Staar is een oogziekte die vooral wordt geassocieerd met ouderdom. Naarmate we ouder worden, gaan de eiwitten in de lenzen van onze ogen klonteren en die vertroebelen een lens. Rond de leeftijd van 75 jaar heeft 70% van de ouderen staar ontwikkeld. Bij mij is geen sprake van ouderdomsstaar. Dit type wordt ook seniele staar genoemd; daarmee wil ik niet worden geassocieerd!
Bij mij ontstond dit euvel als gevolg van de oogoperatie die ik begin 2023 onderging. Er bleek destijds een maculagat achter een van mijn ogen te zijn ontstaan. Niemand kon (kan) mij uitleggen hoe dat ontstond. Het was dikke pech. Dat gat moest direct microchirurgisch worden gedicht en dat werd gedaan in een expertisecentrum in Murcia. De chirurg zou na de vitrectomie tijdens dezelfde operatie tevens een kunstlens plaatsen. De ervaring wijst namelijk uit dat patiënten die deze operatie ondergaan, binnen een jaar staar ontwikkelen. Ik tekende een formulier voor het plaatsen van die lens en de oogarts had het type kunstlens bepaald. Twee vliegen in een klap.
Ken
je de grap van de lens die zou worden geplaatst? Dat gebeurde niet.
Dat ontdekte ik pas toen het zicht in mijn geopereerde oog in de loop van de afgelopen maanden achteruitging. Eerst langzaam en toen snel. Hoe kon dat nou?! Het verbijsterde mij... Tijdens een later consult onderzocht de arts mijn oog en constateerde dat er helemaal geen kunstlens was geplaatst door zijn collega. ‘No hay lente’. ♫ Het is nooit lente in de kijker van een sneue oogpatiënte ♫ Daarom ontwikkelde ik staar.
Het toeval wil dat ik in diezelfde periode mijn Spaanse rijbewijs moest vernieuwen. Daar kwam ik een dag of twee te laat achter. Dus ik snelde naar het lokale kantoor van DGT (Dirección General de Tráfico) om mijn excuses te maken en een nieuw bewijs aan te vragen. De assistente aan de balie keek mij geamuseerd aan. Zij vertelde mij dat er talloze Spanjaarden zijn die hun ‘permiso’ jaren laten verlopen en dan zonder schroom een nieuw rijbewijs komen halen.
Twee dagen later kon ik de tests komen doen. Eerst had ik een afspraak met een keuringsarts. Het bleek een nogal flirterige, oudere Spanjaard te zijn die erg onder de indruk was van de taalbeheersing van deze polyglot. We kletsten wat terwijl hij mijn medische gegevens noteerde. Daarna begeleidde hij mij naar een andere ruimte. Ik moest op circa zes meter afstand, met mijn rug tegen de muur, kleine letters en symbolen op een kaart benoemen. Net als bij de oogarts maar dan zonder phoroptormachine. Met één oog per keer, afgedekt met mijn hand.
Inwendig zakte ik door de grond. Mijn goede oog is scherp onder alle omstandigheden, mijn sneue oog worstelt momenteel met scherp zien op afstand. Als chauffeur kijk je altijd met twee ogen tegelijk dus waarom test men je hier dan met een óóg per keer? Hoe kwam ik door deze test heen? ¡Caramba! Mijn rijbewijs!
De
arts gebood mij eerst de test te doen met mijn sterke oog. Dat was mazzel. Ik
vloog door de letters heen. Hij kon mijn tempo van benoemen nauwelijks volgen.
Toen waren de symbolen aan de beurt. Zit de opening boven, onder, op links of
op rechts? Van de weeromstuit noemde ik boven soms onder en andersom. ‘Arriba,
abajo’ wat scheelt het? Waar was die talenknobbel gebleven? Bij links en rechts ben
ik nooit in de war. ‘Links’ weet ik al in alle talen te zeggen sinds ik een
politiek bewuste puber ben.
Daarna was het mindere oog aan de beurt. De eerste letterreeks wist ik mij te herinneren. Dat deed ik zonder hapering, uit mijn hoofd. (Niet seniel!) Omdat de arts op het bord moest meekijken om te zien of ik de letters en symbolen wel correct benoemde, had ik tijd om tussen de vingers van mijn afdekhand door te kijken. Zo vloog ik door de kaart heen. Vroeger noemden we dat spieken nu heet dat ‘slim zijn’. Uiteindelijk behaalde ik 10/10; tweemaal de maximale score. De arts complimenteerde mij met dat resultaat.
Ik was een fraudeur maar kon daar op dat moment niet mee zitten. Daarna moest ik ook nog een inschattingsoefening doen aan een machine met hendels; daar behaalde ik eveneens de maximale score. Met twee ogen open. De derde 10 was binnen.
De kunstlens (Intra-Oculaire Lens) gaat er dus binnenkort in. Verdovingsinjectie in het oog (brrrr), sneetje in het hoornvlies, openen van het lenskapsel, verwijderen van de troebele lens, kunstlens erin. Klaar! En dat in circa 30 minuten tijd. Weer een stap op weg naar mijn bionische ik... En dan weer zo scherp zien als een adelaar? Als Arendsoog?
De oogarts vroeg of ik wilde worden geopereerd door de Murciaanse chirurg die de vitrectomie uitvoerde of door hem. Liever door hem, zei ik vol overtuiging. Vooropgesteld dat hij mij 100% garantie kon geven dat de operatie goed zal verlopen, zei ik er achteraan. Hij keek mij enigszins vertwijfeld aan en zei in de lucht ‘intento, intento’. Ik snap heus wel dat er geen garanties zijn te geven op een goede afloop van een medische ingreep. Ik zei hem dan ook dat ik niet al te serieus was op dit punt. Daarna brak een grote lach op het gezicht van dokter Joaquin door. Deze aardige man lijkt niet gewend aan een grapjurk tegenover zich. De gemiddelde leeftijd van zijn patiënten is waarschijnlijk 75 jaar. Dan wordt er kennelijk niet meer gedold!
Onze vrienden Piet & Agnes waren onlangs bij ons op bezoek voor koffie en een lichte lunch. Agnes vertelde nietsvermoedend aan mijn liefje dat een vriend van hen een bacteriële infectie opliep tijdens of na een staaroperatie en nu chronisch last heeft. Hij rijdt daarom liever geen auto meer. Mijn liefje, aan de andere kant van de tafel, zei daarop zoiets als ‘shhhhht, B. krijgt die ingreep binnenkort’. Zelf luisterde ik op dat moment naar Piet maar ik hoorde haar ‘shhht’ zeggen en ving het woord ‘staar’ op. We zijn dan wel gedeeltelijk en tijdelijk slechtziend maar nog steeds niet seniel!
Wish me luck. De foto van mij als piraat houd je tegoed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten