Dure vriendin

Het was deze week weer tijd voor de jaarlijkse medische controle van mijn liefje. Dat is altijd een spannende tijd, al voelt ze zich prima. De eerste jaren moest ze elk kwartaal en daarna elk half jaar in het ziekenhuis verschijnen, nu nog éénmaal per jaar. Dat ziekenhuis, QuirónSalud, behoort overigens tot het op twee na beste ziekenhuis van Europa. Dat las ik ter plekke in een nationale Spaanse krant. Dit nationale netwerk heeft 43 ziekenhuizen, meer dan 6.000 bedden en 12 PET/CT scanners.

Nog niet zo lang geleden sprak Paul de Leeuw voor het eerst publiekelijk over zijn beginnende stadium van blaaskanker. Hij gebruikte uitdrukkingen als een ‘milde vorm van kanker’ en dat hij inmiddels ‘schoon’ was. Die uitspraken ergerden mij. Nu kan het zijn dat hij de woorden opzettelijk koos om zijn directe omgeving, met name zijn puberzonen, niet extra ongerust te maken. Zelf zou ik als kind te allen tijde de waarheid en niets dan de waarheid willen horen; zelfs als het om een ernstige kwestie gaat.

Er bestaat niet zoiets als een milde vorm van kanker; je hebt het of je hebt het niet. Kanker is niet mild, niet voor degene die het overkomt, noch voor diens omgeving. Nu weet ik dat het ene type tumor het andere niet is. Bij mijn liefje werd in 2009 een agressieve tumor (type Triple Negatief) verwijderd; het kwaadaardige ding groeide zo snel dat het een zegen was dat het in een vroeg stadium werd ontdekt. Was ze later gediagnosticeerd dan zou het veel slechter met haar zijn afgelopen. Tijdigheid is van levensbelang.

Schoon ben je niet als de operatie achter de rug is; dan ben je geopereerd. Het is dan te hopen dat de gehele tumor is verwijderd en niets achterblijft dat verder kan  woekeren. De Leeuw werd geopereerd in een ziekenhuis in Zuid-Spanje, tijdens een verblijf in zijn vakantiehuis aldaar, dus we hopen er het beste van. Schoon in de zin van ‘officieel gezond verklaard’, ben je pas als de statistieken dat aangeven. Gezien de leeftijd van mijn liefje zal zij dat stadium pas tien jaar na behandeling bereiken, nadat de medische test van 2019 niets toont dat er niet hoort te zitten. Wij zijn dus op de goede weg. De Leeuw wens ik vanzelfsprekend datzelfde toe.

Alhoewel het een zenuwslopende dag in het ziekenhuis is, gaan we altijd met veel vertrouwen en goede moed op bezoek bij dokter Brugarolas, hoofd van de afdeling Oncología. Hij is een zeer ervaren oncoloog en een diepe bron van kennis op dat vakgebied. Hij is de gepensioneerde leeftijd ruim gepasseerd maar wil niet stoppen. De man heeft grote passie voor zijn werk en zijn patiënten. Ten tijde van de behandeling was er geen afspraak waarin hij geen antwoord wist op de vele vragen die wij hadden. Zelfs op vragen die wij niet stelden, kregen we antwoorden!

Dit jaar stond een PET/CT-scan van het hele lichaam gepland. De kans op terugkeer van mamacarcinoom is klein tot nihil, de kans op zogenaamde secondaire tumoren elders in het lichaam is iets groter. Daarom stelt deze degelijke Spaanse arts dit onderzoek om de vier à zes jaar voor. 

PET staat voor Positron Emissie Tomografie. Kankercellen en ontstekingscellen verbruiken veel energie en hebben dus veel brandstof nodig in de vorm van suiker (glucose). Bij zo’n scan wordt een kleine hoeveelheid radioactieve glucose aan het lichaam toegediend. Hierdoor kunnen kankercellen en infecties gemakkelijker worden opgespoord. Deze kleine hoeveelheid radioactieve stof is niet schadelijk voor haar; ze plast het goedje gewoon uit. (Wel na tweemaal te hebben doorgespoeld.) Een CT-scan -Computer Tomogram- is onderdeel van een PET. De scanner maakt dwarsdoorsneden van het hele lichaam, de arts ziet als het ware plakjes. Alle plakjes achter elkaar geven een driedimensionaal beeld van een lichaam. Door die twee technieken te combineren, kunnen beelden nóg beter worden beoordeeld.

Vorige week ontvingen we een telefoontje uit Madrid, van het hoofdkantoor van onze Spaanse ziektekostenverzekeraar. Een bedeesd sprekende jongedame meldde dat de kosten van de PET/CT-scan niet zullen worden vergoed. Ik vroeg niet naar het waarom van die beslissing want ik realiseerde mij dat ik dat deed aan de verkeerde persoon. Ze was op de hoogte van de medische geschiedenis van mijn liefje maar ze is slechts de boodschapper. Wel zouden bloedtest en diagnosegesprek met de oncoloog worden vergoed. Ik dankte haar voor de mededeling en hing op.

Het blijf mij verbazen dat advies van een top-medicus terzijde wordt geschoven door een verzekeraar. Welcome to the real world... Vervolgens nam ik contact op met de betreffende afdeling van het ziekenhuis. De oncoloog wilde wel van het onderzoek afzien, wij niet. Wij besloten door te gaan en het nucleair-geneeskundige onderzoek zelf te betalen. Mijn liefje en ik gaan voor maximale zekerheid. Als het gaat om medicatie heb ik nu eenmaal een dure vriendin!

Dit was namelijk niet de eerste keer dat we deze boodschap van diezelfde verzekeraar kregen. Mijn liefje rekende voor dat het gelijk is aan een retourvlucht naar Bali. Tja. Als wij dan geen geluk hebben in de Staatsloterij moeten we het toch zeker op dit punt zijn?! De beelden bewezen het. Haar kloppende hart was de enige donkere plek op de honderden beelden die we met de oncoloog bekeken. “The PET is good.” Na ons eigen vreugdedansje zei de arts “I am gappy too.” Met de mooist denkbare glimlach op zijn gezicht. Ik houd van die man. Zij is weer voor een jaar goedgekeurd. Joehoe! We vierden dit heugelijke feit met een glaasje prik in ons favoriete plaatselijke restaurant.