Fiets mee met Frank!

Eerder deze maand schreef ik over het belang van regelmatig bewegen. Frank Hermans, goede vriend van Diederik en Nelly, heeft een wel heel bijzonder initiatief genomen!

Onder het motto 'Opgeven is geen optie' gaat Frank op 4 juni deelnemen aan de actie 'Alpe d'HuZes'. Het is een actie waarbij fietsers, alleen of in teamverband, geld bijeen fietsen waarmee zij een bijdrage leveren aan de strijd tegen de gevolgen van kanker. Op één dag wordt minstens zes maal de legendarische Alpe d'Huez beklommen. Een bijna onmogelijke opgave. Toch lukte het in 2006, 2007 en 2008 al veel deelnemers, zelfs een aantal (ex-)kankerpatiënten. In 2008 werd een recordbedrag van ruim € 3.000.000 opgehaald! Het doel voor 2009 is om het recordbedrag van 2008 te verpulveren. Alpe d'HuZes zet zich ervoor in dat de strijd tegen kanker uiteindelijk wordt gewonnen. Dat kanker niet meer als een dodelijke ziekte, maar als een chronische ziekte kan worden gezien.

Als voormalig verpleegkundige leverde Frank zijn bijdrage aan zorg voor mensen met kanker. Mede daardoor en door zijn recente ervaring met Nelly is hij sterk ervan doordrongen dat er nog heel veel te verbeteren valt.
Op zijn website schrijft hij:

“Alle leden van ons team 'Trust the Process' beklimmen 4 tot 6 keer de Alpe d'Huez om zodoende minstens €13.000 en hopelijk €30.000 bij elkaar te halen. Met ruim 1.200 fietsers streven we naar het recordbedrag van € 6.000.000! Dit alles om de strijd tegen kanker te gaan winnen. Van julllie geld gaat absoluut elke ingelegde euro naar het doel zelf. De doelstellingen van dit jaar zijn:

• Oprichting van een leerstoel 'Leven met Kanker' aan de VU in Amsterdam.
• Gericht onderzoek naar verbeterde revalidatie bij en na kanker.
• Realisatie van directe doorverwijzing, onderzoek en behandeling bij mensen die verdacht worden van kanker.

Waarom ik meedoe?

• Als (oud-)verpleegkundige én als opleider voor de gezondheidszorgbranche (ROC Deltion Zwolle) ben ik nauw verbonden met de doelen van KWF.
• Als fietser vind ik het raar genoeg mooi om het fietspad omhoog te laten lopen.
• Net als jij maak ik té vaak mee dat een dierbare getroffen wordt door kanker en daardoor het loodzware proces van behandeling moet doorlopen...”

Nelly heeft een paar weken voor haar overlijden aan Frank beloofd er op 4 juni bij te zijn: 'Ik fiets met je mee... vederlicht en inspirerend'. Nelly was voor velen een inspiratiebron. Laat haar ons nogmaals inspireren: bezoek Frank's website en doneer! Je komt er ook door op het 'Fiets Mee'-logo te klikken.

Subtropisch vogelen

Er is een nieuwe vogelgids uit in Nederland, geschreven door Kester Freriks, columnist van NRC Handelsblad. Deze rijk geïllustreerde gids is getiteld ‘Vogels kijken - Alle driehonderd Nederlandse vogelsoorten’. Freriks is een toegewijd vogelaar: slechts twee van de 300 voorkomende vogels uit de gids heeft hij niet met eigen ogen aanschouwd. Op de vraag waar zijn eerstvolgende vakantie naartoe zal gaan, antwoordde hij: “naar Zuid-Frankrijk want daar komt de azuurmees voor”. Dat is namelijk één van de twee ontbrekende vogels in zijn afvinklijstje. Dat typeert de ware liefhebber voor wie alles in het teken staat van vogels. Op de kleurrijke omslag van het boek staat een hop afgebeeld. Daarover zei de vogelkenner dat hij zeldzaam is in Nederland. Die punkertjes zien we constant in onze eigen biotoop rondfladderen. Wij leven dan ook in de subtropen. Op het nieuws werd onlangs gemeld dat ijsvogels in Nederland deze winter niet goed zijn doorgekomen: slechts 800 (de helft) van deze kleurrijke gevederde vriendjes hebben het barre weer overleefd.

Van een vriendin kreeg ik een vroeg verjaardagskado toegestuurd: de verhalenbundel 'Mijn leven als hond' van Martin Bril. Dat waren twee vliegen in een klap (al is dat niet bepaald diervriendelijk uitgedrukt): verrassende dierenverhalen van mijn favoriete Nederlandse columnist. Vogels zijn een belangrijk thema bij Bril, alhoewel hij zelf zegt dat hij niet veel opheeft met deze dieren. Na lezing van zijn boek deed ik zijn uitspraak af als ironie want in bijna 75% van zijn verhalen figureert wel een vogel! De mus, de merel en de vink zijn bij hem favoriet.
Hij verklaart in een van zijn verhalen hoe het komt dat er in de Nederlandse tuinen niet meer zoveel vogels zijn te bewonderen: we kloppen de tafelkleden niet meer uit waardoor vogels geen kruimels meer kunnen vinden en er dus letterlijk niets meer te zoeken hebben. Het was een simpele verklaring die desalniettemin een 'Aha-ervaring' voor mij was.
In onze Spaanse woongemeenschap is het tegenovergestelde aan de orde: sommige vogels komen in dermate groten getale voor dat jaarlijks gebruik wordt gemaakt van de diensten van een valkenier. Dit wordt onder andere gedaan om het aantal rondvliegende en nestelende duiven te beheersen. Er wordt daarbij een pelgrimsvalk ingezet om de andere vogels te verdrijven. Die methode blijkt vooralsnog effectief te zijn, mits regelmatig herhaald.

Vorige maand schreef ik dat mijn liefje hier in mijn afwezigheid een 'heel grote vogel' had gespot boven ons huis. Na enig speurwerk blijkt dat een buizerd te zijn. Eerder zag ik grote roofvogels in de verte, hoog in de lucht cirkelend, maar ze waren te ver weg om te herkennen. Inmiddels heb ik de vogel ook zelf van heel dichtbij gezien. Het waren er overigens twee: de ene (naar nu blijkt: het vrouwtje) is groter dan de andere. Na zoeken in de 'Internet Bird Collection' en onderzoek op de site van 'Bird Link to Spain' weet ik het zeker: het is de Buteo buteo, de gewone buizerd. Ik vind 'm echter niet zo gewoon!

Kenmerkend voor het vlieggedrag van deze imposante roofvogel zijn de korte slagen achter elkaar waarna de vogel verder zweeft op de luchtlagen. Buizerds zijn sterk genoeg om een konijn of eekhoorn 'te slaan', zoals dat heet in vogelaarkringen. Ik heb een fragment toegevoegd waarop het geluid van een buizerd is te horen. Samen vogelen is nóg leuker dus klik op de knop (met de pijl).


Op zondagmorgen luister ik vaak naar het Nederlandse radioprogramma 'De Sandwich' van Jacques Klöters, op Radio 2. Ik vind het niet alleen een interessant programma vanwege de gevarieerde muziek uit alle werelddelen maar er worden wekelijks ook gedichten voorgedragen. Tijdens een recente uitzending hoorde ik het onderstaande gedicht van Patty Scholten die zichzelf dierendichteres noemt:

De Buizerd

De vrome vogel bidt voor ieder maal.
Hoog in het blauw laat hij zijn vlerken trillen.
Hij ziet de muizen, die van angst al rillen
voor gratis vliegles, kort en terminaal.

Hij kraakt hun kopje als een eierschaal
en voelt het zachte bontlijfje verkillen.
Nog even ’t diertje op een oor na villen
en toetasten voor een klein bacchanaal.

De buizerd is een rover die frequent
zijn klauwen boort in fietsers, trimmers,
zelfs in een motorrijdende agent.

“Pas op voor buizerds!” maant Staatsbosbeheer.
Men wist het niet, hij was in Holland immers
bijna verdwenen. Maar hij is er weer.

Uit: 'De tweede ronde'

Inmiddels is hier alweer een nieuw vogelavontuur aan het ontstaan: we menen namelijk een arend te hebben gezien! Het zou zelfs een zeearend kunnen zijn... Het zal toch niet gekker worden?! Wordt vervolgd.

Niet schrikken: ik ben het!

Echt waar... Op beide foto's. Links zie je mij als Australopithecus afarensis, zoals ik er 3.7 miljoen jaar geleden moet hebben uitgezien. Rechts ben ik te zien als Homo Habilis van slechts 2.2 miljoen jaar oud. Een oermens maar wel een jonkie. Maya Angelou, Amerikanse schrijfster en zwarte activiste schreef ooit: “mensen vergeten wat je zegt en doet, maar ze vergeten niet snel welke emoties je bij hen losmaakte.” Ik verwacht dat deze foto's langer zullen nagalmen dan welk woord ook!

Wekelijks bekijk ik de site van het Beagle-project 'In het kielzog van Darwin' (zie 'Mijn links'). Daarop houd ik de voorbereidingen van de bootreis bij. Er is altijd wel iets interessants te zien of te lezen. Deze keer trof ik er het evolutiespelletje aan dat door de Open Universiteit is ontwikkeld. Het is meer grap dan exacte wetenschap en het werkt als volgt: je stuurt een pasfoto op, plaatst het in een voorgedefinieerd raster en drukt op de knop 'Devolve'. Vervolgens zie je jezelf langzaam veranderen. Het vergde nogal wat computerkunst en -vliegwerk om de beide foto's vervolgens op de eigen computer te kunnen bewerken maar daarvoor draai ik mijn hand inmiddels niet meer om. Daarin ben ik met recht een homo habilis geworden, een handig mens.

Gewezen Dichter des Vaderlands en beroepsmopperkont Gerrit Komrij opende deze maand het Nederlandse boekenbal met een gedicht. Het is altijd bal als hij voordraagt. Hij slaat namelijk graag en vaak om zich heen. Vooral de volgende regel uit zijn voordracht bleef hangen:

“De chicks, ze schrijven zonder kloten maar onveranderlijk met hanepoten.”

Van Komrij is bekend dat hij zich af en toe venijnig kan uitlaten over vrouwen en hier haalde hij uit naar schrijvende vrouwen. Hij lijkt dat met duivels plezier te doen. Hem wordt weleens vrouwenhaat verweten maar zelf verklaarde hij ooit in een interview: “drie van mijn beste vrienden zijn vrouwen”... Weliswaar moest ik erom lachen maar eigenlijk vind ik dat zijn lijf-stijlfiguren ironie en sarcasme sleets beginnen te raken. Maar schrijven kan'ie!

In maart 2008 begon ik zelf met een weblog. Daarmee word je niet meteen een schrijvende vrouw maar vooruit. In mijn eerste blog, getiteld 'Alle begin is moeilijk', vroeg ik mij hardop af wat ik ermee wilde. Inmiddels ben ik een jaar en 118 blogs verder en weet ik dat bloggen een aardige manier is om familie en vrienden op de hoogte te houden van mijn (ons) reilen en zeilen. Een goede vriend zei mij onlangs dat hij zich via mijn regelmatige blogs met ons verbonden blijft voelen, ondanks de geografische afstand die in de loop van de jaren tussen ons is ontstaan. Dat is fijn om te horen.
Bovendien verzet ik de geest met bloggen. Alhoewel het lichaam in 2005 met pensioen ging, bleven de hersenen overuren draaien. Lezen is geen hobby maar een primaire levensbehoefte en piekeren vond ik geen optie. Daar haal je je pensioen niet mee. Dus ik moest wat. Door te bloggen kan ik nu een aantal liefhebberijen goed met elkaar combineren: websurfen, computeren, fotograferen, fröbelen en spelen met taal. Aan de reacties op mijn blogs te lezen, verbindt bloggen zelfs volslagen vreemden met elkaar. Ook dat vind ik een mooi besef.

Wekelijks bekijk ik de statistieken van mijn weblog. Daar zie ik onder andere uit welke landen bezoekers afkomstig zijn. Ik heb vrienden en familie die buiten Nederland wonen en meelezen. Zij zijn de harde kern van mijn buitenlandse aanhang. Sinds enige tijd zijn er tevens terugkerende bezoekers uit Spanje op mijn blogs. Waarschijnlijk omdat het over Spanje gaat maar we zullen zien. De bezoekers uit Moskou, Hong Kong, Gurgaon, Kuala Lumpur, Jakarta en Dhaka lijken mij echt verdwaald. Dat kan ook gemakkelijk bij een weblog met de internationale titel 'A day in the life of'...

Terugkerende onderwerpen zijn: natuur en milieu, zeezoogdieren, vogels, 'de vrouwenzaak', reizen en uitstapjes, gezondheid, opvallende wereldburgers en -projecten, kanker en de bestrijding ervan, mijn direct omgeving, herinneringen, kokkerellen, lekker eten, nieuwsfeiten uit binnen- en buitenland, plaatselijke politiek, boeken en af en toe een gedicht dat mij raakt.
Al schrijf ik dan zonder kloten, in mijn blogs klinkt wel door wat ik belangrijk vind, waarvoor ik sta. Of ik met hanepoten schrijf, moet iedere lezer maar voor zichzelf bepalen. En dat zeg ik niet om de knuppel in het hoenderhok te gooien. Dus samen op naar de volgende 119!

Braaklekker, Joop

Gisterochtend hoorde ik op de radio dat Joop Braakhekke, kok en restauranteigenaar eist dat het bedrijf achter zoekmachine Vinden.nl per direct stopt met de reclamecampagne 'Joop Braaklekker'. In deze reclamecampagne, die bestaat uit commercials op radiozenders en advertenties in dagbladen en op internet, wordt gebruikgemaakt van onder andere het personage Joop Braaklekker. Kookgek Joop vindt het niks en eist € 25.000 schadevergoeding via de rechter... Lange tenen? Geen gevoel voor humor? Te groot ego? Geldwolverij? Of heeft hij gelijk met zijn eis?
Oordeel zelf.

Vele jaren geleden gingen mijn liefje en ik uit eten bij 'Le Garage' van Joop Braakhekke in Amsterdam. We hadden iets te vieren en het restaurant was 'hot' in die tijd. Als ware foodies wilden wij al dat lekkers weleens aan den lijve ondervinden. Hier moet worden vermeld dat mijn liefje in de loop van de tijd een serieuze voedselallergie ontwikkelde. Allergieën zij sowieso heel naar maar de ene allergie is de andere niet. Mijn liefje is inmiddels zeer allergisch voor schaal- en schelpdieren. Gerechten die wij ooit samen graag aten. Zo herinner ik mij de huisgemaakte vissoep die wij aten aan de Côte d'Azur, de plateau fruits de mer waarvan we samen uren konden smikkelen in Bretagne, de paella de mariscos in Spanje, de Belgische garnalenkroketjes. Zij kijkt nu jaloers toe als ik ze eet.

Tegenwoordig gaan wij op reis met een 'EpiPen'. Artsen schrijven de pen voor om te gebruiken bij een levensbedreigende, acute allergie. Het is geen preventief middel; de pen moet in het lichaam worden geprikt als een allergie optreedt en via het partnerprogramma heb ik geleerd hoe dat moet. De werkzame stof is adrenaline, een lichaamseigen stof die vaatvernauwend werkt. Door de EpiPen worden de bloeddruk verhoogd en de luchtwegen wijder gemaakt, waardoor benauwdheid vermindert. Dat voorkomt stikken.

Terug naar het culinaire avontuur bij Joop. (Want dat werd het!) We maakten onze keuze uit de menukaart. Mijn liefje wenste de witte vis die volgens de kaart met een saus werd geserveerd. Zij legde haar allergie uit aan de restaurantmedewerker en vroeg hem of hij met de keukenbrigade wilde kortsluiten of er schaal- of schelpdieren in de saus waren verwerkt. Ze kon altijd iets anders kiezen. Even later keerde hij terug met de mededeling dat er geen enkel schaal- of schelpdier in de saus wordt gebruikt. Ik lichtte het belang van correcte info nog even toe. Hij wist het zeker: de saus was op basis van witte vis gemaakt. Dat klonk goed dus de bestelling werd gedaan. We genoten van een goed glas wijn, de ambiance en wachtten met spanning op wat komen ging.

Toen de hoofdgerechten op tafel kwamen bekeken we die goed. Presentatie is immers ook belangrijk. De saus die rond de vis van mijn liefje was gedrapeerd, had wel een verdachte kleur... Het zag er nogal garnaalkrabkreefterig uit... “Maar dat zal wel van de tomaat zijn... Dat hebben wij toch al vaker geconstateerd? Bovendien, we hadden het toch duidelijk toegelicht en laten vragen?” We keken elkaar aan. “Nog maar een keertje doen voor de zekerheid.” Dus de man van de bediening weer de vraag gesteld en vriendelijk verzocht of hij nogmaals bij de kok(s) wilde checken. Hij keerde terug met dezelfde boodschap: “lekker van genieten, de saus is veilig”. Jaja.
Mijn liefje nam een hapje vis-met-saus en voelde binnen twee minuten dat het foute boel was! Haar gelaat werd witter dan het damast op tafel. Er ontstond bij beiden een groot gevoel van onbehagen want we waren zonder EpiPen! Bij een sterke allergie treedt de anafylactische reactie meestal binnen enkele minuten op. Het lichaam reageert op de prikkel door onder andere histamine af te geven. Hierdoor verwijden de bloedvaten zodat de bloeddruk heel sterk daalt.

Nijdig gebaarde ik de man naar onze tafel, vertelde hem dat er toch een allergische reactie was ontstaan en dat wij nú vertrokken. Wij hadden voor die avond een hotel geboekt dus wij snelden naar de kamer terug. De kleur van mijn liefje's handen en gezicht was inmiddels in 'puur kreeft' veranderd. De overige verschijnselen moeten er maar bij worden gedacht want ik houd het graag netjes. De trouwe lezer weet dat ze de aanval heeft overleefd. Dus tòch die saus... Het braaktelekker, Joop!

Toen ik de ochtend erna de restaurantrekening bekeek die ik in alle haast had betaald, bleek dat alle gerechten in rekening waren gebracht, inclusief nagerecht... Dan moet je lef hebben. Ik heb even op het punt gestaan te reclameren maar ik had zó genoeg van Le Garage. Het garagepersoneel had niet eens het fatsoen gehad excuses te maken! Ik ben nooit naar het restaurant teruggekeerd maar heb mijn verhaal wel aan AL mijn foodie-vrienden verteld. Ik ben niet wraaklustig maar er kwam één reactie in mij op toen ik van reclamecampagne 'Joop Braaklekker' hoorde: lekker puh!

Minstens 30 minuten per dag

'Alle volwassen Nederlanders zijn samen 70 miljoen kilo te zwaar. Met ons gezamenlijk overgewicht kunnen we maar liefst 135 wedstrijdzwembaden vullen met vet, zo heeft het Nederlands Instituut voor Sport en Bewegen (NISB) berekend. Gelukkig is er ook goed nieuws: al dat vet is in één jaar weg te werken als alle Nederlanders minstens vijf dagen per week 28 minuten per dag stevig gaan lopen, bovenop hun huidige beweging.' Deze saillante details stonden op de site van de 30minutenbewegen-campagne. Ik houd van sprekende vergelijkingen; die komen over. Deze keer is mijn blog gewijd aan het belang van dagelijks bewegen.

Uit vele publicaties blijkt dat dagelijkse lichaamsbeweging niet alleen goed is voor de lichamelijke maar ook voor de geestelijke gezondheid. Regelmatig bewegen helpt osteoporose (botontkalking) voorkomen en dat is relevant voor ons, dames van meer dan gemiddelde leeftijd. Het vermindert tevens het risico op hart- en vaatziekten en diabetes. Vrouwen die voldoende bewegen, hebben 20 tot 40% minder kans op het krijgen van borstkanker. Elk uur extra lichamelijke inspanning per week zou het risico met 3 tot 8 % kunnen terugbrengen.

Uit medisch onderzoek blijkt tevens dat lichaamsbeweging bij niet al te zware depressies even effectief is als een medicijn. Daarnaast geven steeds meer onderzoeken aan dat regelmatige lichaamsbeweging het geestelijke verouderingsproces kan afremmen. Lichaamsbeweging zou zelfs bescherming bieden tegen de ziekte van Alzheimer. Dat een goede gezondheid een voorwaarde is om optimaal van het leven te genieten, is mij in de afgelopen jaren (pijnlijk) duidelijk geworden.

Om al die redenen maken wij hier dagelijks een flinke wandeling. Maar ook omdat intensief bewegen 'gewoon' lekker is, al moet ik mij er weleens toe zetten. Twee jaar geleden kocht ik een paar heel comfortabele wandelschoenen van het merk Mobils, een soort Mephisto Junior. Wanneer ik die schoenen draag, heb ik na de wandeling nooit moeie voeten of rugpijntjes. Tijdens het wandelen krijg ik doorgaans wel last van mijn ogen: ze zijn namelijk ongelofelijk onooglijk maar ik ben de schaamte voorbij...
Het huidige weer in ons deel van Spanje nodigt erg uit om naar buiten te gaan. Afgelopen weekend hadden wij de eerste, echt warme dagen (24° Celsius) van dit jaar. De bloembakken om het terras puilen uit van de bloemen, de tijm en rozemarijn in de omringende tuinen ruiken heerlijk, ik heb alweer blauwe druifjes gezien en ook de gele mimosa staat hier al in bloei. De pluizige bolletjes doen mij denken aan de paaskuikens van 'de vieze man' (een gevierd Koot&Bie-typetje)... Als je daarvan geen warm gevoel krijgt?!


Vorig weekend liepen wij in t-shirt langs de stranden van Campoamor en wij waren niet de enigen. Dat wil zeggen: we waren wel zo ongeveer de enigen met iets aan... want waar ik ook keek, zag ik slechts badpakken, bikini's, zwembroeken en een enkele blote bh. Met zo te horen Duitse, Engelse en Scandinavische mensen erin. Voor de Spanjaarden is het daarvoor nog te vroeg. Voor de meesten van hen is het nog winter, tijd van jassen, coltruien en maillots. Ik verbaas mij nog altijd over dit grote verschil in gedragingen. Ook ik ben klaar om mij wat bloter te geven: de bermuda kan weer aan want het natuurlijke winterdons is van de benen verwijderd!

Deze week was sowieso goed qua bewegen. In aanvulling op de dagelijkse lichaamsbeweging oefenden wij elke dag van de week op de golfbaan: een potje putten op de green als oefening voor het korte werk over de grasmat, een emmertje ballen afslaan op de driving range voor het lange werk door de lucht. Dat alles ter voorbereiding op een golfpartijtje met vriend Gerardo op de 'eigen' golfbaan van Campoamor. Zoals voor alle sporten geldt ook bij golf dat je vaak moet oefenen om goed te spelen. Golf is een technische maar zeker ook een 'mentale' sport: als het hoofd niet rustig is, belooft dat niet veel goeds voor het spel. Voor wat betreft de beweging: als je vanaf elke teebox recht naar de vlag speelt, leg je op Campoamor ruim 6.200 meter af van hole 1 tot en met hole 18. Ik ken echter (nog) niemand die dat kan. Vandaag is de wedstrijd gespeeld. Alhoewel het vrijdag de 13de was, kon het weer niet beter zijn. En ook mijn golfspel verliep buitengewoon goed, dankzij de ballen van Ger... Muchas gracias, amigo!



P.S. Bij mijn foto's heb ik een nieuwe reportage opgenomen, getiteld 'Spanje door de jaren heen'. Dat moet een impressie geven van alle reizen die wij in de loop van 7 jaar zelf in het land hebben gemaakt alsmede bezoeken van mensen aan ons.

Internationale Vrouwendag

8 maart 1908 was de dag van de eerste vrouwenstaking in de wereld. Die staking vond plaats in New York en was gericht tegen de slechte arbeidsomstandigheden in de textielindustrie, waarin veel vrouwen werkzaam waren. Het was het begin van de strijd voor vrouwenemancipatie. Twee jaar later riep Clara Zetkin, Duitse vrouwenrechtenactiviste, tijdens de tweede 'Internationale Conferentie der Socialistische Vrouwen' vrouwen en meisjes van alle landen op om zoveel mogelijk op dezelfde dag te betogen totdat het vrouwenstemrecht zou zijn afgedwongen. En zo ontstond 'Internationale Vrouwendag'. Nederland vierde de dag voor het eerst in 1912.

In mijn wildeharenjaren deed ik op 8 maart regelmatig mee aan een demonstratie of hielp ik bij de voorbereidingen van een viering op die dag. Met het stijgen van de jaren, verdwijnen de wilde haren. In recentere jaren stond ik in gedachten stil bij deze dag. Ik herdacht dan alle dappere, strijdbare vrouwen die ik -persoonlijk of anderszins- had gekend. Er was wel eens een jaar waarop ik pas 's avonds laat aan het feit dacht dat het op die dag Internationale Vrouwendag was. 8 maart zal voor mij echter altijd geassocieerd blijven met vrouwen van over de gehele wereld die vreedzaam demonstreren voor hun rechten. Dit jaar wil ik stilstaan bij de volgende aangelegenheden.

'Oog' is een online platform van de Volkskrant waarop audiovisuele kunstenaars op beeldende wijze commentaar geven op nieuwsfeiten. De videoreportage die ik heb gekozen is van beeldend kunstenaar Jerome Symons. De geluiden op deze video zijn van de vrouwendemonstratie in Teheran op Internationale Vrouwendag van 2007 die gewelddadig werd neergeslagen, waarbij vrouwen werden gearresteerd. Klik op Internationale Vrouwendag Teheran. In Iran vinden tot op de dag van vandaag executies en steniging van vrouwen plaats. Het is helaas niet het enige land waar vrouwenrechten onder druk staan.

Op deze memorabele dag tonen walvisdeskundigen van National Geographic hun wel heel bijzondere missie. Ze nemen ons mee op een reis naar de Stille Oceaan, langs de paaigronden van de blauwe vinvis. 15 blauwe vinvissen zijn met behulp van satelliettechnologie gemerkt zodat hun locaties en gedragingen kunnen worden getraceerd. Het is voor het eerst dat een kalf van een blauwe vinvis onder water is gefilmd. “Het is een meisje en we noemen haar Baby Blue”. Ze is grooooooooooooot, wel 7 meter lang en 2700 kilogram zwaar! Ma Walvis zal de geboorte van haar kalf ongetwijfeld als bevrijdend hebben ervaren... Deze primeur wordt uitgezonden op 8 maart om 20:00 uur op NGC. Ik ga kijken!

En vanzelfsprekend mag Nelly hier niet ontbreken. 8 maart staat voor mij namelijk ook voor de viering van vrouwenvriendschap. Mijn vriendinnetje is er helaas niet meer bij maar herinneringen aan haar zijn plenty. Ik herinner mij in dit verband haar weblog van oktober 2008, getiteld 'Benoem vrouwelijke Boswachters'. Een aantal dagen voor de geplande publicatie vroeg zij mij of ze dit wel kon schrijven... Ik las de tekst en had maar één advies: “niets aan veranderen, lieverd”. Lees hier Nelly's tekst. Anno 2009 zijn wij diep doordrongen van het feit dat het mannelijke economiemodel de wereld naar de rand van de afgrond heeft gevoerd. “Oh ja en dan houd ik erover op, vrouwen blijken ook goede crisismanagers te zijn. Waar wachten we eigenlijk nog op?”

“Er is een land waar vrouwen willen wonen”

Er is een land waar vrouwen willen wonen
Waar vrouw-zijn niet betekent: tweederangs en bang en klein
Waar vrouwen niet om mannen concurreren
Maar zusters en gelieven kunnen zijn
Waar rimpels niet de eenzaamheid voorspellen
Maar paspoort zijn naar wijsheid, aanzien ’s werelds raadsvrouw zijn.
Waar jonge vrouwen een leven voorbereiden
Waarin zij veertig, zestig, tachtig zullen zijn.

Er is een land waar vrouwen willen wonen
Waar onrecht niet als een natuurgegeven wordt beschouwd
Waar dienstbaarheid niet toevalt aan een sekse
En niet vanzelf een man de leiding houdt
Waar moeder niet hetzelfde is als huisvrouw
Waar steeds opnieuw wordt nagegaan wie zwak zijn en wie sterk
Waar allen zorgen voor wie hulp behoeven
En ’t brood verdienen met maar vijf uur werk.

Er is een land waar mannen willen wonen
Waar jongens van de plicht tot flink en stoer doen, zijn bevrijd
Waar niemand wint ten koste van een ander
En man-zijn ook betekent zorgzaamheid
Waar angst en rouw niet weggemoffeld worden
Waar mannen zonder baan niet denken dat ze minder zijn
Waar vrouw en man elkaar niet hoeven haten
Maar eindelijk bondgenoten kunnen zijn.

Er is een land waar mensen willen wonen
Waar jong zijn niet betekent dat je steeds wordt genegeerd
Waar zwakken met respect benaderd worden
En vreemdelingen niet meer gekleineerd
Waarin geweld door niemand meer geduld wordt
Waar allen kunnen troosten als een mens ten onder gaat
Dat is het land waar mensen willen wonen
Het land waar de saamhorigheid bestaat.

Joke Smit, gerespecteerd Nederlandse feministe (1933 - 1981)