Ze zijn begonnen!

Het moest er een keer van komen. Al sinds coronatijd staat een stuk land tegenover onze woning te koop. Het is het enige onbebouwde deel van de straat. Het grondstuk was eigendom van de oorspronkelijke bouwer van onze woonwijk. Hij bedacht destijds dat hij daar huizen voor zijn kinderen zou bouwen maar die bleken niet geïnteresseerd. Ik sprak met de zoon van de landeigenaar toen hij destijds een verkoopbord plaatste. Hij vertelde dat zijn moeder ernstig ziek was en dat de familie geld nodig had voor haar behandeling. Dat vond ik opmerkelijk en triest. De Spaanse gezondheidszorg was en is immers prima... Het duurde enkele jaren voordat het grondstuk werd verkocht aan een Spaanse projectontwikkelaar. Ik hoop dat het niet te laat is voor de zieke moeder. 

De nieuwe eigenaar, Señor Vicente, bouwde tot voor kort vooral huizen in Murcia. Het is de eerste keer dat hij als projectontwikkelaar over de Alicantijnse grens stapt. Hij, een klein, grijs mannetje van meer dan gemiddelde leeftijd, runt zijn bedrijf eveneens met tenminste één zoon; naar goed Spaans gebruik. We spraken ook met hem toen hij naar zijn nieuw verkregen land kwam on daar zijn vlag te plaatsen. Hij zette tevens een bord neer met daarop een ‘artist impression’ van het huis dat daar in viervoud zal worden gebouwd.

Het zijn losstaande huizen in een moderne stijl, met ieder een eigen zwembad. Ze staan wel vrij dicht op elkaar. (Zelf verwachtte ik daar drie huizen.) Ze worden zo hoog als onze woningen maar dan met drie verdiepingen. Waar wij een onbenut puntdak hebben, krijgen zij een solarium. De inhoud van de nieuwe huizen is circa 100m2 (inclusief solarium) dus erg ruim worden ze niet van binnen. Ons huis heeft 125m2 leefeoppervlak (over twee woonlagen). De patio om ons huis is ruim 80m2, dat halen de aanstaande overburen bij lange na niet. De verkoopprrijzen liggen tussen €350.000 en €450.000. De twee grootste huizen (op de flanken) zijn reeds verkocht. Waarschijnlijk is een van de nieuwe buren een Nederlander. 

Als je een vakantiehuis in Spanje koopt, is de oriëntatie van het pand van groot belang. Volgens het oorspronkelijke ontwerp zou het zwembad aan de straatzijde liggen en de huizen met hun rug naar het zuiden (zonzijde) staan. Wij vonden dat begrijpelijk vanuit een Spaans perspectief. Aan de overkant van onze straat wonen met name Spanjaarden die een voorkeur hebben voor schaduwrijke (vakantie)huizen. Europeanen die de winterse kou en duisternis in hun vaderland willen ontsnappen, zijn gebaat met huizen op het zuid-oosten. In de zomer hebben wij ochtendzon en in de namiddag schaduw op een groot deel van het terras. Door de draaiing van de te bouwen woningen kijken de nieuwe buren nu niet in onze richting maar op de daken van hun achterburen. Niet het beste uitzicht... 

We vertelden Señor Vicente dat de huidige oriëntatie niet per se aantrekkelijk is voor niet-Spaanse kopers. (Dat zou deze ervaren projectontwikkelaar toch moeten weten?!) Nu blijken de te bouwen woningen 180 graden te zijn gedraaid. Het zwembad ligt nu achter het huis, de oriëntatie van de woning is zuid. De achterzijde van het huis ligt nu bij de toegangspoort. Dat werd bevestigd toen de graafmachine zijn werk begon te doen. Als eerste werden vier kuilen uitgegraven; allemaal even lang, het ene bad dieper dan het andere. Banen trekken kun je er niet, een beetje aquajoggen wel. 

Er verscheen daarna een mobiele toiletcabine op het terrein. Dat vond ik een goed teken. Totdat daar een Spaanse wildplasser opdook... Ik zag hem tegen de wand van Pepe’s huis pissen. Hij was klaar, draaide zich om en zag mij. Ik maakte een draaiende beweging met mijn vinger aan de slaap. Naast dat ik het smerig vond wat hij deed, ben ik ook van mening dat je als buur aan het begin van een bouwperiode van ettelijke maanden moet aangeven waar de rode lijn ligt. Dit was er een. 

De delinquent, je krijgt een boete van €750 als je als wildplasser wordt betrapt, had de lichaamsbouw van een worstelaar: gedrongen, amper een nek, korte armen, ballonkuiten en grijs stekeltjeshaar. Hij beende op mij af. Dat werkwoord stond nog nooit zo toepasselijk in een zin! Hij bleef op korte afstand van onze poort staan en vroeg mij agressief ¿‘un problema’? Ik, niet bang uitgevallen, zei ‘Sí. Qué conducta’ en wees naar de mobiele wc op het terrein. Die staat er toch niet voor niets? Dit landje is toch geen openbare toilet?

In gebrekkig Spaans -wie is er nu gek?!- en met één been opgeheven als een incontinente reu, zei hij dat honden ook tegen bomen plassen in de straat. Jawel, zei ik, maar jij bent een mens. Of niet soms? Hij liep kwaad weg, druk gebarend. Deze man is het prototype van een Spaanse bully. Het liefst zou hij mij op mijn buitenlandse mopsneus timmeren! Sindsdien heb ik hem hier niet meer gezien en dat is maar goed ook.  

Gedurende enkele dagen hadden we de pech dat de wind uit het zuiden blies. Lekker warm maar heel, heel stoffig! Eerst kwamen er tientallen vrachtwagens die het afgegraven zand afvoerden, daarna kwamen er tientallen dumptrucks met stenen die de ondergrond van het te bebouwen terrein vormen. We liepen enkele dagen rond met een kurkdroge keel vanwege het vele stof. Het leek soms alsof de trucks in onze voortuin stonden. En dan het geluid dat de hele dag was te horen van achter- of vooruit rijdende vrachtwagens, de graafmachine en de walser. Onze oren tuitten ervan. Spaanse buurman Jesús, langslaper en siësta-man, stond vanaf zijn terras met afschuw naar dit bouwgeweld te kijken. Die krijgt vast last van chronisch slaapgebrek... De complete bouw gaat circa tien maanden duren; dat vertelde de zoon van Señor Vicente ons recent. 

De vredesduif van Huize Barefoot opperde op enig moment tijdens de eerste dagen dat we ‘ze voor de rechter gaan slepen’. Ik moest er onbedaarlijk om lachen. Dat is zó atypisch voor haar! Zij is vooral gefascineerd door de logistiek van dit bouwproject. De ene handeling is nog niet verricht of de machines c.q. materialen voor de volgende stap worden afgeleverd. Er zit inderdaad een heel ervaren planner op dit project. Mij fascineert het hele huizen bouwen, van niets iets maken. We gaan deze bouw op de voet volgen. Tegen wil en dank.

Mijn liefje was overigens onder de indruk van mijn rust tijdens die rumoerige begindagen. Rustig zat ik op de bank te lezen. (Hoe kan het anders?!) Er kwam geen onvertogen woord uit mijn mond. Haar  verbazing duidt erop dat ze mij, na 35 jaar samenleven, nog steeds niet kent. Als er niks aan te doen is, leg ik mij bij een situatie neer. Als je iets kunt verbeteren, moet je dat niet laten. Dan moet je erop af. Zo simpel is het, al zolang als ik leef.

Inmiddels staat ook de hijskraan fier overeind. Niet pal voor ons huis, bij Madrileense buurvrouw Cristina voor de deur. Die heeft nu een 'Te huur'-bord aan haar poort voor de zomer. Dat zal niet eenvoudig worden... Buurman Pepe probeert zijn huis, pal naast de bouwsite, te verkopen. Dat zal ook niet snel gaan, neem ik aan. Señor Vicente kwam op die dag vragen hoe het met ons gaat; qua bouw. Dat vond ik attent van hem. We moeten het wel een tijdje met elkaar uitzingen.