Belanda

Dit zijn de laatste dagen van ons huidige verblijf in Bali. Volgende week vliegen we royaal blauw terug. Ik stap waarschijnlijk moe het vliegtuig in. Al was het een kort verblijf, de weken stonden bol van de (straf)taken en afspraken. Die moeheid komt tevens voort uit de emoties die met dit verblijf gepaard gingen. De verhuizing van de persoonlijke spullen maakte veel bij ons los.

Ook bij Elsa. Het wordt in de Indonesische cultuur niet gewaardeerd als emoties rechtstreeks worden getoond. Die worden bij voorkeur gemaskeerd. Toen wij Elsa vier jaar geleden leerden kennen, was het niet gemakkelijk haar te 'lezen'. Nu is zij -bijna- een open boek voor ons. Vooral in het afgelopen jaar kwamen haar emoties tevoorschijn. Of het nu haar frustratie betrof over het onrecht dat haar door de schoonfamilie wordt aangedaan, teleurstelling omdat haar man in haar ogen onvoldoende opkomt voor zijn eigen gezin en verdriet vanwege het feit dat wij in de toekomst minder vaak naar Bali zullen komen. Dikke tranen biggelden voor en direct na de verhuizing over haar appelwangen. Haar verdriet was als een steek in mijn hart.

Ik vond het op die momenten moeilijk zelf mijn ogen droog te houden. Ik deed dan ook geen moeite om daartegen te vechten. Dat gold ook voor mijn liefje, die doorgaans geen huiler is. We stonden dan met de armen om elkaar heen een potje te snikken op het terras. Wij, mompelend dat we zeker terugkeren om haar en haar zoontjes te zien, zij knikkend en ons nóg steviger vasthoudend. Afscheidnemen vind ik allerbelabberdst. Elsa’s nieuwe collega Ketut zag dat tafereel vanuit de keuken met verbazing aan.

Het wordt nooit meer zoals het was; dat weten wij drieën maar al te goed. De villa wordt dit jaar formeel 'Villa Kerang' voor verhuur en zal later in het jaar in andere handen overgaan. Het is voor het eerst dat ik niet precies weet of en wanneer ik dit jaar naar Bali terugkeer... In de komende weken zullen we in Nederland gaan kamperen, daana worden we in Spanje verwacht (voor groot medisch onderhoud van mijn liefje) en gedurende de zomermaanden krijgt onze tropische villa aan de Balizee een reeks vakantiegangers te logeren.

Het teakhouten straatnaambord met 'Jalan Nelly', dat ik in 2010 ter nagedachtenis aan mijn veel te vroeg overleden vriendin liet vervaardigen, trok ik deze week uit de grond. Aan de tuinman vroeg ik of hij de voet van het bord wilde afzagen. Toen ik met het afgezaagde bord het huis inliep, zag ik de shock op Elsa’s gezicht. Bij navraag bleek dat ze dacht dat het was vernield. Ik legde haar uit dat ik Nelly's bord meeneem naar Spanyol; dat verbaasde haar niet maar maakte haar desalniettemin verdrietig. Dat bord zal over circa twee maanden een zonnige plek krijgen aan een muur van ons Spaanse terras. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat aandenken aan mijn vriendinnetje achter te laten.

Het wordt echter geen afscheid voor altijd. Bali zal voor ons de komende jaren vakantiebestemming blijven. Alleen het plan om ons definitief te vestigen op het eiland van de Goden is voorgoed van de baan. Het ergst van alles vind ik dat we Yudha, ons Balinese vriendje, wederom en voor langere tijd gaan verlaten. Het mannetje bracht ons in de afgelopen jaren zóveel vreugde!

Wat dit voorlopige afscheid extra pijnlijk maakt, is de wetenschap dat het mijn liefje’s hart zal breken. Laatst zei ze mij “ik kan maar eenmaal in mijn leven mijn hart zo aan iemand verpanden”. Yudha is haar oogappel en hartedief. Zij houdt van hem (en op de meeste dagen gelukkig ook van mij).

Deze vierenhalf jarige maakte in de afgelopen maanden een grote sprong voorwaarts in zijn ontwikkeling. Hij zingt, kletst de oren van mijn hoofd, danst, drumt, Lego’t, telt in drie talen (!), zwemt en kleurt de sterren van de hemel. Zijn moeder vertelde hem dat wij binnenkort teruggaan naar Nederland. Hij zei tijdens zijn recente bezoek dat hij met ons meegaat. Hij meldde dat hij reeds een paspoort heeft... Die fantasie van hem.

Toen mijn liefje vroeg wat hij dan in Belanda gaat doen, antwoordde hij: “melk zoeken”. Sinds we hem kennen, drinkt hij bij voorkeur melk. We kopen geen lokaal product omdat daarin meer antibiotica zit dan goed voor hem is maar we geven hem melk van het merk 'Dutch Lady'. Zijn associatie is dus te begrijpen.

Op school schilderde hij met waterverf een Hollands landschap: een grasveld met daarboven blauwe lucht. In het gras prijkt een tulp (Origami-vouwsel), geflankeerd door een windmolen die hij met houtsnippers vervaardigde. Was getekend: Yudha. Met een beetje hulp kan hij zijn naam reeds schrijven. Dit ventje gaat weliswaar niet mee naar Nederland maar hij gaat nog ver komen.

Afscheid nemen
is met zachte vingers
wat voorbij is
dichtdoen

en verpakken
in de warme gedachten
ter herinnering