Wolkenstaarder

Ik kijk graag naar boven. Dat doe ik al jaren. Niet zoals Van der Staaij van de SGP het bedoelt. Hij denkt dat politiek en economisch herstel alleen van de grond kan komen -goede beeldspraak- als we naar boven kijken. Zelf kijk ik niet naar de hemel omdat ik daarin de Schepper denk te ontwaren. Ik doe het puur en alleen om wolken te zien. Nederlandse luchten zijn prachtig maar ook aan Spaanse en Balinese wolken zie ik van alles. Ik ben een wolkenstaarder pur sang. Het lijkt zelfs een voorbeschikking: mijn familienaam 'klinkt als' en mijn liefje hanteert een koosnaam die mij ermee associeert.

Ik weet dat anderen het ook doen. Wat ik niet wist, is dat mensen met dezelfde 'afwijking' van overal ter wereld zich kunnen verenigen! 
Onlangs las ik in de Volkskrant een interview met de oprichter van de Cloud Appreciation Society, Gavin Pretor-Pinney. Zijn verbond begon als lokale grap maar groeide uit tot een serieus internationaal gezelschap. Pretor-Pinney publiceerde tot op heden vier boeken over de kunst van het wolken spotten. De vereniging hanteert de volgende standpunten.

‘WE BELIEVE that clouds are unjustly maligned
and that life would be immeasurably poorer without them.

We think that they are Nature’s poetry,
and the most egalitarian of her displays, since
everyone can have a fantastic view of them.

We pledge to fight ‘blue-sky thinking’ wherever we find it.
Life would be dull if we had to look up at
cloudless monotony day after day.

We seek to remind people that clouds are expressions of the
atmosphere’s moods, and can be read like those of
a person’s countenance.

Clouds are so commonplace that their beauty is often overlooked.
They are for dreamers and their contemplation benefits the soul.
Indeed, all who consider the shapes they see in them will save
on psychoanalysis bills.

And so we say to all who’ll listen:
Look up, marvel at the ephemeral beauty, and live life with your head in the clouds!’

Deze verklaringen onderschrijf ik van harte. Ook ik verwonder mij al jarenlang over hemelse schoonheid en leef regelmatig met mijn hoofd in de wolken. In het Volkskrant-interview zegt de oprichter “Naar de wolken kijken is een tijdverdrijf zonder doel. Je bereikt er niets mee, het brengt je loopbaan niet verder, je communiceert er niet mee met je Facebookvrienden. Ik denk dat zulke activiteiten vandaag de dag belangrijker zijn dan ooit. ”

Naar wolken staren is als het legen van je geest. Dat is een goede manier om lichaam en geest te ontspannen. De Griekse dichter Aristofanes noemde wolken de beschermgodinnen van de nietsende mens. Het moest er dus een keer van komen: onlangs werd ik lid van de vereniging. Ik ben lid nummer 29.410. Een certificaat en een officiële penning zijn naar mijn adres in Spanje onderweg.

Het wolkendek boven de camping is thans dik en grijs. De regen komt met bakken naar beneden en het stormt zodanig dat het huis-op-wielen regelmatig heftig schudt. Dit weer zal op korte termijn niet verbeteren. Qua wolk valt er momenteel dus niets (of alles?!) te spotten. Als niksende mens heb ik het nakijken.