Geen blub-blub

Gisterenmiddag, rond 16:00 uur, kwam mijn liefje het terras op met de mededeling dat er een uitzonderlijk zware beving voor de noordoostkust van Japan (8.9 op de schaal van Richter) had plaatsgevonden die een tsunami veroorzaakte in de Grote Oceaan. Ten gevolge hiervan, zou tevens een tsunami-waarschuwing gelden voor andere kuststreken in dat gebied; onder andere voor Filipijnen, Indonesië, Australië, Nieuw-Zeeland, de Westkust van Amerika.

Dat bericht deed mij opkijken van mijn boek. Zij zou een en ander nader uitzoeken terwijl ik verder las. Ze bezocht Europese nieuwssites en bekeek Australische online-kranten. Die laatste meldden dat ze de waarschuwing van Hawaii naast zich neerlegden en hun eigen berekeningen zouden volgen. Zij voelden zich beschermd door Papua-Nieuw Guinea en zwakten de waarschuwing af. Vreemd genoeg bleek The Jakarta Post helemaal niets over de beving te melden, evenmin als de Papua Times.

Mijn liefje berichtte mij tevens op welk tijdstip de beving in Noord-Japan zou hebben plaatsgevonden, dat Bali 1 uur tijdverschil heeft met Japan, dat de tsunamigolf er circa 4 uur over zou doen om Papua te bereiken en dat wij dus om 17:00 uur eventueel last zouden kunnen krijgen van hoog/hoger water. Een boel info die mij deed opveren. Zij is het rekenkundig wonder van de familie dus daaraan valt niet te twijfelen. (Of stiekum wel?!)

Als wij überhaupt iets zouden gaan merken. Uit eerdere studies wist ik dat het noorden van Bali niet tsunamigevoelig is. Ook tijdens de tsunami van 2004 ondervond het eiland geen probleem. Ik keek eens goed uit over de Balizee maar zag niets opvallends. De zee was niet teruggetrokken, de branding was zoals eerder die ochtend. Ik luisterde ook aandachtig naar de natuur. Ik had immers in eerdere analyses gelezen dat dieren enkele uren voor de 2004-ramp naar hogere oorden vluchtten. Ik hoorde de vogels kwetteren. Ik maakte mij geen zorgen.

Gisteravond waren we uitgenodigd voor een etentje bij Wim en Marijke die enkele dorpen verderop wonen. Het werd 5 uur en er was vanaf ons terras niets ongewoons te zien. Rond half zes stapten we met vertrouwen in de auto. Tijdens de rit kregen we het eerste telefoontje. Of we het slechte nieuws uit Japan hadden gehoord. De beller meldde ons dat er om 20:00 uur tsunamigolven werden verwacht bij Singaraja, de vroegere hoofdstad van Noord-Bali op een half uurtje rijden van onze villa. Hij zou zelf naar hogere oorden verkassen: het culinaire restaurant Damai, in de heuvels van Lovina. Altijd een goed idee.
Wij belden zelf nog even met zijn tipgever die zei dat hij het bericht weer van lokalen had gehoord. Tja, Indonesiërs zijn niet bepaald tsunamideskundigen. Het Tsunami Early Warning System van de archipel lijdt al jaren aan achterstallig onderhoud...

Niet veel later kwamen we bij Marijke en Wim aan. Wim stond zijn auto in te laden met een grote waterfles en een koffertje. Ook hij had internet geraadpleegd en zijn conclusie getrokken. Wij legden uit dat wij het verantwoord achtten op het honk te blijven maar iedereen moet doen wat hem of haar het best lijkt. Zij konden vertrekken als ze wilden, wij zouden dan huiswaarts keren. Zo drentelden wij een tijdje om elkaar heen en pendelden tussen terras en computer. Er kwamen bij hen enkele telefoontjes van vrienden binnen. Af en toe voelde ik twijfel opkomen. Ik dacht aan de uitspraak 'better be safe than be sorry'... Moesten wij ook naar Damai gaan?

Onze gastheer en -vrouw van die avond wonen pal aan het strand. Eigenlijk wonen ze op het strand dus als er golven van 2 meter hoog zouden komen, zouden ze daar waarschijnlijk schade veroorzaken. Tsunamigolven zijn niet als gewone golven. In gedachten zag ik mij al doordrenkt tegen hun tuinhekje hangen... Een rijke fantasie is niet altijd een zegen.
Er kwamen meer telefoontjes binnen. Mijn liefje en ik bleven vertrouwen hebben in eigen berekeningen en de aanblik van de zee. De knoop werd doorgehakt: we zouden allen blijven en aan de, speciaal voor ons bereide, Indonesische rijsttafel beginnen.

Het werd een rustige, gezellige avond met een overheerlijke maaltijd. Rond 20:00 uur constateerden wij met elkaar dat ook de lokalen het niet bij het rechte eind hadden. We keerden gezond en gevuld huiswaarts, naar onze Europese telefoon waar ook wij SMS’jes aantroffen van verontruste familie en vrienden.

Gisteren vond tevens de 90ste verjaardag van mijn moeder plaats. Onze goede vriend Ger had zich vrijwillig bereid verklaard namens ons een boeket bij haar af te geven. Hij werd hartelijk ontvangen en dronk een kopje koffie met haar. Tijdens dat bezoek liet mijn moeder weten dat ze zich een beetje zorgen maakte over mij in Bali. “Het blijft toch je kind”... Toen ik zijn verslag vanmorgen las, moest ik erg om die zin lachen! Ze blijft toch mijn moeder. Mijn liefje en ik zijn helemaal in orde. Tidak apa-apa (no worries).
Wat wel heel zorgelijk is dat er in Japan 88.000 mensen worden vermist.