Burengerucht

Sinds enkele weken hebben we nieuwe buren. Een grote groep halsbandparkieten besloot bij ons in te trekken. Jaren geleden blogde ik voor het eerst over de deplorabele toestand van deze groep allochtonen in Nederland: als exoten waren zij niet welkom. Dat was ruim vóór de komst van de PVV en Wilders. Wat mij betreft zijn groene halsbandparkieten gevederde vriendjes. Zowel in Het Vaderland als hier, al las ik onlangs dat ze ook in Spanje inmiddels wordt aangemerkt als 'plaag'. Vanaf het ochtendgloren hoor ik ze de gehele dag kwetteren. Ze kozen een boom op hole 7 als nieuw onderkomen, recht voor ons terras. Vanwege andere bomen kan ik ze niet zien. De privacy van ons, buren is daarmee gegarandeerd. Wel zie ik ze met regelmaat en onder luid geschreeuw over de golfbaan scheren.

Persoonlijk vind ik hun gekwinkeleer een blij stemmend geluid. Hun klanken worden afgewisseld met de roep van de hop, de schreeuw van de roofvogels en het geluid van de uiltjes vanuit een belendend gebied. Ik vraag mij af wat ze elkaar vertellen. Het wachten is dan ook op een Android-app die vogelgeluiden omzet naar gesproken woord. Een app met vogelgeluiden zette ik reeds op mijn smartphone (‘bird sounds’).

Wonen op een golfbaan zal voor de meeste mensen de associatie oproepen met een rustige woonomgeving. Dat was voor ons ooit een van de overwegingen om een (vakantie)huis op zo’n locatie te kopen. Bovendien zijn wij golfers. Daarbij komt dat je weet wat je hebt. Met de bouwlust die toentertijd in Spanje heerste, was je als huizenbezitter nooit zeker of het uitzicht dat je op enig moment had, een jaar later nog een feit zou zijn. Met een golfbaan voor je neus, ben je dat -hoogstwaarschijnlijk- wel. Zeker als die baan eigendom is van een van de rijkste mensen van Spanje. Voor geld hoeft hij de baan niet te verkopen; dat verdiende hij voorheen in grote hoeveelheden als eigenaar van uitgestrekte citrusvelden.

Jawel, het is rustig wonen op een golfbaan al is er altijd reuring op en om de baan. Neem nu de 'dew sweeper’… die komt elke morgen direct na zonsopgang op zijn kar de greens droogdeppen. Geloof je me niet? Toch is het zo. Als de greens nat zijn, loopt de golfbal niet goed over het kortgemaaide gras. Dat is dus niet bevorderlijk voor goed putwerk, de slag waarbij je de bal in de hole probeert te bewegen. Het is van essentieel belang dat de grond droog is. Dus ontwierp men een droogmachine, zoals je die ook hebt voor het ijs in het Thialf Stadion. Oorspronkelijk is dew sweeper de aanduiding voor een heel vroege golfspeler maar ik geef de naam bij voorkeur aan de early bird op zijn kar, de man die het dauwrapen beroepsmatig doet.

Momenteel beleven we hier een hoge vochtigheidsgraad; twee dagen geleden was die zelfs 100%. Het aparte is dat het in het geheel niet klam is, wat ik wel zou verwachten. Op het ene moment schijnt de zon glorieus, een minuut later ligt er een dik grijs deken over het landschap. Het leverde fraaie beelden op.

Afgelopen week werd hier de jaarlijkse vergadering van de Vereniging van Huiseigenaren gehouden. In de eerste jaren van de vereniging verliepen de vergaderingen als Poolse landdagen: ze waren wanordelijk, de sfeer was soms grimmig en ze duurden wel 7 à 8 uur lang. In onze gemeenschap wonen Belgen, Engelsen, Ieren, Schotten en Nederlanders, aangevuld met enkele individuen van andere Europese origine. Die vergaderingen stonden vroeger bol van multi-culti gekrakeel. De Britten moesten erg wennen aan het feit dat ze weliswaar huiseigenaar zijn maar niet alles zelf mogen bepalen. Nederlanders bleken zo’n vereniging meer gewend en waren eerder bereid huisregels van anderen te volgen. De eerste vergaderingen vond ik traumatiserend; ik nam mijzelf voor nooit bestuurslid te worden. Met de komst van een doortastende Engelse voorzitter en een slimme Nederlandse vice-voorzitter keerde veel ten goede: de geldpot van de vereniging is inmiddels gevuld, we nemen verstandige besluiten en de vergaderingen nemen tegenwoordig minder dan 3 uur in beslag. Gedoe blijft, het gaat nu eenmaal om mensen.

Deze keer stond een nieuwe Belgische buurvouw op de agenda die zonder toestemming haar terrastegels op de begane grond had verwijderd, nieuwe vloertegels in een andere kleurstelling had gelegd en zich daarbij bovendien een stuk gemeenschappelijke tuin had toegeeïgend... Een gotspe. Het veranderen van de estethiek van onze woonwijk is sowieso niet toegestaan. Zo mogen satellietschotels en airco’s niet zichtbaar zijn en moeten oorspronkelijke kleuren te allen tijde worden aangehouden. Voordat je het weet, woon je in een wijk die oogt als een versleten lappendeken! 
Vervolgens vroegen Ierse buren toestemming om een net te spannen op hun hoge terras om zich zo te beschermen tegen afzwaaiende golfballen. Daarin stemde de vereniging toe; veiligheid gaat voor alles. En we blijken een Franse buurvrouw te hebben (nota bene een huurster) die katten en duiven voedert, tot overlast van velen. Ook voor haar geldt een rode kaart. Eén ding: mochten we in de toekomst maatregelen treffen ter bestrijding van onze nieuwe buur de halsbandparkiet, dan stem ik tegen!

Goede bui

Mijn liefje sloeg in de afgelopen jaren om uiteenlopende redenen geen enkele golfbal. Dan is het even wennen. Het is met golfen weliswaar net als met fietsen: eenmaal geleerd, verleer je het niet maar toch is goed golfen minder voor de hand liggend: foute gewoonten sluipen erin, als het tussen de oren niet in orde is, zie je dat terug in je spel. We besloten voorlopig geen 18 maar 9 holes te spelen en als de baan hoogteverschillen en andere uitdagingen kent, maken we gebruik van een buggy.

Ons eerste rondje speelden we na lange tijd weer op onze thuisbaan; een golfbaan met heuvels en soms lange afstanden om te overbruggen. De baan is hier en daar smal met goten waarin de bal terecht kan komen waarna je strafpunten krijgt. Kortom: niet de gemakkelijkste baan om de draad van het spel weer op te pakken.

Die eerste keer speelden we met Ben & Joan, beide heel ervaren golfspelers en mensen met veel geduld en goede aanwijzingen. Ik moet erop letten dat mijn swing rustig is in plaats van krachtig, mijn liefje heeft de neiging op haar tenen te gaan staan als ze afslaat. Nieuwsgierig als ik kan zijn, moet ik niet te snel opkijken maar de neus op de bal houden. Dat alles is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het spelresultaat was dan ook matig al was het een plezierige ronde. Ik genoot van de omgeving, van prachtige luchten, van het gezelschap. De golfbaan waarop we wonen, ligt er momenteel prachtig bij met razendsnelle greens. Mijn liefje was verheugd weer aan de bal te zijn, ik ben blij weer met haar te spelen.

De keuze voor de tweede golfronde viel op 'Lo Romero' waar we afgelopen weekend speelden met Ger & Monika. Deze golfbaan werd aangelegd door de Spaanse golflegende Severiano Ballesteros die een jaar geleden op 54-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een hersentumor. Hij was misschien wel de beste golfer van Europa. Tja.

Ook nu besloten we 9 holes te spelen en we stapten in een buggy. De golfbaan is heuvelachtig met niet al te smalle holes, hoogpolig gras en verzorgde greens. Voor aanvang vroegen we toestemming aan de Caddy Master om op de tweede serie holes te mogen afslaan. Vooral hole 18 (300 meter vanaf de vrouwenafslag) is namelijk spectaculair: de green ligt op een eiland omringd door water. Dat is niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk uitdagend omdat je goed moet plannen hoe je die hole speelt. De bal moet net vóór het eiland worden neergelegd zodat hij vervolgens naar het eiland kan worden 'gelepeld'. Tactisch spel dus. Mijn bal kwam op de gewenste plek terecht maar toen ik klaar stond om de bal naar het eiland te chippen, oefende het water dusdanig grote aantrekkingskracht op mij uit dat de bal erin verdween... Ik speelde een tweede bal die goed terechtkwam.

Op dat moment hing een fikse onweersbui boven ons hoofd. Ik keek vol ontzag naar de donkergrijze en dieppaarse onweerswolken die zich boven de baan verzamelden. Eens een wolkenstaarder, altijd een wolkenstaarder. Een prachtig gezicht! Heftige regen bleef ons bespaard maar het rommelde en flitste dat het een aard had. Bij onweer is het niet toegestaan verder te spelen; een vlakke baan is gevaarlijk voor een golfspeler. Rechtopstaand ben je immers het hoogste punt waar de bliksem kan inslaan. 
We waren echter aan het einde van onze ronde gekomen. Zowel mijn liefje als ik speelde behoorlijk constant. Joehoe! Het goede gevoel begint terug te keren. En dan te bedenken dat onze favoriete golfclubs op dit moment in een container vanuit Bali naar Spanje onderweg zijn. Het spel kan dus alleen maar beter worden. Wij stapten in een heel goede bui van de baan.

Op de fiets

Momenteel hebben wij Bernadette te gast. Zij is minstens zo sportief als ik: in Nederland spinnt ze en rijdt ze met de fiets naar haar werk. Hier zwemmen we in de zee, doen we aan strandbal en andere balspelen. Daar ik onlangs de fietsen naar Spanje meenam, leek het ons een goed idee een ritje langs het kanaal te maken. Dat kanaal werd in de Francotijd aangelegd en loopt van het hoge noorden naar het diepe zuiden van Spanje. Het kanaal is duizenden kilometers lang en voorziet grote delen van dit grote land van onmisbaar water.

Eerst moesten de fietsen uit de 'shed' worden gehaald. Onze schuur ligt in dezelfde woonwijk maar in een ander appartementsgebouw. We haalden ze te voet op. Daar dit Bernadette's vakantie is, opperde ik dat ze na deze beklimming niet persé met mij hoefde te gaan fietsen. De weg van huis naar schuur was tegen de heuvel op. Alleen deze wandeling bracht al de verplichte dagelijkse portie lichaamsbeweging (20 minuten) met zich mee.

Zij liet zich echter niet kennen. Of juist wel: toen we dezelfde route even later in omgekeerde richting op twee wielen aflegden, stortte zij zich op de fiets -van mijn liefje- met ware doodsverachting van de berg af. Met duizelingwekkende snelheid naderde zij de betonnen toegangspoort. De hellingsgraad is daar minstens 10%?! Ik hield mijn hart vast. Zelf kwam ik er op mijn eigen stalen ros remmend achteraan. De nacht ervoor droomde ik dat ik op de rotonde terechtkwam. De handremmen weigerden dienst...

We bereikten het pad langs het kanaal echter zonder kleerscheuren en met een alleszins gezonde hartslag. De medeweggebruikers die ik op de eerste kilometer van het traject tegenkwam, waren Nordic walkers; vooral Belgische, Duitse en Scandinavische vrouwen met tikkende stokken en vervaarlijk uitziende wandelschoenen. You never walk alone. 
Een zwerm gele vogeltjes begeleidden ons daarna op de route. Langzaam maar zeker lieten we bekend terrein achter ons. Om mij heen kijkend, zag ik overal citrusvelden. In diverse stadia: van piepjonge aanplant tot grote, oude sinasappel- en citroenbomen. Ook constateerde ik een hybride vorm: kale, oude stammen waarop jonge uitlopers vanonder een plastic huls groeien. Het gebied zag eruit als een lappendeken.

Overal waar ik keek, zag ik open velden en Spaanse kassen. Die kassen zijn anders dan in Nederland: ze bestaan grotendeels uit plastic. In sommige kassen zag ik citrusbomen, in anderen tomaten- en paprikaplanten. Op enkele velden werden sinasappels geplukt, door pikzwarte landarbeiders. Ik hoorde ze de vruchten stuk voor stuk van de bomen trekken. Het lijkt mij zwaar werk. Volle manden werden op de schouders naar een gereedstaande vrachtwagen gedragen. Ondanks de hoge werkeloosheid in Spanje wordt dit plukwerk kennelijk door allochtonen verricht. Afrikaanse fruitplukkers, gastarbeiders. We zagen hun armoedige verblijven, betonnen bunkers vaak zonder ramen, aan de rand van plantages staan...

Ik vertelde Bernadette dat in de wet is vastgelegd dat een inwoner van Spanje één sinasappel of citroen per dag mag plukken, voor eigen consumptie. Wij houden ons aan die regel al plukken we bepaald niet iedere dag. Ook Bernadette besloot haar recht uit te oefenen. We zagen echter nergens op de route een sinasappel aan een boom op grijpafstand. Wel hing er een mooie, grote goudgele citroen. Die vroeg erom te worden geplukt. Terwijl ik de foto van haar rechtmatige daad maakte, zag ik in de verte een grote kudde kaalgeschoren schapen over het pad aankomen. De herder ging voorop met een goedgevulde plastic zak aan zijn arm.

Ook hij bleek als burger goed op de hoogte van de wet: hij had het recht van zichzelf en ieder van zijn schapen uitgeoefend! Hij opende zijn zak om de inhoud met ons te delen: vers geplukte mispels, nisperos genoemd in het Spaans. Deze oude(rwetse) vrucht, die vol vitamine C zit, heeft een zoetzure smaak. Eerder maakte ik er chutney van. Errug fris en lekker. Ik pakte twee vruchten. Hij moedigde mij aan meer te nemen: “coge, coge por favor”. Een mooi gebaar. De herder lachte ons vervolgens vriendelijk toe, groette en vervolgde zijn pad met honderden dieren in zijn kielzog.

Al fietsend, legden wij vandaag ruim 25 kilometer af. Op de terugweg wakkerde de tegenwind aan. De laatste kilometer was geen sinecure; ik probeerde het straffe tempo van Bernadette zo goed mogelijk bij te houden. Eenmaal terug in de eigen woonwijk was de fietsroute naar de schuur voor mij één steile helling te ver. Het laatste stuk legde ik dan ook lopend af, met de fiets aan de hand terwijl mijn fietsmaatje ogenschijnlijk gemakkelijk tot aan de voordeur reed. De mispels smaakten heerlijk. De citroen ligt op de fruitschaal te wachten op het moment van consumptie. De zadelpijn laat tot nu toe op zich wachten. Morgen is een golfdag.

Thumbs up!

De afgelopen dagen in Spanje maakten indruk op mij: twee verpleegsters van de afdeling Oncología van Hospital San Jaime in Torrevieja die we na drie maanden weer zagen, vertelden ons beiden -ongevraagd- dat ze blij zijn dat ze een baan hebben. Dat had ik hen nooit eerder horen zeggen. Ik kon niet anders dan het beamen. Hier heerst immers een diepe crisis en 25% van de Spanjaarden is werkloos. Voor Spaanse jongeren ligt dat percentage nóg hoger (40%). Dat zijn treurig stemmende cijfers.

We waren overigens niet in het ziekenhuis voor de kat haar viool. Het was tijd voor de medische controle van mijn liefje. Een kleine controle, deze keer. Met grote impact. Dr Brugarolas vertelde ons namelijk bijzondere dingen. Allereerst dat de resultaten van haar bloedtest goed waren en dat ze vertrouwen mag hebben in een mooie toekomst. ¡Alegria!

Hij vertelde ons meer. In de afgelopen tien jaar, de tijd waarin hij de scepter zwaait over deze afdeling, behandelde hij niet alleen maar deed hij met zijn team tevens onderzoek. Met elkaar kwamen zij tot indrukwekkende conclusies. Veel gespecialiseerde medische centra op het gebied van kanker doen het volgende: als er een nieuw medicijn is, dienen ze het toe aan alle, in behandeling zijnde patiënten. De resultaten van die behandeling vergelijken ze dan met de resultaten van behandelingen met oude(re) medicijnen. De Oncologie-afdeling van Hospital San Jaime vaart echter een andere koers. Men kiest hier bewust niet voor een groepsaanpak maar geeft de voorkeur aan individuele behandelplannen. Op ieder mens zijn andere omstandigheden van toepassing; ieder mens is immers uniek. Men houdt zich wel aan het protocol van Sankt Gallen. Die richtlijnen voor de behandeling van borstkanker worden internationaal gehanteerd en elke twee jaar herzien.

Dr Brugarolas vertelde ons dat hun behandelingen van de afgelopen tien jaar nooit faalden, dat wil zeggen: de voorgestelde behandeling bleek voor ieder individu uit te werken zoals voorzien. Alleen in die gevallen waarin patiënten om persoonlijke redenen ervoor kozen van het voorgestelde behandelplan af te wijken, bleek het resultaat negatief. Op basis van tien jaar empirisch onderzoek op de eigen afdeling, concludeerde het team dat de resultaten van hun aanpak in alle stadia van borstkanker (I t/m IV) 20% beter uitpakken dan de resultaten van de succesvolle Mayo-klinieken in Amerika.

Brugarolas legde ons tevens uit dat zij deze zomer beginnen aan een nieuw project: van iedere nieuwe patiënt op de afdeling die de diagnose borstkanker krijgt gesteld, kunnen ze op basis van de biopsie direct aangeven of de desbetreffende tumor ontvankelijk is voor een bepaalde behandeling. Ook de gegevens van mijn liefje zijn in dat onderzoek opgenomen. Met terugwerkende kracht kan worden vastgesteld of de toegediende chemotherapie effect had. Op basis van de diagnose van drie jaar geleden kreeg zij de agressiefste vorm van chemotherapie toegediend, aldus de oncoloog. Hij kan ons binnenkort vertellen dat dat wellicht ten onrechte was... Wij gaven aan die informatie graag te willen ontvangen. Mocht het zo zijn dat ze meer ontving dan nodig was, dan zullen wij daarover geen nare gevoelens hebben. Het team nam die beslissing met de kennis van toen; wij volgden die. Niet als makke schapen maar goed geïnformeerd en met vertrouwen.

Mijn advies als voormalig zuster Clivia: als je met die rotziekte wordt geconfronteerd, laat je dan behandelen door het best geëquipeerde gespecialiseerde team dat er is. Neem geen genoegen met minder. Het gaat om jouw gezondheid, je hebt maar één leven. Wij hadden en hebben het geluk zo’n team dichtbij te vinden maar ik zou er zonder bezwaar een eind voor (om)rijden!

Toen we later die dag bij de bankmanager langsgingen, vertelde ook Carmen ons ongevraagd dat ze heel blij is een baan te hebben. Met name bij Spaanse banken is de toestand zorgelijk. Onlangs viel de Valenciaanse bank CAM om waarbij duizenden pensionistas hun spaargeld kwijtraakten. Onze bank (een andere) bleek recent te zijn gefuseerd met een ons onbekende bank. Dat wisten wij niet. Zij deed het voorkomen als een godsgeschenk. Ik hoop het voor haar. En voor haar klanten.

Dit zijn voor mij persoonlijk ongekende ervaringen in Spanje. Net als de actie van een grote supermarkt die aan klanten vraagt de voedselbank te sponsoren. Meer en meer Spanjaarden moeten gebruik maken van deze vorm van levensonderhoud. En dat terwijl de zon hier elke dag schijnt...

Je voyage... sans bagage

Het is de titel van een duet van Charles Aznavour en zijn dochter Katia. Het was het eerste Franse lied dat ik in de afgelopen dagen hoorde. Ik bevond mij op dat moment in de lounge van Hotel l' Ermitage in de Belgische Ardennen. Het kleine hotel aan de rivier de Ourthe wordt door een Belgische familie gerund: zoonlief beheert de receptie en kookt, moeder is gastvrouw in het restaurant, vader maakt het ontbijt. Ik koos 's avonds nog één keer een menu met asperges. Yummie. Ook de bedden waren uiterst comfortabel en de gerenoveerde badkamer was schoon en ruim. Een aanrader.

De tweede stop maakten we in het departement Drôme, in het zuidoosten van Frankrijk. Zelf bestempel ik de dagen waarin we op doorreis zijn, als 'vakantie'. Spanje is thuis en ook Nederland is geen vakantiebestemming. Klinkt wellicht vreemd maar zo voelt het. Ik gaf eerder aan dat ik tijdens mijn vakantie niet al te lang achter het stuur wilde zitten, mijn liefje zocht een bestemming en een hotel. De beschrijving, de foto’s en de naam van het hotel bevielen mij dusdanig dat een van de (slechts 5) kamers van 'Le Puy des Sirènes' in Puygiron werd geboekt.

Toen ik 's ochtends van Bram kreeg te horen dat ik ruim 800 km moest afleggen om die bestemming te bereiken, zakte mijn mond open. Als chauffeur ben ik geen fan van vrachtwagens en evenmin groot liefhebber van het Franse rijgedrag dus… wèg vakantiegevoel. In plaats van een vrije dag zou het een lange dag met wegwerkzaamheden worden!

Mijn liefje en ik waren die dag minder dan gewoonlijk 'on speaking terms' maar de ontmoeting met Murielle, Hoofd Sirenes aan het einde van de dag maakte veel goed. Het kleine hotel (met restaurant) dat zij met haar echtgenoot Thierry runt, heeft de intimiteit van een luxe Bed&Breakfast en de professionaliteit van een hotel. Ik genoot van de omgeving, het uitzicht, de zon die hoog aan de hemel stond, de heerlijke rosé, het diner en -vooruit-... mijn reisgezelschap.

The Beast and Co

De derde stop maakten we in een hotel met zeezicht in Narbonne-Plage, op circa drie uur rijafstand. Mijn liefje had de boodschap van de vorige dag begrepen. Zo bleef er gedurende de dag tijd over voor enkele uitstapjes in de Drôme dat we nog niet goed kennen. We bezochten er Le Poêt Laval en Dieulefit; twee idyllische Franse dorpen bomvol cultuur en culinaire geneugten. Dit departement aan de voet van de Alpen is groen, ambachtelijk, rustig met een vleugje Méditerranée. Er staan bovendien heel goedkope landhuizen te koop... Hoe hebben wij ooit kunnen denken dat we de Europese cultuur vaarwel konden zeggen?! Tja. Een mens is nooit te oud om te leren. En geleerd hebben wij van onze Bali-ervaringen!

Net voordat we Spanje binnenreden, klonken de ophitsende klanken van het nummer 'Baila me' (dans met mij) van de Gipsy Kings door de speakers. Deze Franse musici zijn sterk beïnvloed door Spaanse flamencomuziek. Die muziek te horen op dat moment was een mooi toeval. We zongen uit volle borst mee en dansten zittend op de muziek. De wielen van de auto kwamen bijna gelijktijdig van het asfalt. We hebben weliswaar geen caravan meer maar we blijven zigeunerinnen! Ik houd van Spanje. Het is in elk opzicht mijn tweede Vaderland. Iets in mij roert zich altijd sterk als ik de grens passeer.

'The Beast', de bijnaam die Hugo recent aan onze stoere auto gaf, bracht ons veilig thuis. De oude fietsendrager hield zich prima; alleen de hoes over de fietsen ging finaal aan flarden. Mijn eerste nachtje slapen in eigen bed was diep en vredig. Het is hier zonnig, rustig, schoon en comfortabel. Het is heerlijk om zonder badslippers onder een bloedhete douche te staan. Net als de warmte van de zon op mijn lichaam te voelen. De tassen met ex-kampeerspullen zijn inmiddels uitgepakt. De clojo hangt in de toilet, als aandenken. Om het af te leren, zullen we het terras van ons appartement voorlopig 'de camping' noemen!

Inpakken en wegwezen

Gisteren maakten we de caravan, die we recent verkochten, op de enige zonnige dag van deze maand schoon: Koninginnendag. Lucky us! We braken de droge voortent af en ruimden op. Ook op de camping werd deze dag uitbundig gevierd. Wij staan in een overwegend Duits laantje en de oranje kleur tierde daar welig. We hadden op voorhand tegen een aantal mensen gezegd dat de caravan is verkocht en dat er spullen te koop zijn. Dat bleek niet tegen dovemansoren gezegd; het bericht had zich bovendien verspreid.

Af en toe kwamen mensen informeren naar wat er zoal te koop was. Voor een zacht prijsje gingen grote dingen van de hand: vloerkleden, tafels van diverse afmetingen, de satellietschotel met ontvanger, een windscherm en andere kleinere kampeerspulletjes. Iedere 'klant' kreeg een bonuskado: een opvouwbaare schep om geulen te graven, flessen toiletreiniger, een drukmeter, een waterkoker en ga zo maar door. De Duitse buur die de klaptafel kocht, bood ons als tegenprestatie een Oranjebittertje aan. Die verkoop verliep dus in goede orde. Iedereen blij.

Vandaag maakten we het geheel af: de caravan werd leeggehaald, de auto werd gevuld met spullen die mee naar Spanje gaan. De fietsen gaan achterop. Ger kwam met zijn gereedschapskist om de fietsendrager achterop de auto te monteren. Daarna dronken we in het zonnetje een afscheidsglaasje op zijn terras: one for the road! Ik deed mijn best een plekje in de auto vrij te houden voor mijn liefje. Ik vind het fijn dat ze ook deze keer met mij mee naar Spanje terugrijdt...

Het werk zit erop. Net als camping life. De caravan wordt morgen door de nieuwe eigenaar opgehaald. Dit jaar lijkt het jaar van de grote schoonmaak: brieven en foto’s van ex-liefjes werden eerder dit jaar verbrand, de villa in Bali werd verkocht, de caravan is weg, we deden de kampeerspullen van de hand. Dat alles voelt als een catharsis. 'De aantrekkelijkste vrouw van de camping', zoals een campingkennis mij met veel gevoel voor ironie nariep op weg terug van het douchegebouw, gaat voorlopig terug in de kast. Mijn Dunloplaarzen schonk ik haar als 'modieus' aandenken.

Hedenavond vieren we de bonte avond met onze vrienden Hugo en Emmy, de biologische ouders van Eilean, aka Snolliebollie. Een gezellig  afscheid.

Aan iedereen die we in de afgelopen weken zagen: mijn liefje en ik genoten van het samenzijn met jullie. Aan eenieder van wie we geen persoonlijk afscheid namen: neem het niet persoonlijk; het liep zo. Wij hopen jullie allen over niet al te lange tijd weer te zien. Het ga jullie goed. Wij laten regen, storm, wind, hagel, kou achter ons en vertrekken richting de zon.

Woman Work

I've got the children to tend
The clothes to mend
The floor to mop
The food to shop
Then the chicken to fry

The baby to dry

I got company to feed

The garden to weed

I've got shirts to press

The tots to dress

The can to be cut

I gotta clean up this hut

Then see about the sick

And the cotton to pick.

Shine on me, sunshine

Rain on me, rain

Fall softly, dewdrops

And cool my brow again.

Storm, blow me from here

With your fiercest wind

Let me float across the sky

'Til I can rest again.

Fall gently, snowflakes

Cover me with white

Cold icy kisses and

Let me rest tonight.

Sun, rain, curving sky

Mountain, oceans, leaf and stone

Star shine, moon glow

You're all that I can call my own.

Maya Angelou (4 April 1928- )