Begin van deze week vlogen wij naar Nederland. Dat verliep op tijd en zonder problemen, al waren mijn gedachten niet zo rustig; niet lang ervoor was immers de Airbus 330 van Air France vanuit Brazilië op mysterieuze wijze boven de Atlantische Oceaan uit het luchtruim verdwenen. Daaraan moest ik regelmatig denken tijdens de vlucht. Een rijk voorstellingsvermogen is doorgaans een zegen maar op dergelijke momenten vind ik het eerder lastig. Het hele (volle) vliegtuig minus 2 personen ging terug naar huis, na een kort of wat langer vakantieverblijf in Spanje. De vakantie van de medepassagiers zat erop, die van ons begon. Verandering van weide doet koeien goed.Het huis waarop wij passen, is van alle gemakken voorzien. Zelfs van een Nespresso-koffiezetapparaat. Mijn favoriet! En zoveel ‘grand crus’ om uit te kiezen… zo wordt oppassen wel heel comfortabel. In de eerste dagen werden wij door de vrouw en heer des huizes ‘wegwijs’ gemaakt: waar staat wat, wie is wie, wat is waarvoor, wat moeten we wel en niet doen. Tegelijkertijd verstevigde ik mijn band met viervoeter Eilean, alias ‘Snolliebollie’. Ze heeft lieve, bruine ogen die het mij, watje -als het om dieren gaat-, moeilijk maken haar ook maar iets te weigeren maar ik moest haar ouders plechtig beloven dat ik 10 jaar goede opvoeding niet in enkele weken teniet zou doen… Ook hierbij sloeg mijn voorstellingsvermogen op hol! Wat je allemaal niet meemaakt als je op een hond van een ander past?! Ik word argwanend bekeken wanneer ik haar uitlaat: “wie is die vreemde met onze Eilean?” Een enkele dappere hondenuitlaatster in de buurt durfde het aan: “zijn haar ouders weer op vakantie?” en “Ben jij haar nieuwe oppas?” Snolliebollie en ik vinden het OK. We knikken en wandelen rustig verder. Voor haar ochtendwandeling kom ik graag vroeg mijn bed uit. Al lijkt die lieve viervoeter het momenteel iets minder naar haar zin te hebben: het is kennelijk toch even wennen zonder bazinnetje en baasje. Een extra versnapering en een rugmassage moeten haar in de komende dagen weer de oude maken. Dat moet toch kunnen?!
Tot de inburgeringscursus behoorde ook een vaarles met de sloep genaamd 'Nicinque'. Na enig denkwerk ontwaarde ik daarin nietzinken en dasmooimeegenome. Het vaartuig is van bescheiden omvang maar als je varen niet (meer) gewend bent, lijkt alles groot en ingewikkeld. De proeftocht voelde als een heus examen; dat kwam niet door de vaarinstructeur maar door de inborst van de geëxamineerde...
De smalle, lage bruggetjes naar de dichtstbijzijnde plas waren met recht bijzondere verrichtingen: niet te snel komen aanvaren, de bocht niet te scherp nemen, op eventuele tegenliggers letten, de vlag strijken en nog veel meer. "Pas als je weet wat je doet, kun je doen wat je wilt", aldus een wijze spreuk in het oppashuis. Een van die tegenliggers was overigens een moederfuut met kleintje: fuut-junior zat, gestreept als een piepkleine zebra, op de rug van moeder. Ik voer er met een grote bocht omheen. Een prachtig gezicht. De boot en wij kwamen zonder butsen en deuken terug. Dus mocht je in de komende weken een uitnodiging krijgen voor een tochtje: je kunt gerust ‘JA’ zeggen. Het is wel jammer dat Snolliebollie, toch een labrador van stand, wel van water maar niet van varen houdt.
Het was sowieso het Hollandse weekje wel: op donderdag 4 juni werd de Alpe d’Huez door vele Hollanders op hun stalen ros beklommen, in het kader van de KWF-actie 'Alpe d’HuZes/Opgeven is geen optie’. Het voorlopige recordbedrag dat de sportievelingen met elkaar bijeen hebben gefietst voor het goede doel (kankerbestrijding) is € 5.011.253,53. En held Frank Hermans heeft zijn eigen doel bereikt en zijn streefbedrag zo goed als behaald. Een prestatie van formaat, Frank dus namens Snolliebollie en mij: van harte proficiat! Daar kunnen de heren politici Van Baalen (verliezend VVD-lid tijdens de Europese Parlementsverkiezingen), Balkenende (die de Dalai Lama niet durfde te ontvangen) en Wilders (spierballentaal) nog heel wat van leren…
