Uitgeslapen?

Gisteravond vlogen wij, na een vertraging van 3 uur, naar Spanje terug. In die tijd hadden we bijna naar huis kunnen lopen maar geduld is een schone zaak, zeker als de wachttijd wordt gevuld met bitterballen en een glas Spaanse rosé... Volgens de captain was de vertraging veroorzaakt door een staking van de Griekse verkeersleiding. Ik wil niet cynisch klinken maar het vakantieseizoen is weer begonnen en dan krijg je dat. We stapten in 25 graden Celsius uit op luchthaven 'El Altet' waar men alvast de verlichting in de wandelgangen van het gebouw had gedoofd. Het aantal passagiers dat de luchthaven in de voorgaande maanden aandeed, was immers fors gedaald. Het is wel een goede bezuinigingsmethode... Ik ben als resident in Spanje wel het een en ander gewend maar zo'n donker entree moet voor eerstelingen een vreemde gewaarwording zijn. Niet bepaald ¡Bienvenido en España! Voor mij is Spanje echter 'home' onder alle omstandigheden. En het was lekker thuiskomen op deze zwoele avond.

In de afgelopen weken waren wij op vakantie in eigen land. Zoals de Nederlandse staatssecretaris Heemskerk (van 'Eigen land eerst') het zo graag ziet. Het maakt ons tot ware patriotten. We maakten een uitstapje naar het verrassend sfeervolle stadje Ootmarsum in het Oosten van het land, lieten ons verrassen door de kwaliteit van de Kunstschouw in Zeeland, zagen een glimp van historisch Amsterdam en ontvingen regelmatig 'aan (oppas)huis'.
Het was vooral snolliebollie die in deze periode mijn leitmotiv, mijn favoriete thema was. Toen ik gisteravond met mijn koffer naar de uitgang van de luchthaven liep, zag ik voor mij de wiegende achterkant van een blonde labrador. Dat kon geen toeval zijn. Ik voelde mijn keel direct dikker worden; is dat nu het Pavlov-effect?! En die vertraging was hoogstwaarschijnlijk ook 'van hoger hand': zo kon ik immers nog even blijven hangen in de warme gevoelens rondom mijn blonde lieverdje in Holland. Want dat zij mijn hart heeft geroerd, zal mijn vaste bloglezer overduidelijk zijn. Goed, nog één fotootje dan. Om het af te leren.
Vraag aan de moeder van snolliebollie: “kun je haar op de stoel achter de computer (laten) tillen zodat ze de -voorlopig- laatste foto van zichzelf op het scherm kan zien?” Dat deed ik in de afgelopen weken regelmatig als ze weer eens in een blog schitterde. Ze is een beetje ijdel maar vooral nieuwsgierig. Vraag aan de vader van snolliebollie: “mogen zij en ik vanavond nog even skypen?” Woef ik niet zo hard af te kicken...

Nu ik terug ben in Spanje, beginnen de ochtenden weer als vanouds: wakker worden wanneer ik klaar ben met slapen. Dat is niet heel vroeg maar ik ben ook weer geen langslaper. Ik vind het een luxe en geniet er elke dag van. In de afgelopen weken zette ik de wekker (voor mijn doen) vroeg om snolliebollie uit te laten. Dat eerste rondje samen vonden wij beiden heerlijk. Al stapte ik ongewassen & ongeschoren de deur uit en moest ik soms mijn ogen een paar keer uitwrijven om goed te zien.
Ik verwachtte dan ook vanmorgen te zullen uitslapen maar niets was minder waar. Ik stond op SB-tijd op. Mijn dagelijkse ommetje ga ik hier maken op ons eigen strandje. Daar ga ik voor de eerste keer van dit jaar een duik in de Middellandse Zee nemen. De temperatuur is hier op het moment van typen 31 graden Celsius, met een lage vochtigheid. De lange broeken (ik vond nog een hondekoekje in een broekzak) en truien van de afgelopen weken, zullen vanaf nu maaaaanden in de kast kunnen blijven. De flinke stapel meegebrachte Nederlandse en wereldliteratuur lacht mij breed toe.

De komende weken in Spanje staan vooral in het teken van de voorbereidingen voor het aanstaande verblijf op Bali. We hebben inmiddels een verhuizer gekozen die onze zeecontainer-van-bescheiden-omvang in juli naar Bali gaat verschepen maar daarover in komende blogs meer.
Vanaf deze plaats veel dank aan alle vrienden en familie die ons verblijf in Nederland zo bijzonder maakten. ¡Un cordial saludo!