Vanavond is het bonte avond voor snolliebollie en mij. Het is immers de laatste avond dat wij samen zijn alhoewel we nog wel enkele avonden van elkaars gezelschap kunnen genieten. Morgen komen haar biologische ouders namelijk terug van vakantie. Het is dan gedaan met ons geheime genootschap. Het was een verbond waarvan ik intens genoot. Afgelopen weekend logeerden wij gedrieën kortstondig in Zeeland. Snolliebollie en ik wandelden 's middags over het duinpad naar het vrijwel verlaten strand waar zij zich -met tennisbal- in de golven stortte. Een labrador houdt van water. Ze liep de golven in, liet de bal uit haar bek vallen, keek toe hoe de golven de bal naar het strand vervoerden en hapte dan toe om de bal weer dieper het water in te nemen. En dan een flink aantal keren achter elkaar. Heen-en-weer, heen-en-weer. Ze leek er geen genoeg van te krijgen: haar staart hield niet op met zwiepen. Ik genoot van het plezier dat ze leek te hebben. Snolliebollie is schattig en reuze slim. Niet intelligent genoeg om de Rubiks kubus op te lossen maar wel leuk genoeg om erop te figureren!
Eenmaal ‘thuis’ raakte ik maar niet uitgesproken over haar en haar gedrag. De hond bracht gevoelens in mijn naar boven die ik nauwelijks van mijzelf kende. Ik voelde mij net een jonge moeder die vol is van haar baby! Ze tovert een glimlach op mijn gezicht als ze in het diepe gras verdwijnt en haar aanwezigheid kenbaar maakt doordat ik alleen het puntje van haar blonde staart zie. Gevolgd door haar kop die ze even omhoog steekt om te zien of ik nog wel in de buurt ben. Ze maakt mij aan het lachen als ze ongegeneerd geniet van het droogwrijven van alle lichaamsdelen, inclusief de edele!
Alle vrienden die wij met snolliebollie bezochten, prezen de goede opvoeding en het lieve karakter van de hond. Zij is de volgende keer dan ook zeer welkom bij hen. Het is overigens niet voor niets dat blindegeleidehonden bijna allemaal snolliebollies zijn. Nou ja, in ieder geval labradors.
Vandaag waren Diederik en Nelly’s jongste zus Yvon (met partner) op bezoek bij ons. Mijn liefje en ik hadden een lunch voor hen bereid, zoals ik dat op de camping in Kijkduin zo vaak deed voor Diederik en Nelly in de voorgaande zomers in Nederland. Ik deed dan mijn uiterste best iets gezonds en lekkers voor mijn vriendinnetje te bereiden. Mijn liefde voor haar ging óók ‘door de maag’. In die geest bereidden wij vanmorgen de lunch voor. De wekker werd tijdig gezet, de grotendeels vegetarische maaltijd werd aandachtig bereid: zelfgemaakte bietensalade (voor het recept: zie mijn blog van 13 juni j.l.), peultjessalade met feta en mosterd-honingdressing, Tasty Tom-tomatensla, en kant-en-klare quiches uit de winkel. Dat had ik volgens hen niet moeten opbiechten. Met daarna een kaasplankje en onbespoten aardbeien uit eigen tuin als toetje. Nelly zou hoogstwaarschijnlijk op mijn hebben gemopperd over het kaasplankje: dat is weliswaar een van Diederiks favoriete gerechten maar tegelijkertijd is het een cholesterolbom… Er zaten onder andere een geitenkaasje (past in een cholesterolverlagend dieet) en Manchego (een harde schapenkaas uit Spanje) op de kaasplank dus dat maakte het voor één keer verantwoord, vond ik. Yvon bracht de bubbels mee, zoals we dat ook altijd deden met Nelly. We toostten op haar die wij zo missen. Ik vertelde hen dat ik, vanaf het moment dat ik voor deze lieve viervoeter ging zorgen, weer warmte in mijn hart voel. Haar oppastante zijn, heeft mij goed gedaan. Ze is mijn troostmeisje... Ik weet zeker dat Nelly, naar wie een blonde labrador in de familie is vernoemd, ook Eilean een leuke hond zou hebben gevonden. Wat mij betreft zijn ook wij vriendinnetjes voor altijd. Amigas para siempre zoals dat vanaf volgende week weer zal heten. Wat zal ik die natte snuit gaan missen!
