Ketut Santi kwam, zag en… Tja, wat zal ik erover zeggen?! Er stapte een volwassen kerel binnen die onwennig om zich heen blikte. Wij stelden hem voor aan onze manager Elsa die hij een hand gaf en met wie hij enkele woorden wisselde. Wij stelden hem vragen over zijn ideeën, zijn werkervaring, zijn gezinssituatie en Elsa tolkte. Ketut spreekt een beetje Engels maar te weinig voor een heus sollicitatiegesprek. Hij vertelde dat hij nerveus was maar dat hij zijn best zou gaan doen. Op de vraag van mijn liefje of hij enige affiniteit heeft met tuinwerk, meldde hij dat wij zijn familie voeden. Dat was weliswaar geen antwoord op de vraag maar het maakte de situatie wel heel duidelijk. Zo ligt het immers. Affiniteit of niet.
Ketut Santi is 44 jaar en komt uit het dorp. Voorheen werkte hij als ojek: chauffeur die mensen tegen beperkte kosten achterop de brommer van A naar B transporteert. Bepaald geen vetpot voor een vader van een gezin met twee jong volwassen meiden. Zelf moest ik even wennen aan deze seniore man, na de jongensachtige Putu. Na zijn vertrek vroeg ik Elsa naar haar eerste indruk. Na enig aandringen van mijn kant, biechtte ze op dat hij zich bij die eerste ontmoeting onbetamelijk en respectloos tegenover haar had gedragen. We waren onthutst, vonden het net als zij een valse start. Ik belde uit voorzorg met de Balinese helpdeskmedewerker om hem te zeggen dat we Ketut hadden ontmoet en dat we een proeftijd zullen hanteren. Onderling respect is onontbeerlijk. Bij aanhoudende twijfel gaan we niet met hem in zee. We zullen te allen tijde voor Elsa kiezen met wie wij al zo lang goed samenwerken!
Ketut’s eerste werkdag vond op zaterdag 9 april plaats. Hij kwam enigszins stuurs binnen, groette minimaal en maakte weinig oogcontact. Wellicht naar aanleiding van mijn telefoontje? We zullen het nooit weten. Wij vroegen een tuinman van een buur paraat te zijn voor de eerste uitleg over zwembad- en tuinonderhoud, alsmede over machinekamerbeheer. Hij blijkt iemand te zijn die snel iets zelf wil proberen. Dat is goed zolang het uit leergierigheid voortkomt. Voor machogedrag is geen plaats in dit vrouwenhuis.
Op zijn eerste werkdag gingen we tevens een stukje rijden. Ketut had nog nooit in een automaat gereden dus dat deed ik voor op de weg achter de villa. Ik verbood hem ten strengste met 2 voeten te rijden: alleen zijn rechterkaki mocht aan de slag. Dat had hij snel door. Vervolgens legde ik hem in mijn beste bahasa Indonesia uit wat P, R en D betekent op de versnellingsbak. En dat de rem eraf moet voordat hij gas geeft. Hij betoonde zich een snelle leerling.
Op de dag dat hij ons naar het Zuiden zou rijden, stond hij stipt op tijd en keurig gekleed voor de poort. Nóg een punt in zijn voordeel. Hij stelde voor eerst nog de motor de controleren. Baik-baik, wat mij betreft. Ik vertelde hem waar de knop zit voor het openen van de motorkop en voor ik het wist, trok hij de gehele kabel uit het dashbord. Kasian! Zoals gezegd, hij is beresterk. Gelukkig sprong de motorkap open. Ik zag dat hij het erg vond maar besteedde er geen aandacht aan. Gezichtsverlies moet worden vermeden. Ketut chauffeert geconcentreerd. Er is geen oogcontact en nauwelijks communicatie als hij rijdt. Mijn liefje en ik vinden dat geen probleem.
Tijdens onze afwezigheid werkte hij een dag zelfstandig in de tuin. We zagen dat hij kanten had bijgeknipt en enkele borders had schoongemaakt. Weliswaar niet volgens de normen van mijn liefje (Hoofd Tuinkabouters) maar dat is een kwestie van tijd.
De dag na onze terugkeer uit Legian trad Ketut wederom in fraaie kleding aan: een keurige, lichte lange broek met shirt. Alsof hij uitging. Het zou echter een tuindag worden... De ochtendgroet was inmiddels opgewekter, deze keer lachte hij en maakte een beetje oogcontact.
Hij begon zijn eerste tuindag in ons bijzijn met gras en tuingoten vegen. Mijn liefje drentelde nerveus op het terras rond. “Ayo, dat wordt een moeilijk gesprek…” Een tuinman snoeit, harkt en plukt namelijk. En zweet en wordt vuil, in haar optiek. Wat mij persoonlijk voor hem innam, was dat hij na de lunch terugkeerde in een witte bermuda met grote, rode bloemen erop. Hoezo macho?! De dag erna droeg hij een perzikkleurige short met licht t-shirt. Ik stelde tevreden vast dat het de goede kant opgaat.
Hij wil niet dat wij serieus werk verrichten en sjouwen in de tuin. Hij steekt zijn hand dan omhoog en zegt: “ik”. Dat is kennelijk mannenwerk.
We respecteren zijn manier van doen, geven hem de ruimte. Zijn tempo ligt weliswaar lager dan dat van de vorige tuinman maar het resultaat mag er zijn. Deze ietwat parmantige tuinman gaan we elke dag een beetje meer waarderen. Zijn faux pas is echter nog niet vergeten en vergeven… Ik ben benieuwd wat week 2 van nummer 4 voor ons in petto heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten