Poeh-poeh, het afbraakwerk is gedaan. Gisteren en vandaag waren qua weer uitermate geschikte dagen voor opbreken. Al is het ironisch: gaan we weg wordt het zomers! Ik weet inmiddels uit ervaring dat deze opleving niet voor lang is. Op het moment van typen (maandagavond) heeft de zeemist weer ingegrepen. Het is wederom kil en koud op de camping. Mijn rugspieren doen pijn maar toch mopper ik niet want alle onderdelen van de 'pre-tent' -Bladels voor voortent- zijn kurkdroog in de caravan opgeborgen. En dat was het hoofddoel van de afgelopen dagen.Zondagavond beleefden we de eerste zomerse avond. We besloten het ervan te nemen aan het Nederlandse strand en togen naar strandpaviljoen Zeerob. Zeerob is een favoriete plek aan het Kijkduinse strand die we al jaren frequenteren. Deze strandtent ademt een hippiesfeer uit die ons aanspreekt. Het is er -gelukkig- (nog?) niet zo gelikt als bij vele andere, hedendaagse strandpaviljoens. De muziek is er trendy, de rosé is goed van kleur, het pilsje is op de juiste temperatuur, de gerechten zijn heerlijk en het uitzicht over de Noordzee is majestueus. Dus de sokken gingen uit, de blote voetjes rustten op het zand. Ik was met recht 'barefoot on the beach'. Rob zelf stond in de keuken en bereidde smakelijke gerechten: verse pasta met spinazie, geitenkaas en verse dragonsaus voor mij en mals lamsvlees met krokante frietjes en gevarieerde sla voor mijn liefje. Ik ademde puur geluk!
In de afgelopen weken was er weliswaar sprake van koud voorjaarsweer op de camping maar ieder weerzien met vrienden en familie ervoer ik als hartverwarmend. Dat maakte veel goed. Ook namens mijn liefje: dank aan jullie allen voor de warme ontvangst! En aan diegenen die we niet met een bezoekje vereerden: het ligt zeker niet aan jullie. Het kwam er eenvoudigweg niet van.
Ik zal ze missen: de gezamenlijke maaltijden, de borrels, de spontane bezoekjes, de gezelligheid. Maar ook het Hollandse landschap: de kleur van de luchten, de wolkenpartijen, de duinen, de brede stranden. En Snolliebollie! Maar er is zoveel meer. Het credo van mijn favoriete Volkskrant-columnist Martin Bril was: 'je mist meer dan je meemaakt. Helemaal niet erg.' Al was de vernieuwde Volkskrant dagelijks een feestje, zijn columns mis ik nog steeds. Net als Nelly-op-de-camping...
Het Spaanse honk lonkt. Ook daar is de zomer eindelijk aangebroken. Ik kijk uit naar kleurrijke zonsopgangen vanaf het terras, het gekrijs van steenuilen en roofvogels na zonsondergang, dineren in de openlucht, met blote voeten in het warme zand, sardientjes eten bij de zigeuners van San Pedro, tapas eten aan de boulevard en zwemmen. Elke dag. De herinneringen zijn opgeslagen, de boekentas is gevuld, het hart loopt over. We zijn klaar om te gaan.
Ik vertrek misschien twee keer. Maar dàn zal ik toch blijven…
Als ik vertrokken ben zal ik één keer blijven staan
en aarzelen,
misschien ook twee keer - ik weet het niet.
Ik heb gelijk, zal ik denken.
Ik neem de kortste weg, de mooiste weg,
en ook de snelste weg,
de weg langs afgronden en elegante ruïnes,
de weg langs klaprozen, langs schreeuwende meeuwen -
de weg naar huis.
Toon Tellegen
Uit: 'Over liefde en niets anders'
Querido Amsterdam (1997)
Mijn eerstvolgende blog zal ik schrijven vanaf de Costa Blanca. ¡Hasta pronto!
