Aan het einde van elk kwartaal doet mijn liefje de financiële administratie. We ontvingen een overzicht van grote transacties die de helpdesk tijdens onze afwezigheid (jan-feb) namens ons deed en we maakten de balans op met manager Elsa die het kasboek dagelijks beheert. Twee geldsommen ontbraken...
Bij ons afscheid in januari hadden we chauffeur Putu op het vliegveld geld gegeven voor onvoorziene autotechnische problemen. Dat bedrag was niet in het kasboek terug te vinden. Toen hij ernaar werd gevraagd, zei hij zonder te verblikken of te verblozen dat hij het geld aan zijn kinderen had besteed. “O, dus dat is dan een lening?” vroeg mijn liefje fijntjes. “Ehh ja…” Dat bedrag werd met instemming ingehouden op zijn salaris.
De tweede (grotere) som geld die enkele dagen later in de boeken bleek te ontbreken, was moeilijker te achterhalen. Putu zat toen al enkele dagen ziek thuis. Mijn analyse: hij zag de bui hangen en wachtte de volgende confrontatie niet af. Om een lang en onverkwikkelijk verhaal kort te maken: hij had namens ons autobelasting moeten betalen terwijl Elsa op bevallingsverlof was. Hij ontving voldoende geld, de belasting werd betaald, het bewijsstuk -tevens nota- werd afgeleverd. Hij kon echter niet uitleggen waar restbedrag x was gebleven. Sterker: hij had Elsa, die hem in de afgelopen week ernaar had gevraagd, verteld dat hij ons het verschil reeds persoonlijk had teruggegeven. Dat was niet waar... Het onderwerp was niet aangesneden, hij had ons niks terugbetaald.
In de afgelopen dagen was er veel SMS- en telefooncontact tussen tuinman Putu en Elsa. Als wij belden, nam hij niet op. Van haar hoorden wij dat hij verklaring op verklaring stapelde voor het ontbrekende geld maar niets was steekhoudend. Elke verklaring bleek onwaar. Als wij hem op de leugen zouden wijzen, zou het alleen maar erger worden. Zoals te doen gebruikelijk, schakelden we een Balinese man in om de zaak nader te onderzoeken. Wij, Westerse vrouwen, doen dat niet zelf – rekening houdend met hun cultuur. Ook via die tussenpersoon kregen we geen antwoord op de vraag waar het geld was gebleven en waarom hij had gelogen. Putu’s laatste verklaring was dat er geen cent ontbrak...
Wij, neokoloniale slavendrijvers, zijn hevig teleurgesteld. Na de frustratie kwam het verdriet om deze afloop. De ontstane situatie liet ons echter geen andere keuze. Wat moet je doen met een personeelslid dat geld verduistert en liegt tegen zijn Balinese collega-manager en ons..?!
Waren wij permanent aanwezig geweest, dan was Putu wellicht niet in de verleiding gekomen. Hij bezweek kennelijk onder het gewicht van veel geld op zak. Andermans geld, welteverstaan. Ik vind deze situatie jammerlijk maar mij verwondert het niet. In een land waar zeer grote verschillen bestaan tussen have & have not lijken dit soort escalaties over geld bijna onvermijdelijk. Ik praat Putu’s gedrag niet goed. Desalniettemin: mijn liefje en ik waren heel senang met hem als persoon, met zijn werk en werkhouding, zijn deskundigheid en veelzijdigheid. Zelf denk ik dat we hier nooit meer zo’n goede tuinman annex chauffeur zullen vinden.
Elsa blijft onder alle omstandigheden de rots in de branding. Als Balinese vrouw blijkt zij telkens weer steviger dan haar mannelijke collega’s. En rechter-door-zee. Tevens geeft zij er blijk van begrip te hebben voor onze Westerse normen en waarden.
Ik heb veel respect voor haar, voor hoe zij als jonge, vrouwelijke manager met zo’n lastige situatie omgaat. Ze blijft te allen tijde onverstoorbaar. Tenminste, ogenschijnlijk. Ze vertelde ons dat ze op de dag van de afwikkeling ons dorp voorbij reed en dat twee dorpen verderop pas in de gaten kreeg...
Ik typ dit met vuile tuinhanden. De tuin wordt momenteel door 4 vrouwen onderhouden. Het wachten is nu op de nieuwe kandidaat-tuinman/chauffeur wiens komst reeds werd aangekondigd. Vriend Hugo schreef: vier maal is scheepsrecht. En dat moet het zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten