Scheveningen, vergane glorie

We dachten: ‘vooruit, we moeten Scheveningen maar weer eens aandoen’. Tijdens de zomer van vorig jaar hadden we een uitstapje naar de Scheveningse boulevard gemaakt omdat daar op dat moment de fototentoonstelling ‘Planet Ocean’ van fotograaf Dos Winkel was opgezet die we met veel plezier en aandacht hadden bekeken. Zolang we naar de foto’s keken, was er niets aan de hand maar zodra je opkeek, kwam de lelijkheid van de omgeving en van de omstanders je tegemoet.

Dit weekend was dat helaas niet anders. Het leek wederom of de ‘Vereniging van Onverzorgde Personen’ (VOP) met hun allen een excursie naar de Scheveningse boulevard hadden gemaakt! Nu is Scheveningen bij velen bekend om haar patatcultuur maar er is natuurlijk ook veel fraais te bezichtigen. Zo is de architectuur van het Kurhaus Hotel nog steeds de moeite van het bekijken waard, mag het museum ‘Beelden aan Zee’ niet op je lijstje van te bezoeken musea ontbreken en kun je heerlijk met je voetjes in het zand genieten van uitzicht en frisse zeelucht… Mits je maar op gepaste afstand blijft van een patat- of viskraam.

We dachten: ‘kom, laten we eens gaan lunchen bij een van de nieuwe strandtenten’. We kozen deze keer voor ‘Blue Lagoon’. Op de website van dit strandrestaurant staat vermeld dat:

de relaxte en 'loungy' ambiance van Blue Lagoon u in hogere sferen brengt! ‘Op onze locatie langs de boelevard van Scheveningen kunt u genieten van onze goede service, het prachtige uitzicht en onze uitgebreide menukaart met zowel vlees- als visgerechten.’

Het interieur is inderdaad smaakvol, met frisse kleuren, aardige materialen en veel boeddha's (die zijn vast voor die hogere sferen). Het meubilair ziet eruit alsof je lekker lang kunt natafelen. Het bestelde gerecht en de bediening maakten echter dat we zo gauw mogelijk wilden opstaan en weggaan! Zo verging het ons: na enig aanhouden van onze kant lukte het de aandacht van iemand van het bedienend personeel te trekken, terwijl wij toch echt niet van de VOP-excursie zijn.
We bestelden twee glazen Spaanse rosé bij alweer een ander personeelslid (voor € 6 per glas, mooie kleur en goede smaak) en -we verloochenen onze afkomst niet- een ‘tapasschotel van de chef’ (voor € 16,90) waarbij ons werd verteld dat vier soorten tapas worden samengesteld door de chef. Dat schept verwachtingen!

Toen het bord op tafel kwam, viel één ding onmiddelijk op: alle tapas waren van dezelfde soort (=vlees) en zagen er vormeloos, fantasieloos en saai uit. Zo bleken de hapjes ook te smaken. In een van de vier bakjes lag iets ondefinieerbaars dat we zelfs maar niet eens hebben geproefd. Dergelijke tapas zou je op een inspiratieloze kookmaandag in een slechte bui uit de gewone supermarkt kunnen meenemen. Dat hebben we ‘het management’ bij vertrek zeker laten weten. Doorgaans zeur ik niet over een dergelijke ervaring: je slikt het weg maar keert er niet terug. ‘Het spijt ons’ kwam niet in het vocabulaire van de leiding van deze strandtent voor; men had meer aandacht voor de terloopse opmerking dat ik er hoogstwaarschijnlijk een geschreven stukje aan zou gaan wijden, dit weekend… ('Waarin?') Y ya!
Komen we terug? Nee dus.