Op weg naar Verlichting

Het is hier vandaag ‘Dia del Padre’ (Vaderdag), een nationale feestdag, maar daar doen mijn liefje en ik niet aan. Het is vandaag ook de eerste ochtend dat ik geen verplichtingen buitenshuis heb. Dat zit zo. 

Een tijdje geleden kwam er een begrip voorbij dat ik nog niet kende: de voorzorgcirkel. Er kwam een sjieke dame met geaffecteerde stem in beeld die het de kijker uitlegde. Dit is een netwerk van tien à 15 oudere personen in een Nederlandse woonwijk die elkaar op verschillende manieren ondersteunen. Die steun wordt verleend op basis van vrijwilligheid maar wel met een serieuze inzet. De freule legde voor de zekerheid uit dat zorg in dit geval geen zorg is naar de gebruikelijke betekenis van het woord. Er zijn bovendien grenzen aan, wat haar betreft. Geen persoonlijke hygiëne dus geen kont afvegen en steunkousen aandoen. Maar als iemand in een cirkel dat wel wil, heeft niemand anders daar een probleem mee.

Het initiatief kwam van een stichting die zich NL-ZVE noemt. Het staat voor Nederland Zorgt Voor Elkaar. Het aantal cirkels in het land neemt snel toe. Er zitten allerlei voordelen aan: grote groepen mensen kunnen eraan bijdragen, ouderen kunnen langer in hun woonomgeving blijven en er wordt later en/of minder beroep gedaan op professionele zorg. Nederlanders zijn echt niet alleen zuinig, ze kunnen zeker ook zorgzaam zijn! Er zijn professionals die als vrijwilligers betrokken zijn bij het opzetten van zo'n voorzorgcirkel. 

Mij lijkt dit een goede ontwikkeling. Mijn liefje en ik maken hier al deel uit van een officieuze cirkel met een aantal buurtbewoners. We helpen elkaar waar we kunnen en dat voelt goed; zowel aan gevende als ontvangende kant. We koken regelmatig voor elkaar, wisselen recepten, keukenexperimenten of juist signature dishes uit, komen wekelijks bijeen voor een borrel om te horen hoe het met eenieder gaat. We gaan ook met elkaar mee naar de arts, de autogarage en computerwinkel, doen vertaalwerk wanneer dat nodig is, snoeien in elkaars tuin, lenen elkaars apparaten, brengen iemand naar het vliegveld en passen op het huis bij afwezigheid. Dat alles klinkt ons logisch in de oren en wordt zonder moeite gedaan. Zelfredzaam zijn is het hoogst haalbare wat mij betreft, maar als dat om de een of andere reden niet (meer) mogelijk is, is samenredzaamheid een prachtig alternatief. 

Laatst werd onze Zwitserse buurvrouw Liselotte geveld door griep. Ze voelde zich te ziek en te zwak om de hond uit te laten. Er is een aantal personen in haar omgeving dat haar uitlaattaak kan en wil overnemen maar er is niemand onder hen die dat zo leuk vind als ik! Niet dat ik in de wieg ben gelegd als hondenfluisteraar maar ik heb vaak wel een ‘soft spot’ voor viervoeters. Mits zijn goed opgevoed zijn.

In een ver verleden had ik een hond met de roepnaam Max. Zijn volledige naam was Maximiliaan van de Klappeheide; een Jongeheer van Stand (rashond). Een boxerpup met een relatief grote kop, enorme poten en een goed karakter. Hij was niet moeders mooiste vanwege een vooruitstekende onderkaak maar hij was mij er niet minder lief om. Daarna kwamen er nog uitsluitend leenhonden in mijn leven, van buren en vrienden. Een eigen huisdier is tot dusver niet te rijmen met onze reislust. Het ging om twee boxers, twee blonde labradors en een Deense jachthond. 

De hond van Liselotte is een Shih Tzu (‘leeuwtje’ in Mandarijn) en heet Lenny. Hij was vooral de hond van haar jongste zoon Oliver totdat hij vijf jaar geleden plotseling overleed. (Hij runde een lokaal restaurant en woonde met zijn moeder in onze wijk.) Lenny bleef maar werd nooit helemaal Liselotte’s hond, denk ik. Ook hij is een rashond en nog wel een van Tibetaanse origine al is hij geboren in de provincie Murcia. 

Deze hondensoort bestaat al meer dan 1.000 jaar. De eerste honden zouden echter al voorkomen op een wandkleed van circa 2.000 jaar geleden. Volgens Tibetaanse legende was de shih tzu een heilige hond; de enige die de Boeddha vergezelde op zijn weg naar Verlichting. Alleen geestelijken en de koninklijke familie mochten zo’n hond bezitten. Iedere andere hondenbezitter werd ter dood veroordeeld voor onrechtmatig bezit. 

Tijdens de Tang-dynastie zou een paar van deze honden aan het Chinese hof zijn geschonken. Hondenhistorici geloven dat, nadat keizerin Tzu Hsi (Cixi) in 1861 de troon besteeg, de toenmalige Dalai Lama haar een fokpaar shih tzus kado gaf. Het ras dreigde in de loop van de tijd uit te sterven. Op enig moment waren er nog maar zeven paren over. Daarom denkt men dat de tegenwoordige shih tzus niet ver zijn verwijderd van die keizerlijke bloedlijn. 

Dat is een goede brug naar Zijne Heiligheid de huidige Dalai Lama. Deze 89-jarige ‘levende Boeddha’ maakte laatst wereldkundig dat hij zou kunnen gaan reïncarneren in iemand van buiten Tibet. China vond en vindt dat onzin. De volgende incarnatie van de Dalai Lama zal in China worden geboren en zijn goedgekeurd door de autoriteiten van de Volksrepubliek. Tja. 

Eerder dit jaar verscheen het recentste boek, getiteld ‘Voice for the Voiceless’. Het is het autobiografische verhaal van Tenzin Gyatso’s bijna vijfenzeventig jaar durende strijd tegen China om Tibet en zijn volk te redden. De Dalai Lama kreeg bijna zijn hele leven te maken met de Volksrepubliek China als onderdrukker. Hij was 16 jaar oud toen communistisch China Tibet binnenviel (1950), pas 19 jaar toen hij zijn eerste ontmoeting had met voorzitter Mao in Peking en 25 jaar toen hij werd gedwongen te vluchten naar India om daar spiritueel leider in ballingschap te worden. In de daarop volgende decennia nam hij het op tegen alle leiders van communistisch China: Mao Zedong, Deng Xiaoping, Jiang Zemin, Hu Jintao en Xi Jinping. Hij deed alles om Tibet en de Tibetanen te beschermen, net als hun taal, cultuur, religie, geschiedenis en leefomgeving. 

Ondanks zijn oorsprong doet Lenny niet aan Zen... Doorgaans bereik ikzelf die status wel als ik hem uitlaat, tenzij er loslopende honden in de buurt zijn. Dan ben ik op mijn qui-vive. Hij is een kleine macho (gecastreerd) die mens en dier om hem heen regelmatig uitdaagt. Ik kan dat wel waarderen. Tegen mij is hij nooit onvriendelijk maar zijn echte zorgmoeder heeft hij weleens in de hand gebeten. Vóór elk ommetje haalde ik de huissleutels op bij andere vrienden in de buurt en die bracht ik daarna netjes terug zodat zij ook rechtstreeks toegang tot Liselotte konden behouden, in geval van nood. 

Lenny’s baasje spreekt Schwyzerdütsch met hem. Dat imiteerde ik wanneer hij  werd uitgelaten. “Gom mit” “Guggigässli”, “Gäsgügli” en andere  onzinwoorden die klinken als een klok in 'zijn' taal. Alles om hem meer op zijn gemak te laten voelen tijdens onze omzwervingen. De bijnaam van de hond is Stumpi, een verwijzing naar een Zwitserse dwerg uit een cartoon. Geen beste naam voor een koninklijke, zelfs keizerlijke hond! 

Tweemaal per dag haalde ik hem op voor een lange wandeling. De rest van de dag kon hij op de patio ravotten, als hij zin had. In huis heeft hij een grote pluchen beer die hij al bezit sinds hij puppy is. De beer is driemaal groter dan de hond zelf maar krijgt er regelmatig van langs van deze kleine rakker. Een niet-gelieerde blogger zou dat een ernstig geval van seksueel geweld noemen. (Ali B. is er niets bij.) Deze hond heeft vele kanten... Liselotte vertelde mij dat Lenny 's avonds op haar blote voeten gaat liggen, om ze warm te houden. Dat zou in zijn genen zitten. De dikbehaarde shih tzus werden soms meegedragen in de gewaden van adellijke dames. Ze werden eveneens gebruikt als bedwarmers of op de voeten van keizers en keizerinnen gelegd om warmte af te geven. Tegenwoordig doen Tibetaanse monniken dat nog steeds, naar verluidt.

De dag waarop het noodweer zich in de verte aankondigde tijdens ons ommetje, flapperden zijn langharige oren in de wind. Het was goed dat ik hem aan de lijn had! Het kwam weleens voor dat hij 's ochtends weinig zin had om mee te gaan. Een enkele keer moesten Liselotte en ik hem achterna zitten om hem aan te lijnen. Dat vond hij vast een vermakelijk spelletje. Dit is een speelse hond, ondanks zijn gevorderde leeftijd. 

Op regenachtige dagen had hij geen zin in natte pootjes. Hij liep over de droge stroken van de straat, zo dicht mogelijk langs de muur. Ik vond dat best, zolang hij maar meeliep. Dat deed hij, op een enkele keer na. Hij stopte met lopen, bleef stokstijf staan en keek om zich heen, alsof ik niet bestond. Ter plekke sprak ik hem streng toe met mijn gezicht pal voor zijn koppie. Hij moet op dat moment hebben ingezien dat hij van zijn surrogaatmoeder niet kan winnen. Dat was het einde van zijn verzet. Lenny is doorgaans een grappige hond met een vrolijk zwiepende staart.  

De zieke is inmiddels voldoende hersteld om Lenny zelf weer uit te laten. Deze taak van de voorzorgcirkel komt hiermee ten einde.