Haastige spoed…

De overgang van de zomer naar het najaar gaat hier altijd gepaard met spektakel in het weer. Die beroering wordt door de Spaanse KNMI (AEMET) aangeduid als een ‘DANA’, Depresión Aislada en Niveles Altos. Het gaat over geïsoleerde depressies in de hoge luchtlagen die enorme hoeveelheden neerslag over het land uitstorten. We krijgen dan te maken met zeer heftige regenbuien, vaak met onweer. De hemel opent zich en de wereld lijkt te vergaan. Het is in deze tijd van het jaar een veelvoorkomend atmosferisch fenomeen.

Wij kregen recent zo’n gigabui op ons dak: in minder dan een uur tijd viel er 43mm water. Dat is ongeveer de helft van de hoeveelheid regenwater die hier in de voorafgaande acht maanden viel. Doorgaans weet de weervrouw precies wanneer dat gaat gebeuren maar deze keer liet ze zich verrassen. Het was wel voorspeld voor de omgeving maar niet voor ons. 

We lagen in bed toen ik hoorde dat zich buiten een stortregen ontwikkelde. Die hield aan, stopte, begon weer en zette verder aan. Op enig moment hoorde ik een harde tik. Dat beloofde niet veel goeds... Ik liep naar beneden om de boel te inspecteren. Ook de patio bij de eetkamer aan de achterkant van ons huis. Het zonnescherm dat we daar permanent hebben hangen om de zomerse hitte wat te temperen, was losgeschoten. Het zeil hing nog aan drie punten aan de gevel. Ik liet het zo, zou het in de ochtend wel van dichtbij gaan bekijken.

Die ochtend bleken vier schroeven met plugs compleet uit de muur te zijn gerukt. Als ik dat bevestigingspunt (een van de vier) zelf aan de wand zou hebben geplaatst, zou dat tot minder verbazing hebben geleid. Maar dit niet eens zo grote scherm was enkele maanden eerder opgehangen door onze superhandige en goed uitgeruste Deense buurman Jan. Degelijk geboord, met de juiste schroeven en pluggen. Het regenwater in dat scherm had in korte tijd dermate veel gewicht vergaard dat de constructie eronder bezweek. Maar het kan altijd erger. Auto’s dreven in sommige buurgemeenten weer door de straten, modderstromen lieten een spoor achter in woonwijken.   

De regelmatige lezer weet dat er bij ons pal voor de deur op een braakliggend stukje een bouwsite werd ingericht. Daar worden nu driftig vier huizen neergezet. Het is (bijna) onnavolgbaar zo snel als de bouw gaat! Overbuurman Guillermo uit Madrid constateerde droogjes dat ‘ze’ -de bouwvakkers en hun baas Vicente- haast hebben. Haast om hun geld te innen. Het cement krijgt nauwelijks tijd om te drogen. 

De geraamtes van vier huizen staan er; twee losstaande op de hoeken en twee onder één kap in het midden. Ze staan zo dicht naast elkaar dat de meeste bouwvakkers van het ene naar het andere pand overspringen. Elk huis heeft inmiddels drie verdiepingen: begane grond, eerste verdieping, solarium. Het totale leefoppervlak per huis is 103m2. Dat komt neer op circa 35m2 per woonlaag. De begane grond zal worden ingedeeld met keuken-eetkamer-zitkamer, 1 slaapkamer en 1 badkamer. Op de eerste verdieping komen twee  slaapkamers en een badkamer. Het solarium is een ruimte in de openlucht. 

Er zijn inmiddels twee bouwvakkers die de buitenmuren op de begane grond van het eerste huis metselden. Buurman Pepe stond laatst buiten zijn eigen poort toen wij langsreden. Als naaste buur van huis 1 voelt hij het gedreun en gebonk door zijn vloer heen. Hij vond het op de begane grond ‘feo’ (lelijk). De ingang van het huis zit aan een smalle zijkant. Ik beaamde dat: nogal donker en hokkerig. Hij was onlangs tot de conclusie gekomen, een conclusie die ik al weken geleden trok, dat de huizen met hun ‘culo’ (kont) naar de straat staan... Alsof ze mierda aan ons, buren, hebben. Hij maakte een handgebaar naar zijn achterste en moest er zelf ietwat besmuikt om lachen.  

Alle façades van de nieuwe huizen staat inderdaad gericht naar de achterkant van het grondstuk, niet naar de straat. Hun uitzicht zal daardoor niet al te fraai zijn. Aan de gevels van de huizen van de achterburen waarop zij uitkijken, hangen grote Britse satellietschotels, veel buiten-units van airco’s en hier en daar regas (tralies) voor een raam. Nogal een verschil met de getekende artist impression! Sommige mensen laten zich met open ogen neppen... 

Ik deel Pepe’s oordeel: het is niet fraai wat daar wordt gedaan. Er wordt weinig gebouwd voor het vele geld dat de nieuwe -overwegend buitenlandse- eigenaren van deze huizen betalen. De huidige verkoopprijzen zijn veel te hoog voor de gemiddelde Spanjaard. De Spaanse minister van Volkshuisvesting, Isabel Rodríguez, wil voorrang verlenen aan huurwoningen boven huizen of appartementen voor buitenlanders maar daar zie ik momenteel onvoldoende bewijs van in de eigen woonomgeving.

Oude tijden herleven in dit deel van Spanje (en elders). Ik praat niet over nostalgie. Op een klein stukje Orihuela Costa telden we laatst tenminste tien bouwkranen. Er is weer sprake van een bouwexplosie zoals we die beleefden in de aanloop naar de wereldwijde financiële crisis van 2008. Gemeenten ruiken geld... 

Zelf krijgen wij geen cementen ‘kont’ pal voor onze neus. Als het overbuurhuis is afgebouwd, kunnen we nog steeds ruim tussen het huis van Guillermo & María Victória en het nieuwe pand doorkijken. Er loopt een strook (patio) langs het huis waar de auto kan worden geparkeerd. Dat pad voert naar het achterop gelegen zwembad met terras. De bloeiende jacaranda van een straat verderop zal dus niet uit ons zicht verdwijnen. Die vrije strook pakt ook goed uit tijdens de wintermaanden, wanneer de zon niet hoog klimt. Die kan dan nog steeds de buitenkerstboom en ons winterzitje aan de voorzijde van ons huis beschijnen. Al zullen de directe winterzonuurtjes minder worden. 

Een mens zou liever verschoond blijven van dit soort veranderingen want dat komt nooit aan iedereen ten goede. Maar zo gaat het niet in de wereld, het leven is vaak oneerlijk. Noord-Europese buitenlanders willen hier nu eenmaal, net als wij, af en toe of permanent vertoeven op een zonnige plek. Om kou en grijze dagen te ontlopen en te genieten van het Mediterrane leven. Vrije ruimten worden zo wel steeds schaarser. Voordat de oplevering plaatsvindt, krijgen we nog veel bouwlawaai en ander ongerief voor de kiezen maar vóór april 2025 moeten de klus zijn geklaard. We kijken nu al zeer uit naar dat moment.

Het wekelijkse dieptepunt qua geluidsoverlast vindt op vrijdagochtend plaats, om 07:00 uur. Dan komt de poepzuiger langs die de mobiele toiletcabine leegt en reinigt. Met oorverdovend lawaai. Arme chauffeur van het karretje. Had hij maar beter opgelet op school! Arme Guillermo, de Spaanse overbuur die dagelijks nachtbraakt. Hij gaat pas rond een uur of 2 's nachts naar bed. De te reinigen DIXI staat pal naast zijn slaapkamer. Zij keren vandaag terug naar Madrid.

De wildplasser op de bouw, met wie ik eerder in aanvaring kwam (zie mijn blog Ze zijn begonnen!), komt af en toe langs. Dat is een bully van een kerel die niet alleen onbeschoft was jegens mij maar ook tegen de bouwvakkers uit Zuid-Amerika die werken als metselaars. Hij heeft niet alleen een slecht karakter maar ook een rotstem die je boven alles en iedereen uithoort. Ik kan zijn conversatie dan ook helaas letterlijk volgen. Soms schreeuwt hij zijn instructies aan hen door het raam van zijn auto. Ongegeneerd. De Spaanse bouwvakkers gaan doorgaans om 18:00 uur naar huis, deze arbeidsmigranten verlaten de site veelal rond 19:00 uur. En waarschijnlijk nog voor minder salaris ook, vrees ik.  

Er zijn Spanjaarden die discrimineren. Bij sommigen lijkt het diepgeworteld racisme te zijn. De Spaanse extreem-rechtse partij Vox spint er goed garen bij. Van dat racisme wist ik al door onze Surinaamse buren Beppie & Glenn en onze Indonesische vriendin Simone. Die ervaren het soms aan den lijve. Ik vind het een naar gegeven dat men hier neerkijkt op medemensen van kleur. (Het gebeurt op veel plekken in de verwende Westerse wereld.) In een Nederlands boek over land, cultuur en bevolking van Spanje las ik dat Spanjaarden zich arrogant kunnen gedragen. Neerkijken op anderen is daar wellicht onderdeel van. Komt dat door het feit dat hun land vroeger een wereldmacht was? Voelen ze zich daardoor meerderwaardig aan anderen? 

Een Spanjaard gooide mij ooit voor de voeten dat ik ‘maar terug moest naar mijn land’ toen ik mij kritisch uitliet over zijn asociale gedrag in de publieke ruimte. Dat overkomt mij steeds minder nu ik een behoorlijk bekkie Spaans terugpraat. (Zelfs schelden in die taal heeft geen geheimen meer voor mij. Of dat nu het toppunt van inburgering is? Tja.) Maar discriminatie op basis van huidskleur vind ik van een andere orde. Daar heb ik geen goed woord voor over, daartegen zal ik mij ook blijven uitspreken. Er zijn echter meer aardige Spanjaarden dan rotzakken in dit land. Volgende week hopen we weer een paar nieuwe te ontmoeten. 

We gaan even op pad om de verjaardag van mijn liefje te vieren. Dat gaan we doen in de autonome regio Aragón (Pré-Pyreneeën), een streek die we nog niet goed kennen. Daar was het afgelopen week verschrikkelijk noodweer (stortregens, hagelbuien, modderstromen en aardverschuivingen) vanwege DANA. Wellicht dat er langs het Ebro-bassin nog steeds wegen zijn afgesloten. We gaan het zien.  

Op haar verjaardag wil ze koffie drinken in Frankrijk en lunchen in een spectaculair treinstation waar Franco en Hitler elkaar ooit ontmoetten. Als het gaat zoals gepland, gaan we tevens de Chinese Muur van Spanje zien, een dorpje bezoeken waar de tijd stilstaat sinds de Spaanse Burgeroorlog (met officiële rondleiding) en migrerende kraanvogels spotten in een Aragonese lagune. Er is daar een bruine beer gespot in de bergen; die deed zich tegoed aan schapen. Misschien komen we die wel tegen? De laptop gaat mee dus er komt nog wel een blog (als we niet worden verorberd). Zo maak ik je graag deelgenoot van onze avonturen en bevindingen in Aragón. ¡Hasta luego!

P.S. dit filmpje is vervaardigd met Luma Dream Machine, een AI model dat je aan de hand van een tekst opdracht kunt geven een korte video te maken. Die van mij was duidelijk.