Hatten wives

We hebben momenteel bezoek: Saskia en Kirk zijn vrienden van de vader en moeder van Snolliebollie. Zij is van Hollandse afkomst maar groeide op in Zuid-Afrika, hij is geboren en getogen Amerikaan van de westkust. Ze ontmoetten elkaar in Spanje. Dat schept een band. Het zijn aardige, leuke en onderhoudende mensen en het klikt dan ook tussen ons. We houden allen van een goed gesprek, van reizen, van onze partners en we genieten met volle teugen van een glas wijn. Kurk heeft de naam maar Saskia is er net zo creatief mee als ik! De wijn vloeit deze dagen rijkelijk.

Wat ook mooi is, is dat we enkele flessen Zuid-Afrikaanse rode wijn van hen kado kregen. Ze komen van het een na oudste wijnhuis van Zuid-Afrika in Stellenbosch: Muratie, opgericht in 1685. De naam komt van 'murasie': ’n plek wat ten gronde verval het, aldus de Afrikaanse tekst... maar dat proef je helemaal niet in de elegante wijn. Een fles Muratie Cabernet Sauvignon uit 2007 maakten wij reeds met elkaar soldaat. De fles Muratie Shiraz 2007 houden we nog even dicht; ons is zuinig op so 'n mooie wyn. Heerlik!

De week begon voor de meesten van ons goed... alleen Saskia werd onder de douche besprongen door een (mannetjes)gekko. Ze kan het navertellen. Maandagochtend ving aan met een rondgang door eigen dorp. Er is een club Hollandse dames die hier elke week vanaf een ander terras aan een lokale wandeling begint. Deze wandelclub was al een tijdje niet actief maar mijn liefje opperde op het recente feestje voor Peer’s 50ste verjaardag dat het hoog tijd werd dit evenement nieuw leven in te blazen. Aldus geschiedde. De wandeling zou starten op ons terras en acht personen zouden eraan deelnemen. Kirk mocht niet mee want het is een damesuitje. Dat kwam goed uit: hij had geen zin. Eén andere persoon versliep zich en ook mijn liefje bleef bij nader inzien thuis “want iemand moet toch de koude handdoekjes uitdelen als jullie terugkomen.” Een slechte smoes maar ala.

We liepen langs brede lanen met grote huizen, over smalle zandpaden met kleine huizen. Elke straat leek een andere sfeer uit te ademen. Ik zag een bruiloft in voorbereiding met honderden versierde stoelen en een holy man die oefende met de microfoon. Overal op de route lagen tempels en ik passeerde vele dorpelingen die nieuwsgierig vroegen waar we heen gingen en waar we vandaan kwamen. Kami jalan-jalan, we zijn aan de wandel. Balinezen kunnen zich hierbij niets voorstellen, ze houden niet van wandelen.
We liepen heuvel op richting boeddhistische tempel die ook wel de kleine Borobudur wordt genoemd. Voor enkele dames was de stijging in de weg soms teveel van het goede; het valt ook niet mee te lopen, te praten en het zweet van lijf en leden te houden. Ik had Saskia die ochtend rijstvelden beloofd maar die belofte kon ik helaas niet houden. In plaats daarvan passeerden en doorkruisten we druivenvelden. Tidak apa-apa, no worries. Een beetje Hatten wife geniet daarvan!
Zij betoonde zich overigens een ware Reebok: lichtvoetig liep ze voor de troepen uit; ze had nog uren verder kunnen wandelen. Na anderhalf uur werd echter door de akela besloten dat het welletjes was. We keerden om en liepen bergafwaarts via de lokale markt naar huis. Ik vond de wandeling boeiend. Ik woon in een rijk dorp.

Op enig moment passeerden wij een ruime werkplaats met hoge stapels hout op het terrein. Nieuwsgierig stapten wij er binnen. De plek barstte van de creativiteit. Balinese vrouwen waren bezig met het vervaardigen van houten meubels: van drijfhout en gekapte druivenranken, in alle soorten en maten. Ik zag verbluffend ingenieuze meubelen: stoelen die waren vervaardigd van gerecyclede oliedrums met houten rugleuning en zitting, ronde bijzettafels van diverse soorten en maten hout die ineenpasten, rechthoekige terrastafels met vierkante patronen van stompjes hout, schommelstoelen uit een stuk. Ik keek mijn ogen uit. Ter plekke bedacht ik het aanstaande kado voor de verjaardag van mijn liefje: een houten, ronde kaarttafel met een rand van Bintang-doppen.

Mijn liefje, Kirk en Elsa verwelkomden ons met ijskoude verfrissingsdoekjes, gezonde smoothies voor iedereen en daarna Nespresso-koffie met speculaas of muffin (dus ze hield woord). Als tegenprestatie bracht ik een stek voor haar mee van een soort acalypha wilkesiana die ik langs de weg aantrof en die nog niet in onze tuin staat. Zij is dan wel geen Hatten wife maar ik ben dol op haar. En de Balinese dokter is dat ook: ze is weer voor 3 maanden medisch goedgekeurd!