My 'extended family'

Sinds wij een optrekje in Noord-Bali bezitten, hebben wij tevens personeel. Sinds we personeel hebben, voel ik mij geremd om op stap te gaan... Raar maar waar. Je zou toch zeggen: door hun betrokkenheid is alles in goede handen, je kunt gemakkelijk de deur achter je dichttrekken en de rest van de wereld gaan exploreren?! Toch voel ik het niet zo. Sinds we personeel hebben, wil ik ze niet (te) lang alleen laten. Dat heeft niets met vertrouwen te maken of met angst dat de boel versloft tijdens onze afwezigheid. Ik wijt het aan de band die ik met hen heb.

Afgelopen donderdag was Elsa jarig. Wij vieren ieders verjaardag, Balinezen doen er niet aan. Toch zijn ze altijd ontroerd als we bij die dag stilstaan. Zij weten vaak niet -precies- wanneer ze zijn geboren. Elsa meldt ons al jaren achtereen dat ze op die dag 24 jaar wordt. Ook dit jaar. De eerste keer dat Ketut op zijn geboortedag in het zonnetje werd gezet, vloeiden zijn tranen. Toen Made vorig jaar 30 werd, had deze stoere vent natte ogen – ondanks de kaarsjes in de vorm van het getal 50 op zijn taart. (Getal 3 was uitverkocht in de winkel.)
Ik maakte deze keer de verjaardagstaart voor Elsa, die met veel smaak werd verorberd door alle aanwezigen. We waren met 12 personen. We hadden alle personeelsleden met vrouw en kinderen voor dit feestje uitgenodigd. Alleen de baby ontbrak.

Yudha, de grote broer van baby Kadek was in een zeer goede bui. Dat is bij dit peintere 3-jarige mannetje altijd even afwachten. Sinds augustus 2010 sponsoren wij zijn gang naar de peuterschool. Wat een vooruitgang bracht die periode hem tot nu toe. Sprak hij voor die tijd bij hoge uitzondering, speelde hij niet met de kinderen van de andere personeelsleden, zat hij vaak in zijn eigen hoekje en kon er sporadisch een lachje af... je moet hem nu eens zien! Hij zingt, steekt hele verhalen tegen ons af, danst op de muziek, heeft een duizelingwekkend energieniveau en tovert bij elk bezoek wel zijn mooiste glimlach voor ons tevoorschijn. Hij is aandoenlijk: zijn wimpers zijn minstens 5 centimer lang, zijn haren zijn kastanjebruin en dun; ze dansen in de zeebries. Hij is een ware harte(n)dief. Hij is een getalenteerde drummer, klimt overal zonder schroom op en af, kan de open versie van Memory al spelen, is heel goed in het kapotmaken van mijn in elkaar gezette Lego-auto’s. Op het verjaardagsfeestje liep het kleinste ventje van het gezelschap met bal onder zijn arm voor de troepen uit. Deze ochtend brengt Elsa hem weer mee. Met de komst van zijn broertje heeft Udha (zijn uitspraak) een beetje extra aandacht nodig. Niets ongewoons voor zijn leeftijd. Bovendien zien we hem graag.

Enkele weken vóór ons vorige vertrek uit Bali, namen we een hulppiet in dienst die in deeltijd schoonmaakt. Haar naam is Eba en ze is een nicht van Elsa. Toen Elsa haar aan ons beschreef, zei ze: “ze is al 30 jaar en niet getrouwd. Ik weet niet waarom”. Er kwam een jonge vrouw aangelopen met haar hoofd naar beneden, zonder oogcontact of glimlach. Ik moest even slikken. Ik begreep wel waarom. Ze is niet bepaalde Moeders Mooiste; sterker: ze stond helemaal achteraan toen de schoonheidspakketjes werden uitgereikt... Maar soppen kan ze als de beste. Ze toont initiatief en glimlacht! Daarnaast houdt ze van Hollandse kaas en hagelslag op brood en spreekt ze inmiddels een beetje Engels. We zijn een goed opleidingscentrum, al zeg ik het zelluf.

Vanaf volgende week gaat Elsa 3 hele en 3 halve dagen aan de slag. Sinds ruim een week komt ze enkele uurtjes in de middag om onze avondmaaltijd te koken. Binnenkort komt ze dus op gezette dagen ook de lunch bereiden. Zo breiden we het schema langzaam uit. Eba houden we nog even aan als deeltijdhulp. Was het zelf bereiden van het diner tot nu toe geen probleem, mijn liefje en ik tobben al vanaf onze terugkeer naar Bali met ideeën voor een smakelijke middagmaaltijd. De eerste lunch die ze voor ons gaat bereiden, is een goedgevulde soto ajam (kippesoep). Joehoe!

Ketut werkt nog steeds aan boord van het Amerikaanse cruiseschip Regent Seven Seas. Hij stuurde ons onlangs een foto van zichzelf die begin van deze maand werd gemaakt. Waarschijnlijk is de foto genomen in de haven van Fort Lauderdale, Florida. Al heeft hij een voller gezicht, hij oogt niet gelukkig. Kasian. Dat kon niet uitblijven. Hij mist vrouw en kinderen. Heimwee grijpt diep in... Hij vliegt waarschijnlijk een of enkele dagen voor onze terugkeer naar Spanje (juli aanstaande) terug naar Bali. Zijn eerste zeemanscontract zit er dan op. Ik vermoed dat het bij dat ene contract blijft. Hij vroeg al of hij weer bij ons in dienst mag komen. Projecten genoeg - hij is van harte welkom.


P.S. Hij had geen goede bui.