Sinds onze terugkeer uit Bali hebben we nog steeds een beetje last van jetlag. Dat houdt voor mij in dat ik 's ochtends op een voor mij ongebruikelijk tijdstip opsta: voor 6 uur. Op zondag bekeek ik de berichten in mijn mailbox dan ook heel vroeg. Daarin trof ik een wel heel alarmerend bericht aan: maandagochtend zou onze westelijke tuinmuur worden afgebroken om een afwatering naar zee aan te leggen. Ik moest het bericht twee keer lezen om het te geloven. Het is de escalatie van een toestand die enkele weken geleden buiten onze schuld onstond en waarover ik eerder blogde. Na lezing van dit bericht voelde ik de stress door d'aderen schieten en kon ik maar één ding bedenken: mijn nog slapende liefje wakker maken en haar hiervan kond doen. Geen fijne manier om wakker te worden en een ontbijtje-op-bed dat zwaar op de maag ligt, dat realiseer ik mij terdege.
Zeker in een dergelijke situatie is mijn liefje mijn steun en toeverlaat. Wij zijn tegengesteld aan elkaar: waar ik een sprinter ben, is zij een lange-afstandsloper, waar ik een racewagen ben, is zijn een dieselmotor. Ook qua karakter: ik ben een 'opgewonden standje', zij is de rust zelve. En toch -of juist daarom?- passen we heel goed bij elkaar. Zo ook in tijden van crisis. We vormen dan één front!
Toen wij in een ver verleden in een dorp in het Groene Hart van Nederland woonden, spanden wij ons in, samen met een bij elkaar getrommeld clubje vrijwilligers, om een openluchtzwembad te heropenen dat door het gemeentebestuur net voor de zomer was gesloten. Iedereen weet wat een belangrijke sociale rol een zwembad speelt voor de plaatselijke jeugd. We zetten onze kwaliteiten in: het was mijn taak een overtuigend, doorwrocht plan van aanpak te schrijven voor het openen en runnen van een zwembad terwijl mijn liefje met de plaatselijke politiek en met de pers ging praten. Op sommige avonden leek onze huiskamer wel een oorlogsfront: overal papieren, mensen, telefoons die constant rinkelden, veel geloop, gepraat, getyp en gediscussieer. Dat alles in een ruimte die blauw stond van de rook (wij zijn niet-rokers), vermengd met okselwalmen. Er was niet letterlijk sprake van oorlog maar er werd wel heel hard gestreden voor de goede zaak. Die strijd werd overigens gewonnen: het zwembad is tot op de dag van vandaag open en wordt nog steeds goed gerund door vrijwilligers.
Iets dergelijks gebeurde afgelopen zondag ook. De verzetsstrijdster in mij herrees, al was het niet uit vrije wil. Vanaf 7 uur 's ochtends tot diep in de middag (Spaanse tijd) waren wij bijna continu bezig met het bellen van mensen, mobiliseren van medestanders, het vragen om inlichtingen over 'de toestand ter plekke', het inwinnen van deskundige adviezen, het aansporen van de verantwoordelijke personen om met een oplossing te komen, het formuleren van ons eigen standpunt in deze kwestie, het weerleggen van andermans argumenten, het reageren op binnenkomende verzoeken en reacties, enzovoorts.
Alhoewel wij tussen een aantal vuren zitten en zelf niet tot de strijdende partijen behoren, vechten wij wel vol overgave voor behoud van ons eigen Balinese paradijs. Een vermoeiende aangelegenheid maar de inspanningen meer dan waard. Het wachten is nu op de bereidwilligheid van derden om deze nachtmerrie, die voor ons al veel te lang duurt, te beeïndigen.Vanmorgen las ik het bericht dat Margaret Moth is overleden. Zij was de eeste vrouwelijke cameraman van CNN. Ze stond vooral bekend om haar eigenzinnigheid en indrukwekkende opnamen aan oorlogsfronten in de hele wereld. Met ravenzwart haar, zwarte eyeliner, zwarte kleding en zwarte kistjes aan haar voeten. Ze is van Nieuw-Zeelandse afkomst waar zij 59 jaar geleden werd geboren in Gisborne, toevalligerwijs ook de geboorteplek van de favoriete klassiek geschoolde zangeres van mijn liefje: Dame Kiri Te Kanawa. Wij bezochten het dorpje in 2006 tijdens onze rondreis over de beide eilanden.
Margaret Moth heette oorspronkelijk Margaret Wilson maar omdat ze zo van Tiger Moth-vliegtuigen hield, vooral om er -met parachute- uit te kunnen springen, veranderde ze haar naam in Margaret Moth. In 1992 werd deze sterke, dappere cameravrouw in Sarajevo door een scherpschutter in het gezicht geschoten. De wond aan kaken en mond was dermate ernstig dat men voor haar leven vreesde. Ik bekeek een documentaire over die periode. Daarin vertelde zij dat ze na de beschieting haar onderkaak stevig vasthield omdat ze het gevoel had dat haar gezicht in elkaar zakte. En dat ze bij bewustzijn moest blijven omdat ze anders zou stoppen met ademhalen... Na ontelbare chirurgische ingrepen was haar prachtige gezicht weliswaar ernstig beschadigd maar ze leefde. Twee jaar na de beschieting was ze weer aan het werk, onder andere in Sarajevo. FEARLESS. Een bijzondere vrouw en een ware heldin. Ze overleed gisteren aan de gevolgen van darmkanker. Die oorlog viel niet te winnen.
