Toen wij maanden geleden aan de vooravond van het vertrek naar Nederland stonden, vroeg ik mij af wat ons allemaal te wachten zou staan. We gingen naar Nederland om vooral dicht(er) bij onze zieke vrienden en familie te zijn. We weten het nu. Het verblijf op de camping was gepland voor drie maanden maar het werden er zes. En daarvan heb ik geen dag spijt.
Inmiddels is ons vertrek dus aanstaande en de terugkeer naar ons huis onder de zon is een fijn vooruitzicht: op blote voeten onder de (eigen) douche, de vaatwasser die weer een aantal 'straftaken' van ons overneemt, koken op vier pitten, 's morgens opstaan met een zonnetje, de lekkerste 'paella de mariscos', zwemmen in een warme zee.
Maar ik zal het missen: het gekrijs van de uilen in de nacht, onze 'cozy' caravan, het ochtendkrantje, het buitenleven, fietsen door de duinen, vriend Ger die spontaan een espresso komt drinken, culturele uitstapjes, golfen met de vrienden van Ockenburgh, copieuze etentjes, bezoeken aan boekhandel Paagman, bruine boterhammen, biologische producten, shoppen met de handscanner bij Albert Heijn, boodschappen doen op de fiets, aardige campingburen, met de voetjes in het zand bij 'Zeerob', broodje half-om (favoriet van mijn liefje), zwemmen in koud water, wandelen over de boulevard, Hollandse nieuwe bij Robbie. Er was nog zoveel meer. En zoveel andere mensen die hier ongenoemd blijven. Bedankt voor jullie bijdrage aan een mooi verblijf!
Wat we NIET zullen missen: het sanitair van de camping, files op de Nederlandse wegen -op elk moment van de dag-, knappe staaltjes 'Hollandse hufterigheid', aso-campinggasten, auto's die door rood licht scheuren, herfstachtig weer in de zomer, vallende denneappels en eikels in de nacht.
Maar desondanks heb ik een dubbel gevoel.
Afscheid nemen hoort bij het leven en meestal volgt op een afscheid weer een weerzien maar zeker weten doe je dat nooit...
Ik realiseer mij terdege dat wij véél achterachterlaten: een zus die groot verdriet heeft om het verlies van haar man. We moesten toch nog onverwachts afscheid van hem nemen. Dood en leven, vreugde en verdriet: het ligt heel dicht bij elkaar. Hij zal nooit worden vergeten. In diezelfde periode verwelkomden wij Linde, het jongste kleinkind; wat is mijn zus verguld met haar twee kleinkinderen... “Viva la abuela”, lang leve oma!
En natuurlijk ga ik Nelly missen, mijn vriendinnetje sinds vele jaren. We maakten in de afgelopen maanden veel met elkaar mee: haar wonderbaarlijke herrijzenis uit een levensbedreigende operatie, de Nelly-dagen op de camping, haar 'opium kit', een middagje magie, haar gedicht voor mij, samen kijken naar de Eurodam en de SS Rotterdam, GDSD, de Bugaboo, kroketten eten bij Loos ('try before you die'), wandelen naar zee, een rondje in het park, de 20ste trouwdag van Nelly met Diederik, zelfgemaakte stamppotten en culinaire avondjes-uit, verjaardagen, de memorabele instuif in het Park.
Ik koester elke herinnering! Wie haar verhaal wil volgen, verwijs ik met liefde naar haar weblog Trust the process maar je kunt ook klikken op de bovenste van Mijn Links.
Eigen woorden schieten vaak te kort dus ik neem hier een gedicht van Ted van Lieshout op. Hij is schrijver, illustrator en graficus en houdt zijn eigen weblog bij Ted van Lieshout. Hij heeft het leuke boekje 'Twee ons liefde' geschreven. Onderstaand gedicht is uit de bundel 'Van, Als & Och' (Leopold, 1995).
Afscheid
Maar ook zonder ons samen
draait de wereld wel door,
al weet ik niet waarom.
Voor vriendschap is verhuizen
als de dood. En ik blijf stom
omdat ik stoer en sterk moet zijn,
zoals wij waren. Maar stil
durf ik een onbeholpen woord:
enzovoort, enzovoort, enzovoort.
