Winterklaar – deel 1

November is een prima maand om hier te klussen in en rondom het huis. Droog weer en lekker zonnig. Het was tijd voor schuur- en verfbeurten in Casa Barefoot. Wij hebben zogenaamde ‘rejas’ voor de ramen en de voordeur. Dat zijn stalen tralies die heel gewoon waren in de tijd dat ons huidige huis werd gebouwd. Destijds eiste de verzekeringsmaatschappijen in Spanje zo’n oplossing om huizen tegen inbraak te beschermen. 

Ik herinner mij dat ons appartement in Campoamor in 2002 werd opgeleverd en dat de boeven daar in de bosjes lagen. Ons overkwam destijds gelukkig niets (wij lieten een goed zichtbaar alarmsysteem installeren, met een telefoonverbinding naar een centrale). Dat deden niet alle buren. Een Nederlandse familie kwam voor de oplevering, richtte hun huis in met de eerste spullen, ging lekker lang lunchen om die stap te vieren en kwam terug in een volledig leeggeroofd appartement. Ze konden tv, witgoed, kleding en alle andere spullen opnieuw aanschaffen. Tegenwoordig is dat anders. Bovendien eist de verzekeraar geen spijlen meer. Alle nieuwgebouwde huizen worden nu zonder raam- en deurtralies opgeleverd. Dat neemt niet weg dat ze een functie hebben. Goede vrienden van ons kregen te maken met een inbraak die plaatsvond via de enige deur (zijingang) zonder spijlen. Daar zitten nu ook rejas voor, wel 21ste eeuwse strakke, moderne. 

Als je denkt dat dit het ergst is dat je als huiseigenaar in het buitenland kan overkomen, moet je het grappige boek lezen van de Nederlandse cabaretier Bert Visscher. Het is getiteld ‘Italianen kunnen niks’. Net als wij houden van Spanje, houdt Visscher van Italië. Hij kocht met zijn echtgenote een vakantiehuis op het Italiaanse platteland, in de buurt van Napels; met prachtig uitzicht op de Apennijnen. Hun avontuur begint in een Groningse pizzeria waar Bert bevriend raakt met Paolo. Met hem gaan ze een keertje naar Italië. Niet om een tweede huis te kopen maar ze raken er wel in verzeild. Als zijn vrouw ook valt voor het optrekje op die plek, kan Bert zijn geluk niet op. ‘Jubel en trompetten, confetti, dansmariekes, topless bediening, de Snollebollekes, de Heer is mijn herder, oosters en champagne, winnende staatslot, Edelweiss, rondje voor de hele zaak, drie wijzen uit het Oosten…’ 

Die euforie is maar van korte duur. De ellende begint al bij de ondertekening van het koopcontract. Daarna komen ze in contact met een uiterst onbetrouwbare aannemer, de verbouwing loopt heel fout en erg uit. De terrastegels worden zo verkeerd geplaatst dat er enorme lekkage in het huis ontstaat en de aannemer blijkt met de noorderzon vertrokken. De nieuwe huiseigenaar koopt een tweedehandsauto die na een paar weken op blokken -zonder wielen- op het parkeerterrein achter het huis staan. ‘Ik vertrek’, een tv-programma dat bol staat van het leedvermaak bij de Nederlandse kijker die liever op de bank blijft zitten, is er niets bij. Alberto (zo heet Bert voor zijn Italiaanse intimi) gaat met kenmerkende luchtigheid en humor met alle tegenslagen om. Zolang de lokale Italianen maar een onovertroffen kop koffie blijven schenken. Dat kunnen ze als de beste. Het helpt overigens als je een woordje Italiaans spreekt, Bert... 

Terug naar España. Als die spijlen eenmaal vastzitten aan je Spaanse casa, moeten ze worden onderhouden. Het is een allemachtig vervelend klusje want er zitten versieringen, bochten en krochten in die het schuren en verfen tot gedoe maken. Maar ja, je wilt niet tegen verroeste spijlen aankijken. Dat is pas echt gevangenis! Op een dag zullen we ze wellicht verwijderen (maar nu nog niet). 

Vóór de voordeur hebben we een stalen constructie met spijlen waaraan een hor is bevestigd. Dat antivliegenscherm lieten we zelf aanbrengen, de rejas waren er  voordat we La Casita kochten. De hor moest worden verwijderd voordat we de voor- en achterkant van de spijlen goed konden schuren en verven. Er zat een schroef aan de onderkant van de deurklink die onmogelijk kon worden losgedraaid. Daar was overheen geverfd. Zelfs de sterke handen van buurman Jan kregen dat niet voor elkaar. 

Dan moest de klink er maar helemaal af. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het is een solide stalen greep die je niet zomaar afzaagt. Jan zaagde en zaagde met een kleine maar scherpe ijzerzaag maar de stalen pin gaf niet mee. Wat aanvankelijk leek op een klusje van tien minuten bleek een klus van bijna een uur te zijn. Maar het lukte! De deurgreep lag op enig moment op het terras, die gaf de strijd eerder op dan wij.

Pas daarna kon het schuren beginnen. Die klus deed ik met mijn Black & Decker Mouse, een handzame schuurmachine voor de vrouwenhand. Mijn liefje vermaande mij mijn verfkloffie aan te trekken. Dat bestaat uit een t-shirt dat ik ooit kocht in de uiterst kleurrijke wijk La Boca, Buenos Aires. Het is een volkswijk in het zuiden van de hoofdstad met vooral Italiaanse roots. Grote stromen volksverhuizers uit Genua vertrokken in de 19de eeuw naar Argentinië. Het is toevallig dat Genua aan de voet van de Ligurische Apennijnen ligt, de plek waar Bert Visscher zijn hart verloor en neerstreek. Het verhaal gaat dat de nieuwe bewoners van La Boca hun huisjes in felle kleuren verfden om de sores van hun dagelijkse leven in een nieuw land op te vrolijken. Wij vonden het een heel leuke ervaring om door die wijk te lopen. Wel overdag, na zonsondergang wordt dat afgeraden. (Te gevaarlijk.) 

In Argentinië werden gisteren presidentsverkiezingen gehouden. De extreemrechtse kandidaat Javier Milei won. Deze 53-jarige man met rockster-allures wordt wel vergeleken met Donald Trump. De economische crisis in het land was dit jaar het belangrijkste verkiezingsthema. De armoede nam in de afgelopen jaren alsmaar toe en giga-inflatie leidde ertoe dat twee van de vijf Argentijnen inmiddels onder de armoedegrens leven. De nieuwe president wil de peso vervangen door de dollar en is voor versoepeling van de wapenwetgeving. Ik houd mijn hart vast...

Terwijl ik het schuurmeisje speelde (😊) op een zonovergoten terras, zorgde mjn liefje voor aanvoer van verf, kwast en koek en zopie. Overigens was de eerste poging om de stalen deurklink te vervangen vruchteloos. Dat kan nog wel een dingetje worden. Tja.   

We hebben nog één stel spijlen te gaan. Dat is echter niet zoveel werk omdat die onder de overkapping zitten, aan de zuidkant van het huis. Daar hebben zout en vocht minder invloed; er is dus minder roest. Al ben ik niet zo'n klusser, mooi geschilderde rejas geven wel veel voldoening. We laten de buitenkant  opgeschilderd en van binnen schoongeboend achter als we binnenkort lekker lang gaan overwinteren. Wanneer, waar en hoe lang lees je in Winterklaar – deel 2.