Ik geniet van de scherpe en vaak hilarische columns van Wagendorp en Oudshoorn, van de dagelijkse puzzel van Jan Meulendijks en van de literaire columns van Martin Bril. Maar hem moeten we helaas al enige tijd missen. De 'moeder-van-alle-Nederlandse-columnisten' heeft hartspierproblemen en dat klinkt zorgelijk. Ik mis zijn geschrijf.
Ik houd statistieken bij over het bezoek aan mijn weblog. Ik kan zien hoeveel bezoekers ik heb en hoe mensen op mijn site terechtkomen: via welke zoekwoorden of referenties, van welke providers. Nee, het is zeker geen 'Big Sister', do not worry! Ik kan geen persoonlijke gegevens zien en dat wil ik ook helemaal niet. Het blijkt dat mensen op mijn weblog terechtkomen als ze googelen op Martin Bril. Ik heb namelijk op 24 mei 2008 over hem geschreven. Over hoezeer ik hem waardeer en waarom ik van zijn columns geniet. Maar dat kan dus al wekenlang niet.
Giphart beschrijft met name bijzondere gebeurtenissen die hij ook nog eens uitvergroot; hij overdrijft graag, vaak met taalkundige creativiteit. Beide heren schrijven op een soepele, losse wijze al is het eindresultaat wat mij betreft dus heel verschillend.
Bril studeerde filosofie en Giphart Nederlands; die achtergrond zie ik gereflecteerd in hun schrijfstijl. Wat de heren absoluut met elkaar gemeen hebben is het gebruik van humor in hun teksten. Die humor wekt bij mij wel een verschillend type lach op: bij Bril is het vaak een intense glimlach, bij Giphart is het regelmatig een korte schaterlach.
Gaandeweg begon ik de columns van Giphart toch ook te waarderen, met als voorlopige apotheose de column van donderdag 18 september. De titel van zijn column was 'Aarhgrghehh' en het ging over de verfilming van boeken. Tommy Wieringa had namelijk kort daarvoor verhinderd dat de regisseur van zijn boek 'Joe Speedboat' (erg leuk, goed boek) de film zou afmaken, zo zeer was hij als auteur teleurgesteld geraakt in de aanpak. Een aantal boeken van Giphart is ook verfilmd en hij verhaalde van een situatie op de set van de verfilming van zijn -grotendeels autobiografische- boek 'Ik omhels je met duizend armen'. Het boek gaat over de dood van zijn moeder en de verfilming werd geregisseerd door Willem van de Sande Bakhuyzen die tijdens de opnamen al ernstig ziek was en kort erna aan kanker zou overlijden. Wijnie Jabaaij, PvdA-coryfee en Tweede Kamerlid in de jaren '80 is de moeder van Giphart die in 1995 overleed en in het leven koos voor euthanasie als levensbeëindiging. Dat kwam later in Gipharts boek terug.
De column 'Aarhgrghehh' lijkt mij een Giphart-ten-voeten-uit: de tekst vraagt vanwege het zware onderwerp en de opmerkelijke omstandigheden van de verfilming om serieuze aandacht van de lezer maar Giphart beschrijft die, voor hem ongetwijfeld gedenkwaardige situatie nogal humoristisch. Ik dacht in een split second: "is dit nu juist knap of knap lullig?" Ik kies hier toch echt voor knap.
Ik realiseer mij maar al te goed dat er veel 'schrijfwaardigs' gebeurt in een mensenleven... Het is knap omdat Gipharts columns alle kenmerken van een goede column in zich hebben: persoonlijk van aard, met een eigen invalshoek, verhalend maar wel met een mening, met kleurrijke taal en een verrassend slot.
Het schrijven van een column heeft ook mij, amateur, gegrepen; ik heb er in de afgelopen maanden een hobby bijgekregen. Ik hoef niet te kiezen; ik omhels beide heren!
