10 maanden

In minder dan tien maanden tijd vormt zich een mensje in de baarmoeder van een bevruchte vrouw. Tijdens de zwangerschap heb je de embryonale fase (het hoofd, de ledematen en organen vormen zich), de foetale fase (verdere ontwikkeling en volgroeing van organen), het eerste trimester (vooral gekenmerkt door vermoeidheid en misselijkheid bij moeders), het tweede semester (de groei gaat hard door) en het derde trimester (de baarmoeder zet uit en dat geeft vaak een benauwd gevoel). Een wonder der natuur.  

Nu hebben mijn liefje en ik, bewust kinderloos, geen ervaring met het menselijke voortplantingsproces al zijn we wel degelijks oma’s van Balinese kids. (Ra-ra, hoe kan dat?!) Maar iets dergelijks gebeurde onder onze neuzen... In tien maanden tijd werd hier een nieuw huizenblok van vier woningen uit de grond getoverd. Wij waren niet zo opgetogen als de aanstaande ouders maar van de bouw van een huis weten we inmiddels wel ALLES! 

Het bouwproject in de straat begon met het wapperen van de vlag van de bouwer annex projectontwikkelaar. De bevruchting was een feit, er ging iets groeien. Daarna verscheen een groot paneel met ‘artist impression’ van het te bouwen complex. Werd het een roze of blauwe kinderkamer? (Genderneutraal bouwen ze naar mijn weten nog niet.) De bouwkraan werd vervolgens opgezet, dat bleek een apparaat met kuren. Er werd niet gegraven of geheid, er werden lagen kiezels en stenen gestort op de ondergrond. Het fundament. Die moet voor een soort demping gaan zorgen (bij aardbevingen). Toen de bekisting voor de eerste betonlaag werd aangebracht, de eerste stap in een lange reeks van bouwlagen, leek dit project mij eindeloos...

De kraandrijver bleek een bully met een keiharde stem en flauwe grappen. Inmiddels weet ik van zijn baas dat hij lijdt aan doofheid. Dat snap ik, hij draagt nooit oorbescherming. In de eerste week had ik een aanvaring met hem. Deze kerel stond te pas en te onpas en in het volle zicht te sassen tegen de muren van onze Spaanse overburen en vrienden María Victória & Guillermo en Pepe & Lola. Ik sprak hem op dat verwerpelijke gedrag aan. Er stond immers al een Dixie op het terrein. Waarom gebruikte hij die niet?! Meneer-de-macho was die kritiek niet gewend van een vrouw, en zeker niet van een buitenlandse. Ik negeerde hem sindsdien maar zijn rotstem bleef de lucht bevuilen. 

In de eerste weken was er sprake van pokkeherrie; ik kan dat niet anders noemen. Het aantal rijdende, immer ronkende betonmolens was niet te tellen, soms kwamen ze bijna onze patio op. Spaanse buurvrouw Marisa, verpleegster in een Murciaans ziekenhuis (met onregelmatige werktijden), kon niet slapen van de overlast. Soms vertrok ze naar haar geboortehuis waar ze bij haar ouders sliep om beter uitgerust naar haar werk te kunnen gaan. Spaanse buurman Jésus kon zijn siësta voorlopig ook op zijn buik schrijven. 

Wij organiseerden ons leven zoveel mogelijk om deze werktijden heen. Als de mannen in de ochtend gingen ontbijten, dronken wij koffie op het winterse, zonnige terras. Daarna gingen onze deuren en ramen weer dicht. We kwamen pas weer naar buiten als zij gingen schaften. Gelukkig deden ze dat elke dag op hetzelfde tijdstip. Oordoppen binnenshuis hielpen niet, regelmatig zat ik in de eetkamer aan de achterzijde van het huis. Als het een dag echt teveel was, ondernamen we een uitje dat een groot deel van de dag besloeg.

Het was wel fascinerend om te zien hoe een huis handmatig wordt gebouwd. Hier werd niet gewerkt met prefab-onderdelen. Alle muren werden baksteen-voor-baksteen gemetseld. Er was een groep Zuid-Amerikaanse arbeiders die de buitenbadkuipen uitgroeven en metselden. Op de artist impression gaat dit door voor privé-zwembad maar je kunt er alleen aguajoggen, geen baantjes trekken.  Een andere groep metselde de buiten- en binnenmuren. Hun vakmanschap spatte er vanaf, we keken onze ogen uit. Ook de logistiek van dit bouwproject was dik in orde. De ene klus was nog niet geklaard of de andere begon; inclusief de aanlevering van alle benodigde materialen en de komst van anderssoortige professionals. Er trad nooit vertraging op, voor zover wij konden constateren. Dat kan ik waarderen (ondanks alles). Dit is geen kunst, ondanks de artistieke impressie maar wel vakmanschap. En vakmanschap is meesterschap. Deze huizen zijn goed geïsoleerd, aardbevingbestendig gebouwd en met degelijke materialen uitgerust. 

De nieuwe woningen staan met hun kont naar de straatkant. Het leefgedeelte waarop de meeste tijd wordt doorgebracht, ligt aan de achterzijde. Met zicht op de daken van hun achterburen. Naar verluidt omwille van de privacy. Dat is bepaald niet de enige reden. Als hun poedelbak en hoofdterras aan de voorzijde zouden zijn neergelegd, zouden ze nóg minder zon hebben gehad dan nu het geval is.

De oriëntatie van een (vakantie)woning is allerbelangrijkst maar zeker in een land dat wordt uitverkoren vanwege zon en licht. Spanjaarden kiezen per definitie voor een huis aan de schaduwzijde (leefterras op het noorden); de meeste buitenlanders uit minder zonnige oorden niet. Tenminste, als zij hun huiswerk hebben gedaan voor aankoop. De ligging van onze woning op het zuidoosten geeft het beste resultaat in herfst en winter; de donkerste maanden van het jaar in het noorden van Europa. 

We spraken laatst met señor Vicente, de bouwer. Hij zei -op een zonnige namiddag- uit zichzelf dat onze patio wel heel veel zonnenschijn heeft, in vergelijking met ‘zijn’ casas. Hij klonk als de gynaecoloog die een stuitligging voorziet. Negen maanden geleden trok hij onze bewering nog in twijfel. Ik doe dit nu af als voortschrijdend inzicht maar je zou het ook verkopersbedrog kunnen noemen. Tja.

De laatste loodjes bleken ook voor ons, aanleunmoeders, het zwaarst. Er kwam een groep stukadoors het terrein op die tevens verantwoordelijk was voor het verfen van de buitengevels. Geen van hen had het witte garen uitgevonden. Eén blik was genoeg om dat te weten. Eentje wilde echt niet deugen, een lomperik in een te strakke witte overall. Hij bracht dagelijks een radio mee die hij loeihard aanzette, van 's morgens vroeg tot zes uur in de avond. Met werkelijk verschrikkelijke rampetampmuziek. Op een dag, toen ik hem -wederom- vroeg zijn radio iets zachter te zetten, weigerde hij aan mijn verzoek te voldoen. Hij keek naar het belendende vakantiehuis van María Victoria en Guillermo (al maandenlang leeg) en zei dat die buren toch ook niet klaagden?! Gelukkig werd hij terechtgewezen door een oudere collega. 

Nu is het project bijna af, de bouwkraan werd afgelopen week ontmanteld en afgevoerd. Er ging een zucht van verlichting door Huize Barefoot. Die kraan was minstens zo luidruchtig als zijn drijver. Soms leek het alsof het gevaarte met grof geweld uit de winterslaap moest worden gewekt. De ongedurigheid van de drijver klonk door in zijn handelingen. Eén keer op de knop van de afstandsbediening drukken was onvoldoende, het leidde doorgaans tot een barrage van metaalachtige klikken; als een mitrailleur. Die schoten klonken door de hele woonwijk. Er vielen geen doden maar een buurvrouw die verderop woont, ging naar binnen zodra ze het hoorde. (Kun je nagaan!) 

Diezelfde kraandrijver groette mij afgelopen week heel hartelijk. Hij keek een keer niet weg. Even daarvoor had hij mijn liefje in kinderlijk Spaans aangesproken om te zeggen dat we de auto enkele uren op een veiliger plek moesten parkeren. Het kan verkeren! Het geschreeuw van hem en zijn dove collega’s gaan we geenszins missen. Evenmin als de poepzuiger, het vrachtwagentje-met-chauffeur dat elke vrijdagochtend vroeg de tank van de mobiele wc kwam legen; eveneens met oorverdovend lawaai. 

De baby is nog niet geboren of het vertoont al afwijkingen... De aanstaande overbuur gaf kennelijk opdracht om twee buitenunits van de airco aan de voorkant van het solarium te plaatsen. Pontificaal in het zicht van iedere buur en passant. Lelijker kan niet! Als we juist zijn geïnformeerd, zijn het Nederlanders. We gaan het zien. 

Nu moet alleen het gat van de bouwkraan nog worden opgevuld en het trottoir langs het huizenblok worden vernieuwd. Daarvoor zal nog eenmaal een betonmolen door de straat rijden. We tellen af. 

Het was symbolisch dat op de avond na de verwijdering van de kraan een dubbele regenboog boven de wijk verscheen. Kennelijk waren ook de goden ons welgezind. Om met Volkskrant-columniste en schrijfster van het Boekenweekessay te spreken -Paulien Cornelisse- die onlangs uitgebreid door de redactie van haar eigen krant werd geïnterviewd: we kunnen ons weer de tering gaan genieten.