrigatie is sowieso een groot probleem aan het worden in dit steeds droger wordende land. Mijn tweede vaderland levert circa 40% van de wereldwijde olijfolieproductie. De prijzen van extra vierge olijfolie stegen hier exorbitant. Een fles van de door ons gebruikte kookolijfolie ligt momenteel rond €9; meer dan een verdubbeling in een jaar tijd en de hoogste prijs ooit. (In Spaanse kookprogramma’s op tv en YouTube zie je koks nu een combi van zonnebloem- en olijfolie in de pan doen.) De oogst van dit jaar valt bijna 50% lager uit dan in voorgaande jaren, door gebrek aan regen, veel te veel regen en schade door hagel. Door die hoge prijs kwam het product in het vizier van criminelen. Begin van deze maand ging een bende boeven met 50.000 liter premium-kwaliteit olijfolie aan de haal in de provincie Cordoba. De roof zou een waarde van een half miljoen euro hebben. DOP Priego uit Cordoba is de olijfolie die we voor koude gerechten gebruiken; vorig jaar bestempeld tot de beste van de wereld.

Nu moet ik bekennen dat er aan onze eigen boom zegge en schrijve drie (3) olijven groeiden dit jaar. Geen vetpot maar die schamele drie worden door ons gekoesterd alsof het kids uit Bali zijn. Mijn liefje spreekt ze als tuinvrouw iedere dag liefdevol toe, zelf zet ik er als huisfotograaf weleens eentje op de gevoelige plaat. We hoopten op meer maar dat gebeurde niet. Jan & Bente hadden er dus honderden aan hun jongere boom en daarmee pestten ze ons.  

Jan zou niets met de oogst gaan doen (geen tijd) dus ik opperde een poging te willen wagen om er eetolijven van te maken, voor bij de gezamelijke borrels. Het rijpen en op smaak brengen van olijven lijkt nogal een ingewikkeld proces maar afgelopen zomer kreeg ik tips van Spaanse buurvrouw María-Victória uit Madrid (die eveneens een jonge olijfboom in de tuin heeft staan) hoe ik extra smaak kan toevoegen. Bovendien staat het internet vol met filmpjes. 

Olijven inmaken is wel iets van de lange adem. We zijn inmiddels drie dagen op weg. Voorlopig staan de vruchten twee à vier weken in leidingwater dat elke dag moet worden ververst. Daarna gaan ze over in pekelvocht (brine), een combinatie van water en zout. Dat luistert nauw; er moet precies de juiste verhouding worden toegepast. Die fase duurt tussen 5 dagen en twee weken. Pas daarna kun je ze als bijna-eetbare olijven gaan bewaren in een weckpot. De Mallorcaanse wijze is dat je ze eerst flink op hun donder geeft -kneuzen met een hamer, zonder de pit te raken- voordat ze kunnen worden bewaard. Ik denk eraan sinasappelschil, knoflook, laurierblad, tijm of rozemarijn toe te voegen voor extra smaak. Vóór de kerst zijn ze dan hopelijk genietbaar. 

We openden recent een mooie fles Spaanse rode wijn voor bij een langzaam stoofgerecht toen mijn liefje, de sommelière van de dag, iets zag dat ze niet eerder waarnam. Er zat een gaatje in het midden van de kurk; die overigens niet van kurk was maar synthetisch. Nu gebruiken wij al jarenlang dagelijks een inmiddels onmisbaar hulpmiddel bij het openen van een fles wijn: een electrische kurkentrekker die zichzelf oplaadt in een klein station. Als ik er op een dag niet meer ben, moet zij wel een flesje kunnen opentrekken in haar eentje. Om haar verdriet om mijn verscheiden weg te drinken... 

Nu leek het erop dat de producent van deze Grande Vino uit Aragon (een crianza uit 2019) een stapje in de richting van een klantvriendelijker flesopener zette. Als je de punt van de kurkentrekker in dat gaatje zet, is het ontkurken een fluitje van een cent. Wij, vrouwen van middelbare leeftijd (dat klinkt beroerder dan het is), konden dat meedenken met de klant wel waarderen! Mijn liefje probeerde de punt van de electrische kurkentrekker precies in dat gaatje te krijgen om de theorie te kunnen toetsen maar dat viel nog niet mee. In de zomer, die hier heerlijk lang duurt, drinken we bij voorkeur jonge rosé, uit een fles zonder gaatje. Rode wijn is bestemd voor de winter, die hier juist niet lang lijkt te duren. 

Niets bleek minder waar! Wijnflessen met een afsluiter van kurk brengen altijd een zeker percentage geurfouten voort. Daarom gingen wijnhuizen synthetische kurken gebruiken. Die werken perfect bij jonge wijnen maar bij zogenaamde vatwijnen heb je een zuurstofvoorziening nodig. Het wijnhuis waarvan wij deze wijn betrokken, besloot in zee te gaan met het Italiaanse bedrijf Korked dat met hun nieuwe kurk onverslaanbare resultaten boekte. Deze kurk heeft een kanaaltje dat “gecontroleerde micro-oxygenatie”  (verzadiging) mogelijk maakt; eenvoudiger gezegd is het een zuurstofdoorgang. Hierdoor behoort kurk(smaak) in de wijn voorgoed tot het verleden. Prettige bijkomstigheid is dat deze innovatie de fles voor de consument niet duurder maakte. 

De Masterchef Australia-koorts heeft mij nog steeds niet bevangen. We kijken wel naar dit favoriete kookprogramma op de Nederlandse tv maar als we eens een uitzending missen, zijn we dit jaar niet zo fanatiek dat we die coûte que coûte moeten terugkijken. Ik vind het best opmerkelijk en ik kan de vinger nog niet op de zere plek leggen... 

Zijn het de kandidaten van seizoen 15? Die wellicht op elkaar lijken qua niveau en gedragingen? Zijn de culinaire uitdagingen dit jaar niet zo boeiend en uitdagend als voorheen? Is het thema van dit jaar Fans & Favourites een beetje sleets? Ben ik zelf MC-moe na zoveel jaren? Wat ik wel weet ik dat er tot nu toe geen Masterclasses zijn en dat vind ik jammer. Wat mij ook tegenvalt, is dat er heel weinig aandacht is voor hoe een gerecht wordt bereid door kandidaten of chefs in het programma. Je krijgt slechts snapshots te zien van gerechten. Leerzaam is het niet meer. (Dat was vorig jaar ook al zo, een sneue trend.)

Twee van mijn favorieten vielen inmiddels af (Alice en Robbie), ik heb nog twee ijzers in het vuur: Adi en Malissa. Het zijn leuke meiden maar hun kookkunst steekt (nog?) niet boven die van hun collega’s uit. In dit stadium gloort er nog niet één absolute favoriet aan het firmament, wat mij betreft. Lijken ze teveel op mij als thuiskok? Is dat de reden van minder enthousiasme als kijker?! Tja. Voorlopig blijf ik op NET5 afstemmen.

Later deze week gaan mijn liefje en ik aan de Ruta 60 deelnemen, het jaarlijkse tapas-evenement in de stad Murcia. Die 60 heeft betrekking op het bekendste biermerk van Murcia (Estrella de Levante) dat 60 jaar bestaat. iets dat men wil vieren. Bij 38 etablissementen in het centrum kun je een tapa met een glaasje bier bestellen. Men gaat zo op zoek naar de beste tapa van 2023. De komende drie dagen wordt daar echter eerst nog regionaal gerouwd om de vele slachtoffers die afgelopen zaterdagnacht omkwamen tijdens een verwoestende brand in een nachtclub in de stad. Dan valt er even niets te vieren