“Zis is Spaain”

Begin deze week waren we twee dagen in Valencia om Ketut te zien. Onze Kuga reed gezwind terug naar de bron: de Ford-fabriek staat even buiten de stad. De sneue heup deed het goed met lange trajecten waarop de cruise control werd geactiveerd. Met Bram van TomTom reden we zonder hapering naar het hotel in het centrum waar we onze roltas uitlaadden en incheckten. Daarna reden we met de auto naar de haven. In krant El Mundo las ik dat ook George Clooney de stad die dag bezocht. Hij presenteerde er de nieuwe science fiction-film 'Tomorrowland' (Walt Disney Motion Picture) die deels in Valencia‘s futuristisch ogende Ciudad de las Artes y las Ciencias werd opgenomen.

Uitkijkend over de binnenhaven spotte ik het grote Regent-schip van verre, gelegen aan een lange slurf. We kwamen ruim op tijd aan en hadden zin om te lunchen bij het traditionele Spaanse restaurant-aan-zee, genaamd Pepica. Daar kun je een heel behoorlijke paëlla Valenciana nuttigen maar ook andere versies worden goed bereid. Zelf koos ik deze keer een paëlla met zeevruchten, mijn liefje bestelde een sappige kabeljauwfilet. In de meeste Spaanse restaurants moet je voor minimaal twee personen paëlla bestellen, Pepica maakt het rijstgerecht ook voor één persoon. Met een glaasje Rioja-rosé erbij werd het een lekkere maaltijd.

We wandelden op ons gemak naar de cruiseterminal. Inmiddels lag daar een tweede cruiseschip van minder allooi afgemeerd: een Costa-schip. Op de weg naar de terminal hoorden we veel Italiaans en Frans. De passagiers van Regent zijn vooral Amerikanen en Australiërs. We spraken om 15:00 uur bij het schip af en wachtten in de hal, één oog gericht op de roltrap. Ik zag vele Aziatische mannetjes; ook aan boord van Costa komt het personeel vooral van dat continent. Ze verdrongen elkaar bij het verkooppunt van goedkope belkaarten. Niet lang daarna hoorde ik mijn naam door de ruimte schallen. Ketut kwam eraan, man van de klok. Niks jam karet, de elastieken tijd die in Bali doorgaans aan de orde is!

We kozen een tafeltje in de cafetaría, met uitzicht op de boot. Aangezien Ketut niet veel vrije uren had en er in de directe omgeving van de cruiseterminal geen horecagelegenheid aanwezig is, bleven we in de terminal. We brachten hem allereerst de groeten van bekenden over en luisterden daarna naar zijn verhaal. Die ochtend volgde hij een cursus 'Insectenherkening en -bestrijding'. Met een collega is hij verantwoordelijk voor het schoonhouden van 20 passagierssuites. Naar verluidt, is het een drukke baan; hij heeft geen tijd over voor andere activiteiten aan boord. Om de tien dagen heeft hij bovendien avonddienst waarvoor hij additioneel wordt betaald.

Vanzelfsprekend kwamen ook de leuke kids ter sprake. Wij brachten een tas met kadootjes mee voor het thuisfront. Voor student Yuda kochten we een microscoop met toebehoren, voor Damai een doos met twee racewagens en chauffeurs die hij zelf (met een beetje hulp) in elkaar kan zetten, voor Elsa een fleurige zomerjurk, voor Ketut een trendy bermuda. De jongetjes groeien als kool dus voor hen kopen we altijd ondergoed en truitjes. De stevige reistas had ik voorzien van een slot zodat hij de spullen eventueel als bagage op de band kan zetten. Voor Elsa en de kids schreven mijn liefje en ik toepasselijke kaarten die Ketut meeneemt en gedrieën beschreven we een kaart voor de hele familie vanuit Valencia, die wij in Spanje op de post zullen doen.

Time flies when you’re having fun. Ketut reageerde op een belletje van zijn telefoon alsof hij door een wesp werd gestoken. Het was hoog tijd om naar de boot terug te keren. Hij zei dat het weleens een ruwe zee zou kunnen worden die avond. Niks voor hem. De Mariner steekt de Middellandse Zee over naar de Italiaanse westkust. We zwaaiden hem uit, op de roltrap en op de slurf. Volgende week vliegt hij met een collega vanuit Barcelona terug naar Bali. Hij telt de dagen af.

's Avonds reden mijn liefje en ik met een taxi naar het beste (tapas)restaurant van de stad, genaamd Mood Food, terwijl de regen met bakken uit de lucht viel. Mijn liefje las op TripAdvisor dat het restaurant vanaf twee uur 's middags tot 's avonds laat open was. We stopten om kwart over zeven voor het pand waar de luiken half dicht zaten. Oh-oh. Niet open?! Ik liep naar binnen en vroeg aan een personeelslid waarom het restaurant dicht was. Op de website stond immers te lezen dat, enzovoort. “Zis is Spaain”, wij eten hier niet zo vroeg. We konden er pas om half 9 terecht. (Inmiddels zijn de openingstijden op de website aangepast.) We reden terug naar het hotel en vroegen daar bij het restaurant of we iets kleins konden eten. Nee, zis is Spaain, we gaan pas om half 9 open. Tja. Van een Spaans restaurant accepteer ik dat, van een internationaal hotel dat heel veel buitenlandse gasten ontvangt, niet. We werden er allebei sikkeneurig van.

De volgende dag deed ik er ruim een uur over om Valencia-stad te verlaten. Bram gaf onjuiste of trage instructies, mijn liefje bemoeide zich meer met de chauffeur dan met de TomTom, medeweggebruikers reden kriskras immense rotondes zonder rijstroken op, auto’s rechts van mij sloegen linksaf en andersom en er werd regelmatig door rood gereden. Gekkenwerk! Ik had de grootste moeite deuken te voorkomen, het was alsof ik in een heel slechte SM/F-ilm zat. We zijn weer heelhuids thuis, weliswaar met enkele krasjes… (niet op de auto).