Op onze laatste dag in Bali werden we bezocht door een honderdtal Balinezen uit Tirtasari, een dorpje in de heuvelen van het achterland. We wisten direct dat ze ons niet kwamen uitzwaaien maar geanimeerd was het wel op het strand voor ons huis. Zij kwamen een ceremonie uitvoeren aan ons strandje. Daar werd Dewi Sari te water gelaten, een belangrijke godin in het Balinese geloof.
Wie wel meegingen om ons op het vliegveld van Denpasar uit te wuiven, waren Elsa (onze keukenprinses) en haar zoontje Yuda. Man Ketut is onze chauffeur dus die familie was ook compleet. De zware koffer die met name is gevuld met wintertruien die abusievelijk in de zeecontainer terecht waren gekomen, en de handbagage lagen achterin. De reis naar het Zuiden verliep volgens plan, zij het met een af en toe haperende airco.
Als ex-manager van een bedrijf dat vliegvelden bezit en exploiteert, weet ik maar al te goed dat een vliegveld een vat vol tegenstrijdigheden is: blijdschap en verdriet gaan er hand in hand. Waren mijn liefje en ik enigszins verblijd 'het gedoe' rondom ons Balinese droomhuis even achter ons te laten, blijheid om dit prachtige eiland en de warmte te verlaten voelden wij niet. Het was roerend om te zien hoe moeilijk Elsa het vond afscheid van ons te nemen. In de afgelopen maanden werd de band verder verstevigd. Tijdens een culturele les die wij in de afgelopen periode volgden, was ons uitgelegd dat de gemiddelde Balinees (voor zover die bestaat) zich sterk hecht aan drie dingen: de eigen familie, hun 'clan' en het geboortedorp. Een band met buitenlandse werkgevers komt niet in dat rijtje voor. Dat realiseren wij ons terdege. Maar dat Elsa, die om uiteenlopende redenen veel van onze aandacht kreeg, de steun van haar oudere vriendinnen zal missen, werd duidelijk door de tranen die over haar lieve wangen biggelden. In Bali komen vrouwen op de tweede plaats, dat wil zeggen: na de mannen, terwijl het vooral de vrouwen zijn die het familieleven en alles daaromheen draaiende houden. Voordat Elsa aan haar werkdag bij ons begint, maakt zij het huis schoon en kookt zij voor haar eigen gezin, inclusief schoonfamilie (vrouwen trekken bij de schoonouders in na hun huwelijk). Iedere Hollander maakt weleens een grap over de schoonfamilie... daarover hoef ik niet uit te wijden.Het was de eerste keer dat ik reisde in de A380 (type 800), door fabrikant Airbus 'het vlaggenschip van de 21ste eeuw' genoemd. Dit machtige type vliegtuig kan ruim 500 mensen over twee dekken vervoeren. De vleugelwijdte is circa 80 meter, de hoogte van deze grote vogel is 24 meter, hetgeen gelijk staat aan een flat van minstens 4 verdiepingen. Toen ik op Changi Airport de slurf inliep naar het bovendek -waarop zich ook suites bevinden (!)- zag ik een vliegveldmedewerker bij het neuswiel staan: dat wiel was groter dan de man. Dat geeft de enorme proporties van dit vliegtuig goed aan, denk ik. Het werd een tamelijk rustige vlucht, met weinig geluidsoverlast in de cabines. En een heerlijke Singapore Sling-cocktail als aperitief! Ook mijn liefje genoot -zonder hoofddoek- van de cocktail en haar 'moslimmaaltijden'. Zij is allergisch voor schaal- en schelpdieren en dus krijgt zij aan boord risicovrije gerechten gepresenteerd. Dat alles is zeker voor herhaling vatbaar.
We landden vrijdagochtend op schema in Londen waar we werden overvallen door de kou: 2° Celsius. Slechts een gemiddeld verschil van 25°C met de 90 voorgaande dagen in Bali... Een paar wintertruien werden uit de koffer gehaald om over onze reiskleding aan te trekken. Het laatste traject, de enkele reis naar Alicante legden wij voor € 0,01 per persoon af met Ryanair. In gezelschap van hoofdzakelijk luidruchtige Britten.
We liepen een kil huis binnen: 13° Celsius. Spanje kreeg de natste, koudste winter in 100 jaar! De kachel snort hier nu, een mager zonnetje schijnt. Ik deed ruim 90 minuten over het typen van deze blogtekst. Met het rechtshandige eenvingersysteem. Ik heb namelijk een linkerarm die niet zonder pijn kan worden gebruikt. Ik slik pijnstillers en mijn schouder en bovenarm worden regelmatig door zuster Clivia (heb je haar weer?!) liefdevol met pijnstillende, ontstekingsremmende crème ingesmeerd. Ik tilde tijdens de reis hoogstwaarschijnlijk een keer teveel een zware tas boven mijn hoofd een locker van een vliegtuig in of uit.
Wij bereiden ons thans voor op de eerste driemaandelijkse medische controle na chemotherapie die op maandag aanstaande zal plaatsvinden. Dr. Brugarolas van het San Jaime-ziekenhuis zal verbaasd staan van het patente uiterlijk van mijn liefje! Ook het onderhuidse aanprikreservoir zal volgende week hopelijk kunnen worden verwijderd. We hopen op goede uitslagen.
