Het jaar van het draakje

Inmiddels zijn we alweer een week terug uit Australië. Mijn hoofd is helemaal in Spanje maar mijn lichaam twijfelt nog. Mijn jetlag is dus nog niet voorbij. Die van mijn liefje kennelijk wel maar zij is thans snipverkouden. Dat is inmiddels (haar) vaste prik na een lange reis in een vliegtuig.

Over prik gesproken, gisteren hadden we een afspraak met Dr Brugarolas en zijn oncologieteam in Hospital San Jaime. Mijn liefje onderging haar driemaandelijkse medische onderzoek op haar favoriete plek en ontving groen licht. Joehoe! Toen zij in augustus 2009 de diagnose borstkanker kreeg gesteld, werd ons uitgelegd dat de daaropvolgende drie jaren cruciaal waren. De kans dat het type tumor dat was aangetroffen (triple negatief) kon terugkomen, zou met name groot zijn in die eerste drie jaren. We tellen heel goed af. Zij heeft nog twee medische controles te gaan voordat die mijlpaal wordt bereikt. De eerstvolgende -kleine- controle zal ergens in Europa plaatsvinden, de grotere daarna weer in Spanje. Dit wordt ongetwijfeld haar jaar! Vanwege haar leeftijd zal zij de komende zeven jaren nog onder regelmatige medische controle moeten blijven voordat zij formeel 'genezen' kan worden verklaard. Wij kijken met vertrouwen de toekomst in. Net als Emmy die haar verraste met een prachtig boeket ter vieringe ende vermaeck.

Een bezoek aan Dr Brugarolas gaat tot nu toe altijd gepaard met een bespreking van de wereld. Zo ook deze keer. Het was erg rustig op de afdeling dus hij leek alle tijd te hebben. Hij vroeg belangstellend naar ons verblijf in Australië en wij vertelden hem het een en ander over onze ervaringen. Onder andere over het feit dat de levenskosten er tamelijk hoog zijn in vergelijking tot Europa. Volgens mijn liefje is het vooral de florerende mijnbouw die de salarissen in grote delen van het bodemrijke continent opdrijft. Salarissen houden in Australië (nog) gelijke tred met de kosten van levensonderhoud.

Vervolgens gingen we over op de situatie in Spanje en de toestand van patiënt Europa. Hoe dit continent kan worden genezen? Zijn diagnose als Europeaan is dat de Europese cultuur en het regerende old boys network vooruitgang en herstel tegenwerken. De gevestigde orde moet inzien dat de macht voortaan zal moeten worden gedeeld met of zelfs afgestaan aan een jonge(re) generatie wereldburgers om het continent te redden...
Een opmerkelijke mening voor een Spanjaard die al lang met pensioen had moeten gaan. Maar zijn opvatting is te verklaren: hij woonde en werkte jarenlang in de Verenigde Staten. Hij ervoer en zag daar dat iedereen een leider, rijk en meer van dat alles kan worden. “United States: the land of the free and the home of the brave...” Als je de top wilt bereiken, staan alleen je eigen beperkingen dat in de weg.
De cultuur en de tradities van Europa zijn van heel andere aard. Iemands afkomst bepaalt hier in veel sterkere mate wat het maximum haalbare in het leven zal zijn. Ik ben het eens met zijn constateringen maar al was ik dat niet, ik vind het boeiend om naar een ervaren en genuanceerde wereldburger als hij te luisteren en met hem te praten. Ik leerde in mijn leven slechts één grootouder een beetje kennen. Ik heb zo’n seniore vraagbaak en bron van wereldwijsheid in mijn jonge jaren gemist. De honger naar dergelijke uitwisselingen bleef. Brugarolas inspireert en dat zie je terug in de werkwijze en de resultaten van zijn team.

Gisteren vond tevens Australia Day plaats, de nationale feestdag Down Under. Het is de 224ste viering van het moment waarop de Eerste Vloot vanuit Engeland in Sydney aankwam. Het historische feit wordt op grote schaal gevierd. In de laatste week van ons verblijf zag ik al vele vlaggen aan en om huizen verschijnen. Australiërs zijn trots op hun land en op hun geschiedenis. Dat geldt ook voor Claire en Julie.
Mijn liefje was bijna Aussie geworden: in de jaren 50 van de vorige eeuw besloten haar ouders naar Australië te emigreren voor een beter leven. De formulieren werden ingevuld, het licht sprong op groen, het schip wachtte. (Ik las trouwens dat een van die migrantenschepen toentertijd 'Nelly' heette.) Totdat haar moeder koudwatervrees kreeg. De familie ging uiteindelijk niet. Ik kan niet zeggen dat het maar goed is ook. Ik geloof namelijk in onze lotsverbondenheid. Wellicht had ik haar dan toch ook ontmoet?! Bijvoorbeeld op Fraser Island... zoals dat gebeurde met Bernadette, Claire en Julie met wie wij warme vriendschapsbanden ontwikkelden.

Australia Day 2012 ging gepaard met een fikse rel: Tony Abbott, de rechtse oppositieleider van de linkse huidige regering van Julia Gillard, gooide de knuppel 's ochtends in Sydney in het hoenderhok door te zeggen dat het wellicht tijd wordt dat de Aboriginal Tent Embassy 'moves on'... Precies 40 jaar geleden zetten de oorspronkelijke bewoners van Australië, die daar naar verluid 50.000 geleden vanuit Zuidoost-Azië aankwamen, een tent op tegenover het parlementsgebouw in Canberra (ACT). Men deed dit uit protest over de manier waarop ze sinds de komst van de 'white fellas' werden behandeld.
Aboriginals uit het gehele land kwamen naar de tentambassade voor hun versie van Australia Day. Na het interview met Abbott bestormden boze Aboriginals het gebouw in Canberra waarin Abbott en Gillard verbleven. Men kwam verhaal halen en Gillard weigerde het gezelschap te woord te staan. Dat escaleerde. Uiteindelijk moesten de politici door de politie worden ontzet.
Ik zag en hoorde de oppositieleider in de afgelopen drie maanden acteren en werd bepaald geen fan van hem. Ik vind hem een oninspirerende, grofgebekte persoon met populistische trekken wiens boodschappen mij doorgaans negatief in de oren klinken. Na het incident rechtvaardigde hij zijn opmerking met dat in de afgelopen 40 jaar reeds veel ten goede keerde voor Australië’s oorspronkelijke bewoners. Dat kan wellicht zo zijn maar er valt nog veel te verbeteren. Abbott’s gebrek aan nuancering en gevoel voor timing vond ik typerend voor de man. Dat heelt geen wonden en brengt geen genezing. Nergens.

Jetlag

Hedenochtend zat ik om 3:00 uur in de woonkamer te lezen. Ik kon de slaap niet meer vatten. Een spannend boek van Wilbur Smith lag op mij te wachten dus ik vond het voor dat moment geen straf. Het gaat over duiken, vissen, grote witte haaien, boten en cruiseschepen in zuidelijk Afrika. Een mooie overgang, leek mij. Ooit las ik dat je een dag nodig hebt voor elk uur tijdverschil dat je overbrugt. Tussen New South Wales en Spanje staan tien uren. Dat betekent dus dat het een dag of tien kan duren voordat het Australische ritme uit mijn systeem is. Uit het hart zal dat nooit raken!

De laatste dagen in Sydney waren heerlijk. Maandag speelden we Bondi Beach Bums, met een grote surfplank en de boogieboard. We lunchten bij eetcafé 'the Bucketlist', een kekke plek waar je op plastic kratten en cartonnen dozen zit. Dat zit overigens stukken beter dan het klinkt. De gerechten werden in emmertjes geserveerd. Mijn garnalen waren supervers. Dinsdag werden we afgezet op Circular Quay, het pulserende hart van waterstad Sydney, en wat lag daar afgemeerd? De Volendam. Een van de cruiseschepen van HAL, de Holland-Americalijn. Het schip werd gevuld met brandstof en nieuwe passagiers bleken aan boord te komen. Op zo’n dag is het aan de kade een drukte van belang: overal vandaan komen leveranciers, taxi’s halen en brengen passagiers. Een haven vind ik dan net zo boeiend als een vliegveld.

's Avonds dineerden wij met Claire en Julie bij trendy restaurant 'Sydney Café', gelegen op de bovenste verdieping van het voormalige Douanekantoor op de kop van de haven. Een betere locatie voor een restaurant is er niet. Vanaf dat hooggelegen terras heb je zicht op de Harbour Bridge en het Opera House. En op de Volendam die om 7 uur bleek te vertrekken. Het schip duwde zichzelf zijwaarts weg van de kade en voer achteruit naar het midden van het water. Geen sinecure in zo’n betrekkelijk kleine, drukke ruimte als Circular Quay waar duizenden Sydneyers dagelijks met grote ferries en kleine catamarans het plaatselijke woonwerkverkeer uitmaken. De boeg zwenkte naar bakboord en het schip draaide temidden van andere boten -bijna- om de eigen as en stoomde richting oceaan. De scheepshoorn klonk driemaal en daar ging het. Ik had kippevel en was een beetje jaloers op de passagiers die op het bovendek stonden. Een varende hotelkamer en geen gesleep met koffers! Tegelijkertijd moest ik denken aan het grote Costa-cruiseschip met ruim 4.000 mensen aan boord dat enkele dagen daarvoor aan de Italiaanse kust op een rots liep, een scheur van 50 meter in de romp opliep en kapseisde. Met de Italiaanse kapitein Schettino die het schip verliet voordat hij zijn klanten in veiligheid bracht. Dat zal een Captain Cruise van HAL niet in zijn hoofd halen!

De langste aaneengesloten terugreis (ooit) in een vliegtuig viel mij enorm mee. We vlogen eerst met een Boeing 747 van Qantas naar Bangkok (8 uur), daar gingen we een uurtje van boord omdat het vliegtuig bijtankte en werd schoongemaakt. Vervolgens nam de vlucht naar Londen Heathrow nog eens 13 uur in beslag. Daar aangekomen, namen we de shuttle naar Londen Luton. Eigenlijk vind ik die benaming volksverlakkerij: Luton ligt immers 40 Engelse mijlen van Londen vandaan... We zaten circa 1.5 uur op de drukke M25; ook wel de langste parkeerplaats van Europa genoemd. Nu, dan weet je het wel!
Het laatste traject naar Spanje legden we af met EasyJet. De meneer van de incheckbalie en zijn supervisor waren goedgeluimd: het derde bagagestuk (mijn boogieboard) hoefde niet te worden betaald. Slechts twee stuks bagage was toegestaan. Doorgaans moet je voor alle afwijkingen van de regel betalen bij een low cost airline. Ik rekende dan ook op bijbetaling maar de plank mocht zonder kosten mee het vliegtuig in. Op Luton zag ik overigens een vliegveldnoviteit: een sprekend fotobeeld van een (aantrekkelijke) vrouwelijke veiligheidsbeambte in uniform deelde ons mee wat wel en niet is toegestaan aan boord van een vliegtuig. Levensecht en mooi uitgevoerd!

We landden met een zonnetje. Tijdens onze afwezigheid gaven we opdracht tot het aanleggen van een wifi-verbinding in ons Spaanse appartement. Ik keek erg naar dat home surfen uit. Was het al moeilijk genoeg om de prachtige stranden van Australië te verlaten (onder andere Sydney’s Bondi Beach), tot op heden heb ik vanuit het Spaanse honk nog geen minuut kunnen surfen. De computer heeft een excellente verbinding met de nieuwe router maar internet... ho maar. De server ligt diep in coma, in tegenstelling tot muzelluf. Olé! Morgen maar weer een stevig telefoongesprek voeren met de helpdesk van de internet provider. Het is de enige tegenvaller van de thuiskomst.
De afgelopen dagen waren lang maar zonnig. Ook vandaag schijnt de zon volop en de voorspellingen voor de rest van de week zijn uitermate plezierig. De zonsopkomst van hedenmorgen was trouwens van een grote schoonheid.

Goodbyes

This blog is dedicated to the Surfchick, the Mermaid and the Furry Princess.

Thank you for a great holiday in Australia. We have thoroughly enjoyed your company. Thank you above all for your friendship. We'll be back before your know it!


'Goodbyes are not forever.
Goodbyes are not the end.
They simply mean we'll miss you...
Until we'll meet again!'


With lots of love,
M&B

Shortly, we'll be travelling to Europe again. It will be the longest journey on an airplane we have had sofar: 26 hours! My next blog will come from Spain again. Deo Volente...

She sells sea shells

Goed dan. Nog eentje over zon, zee en maan om het af te leren.
In de wateren van New South Wales leerde ik bodysurfen. Ik raakte er tamelijk bedreven in, al zeg ik het zelluf. Hoe je het doet? Je kiest een goede golf uit (oefening baart kunst) en begint een meter of twee vóórdat de golf omslaat krachtig te crawlen. Na 3 à 4 slagen til je je hoofd uit het water en laat je je bovenop de golf meevoeren. Met één arm gestrekt voor je uit als roer maar ook om het hoofd te beschermen tegen ongewenste botsingen. Soms tilde zo’n golf mij op en nam mij tenminste tien meter mee. Op bijgaande foto was ik overigens te laat. Ik kwam in een zogenaamde ‘barrel’ terecht. Alsof je in een wasmachine zit!

Het walvisseizoen is hier ruimschoots voorbij maar wij zagen flink wat bultruggen. Deze majestueuze walvissen zijn inmiddels in de koude, voedselrijke wateren van Antarctica aangekomen waar ze de komende maanden verblijven. Rondom het koude continent zullen ze niet de enige zijn... 100 jaar geleden, in januari 1912, voer een omgebouwde walvisjager een Antarctische baai binnen met Douglas Mawson aan boord. Hij was de leider van de 'Australasian Antarctic Expedition' en zette als eerste Australiër voet aan wal van Antarctica. De eerste Europeaan die dit continent bereikte, was de Noor Amundsen (ook in 1912).
Antarctica ligt op circa 7.000 kilometer ofwel 8 uur vliegen van Australië. De 'Australian Broadcasting Company' legt momenteel verslag van een bijzondere expeditie naar Antarctica. Het programma heet 'In de voetsporen van Mawson'. Het doet mij sterk denken aan 2011, toen men het Darwinjaar herdacht met een hernieuwde reis aan boord van de Beagle. Karen Barlow, ABC-journaliste en Antarctica-adept, is aan boord van het schip 'Aurora Australis'. Ik volg de reis via haar blog. Ik hoop ooit zelf een reis naar dit continent te maken.

Na de bultruggen kregen de tuimelaars van Forster mijn onverdeelde aandacht.
Mijn liefje ontpopte zich tot een uitstekende dolfijnenspotter. Bijna elke dag zagen we ze in groepen voorbijtrekken. Je kunt hier zwemmen met dolfijnen maar daaraan heb ik geen behoefte meer. Ik zwom voor het eerst met -getrainde- dolfijnen tijdens een vakantie in Israël (1994) en herhaalde dat tijdens een rondreis in Cuba (2000). Toen dobberde ik middenin de oceaan en maakte ik kennis met wilde dolfijnen. Een groot mannetje zocht toenadering tot mij. Het dier leidde mij weg van de andere zwemmers in de groep?! “Help” riep ik vertwijfeld naar mijn liefje die veilig aan boord bleef. Het liep goed af. Bij het afscheid kreeg ik een grote natte snuit tegen mijn gezicht gedrukt. Ik rook nog uren daarna naar vis, zelfs nadat ik mij vele keren had afgeborsteld. Die ervaring zal mij altijd bijblijven.

Eerder deze week had ik wederom een ‘close encounter’ met een volwassen dolfijn. Terwijl ik in een kayak peddelde, sprong er een grote tuimelaar voor mijn neus uit het water op. De fotograaf aan wal miste dat fotomoment. De bellen op het water (rode pijl) bewijzen echter de ‘footprint’ van het zeezoogdier. Deze ervaring had ze alledrie: de wow, goh en goede hemel-factoren!

En haaien? Die zag ik niet met eigen ogen maar ze zijn hier altijd en overal. Zeer recent werd in Australische wateren voor het eerst een hybride haaiesoort ontdekt: het gaat om een kruising van de gewone zwartpunthaai en de kleinere Australische zwartpunthaai. Dat is belangrijk nieuws: haaien zwemmen al 400 miljoen jaar in de oceanen rond en zouden in die periode nauwelijks fysiologische aanpassingen hebben ondergaan. Nu heeft men bewijs dat haaien zich wel degelijk aan de omstandigheden aanpassen. Wetenschappers van de Universiteit van Queensland zijn zeer enthousiast over de ontdekking. Men is van mening dat deze nieuwe soort samenhangt met klimaatverandering.

And last but not least: schelpen. Ik raapte ze in alle soorten en maten. Vrijwel dagelijks op verschillende stranden in en om Forster. Afhankelijk van de ligging van het strand, vond ik verschillende soorten. De soorten van Pebbly Beach zijn dikker en steviger dan die op Forster Main Beach die qua soorten weer verschillen van de dominante schelpensoorten van Nine Mile Beach. De uitgebreide schelpencollectie van New South Wales is online te bekijken. Het was voor mij een waardevol naslagwerk. Naast vele bekende schelpen trof ik soorten aan die ik niet eerder zag. De meest opmerkelijke eigen vondst staat links bovenin de collage. Aanvankelijk dacht ik dat het een nautilusachtige was. Een medeschelpenverzamelaar die lerares bleek te zijn en in de branding zocht, noemde ze cat’s eye shells en dat bracht mij op het spoor.

Deze katteoogschelp is geen echte schelp; het is het operculum: de afsluitklep van een zeeslakkenhuis (Turbo petholatus Linnaeus,1758). Het wordt ook wel ‘disc of the moon’ en maanoog genoemd. De intrigerende oogkant zit aan de buitenkant, de binnenkant heeft een spiraalvormige ribbel die links- of rechtsom kan draaien. Het geldt in bepaalde Pacifische culturen als bescherming tegen het boze oog en dient als sieraad. De linkerkolom geeft de eigen vondsten weer, de rechterkolom toont mogelijke sieraden. Een ring met een fraaie cat’s eye shell brengt al gauw $50 op?! Enkele examplaren gaan mee naar Spanje en nee, ze zijn niet te koop!

Grey Nomads

De zomer ging in New South Wales niet goed van start al waren er vele zomerse dagen. Het weer is niet stabiel: zonnige dagen worden wekelijks afgewisseld met regenachtige. “Niet normaal” volgens de lokalen. Wij kregen in de afgelopen maanden twee fikse hagelbuien, veel regen en een beetje kou. Desalniettemin werd het een fijne vakantie.
Het hoogseizoen in Forster lijkt alweer achter ons te liggen. Dit stadje aan de monding van de Grote Meren heeft doorgaans een populatie van 10.000. Op het hoogtepunt van de zomervakantie (rondom Kerst) verblijven hier 100.000 vakantiegangers. Die toename was goed te merken aan de kwalitatief slechte internetverbinding, de gevulde parkeerplaatsen, de volgeboekte restaurants, het drukke strand en de overvolle camping.

Wij zijn aan onze laatste week in Forster begonnen. Ik zal de mooie stranden en het boogieboarden gaan missen. Onze vriendinnen stelden voor dat we 'even' naar Fiji vliegen en dan met een nieuw visum naar Australië terugkeren. Alhoewel we het nog erg naar onze zin hebben, doen we het niet. Dokter Brugarolas wacht op ons. Bovendien moeten de paspoorten worden vernieuwd. Als dat is geregeld, kunnen we weer jaren op reis!

Op één plaats verblijven, beviel goed maar het nomadenleven trok als nooit tevoren. Ik keek verlekkerd naar al die fraaie kampeerauto’s die mij passeerden. Mijn liefje en ik namen ons dan ook voor de eerstvolgende vakantie in Australië weer met een kampeerauto op pad te gaan. Niets mooier dan 's morgens niet weten waar je 's avonds zult zijn! We zijn van plan opnieuw -maar nu héél langzaam- langs de woeste kust van West-Australië (Perth) naar Darwin (Northern Territory) te rijden. Daar vind je shark whales, de Pinnacles, stromatolieten, een aantal nationale parken, World Heritage Shark Bay en vele andere, fantastische plekken. We reden in 2005-2006 en in 2008 met een kampeerauto door het land en dat beviel heel goed. Het gevoel van vrijheid is op dit ruime continent ongeëvenaard. Australië leent zich uitstekend voor een rondtrekkend bestaan en vele ingezetenen doen het dan ook.

In de afgelopen jaren spraken wij regelmatig met rondtrekkende Australiërs. Zo ook in de afgelopen maanden. De meesten van hen waren 55-plussers die vertelden dat ze hun huis voor enkele maanden vaarwel zeiden om naar zonnige en/of droge oorden af te reizen. Een aantal van hen verkocht huis en haard, schafte een campervan of caravan aan en tourt door het eigen land. Jaar na jaar.
Sommigen verrichten vakantiewerk terwijl ze rondgaan maar de meesten genieten van hun pensioen en hun vrije tijd. Die grote groep wordt de grijze nomaden genoemd (al zijn velen niet grijs). De caravans en campervans waarin ze rijden, zijn doorgaans zeer goed uitgerust en soms van verbluffende omvang en luxe: twee-assers met 6 wielen, met uitschuifbare zijkanten waardoor ze nog groter worden, met wasmachine, freezer, kookeiland en dubbele koelkasten aan boord, met queen- en kingsize bedden, complete en-suite badkamers. Met recht motor homes.

In de afgelopen maanden las ik verscheidene caravan & campervan-tijdschriften, zoals 'Caravan & Motorhome ' en 'Caravanworld'. Deze magazines staan vol nieuwe ontwikkelingen, de laatste snufjes en een gigantisch aanbod aan tweedehands voertuigen. Mijn ogen gingen ervan glimmen… Enige tijd geleden zag ik een fantastische caravan die qua vormgeving was geïnspireerd door het Sydney Opera House. De naam van het voertuig is ‘Opera Capsule Caravan’ van de hand van Axel Enthoven. Hollandser kan niet! Axel is niet de enige die door Sydney wordt gegrepen. Voordat wij naar Europa terugreizen, gaan we nog enkele dagen logeren bij onze vriendinnen die daar wonen. Weer even hand in hand lopen over Circular Quay, iets meekrijgen van het Sydney Summer Festival dat rondom Hyde Park plaatsvindt, wellicht een bezoek brengen aan restaurant Aria (jurylid van Masterchef Australia Matt Moran). Een kleurrijk vooruitzicht.

In een ander kampeertijdschrift dat ik recent las, werd een hippe tent aangeprezen: de VW Campervan. Een trendy tent voor de jonge kampeerder. Het aantal jonge Australiërs dat kampeert neemt momenteel snel toe. Ook Claire & Julie hebben een caravan. Dat is nog iets dat wij, Hollanders, met de Aussies gemeenschappelijk hebben. Dit jaar willen mijn liefje en ik met onze eigen 'Vent' door Europa gaan toeren; dat deden we tot nu toe nauwelijks. Ons gezellige en comfortabele huis op wielen komt na lange tijd weer uit de stalling. Gaan we zelf Pipo de Clown en Mama Lou spelen.

Queens of the King Prawn Sandwich

Dit blog had ook zomaar 'Gone Fishin‘ – part 2' kunnen heten. Deel 1 ging over vissen, zeg maar gerust héél grote vissen, die door anderen werden gevangen. Deze keer is anders.

We gingen namelijk weer het water op met onze vriendinnen Claire, Julie en Lucy en nu gingen de hengels mee. Na een langzame start in de ochtend werd de trailer met boot rond lunchtijd door Claire vakkundig het water ingereden via een van de bootramps in Forster Keys. De dames zijn goed op elkaar ingespeeld: de ene chauffeert, de andere geeft richtingaanwijzingen. De ene laat de boot te water, de andere rijdt de lege trailer naar de parkeerplaats. Zo’n samenwerking en taakverdeling komt mij, co-caravanner, bekend voor al zijn mijn Aussie-vriendinnen beiden geduldiger dan ikzelf. Een mens is nooit te oud om te leren. Ook in mijn geval lijkt dat soort intelligentie met de jaren toe te nemen. Ik spreek muzelluf ter aanmoediging toe dat ik nu eenmaal de jongste van allen ben...

We voeren over Wallis Lake totdat mijn liefje, inmiddels een geoefend 'spotter’, een vin dacht te zien. Dat bleek spot on! Daar was er nog een, en nog een. Het ging om een grote groep wilde dolfijnen die op weg leek naar de oceaan, via de Forsterbrug. Claire ontpopte zich tot een (min of meer) deskundige dolfijnengids. “Welcome on board Sea Gals & Co. In front of you, I mean on the left side of the boat, oh-no on the right side, uhhhm behind the boat you see a large pod of bottlenose dolphins.” Het lag niet aan haar, ze zwommen inderdaad overal om ons heen!
We volgden de dieren op gepaste afstand en met getemperde snelheid. Ik was verrukt over hun nabijheid. Ze waren groot. Ook hond Lucy was hyperenthousiast. Normaal gesproken maakt ze nauwelijks of geen geluid maar op dat moment des te meer! Met haar zwemvest aan drentelde ze heen en weer over de plecht van de boot.

's Ochtends was mijn liefje het dorp ingegaan om een verrassingslunch voor ons te kopen: king prawns. 'Vanochtend zwommen ze nog... ' Eerder schreef ik over de piekervaring van het eten van een prawn sandwich op Australische wijze. Je koopt de gewenste hoeveelheid garnalen in de schil, een gesneden witbrood, een kuipje boter, verse peper en Bob’s your uncle! Normaliter gruwel ik van witbrood maar soms moet weerzin wijken voor een nieuwe ervaring. Prawn sandwich eten aan boord van een boot, in goed gezelschap, op een prachtig meer maakte dat alles nóg smakelijker. Het voordeel was deze keer dat de schillen overboord mochten. Een flesje (alcoholvrij) ginger beer light completeerde mijn lunch.

Daarna was het tijd voor vissen. We legden aan in de nabijheid van een grote oesterbank dus dat zou gunstig moeten uitpakken... Als aas werden ongekookte kleine garnalen gebruikt. Claire voorzag de vishaak van een garnaal en daar ging ik.
Op het gebruik van een werphengel moest ik een paar keer oefenen. De eerste keer zwiepte de hengelpunt namelijk hard zonder draad uit te rollen zodat het aas van mijn haakje vloog, de tweede keer schoot de lijn tientallen meters ver bij mij vandaan. Vanaf de derde keer liep het echter gesmeerd. Ik hield de vinger aan de draad en opeens voelde ik een flinke ruk. Ik haalde de hengel op en de garnaal was weg. 1-0 voor de vis. Dat ging zo nog even door totdat ik op het juiste moment weerstand bood. Beet! Een kleine zilveren vis met gouden streep op de flank bungelde aan het einde van mijn lijn. Volgens de meisjes was de gevangene een bream, volgens mij een brasem. Claire verwijderde het haakje zorgvuldig uit de bek van de vis die daarna werd teruggezet in het kristalheldere water. 1-1 voor mij. Niet lang daarna volgden exemplaren 2 en 3. De laatste was de grootste brasem. Als viswinnaar van de dag vond ik het welletjes. Daar voor later in de middag een flinke omweersbui was voorspeld, leek het ons raadzaam huiswaarts te keren dus we voeren naar Forster Keys terug.

Onderweg zag ik een vogel met immense vleugels boven het water cirkelen. Het dier kwam dichter- en dichterbij, tot het op enig moment recht boven ons hing en ik het lichaam goed kon zien. Het bleek om een witborstzeearend (white bellied/white breasted sea eagle) te gaan; de een na grootste roofvogel van Australië. Het majestueuze dier streek in een boom langs het water neer waar ik een foto kon maken. We dobberden een tijdje in verrukking rond. Een heuse zeearend?! Niet lang daarvoor dacht ik er eentje boven het strand te zien die met een propeller aan de snavel bleek te zijn uitgerust. Kasian. Maar deze was echt, van vlees en bloed. Wow! Wat een dag.

Always carry with me

Vandaag herdenk ik mijn beste vriendin Nelly die op 2 januari 2009 overleed. Mijn herinneringen aan haar en aan de tijd die we met elkaar doorbrachten, zijn plenty. Ik koester ze, stuk voor stuk.
De Russische dissident en schrijver Aleksandr Solzjenitsyn zei ooit: “Own only what you can always carry with you: know languages, know countries, know people. Let your memory be your travel bag.”
Die uitspraak is mij, reislustige Hollandse, om vele redenen dierbaar. Nelly vergezelt mij op al mijn reizen. Er zit -letterlijk- altijd wel iets van haar in mijn rugzak. Maar ook als ik niet op pad ben, gaat ze mee.

Nelly was zus, vriendin en kennis van velen dus ik weet zeker dat haar sterfdag niet ongemerkt voorbijgaat. Ieder van ons herdenkt haar op eigen wijze. Dit is mijn manier. Ik nam mij voor dit te blijven doen tot het einde mijner bloggerdagen. Dat werd mijn posthume belofte aan haar. Nelly ging drie jaar geleden heen maar ze voelt zo nabij als voor haar dood. Ik mis haar nog elke dag.


The Promise

Stay, I said
to the cut flowers.
They bowed
their heads lower.

Stay, I said to the spider,
who fled.

Stay, leaf.
It reddened,
embarrassed for me and itself.

Stay, I said to my body.
It sat as a dog does,
obedient for a moment,
soon starting to tremble.

Stay, to the earth
of riverine valley meadows,
of fossiled escarpments,
of limestone and sandstone.
It looked back
with a changing expression, in silence.

Stay, I said to my loves...
Each answered:
Always.

Jane Hirshfield (New York, 1953- )