De clojo

Elk jaar nemen circa 10.000 mensen deel aan de Rotterdamse Marathon. Ook wij togen als toeschouwers naar Steenbergen aan de Maas waar mijn liefje’s jongste broer dit jaar aan de marathon meedeed. Dit was zijn achtste of negende marathon; vorig jaar in New York. Hij is dus een capabel en getraind atleet. Wij wisten op welk moment hij waar zou opduiken; op die plaatsen wachtte zijn partner hem op met fourage.

Voor ons als toeschouwers was het guur weer, waterkoud; na ruim een uur kon ik de knopjes van mijn camera niet meer met mijn vingers bedienen. Mijn liefje leek op kabouter Plop met haar rode, wollen muts diep over de ogen getrokken. Vandaag las ik in de krant dat een Nederlandse marathonloopster die zich moest kwalificeren voor de Olympische Spelen in Londen last kreeg van kramp vanwege de ijskoude noordenwind die urenlang tegen haar beenspieren blies. Ze haalde de limiet niet; het scheelde 8 seconden. Amai. Ik zag een loper met één warmbloedig been en met het andere onderbeen van titanium.
De eerste renners die langskwamen, waren zwarte atleten. Een Ethiopiër en een Ethiopische bleken als eersten bij de finish aan te komen (2:04 uur en 2:18 uur). De beste Nederlander, Koen Raymaekers, eindigde als zesde (2:10 uur).

Een 14-jarige jongen die gisteren in Rotterdam aan de 10 kilometerloop meedeed, zakte na de finish in elkaar en overleed ter plaatse aan een hartstilstand. Afgelopen week(end) las mijn liefje dat het hart van een marathonloper na elke race 10% afsterft... Ik schrok mij een hoedje toen ze mij dat vertelde tijdens het aanschouwen van de race?! (Dat artikel bleek naderhand onvindbaar maar zij verzint zoiets ècht niet!) Bewegen is goed voor de mens maar niet elk type beweging is kennelijk goed. 42 kilometer hardlopen lijkt mij voor mensenlichamen een wel erg grote belasting. Hardlopers zijn soms -letterlijk- doodlopers.

Mijn zwager liep de race uit (in 3:xx uur) en kon het gelukkig navertellen; hij eindigde niet met een persoonlijk record maar dat kwam door ons: zodra hij mij in de mensenmenigte gewaar werd, liep hij direct op ons af. Hij rende overigens in de middengroep; dat vond ik op zich een prestatie van niveau. Loper 7471 was in die fase zelfs nog in staat een kwinkslag te maken. Vanaf het moment dat ik hem leerde kennen, heb ik een goede band met hem. Ik riep nog “denk aan je tijd!” maar dat was tevergeefs. Hij liet ons na de finish weten dat het vooral na 35 km zwaar werd. Op dat moment vroeg hij zich serieus af “waarom doe ik dit?” Ik vond en vind dat een heel goede vraag...
Ik neem mijn pet voor hem af.

Na de marathon was het tijd voor een bezoek aan Diederik, Nelly’s man. Ik was blij hem weer te zien. Vorig jaar hadden wij Nederland niet bezocht en elkaar niet in persoon gezien maar we hielden mailcontact. Het werd een warm weerzien, met een lach en een traan. We haalden herinneringen op aan het samenzijn met ons vieren. Nelly wordt elke dag gemist maar 'meldt' zich regelmatig op onnavolgbare wijze...

De lach klonk vooral hard toen mijn liefje Diederiks speciale kampeerkadootje uitpakte: de Clojo. Het ontwerp is gebaseerd op een kledinghanger van de stomerij en is van de hand van Henk Stallinga. Een treffender kado had hij niet kunnen bedenken. Wij dragen de toiletrol voortaan in stijl (lees: open en bloot) over de camping. Zonder enige gêne. Zelf zijn we toch geen klojo’s?!