Willy en wij

Wat mijn liefje en ik afgelopen zaterdag deden? Torrevieja, een stad(je) op steenworp afstand, hield in de afgelopen week de twaalfde versie van de Ruta de la Tapa. Dat evenement vindt elk jaar plaats maar we slaan het regelmatig over. We zijn niet zo geporteerd van de omgeving, vooral omdat er nogal wat mensen rondlopen die het aanzien van de stad bederven (eufemistisch uitgedrukt). Dat neemt niet weg dat we het af en toe weer proberen. Toen we van huis gingen, scheen de zon en was het 26 graden Celsius, een uurtje later dreef zeemist binnen. Er deden 61 zaken mee, op veel locaties kon je kiezen tussen een Tapa de la Casa en een Tapa Gourmet.

Welnu, er is goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat die types er nog steeds of weer rondlopen... Bovendien waren de meeste tapas die we proefden op onze rondgang niet echt de moeite waard. Er waren veel ravioli’s en canneloni‘s, met uiteenlopende vullingen als truffel en ossestaart. De witte sushi die werd gepresenteerd in een kekke restobar aan de buitenhaven, raakte kant nog wal. Smaak ontbrak ten enenmale en bovendien bestelde mijn liefje een tapa die nooit arriveerde.

Het goede nieuws is drieledig: ik liep ruim twee uur op mijn orthopedische schoeisel als een kievit rond en hoefde het 's avonds niet te bezuren. Joehoe! De beste gourmet tapa aten we bij Niki Lounge aan de nieuwe binnenhaven, al werd het gepresenteerd door onverschillige bediening. Mijn liefje at een rolletje vlees gevuld met bosvruchten en noten. Zelf bestelde ik het gepocheerde ei op een basilicumbroodje met krokantje van Iberische ham en rode, zoete dressing. Via een app kon je op de beste tapa stemmen.

Het andere goede nieuws is, dat we op deze route een stemmig nieuw restaurant ontdekten, achter de boulevard van Torrevieja. Het restaurant heet El Mesón de la Costa. Ik keek mijn ogen naar over de goedgevulde, exotische visbank maar ook de hammen aan het plafond maakten indruk. Daar schonken ze tevens de lekkerste Navarra-rosé; we keren er zeker terug.

Wat we vandaag deden? Vogels spotten! Als vriendin van gevederde vriendjes was ik het al wekenlang van plan maar vanwege het tegenvallende weer kwam het er tot dusver niet van. We waren vroeg uit de veren. In Lo Pagan, dicht bij Mar Menor, heb je een fraai wandelgebied waar regelmatig bijzondere trekvogels zijn te zien. Het betreft het Salinas y Arenales regionale park dat bestaat uit zandduinen, moerassen, rietkragen en zoutmeren en dat sinds 1985 beschermd natuurgebied in Spanje is. Sinds 1998 is het tevens Europees beschermd vogelgebied. Ook daar verliep de wandeling van meer dan een uur naar volle tevredenheid. Eerder deze maand werd in Cyprus een zeldzame zwarte flamingo gespot; vorig jaar trof men er een aan in Israël. Men vermoedt dat er slechts één exemplaar bestaat en dat de betreffende waadvogel in het Middellandse Zeegebied vertoeft. Het is geen nieuwe soort maar een normale flamingo die aan melanisme lijdt, een genetische afwijking. We zagen vele flamingo´s, de zwarte vertoonde zich niet.

En wat gaan we morgen doen?

“Willy! Ja. Willy? Jaha! Wat ben je aan het doen? Niks. Gewoân in duh tuin. Gaat je moeder mee maandag? Mei waâhrhein? Gaat ze mee naar Dordrecht, maandag? Uh, gein i... weit ik niet. Ga haar dan even vragen. Zij is in die tuinhuisje.”

De hersenspinsels van Sander van der Pavert pakken doorgaans goed uit. Vooral zijn Willy-serie vind ik heel vermakelijk. Zo’n opeenvolging van simpele vragen als hierboven verwacht je in elk gezin in Nederland behalve in het koninklijke. Neem daarbij een plat Haags sprekende WA, een krijsende Máxima (met taalfout) en een nukkige Trix die huisvrouw speelt en je hebt een sketch die een schot in de roos is. Historicus Herman Pleij beschreef het fenomeen in zijn boek ‘Moet kunnen. Op zoek naar een Nederlandse identiteit’. Vanaf de laatmiddeleeuwse samenleving van de Lage Landen verklaart hij hoe diep het idee is verankerd in onze cultuur om niet tegen gezagdragers en andere hoogwaardigheidsbekleders op te zien. Gelijkheidsdenken, wantrouwen jegens autoriteiten en hiërarchie en nuchterheid vieren hoogtij: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Het lijken mij rake observaties die in vruchtbare LuckyTV-bodem vielen.

Het filmpje van 23 april jongstleden werd na die eerste minuut nóg leuker. De Oranje’s zijn net gewone mensen... Als je het hebt gemist, kun je het met deze link alsnog kijken. 

Het koningsontbijt voor de Nederlandse jeugd, gesponsord door supermarkt Jumbo,  was dit jaar iets gezonder dan in voorgaande jaren maar kan, naar verluidt, nóg gezonder als Venz-hagelslag (teveel suiker), Kroon-smeerworst (teveel zout) en Appelsientje (teveel suiker) voortaan achterwege blijven. Zelf zal ik het koningsdagontbijt beginnen met Bolletje-volkorenbeschuitjes met De Ruijter Royale Hagel Extra Puur en verse Spaanse frambozen, plus een glas versgeperst sinaasappelsap. In the name of an orange, please open your gate!

Vervolgens zal ik een blik op tv werpen om iets van Koningsdag 2.0 mee te beleven. Lex & Max wensen hun koningsdag vanaf nu anders te vieren: voor het eerst vindt het evenement op de verjaardag van Willem-Alexander plaats. Het protocol veranderde eveneens: geen wandelroute van 800 meter, geen koekhappen, wc-pot smijten en handengeschud meer. Ze gaan varen in Dordrecht, de stad waar mijn liefje en ik voor het eerst gingen samenwonen. Het wordt een soort vlootschouw, een mini-Sail. Daarna blijft er voor mij genoeg tijd over voor ramuh lappuh met un reddingsvès…Geniet van de vrije dag!