Het was ook gênant: British Airways-staf wist zich geen raad in de immens grote, nieuwe terminal en bovendien liet het allernieuwste, meest geavanceerde bagagesysteem van de wereld dat 12.000 stuks bagage per uur zou moeten kunnen verwerken, het op de openingsdag van de terminal afweten! Dat systeem was eigendom van BAA (British Airports Authority; niet te verwarren met BA), en gebouwd door het succesvolle Hollandse bedrijf 'Vanderlande'. De eerste passagiers moesten uuuuuuuuuuuuren op hun bagage wachten. Op de zaterdag na opening waren inmiddels 20.000 stuks bagage niet met hun rechtmatige eigenaar verenigd... 'The rest is history'.
En de 27ste maart begon zó goed: Captain Lynn Barton, de eerste vrouwelijke piloot van BA, zette het eerste vliegtuig vanuit Hong Kong vroeger dan gepland bij de nieuwe terminal aan de grond (hegeen vrij uitzonderlijk is voor deze vliegmaatschappij)!
Er was jarenlang zó hard gewerkt aan de bouw van de nieuwe terminal, door alle projectmedewerkers liefkozend 'T5' genoemd. Er waren in al die jaren circa 50.000 mensen betrokken geweest bij de constructie en er was £4.3 miljard aan de bouw gespendeerd door BAA, eigenaar van de luchthaven. Voor de opening waren door BAA uitgebreide trials verricht, er was daarbij proefgedraaid met grote aantallen nep- èn echte passagiers. Het mocht niet baten. Het goede nieuws voor BAA was wel dat de terminal op tijd en volgens budget was opgeleverd. Maar dat was een schrale troost voor de passagiers die op 27 maart in T5 aankwamen... Zelf heb ik twee jaar aan het T5-project meegewerkt. Ik was voor die tijd internationaal consultant en was voor mijn werk al op vele luchthavens geweest. Een luchthaven heeft voor mij altijd grote aantrekkingskracht gehad vanwege de 'buzz' die met zo'n plek samenhangt. Mensen nemen er -vaak hartverscheurend- afscheid maar wachten elkaar daar ook weer met open armen op. Het verwondert mij niets dat het Nederlandse tv-programma 'Hello Goodbye' zo'n internationaal succes is gebleken. Die aantrekkingskracht is tot op de dag van vandaag gebleven.
Ik kwam in 2003 in dienst van BAA en werd verantwoordelijk voor veranderingsmanagement; eerst alleen voor T5 later ook voor de bestaande Heathrow-terminals. Ik leidde een leuk multicultureel team van ervaren change consultants uit Engeland, Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland en Brazilië. Wij moesten met elkaar bedenken en uitwerken hoe de reiservaring voor toekomstige passagiers van Heathrow moest gaan worden. En T5 moest in alles het paradepaardje worden!
Zelf wist ik tenminste één ding zeker bij de acceptatie van de baan: geen vloerbedekking in de nieuwe terminal! Elke keer dat ik in Heathrow aankwam, walmde die bedompte vloerkleedlucht mij tegemoet. Het rook niet alleen vies maar het zag er ook zo uit: altijd vol vlekken. Als ik het land niet beter kende, zou ik denken dat het de lucht van Engeland was...
Dat is maar ten dele waar gebleken: tijdens onze 'house viewing' zagen wij vaak kleedjes rondom de toiletpot en vloerbedekking in de badkamer. Maar we zagen ook bloemetjesbehang aan de wanden, bijpassende gordijnen en kolossale meubels in kleine kamers. Ons uitverkoren huis was echter modern, licht en ruim; zeker voor Engelse begrippen. Ik heb heel veel 'sweet memories' aan werken en wonen in Londen en Engeland al jankte ik in mijn nieuwe thuis soms de bloemetjes van het behang na een fijn weekend met vrienden in Nederland!
Terminal 5 is ontworpen door Sir Norman Foster, de gelauwerde Britse architect. Hij is ook de ontwerper van de 'Gurkin' (de augurk), het kantoorgebouw van Swiss-Re. Het bijzondere is dat ik in 2007 het huwelijksfeest van mijn T5-baas in dat gebouw vierde. Het uitzicht over Londen vanaf de bovenste verdieping was spectaculair!
Mijn toenmalige baas Sharon Doherty schreef vóór maart 2008 een boek over het project, getiteld 'Heathrow's T5 - History in the Making'. Ik ken alle personen op de boekomslag persoonlijk.
In enkele boekrecensies werd kritiek geuit op het feit dat zij de opening van de terminal niet had afgewacht. Zelf ben ik van mening dat de dramatische dagen na opening niets afdoen aan het baanbrekende werk dat tijdens de constructie van de terminal werd verricht. Het werd dan ook een boek bomvol 'best practices'.Er zijn nog veel meer noemenswaardige gebouwen in de Britse hoofdstad van de hand van Norman Foster: de Millenium Bridge, de City Hall, Canary Wharf Underground Station. Maar ook buiten het Verenigd Koninkrijk is Foster actief: de brug van Millau (Frankrijk), de luchthaven van Chek Lap Kok (Hong Kong), het congrescentrum van Valencia (Spanje) en nog veel, veel meer. Hij is een begenadigd architect en bovendien bijzonder productief. Een van mijn favorieten.
Een toekomstig webblog ga ik wijden aan Foster's spannende idee om te bouwen op zee. Dat is dan een combinatie van twee favoriete onderwerpen: de zee en de architectuur. Ik verheug mij erop.
