De roep van de gekko

Het is Earth Day vandaag. Het wordt in meer dan 175 landen gevierd en ook in Bali. Het is een dag waarop naar schatting 1 miljard mensen wereldwijd extra aandacht aan de natuur besteden. Dat is in mijn geval niet nodig omdat ik daarvoor altijd al veel aandacht heb.

Vanmorgen zag ik een vlucht grote ibissen overgaan. Het waren er 14 en ze vlogen in V-formatie. De zon scheen door hun brede, spierwitte vleugels. Een mooi gezicht. Vooral omdat die vlucht mij vertelt dat het droge seizoen definitief is aangebroken! De lucht is prachtig; van een bepaald blauw dat moeilijk is te beschrijven maar typerend is voor dit seizoen. Ook de zee schittert helder blauw. De terrasmatten kunnen nu permanent naar beneden blijven; het gevaar voor rukwinden en storm is voorbij. In plaats daarvan voel ik een warm windje onder de matten doorblazen al blijft het de koelste plek van het huis. Sproeien van de tuin is weer dagelijks nodig evenals het bijvullen van het zwembad; dat water verdampt. Elke ochtend zie ik weer vele, met toeristen afgeladen vissersboten aan de einder, speurend naar dolfijnen die zich kennelijk voor onze villa ophouden. Onlangs zag ik een dolfijn uit het water opspringen, zonder verrekijker en niet ver van het terras verwijderd. Gisteren zag ik twee Balinese snorkelaars. Nieuwe tijden breken aan, nieuwe ervaringen staan mij ongetwijfeld te wachten.

Onlangs las ik het autobiografische boek 'De Opstand' van Jacob Vredenbregt. In 1946 wordt hij als 18-jarige soldaat naar Indië gezonden om er te vechten. Nederland noemt het Indonesische verzet tegen kolonisatie eufemistisch een opstand. Soldaat Vredenbregt ervaart het steeds meer als een oneigenlijke oorlog tegen Indonesiërs die alle recht hebben vrij te zijn. Vredenbregt wordt door Indische nationalistische strijders neegeschoten en verblijft ruim anderhalf jaar in krijgsgevangenschap op Java. In het boek beschrijft hij openhartig zijn seksuele relaties met mannen en vrouwen, zijn steeds duidelijker wordende politieke standpunt en zijn toenemende aversie tegen Nederlandse bevelhebbers ter plaatse.

En hij schrijft over tropische vlinders. Vredenbregt, verwoed lepidopterist, begint zijn boek met de beschrijving van een bijzondere vlinder die hij voor het eerst in levende lijve ziet: de weerschijnvlinder. Ik had nog nooit van deze vlinder gehoord en zocht naar een foto op internet. Een prachtig diertje, inderdaad. Zwart-grijs met een witte baan en stippelrand als je er recht op kijkt maar onder een bepaalde hoek worden de vleugeluiteinden indigoblauw.

Geloof het of niet maar slechts enkele dagen later vloog er in huis eentje min of meer tegen mij aan. In eerste instantie had ik niet door van welke soort de vlinder was maar toen ik het diertje onder een aantal hoeken bekeek, doemde het prachtige blauw van de vleugeleinden op. Ook ik zag een weerschijnvlinder met eigen ogen... Ik was er stil van. Het diertje bleek ook een oogje op mij te hebben want het hechtte zich aan mijn shirt en kroop langzaam over mijn arm naar mijn hand. Zó langzaam dat ik ook Elsa en mijn liefje er deelgenoot van kon maken. Toeval bestaat!

Het betreffende boek bleek meer verrassingen voor mij in petto te hebben: ik las tevens dat je een wens mag doen als de gekko precies 7 keer roept. Nu hebben wij op Onze Domeinen een aantal huisgekko’s dus sinds ik dit weet, tel ik mij suf. Alsof je luistert naar een koekoeksklok in de tropen. Het herinnerde mij aan de tijd dat ik op de Oude Delft woonde en de klokketoren van De Lange Jan dagelijks zijn slagen ten gehore bracht. Tot nu toe hoorde ik de gekko slechts éénmaal 7 keer roepen. Mijn liefje en ik zaten aan het avondmaal, keken elkaar glimlachend aan en deden ieder onze wens. Alhoewel we niet over onze eigen wensen praten, weet ik zeker dat we allebei op dat moment hetzelfde wenste...

Ik zei een paar weken geleden tevreden tegen mijn liefje: “we zien elke week wel iets bijzonders in de tuin. Ik hoop dat we dit ambitieuze schema kunnen volhouden!” Jacob Vredenbregt is vanaf 1970 hoogleraar antropologie aan de Universiteit van Jakarta. Hij verloor zijn hart aan Indonesië. Ik aan Bali, op dagen als deze...