Terug in de tijd. 'De Kabouters' was een speltak van Scouting Nederland, bedoeld voor meisjes van zeven tot elf jaar oud. Ik werd een 'brownie' bij 'De Merels', de naam van mijn Kaboutersgroep. Ik herinner mij dat ik een flink eind door de polder moest fietsen om het clubhuis te bereiken. De akela was een bijzonder aardige, heel stoere dame. (Tegenwoordig zouden we dat anders noemen...)
Ook herinner ik mij dat er gedurende een winterseizoen een potloodventer in de buurt rondreed waarvoor we als jong meisje werden gewaarschuwd. Ik heb hem eenmaal gezien. Dat wil zeggen: hem en zijn potlood maar daarvan heb ik geen blijvende schade opgelopen. Toen ik eenmaal in de wereld van de Kabouters was ingevoerd, moest ik examen doen. Dat hield onder andere in dat je moest zweren dat je je hield aan de Kabouterwet:
De laatste zin geldt in ieder geval nog; over de rest moeten anderen maar oordelen...
Èn ik moest als merel-in-spé een culinaire test afleggen. Zingen kon ik al. Ik moest 'bewijzen' dat ik wat kon in de keuken en dat was niet tegen dovemansoren gezegd! Tijdens mijn examen bracht ik mee: een rol Mariakaakjes, een pakje echte roomboter en een pak Venz hagelslag puur. Je voelt 'm al aankomen: twee kaakjes werden besmeerd en besprengeld, ik klapte ze tegen elkaar dicht en mijn lekkernij moest als een hamburger worden genuttigd. De akela en de meisjes van De Merels vormden op dit onderdeel de examencommissie. Het hoeft weinig betoog: ik slaagde glansrijk voor mijn examen. Mijn zin in creatief en kwalitatief goed eten is tot op de dag van vandaag gebleven.
Restaurant 't Raethuys wordt gerund door een heel jonge ploeg, met Niven Kunz als de 24-jarige chef-kok. De jonge kok kreeg in 2007 een Michelinster toebedeeld en kookte voor ons werkelijk de sterren van de hemel! Zijn vriendin Valerie van 20 jaar is de sommelier en praatte met verstand over wijnen. Het bedienend personeel is kundig, toegewijd en vooral jong. Het feit dat ze op zo'n jonge leeftijd al zo toegewijd zijn, spreekt ons (oude dames) erg aan. Wat ook mooi is, is hun credo:
Het restaurant is namelijk gelegen in het hart van het Westland dus dat is een zinvol uitgangspunt. Alle groenten -en dat waren er lekker veel die avond- worden van de plaatselijke tuinders afgenomen. Valerie vertelde ons dat zij in de nabije toekomst hun eigen producten willen gaan (c.q. laten) verbouwen.
Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht toen ik de eerste amuse op tafel zag komen: een met romige, blauwe kaas gevuld radijsje, op een bedje (nou ja, niet letterlijk) van donkere aarde. Een smakelijke hulde aan de Westlandse tuinbouw! Als gemankeerde Westlandse kon ik de knipoog wel waarderen.
Er zouden nog een aantal geslaagde amuses volgen. De driedubbelgetrokken bouillon van ceps en de gin&tonicsorbet met gekarameliseerde olijf mogen niet onvermeld blijven.
Wij kozen beiden à la carte al waren er ook meergangenmenu's: avocadocrème met Cavaillonmeloen, met pittige tartaar van rund & jonge worteltjes met tartaar van coquilles, gemarineerde slakjes en serranoham als voorgerechten. Licht gerookte perzik met krokant gebakken kalfszwezerik, zalf van witte bonen, peterselie en mosterdjus & geroosterde vijgen met Wiedenlam van de bbq, parmezaan en groene erwtjes met mint als hoofdgerechten. Het werd een feestelijk avond-uit. Ik laat de foto's graag voor zich spreken.
De jonge ploeg van 't Raethuys, die nu al zo succesvol is, gaat een nog mooiere toekomst tegemoet. Om met vriend Van Dinther af te sluiten: komen we terug? Jazeker... Wateringen wordt zo nog eens wat!
