Een van onze Engelse buren belde onlangs aan. Hij bood mij een tas met boeken aan, volgens hem met veel boeken 'in mijn moedertaal'. Toen ik de tas leegde, vond ik vooral boeken in de Deense en Noorse taal en geen enkele in het Nederlands. Ik moest erom grinniken. Voor hem klinkt Nederlands kennelijk net als Scandinavisch. In die tas trof ik ook Duitse, Franse en Engelse boeken aan. Een aantal titels sprak mij aan; die wachten op lezing. Nu de complete inhoud van mijn boekenkast -inclusief laatste aankopen uit Nederland in juni van dit jaar- onderweg is naar Bali, voel ik mij net een junk: ernstig verslaafd aan wereldliteratuur maar als ik die niet kan vinden, neem ik genoegen met mindere shots. Als ik de lucht van boeken maar kan opsnuiven. Ik scharrel tegenwoordig wat af, zelfs in tweedehands boekenwinkels. Hoe diep kan een boekenwurm zinken?!
Terug naar Jack's boekentas. Daarin vond ik onder andere een Engelse pocket van Sydney Sheldon, getiteld 'The sky is falling' (Nederlands titel 'Vallende Ster'). Het is een spannend verhaal over een televisiejournaliste die zich niet neerlegt bij de conclusie dat een hele Amerikaanse dynastie door ongevallen om het leven zou zijn gekomen. Ze gaat op zoek naar de ware toedracht -het zijn geen ongelukken maar geplande moorden- en daarmee brengt zij zichzelf en haar zoontje in groot gevaar.
Het is lectuur die ik normaliter op een luchthaven zou aanschaffen, voor aanvang van een lange vliegreis. Ik las deze dikke 'page turner' in enkele dagen uit. Er zitten momenteel veel leesuren in een dag dus de bladzijden vlogen om mijn oren. In het verhaal komt een vrouw voor die last krijgt van een knobbeltje in de borst. Zij wordt medisch onderzocht en krijgt de diagnose 'invasief borstcarcinoom' gesteld. Zij wordt spoedig daarna geopereerd en moet vervolgens chemotherapie volgen. Met dezelfde middelen die mijn liefje nu -preventief- krijgt toegediend?! Ik las het met eigen ogen maar kon het niet geloven. Ik kon mij niet heugen dat ik ooit in een boek zo expliciet over dit onderwerp had gelezen...
Nog zoiets. Vorige week ontving ik een bericht uit Australië in mijn mailbox. Het was niet van onze vriendinnen in Sydney maar van een Australisch bedrijf. Er was geen sprake van ongewenste post, het bericht was afkomstig van de rederij waarmee wij vier jaar geleden naar volle tevredenheid een cruise hadden gemaakt op het Great Barrier Reef. Daar ik niet uitsluit dat wij ooit weer met hen gaan uitvaren, wilde ik op de hoogte worden gehouden van hun initiatieven. Vorige week werd mij een uitnodiging toegestuurd om mee te varen op de 'Pink Ribbon Cruise' in october 2009. Het schip zal vertrekken vanuit Sydney en gaat tijdens de reis fondsen werven voor de Australische Breast Cancer Foundation. In de tussenliggende jaren ontving ik regelmatig aanbiedingen van hen maar nooit eerder van deze orde... Ik stelde mij bij elk voorval de vraag: “is dit nu toeval?”
Er zijn mensen die er 100% van overtuigd zijn dat toeval niet bestaat. Dat alle gebeurtenissen en ontmoetingen in een mensenleven zijn voorbestemd. Zelf ben ik die mening niet toegedaan. Zou bij de geboorte van mijn liefje dan al vastliggen dat zij in haar leven kanker zou krijgen? Ik kan zo niet denken. Die gedachtegang zou ons reduceren tot toeschouwers van ons eigen leven, tot kijkers vanuit de kantlijn. Dat past ons niet. Ik ben dan ook van mening dat toeval wel degelijk bestaat.
Onze waarneming wordt voortdurend gekleurd door persoonlijke ervaringen. Als het een serieuze ziekte betreft, lijkt het net alsof er ineens niets anders meer bestaat. Maar in het leven van mijn liefje en mij is het nu echt niet alleen 'borstkanker' en 'chemotherapie' wat de klok slaat. Al geeft mijn liefje aan haar toestand wel een heel eigen draai: haar favoriete Nespresso-koffiesmaak van dit moment (rosabaya) heet inmiddels 'een rebollo', naar de oncoloog die de chemotherapie begeleidt en een medicijn dat zij slikt op aanraden van het hoofd van de oncologie-afdeling is tot 'een antoniootje' omgedoopt (zijn voornaam). Een typisch geval van 'vida normal'!
