Doña Quichote?

Momenteel zit ik niet zo goed in mijn vel als ik zou willen; dat komt vooral door herrie die wij hier onlangs kregen te verduren. De zomer begon formeel en in Spanje, het meest luidruchtige land van Europa, gaat dat doorgaans gepaard met veel lawaai. Mijn tolerantiegraad wat betreft geschreeuw en andere vormen van geluidsoverlast, is laag. Zeer laag. Vooral als het dubieuze Brittten betreft die denken dat ze kunnen zingen. Zelf maken we nauwelijks geluid. Waarom zou je een ander immers tot (over)last zijn?

Op een avond was er in de eigen woonwijk sprake van excessief geluid dat voortkwam uit het commerciële centrum dat op steenworp afstand ligt. Wij zijn blij met het centrum maar niet met een paar daar aanwezige geluidsbarbaren. Toevallig (wat is toeval?!) zijn dat twee Ierse bars. Ik belde ’s avonds laat naar de Spaanse lokale politie en meldde mijn klacht. Aangezien ik inmiddels een aardig mondje Spaans spreek, zei ik de politie-agent die de telefoon opnam, dat ik niet kan geloven dat een bar in een Spaanse woonwijk zoveel ‘contaminación acústica’ mag veroorzaken.

Ik vroeg hem of de politie tegen deze vorm van geluidsoverlast kan optreden. Hij vertelde mij dat hij het helemaal met mij eens is maar dat de politie buitenspel was gezet door het gemeentebestuur doordat men voor deze zomer toestemming had gegeven aan de horeca om tot 24:00 uur live-muziek, ook op het terras, te mogen maken. De politie zou naar verluidt pas kunnen ingrijpen na middernacht. Ik was sprakeloos...

Het gemeentebestuur van Orihuela Costa -onze streek aan de Costa Blanca- zou dus voor deze zomer een besluit hebben genomen dat vooral de horeca bevoordeelt, ten nadele van de bewoners. Ik begrijp dat een Spaanse gemeente in crisistijd bedrijven een steuntje in de rug willen geven. Wat ik niet begrijp en ook nooit zal accepteren, is dat zo’n maatregel ten koste gaat van het woongenot van (semi-)permanente bewoners.

Ik kan niet moedeloos toezien en dus zocht ik uit wie van het gemeentehuis ik kon benaderen. Na lang zoeken vond ik een adres waarmee ik in contact zou komen met een gemeenteraadslid die kennelijk contactpersoon is voor buitenlandse residenten. De vrouw in kwestie is van Duitse origine maar is helemaal ingeburgerd. Ze is bovendien lid van de Groenen. Twee kenmerken die tot medeleven zouden moeten leiden, bedacht ik mij.

Ik schreef in eerste instantie dat er veel lawaai komt van het betreffende commerciële centrum. Ik vroeg mij vooral af waarom horeca-aangelegenheden binnen muziek mogen maken met microfoon en geluidsboxen terwijl alle ramen en deuren openstaan. Hoe verloopt het uitgeven van licenties voor ‘musica en vivo’ (live-muziek) überhaupt? Ik vroeg haar bovendien wat we daaraan gezamenlijk kunnen doen.

Daarop kreeg ik binnen een dag een persoonlijke reactie. Ze had inmiddels uitgevogeld wie ik was aan de aanhef te zien. Haar administratie klopt! De assistente had de mail aan haar doorgestuurd. Zij is weliswaar ‘onze’ vertegenwoordiging in Orihuela Costa, heeft begrip voor de situatie maar verwees mij voor klachten over geluidsoverlast naar de plaatselijke politie. Dat is niet haar portefeuille.

De vervolgmail aan haar bevatte het verslag van mijn gesprek met de lokale politie-agent. Een andere Nederlandse, hier op vakantie, had eveneens gebeld en eenzelfde verhaal aangehoord. Was zij op de hoogte van het feit dat háár werkgever kennelijk een besluit had genomen dat tot nog meer geluidsoverlast voor residenten leidt? Ik kreeg binnen enkele uren een mail terug waarin ze eerlijk zei dat ze niet van die maatregel op de hoogte was. Of ik haar kon vertellen wie ik had gesproken, op welk tijdstip en via welk telefoonnummer.

Daarna hoorde ik even niets; tot gisteren. Ze had mijn gegevens aan het hoofd van de plaatselijke politie doorgegeven. Er blijkt geen nieuw besluit te zijn. Live muziek buiten mag nog steeds niet, zeker niet na 24:00 uur. De politie moet uitrukken na een klacht en als men dat niet doet, moet ik haar daarvan op de hoogte stellen.

Een van die notoire bars bezorgde afgelopen weekend wederom geluidsoverlast. We blijven bellen als het te gek is. Ik vroeg haar overigens of er al een ‘Asociación de Afectados por el ruido’ bestaat in onze streek... Een belangenvereniging van mensen tegen geluidsoverlast. Ze bestaan door het gehele land. Er zijn zelfs gespecialiseerde advocaten die optreden tegen geluidsoverlast; de dichtstbijzijnde is in San Fulgencio gevestigd. Ik ben weliswaar niet voor één gat te vangen maar ik ga geen gevecht aan tegen windmolens. Dat levert alleen maar negatieve energie op, volgens mijn liefje. Ze heeft gelijk, como siempre.

Wonen aan een golfbaan

Afgelopen week was er veel te doen op ‘onze’ golfbaan. Er werd geverticuteerd, de greens werden bestrooid, er werd met verschillende machines heen en weer gereden, er werd gemaaid. Soms is leven aan een golfbaan oorverdovend. Toen wij afgelopen vrijdag een rondje liepen met vriend Ger, zagen we dat het allemaal niet voor niets was geweest: de baan lag er werkelijk prachtig bij. Snelle greens, fairways die als een zacht tapijtje aan de voeten aanvoelen, zelfs de rough was niet rough meer. Een genot om naar te kijken. Hier en daar zag ik een uil over de velden uitkijken. Dat alles kwam mijn spel zeker ten goede. De voorafgaande twee keren kon ik -op een golfbaan bij de buren- niet van mijn liefje winnen. Die neerwaartse spiraal is nu omgebogen; ik behaalde meer punten, zij had het nakijken al blijft ze mij op de hielen zitten. (Deze zin leidde overigens tot veel meer discussie die ik hier maar onvermeld laat...)

Zaterdag jongstleden ontstond er wederom reuring rondom de baan. Ik zat met mijn Reader op het terras en keek over de rand. Een groep jongelui stapte uit auto’s. Een van hen had een grote witte jurk aan. Ergo: een bruid. Mijn camera ligt altijd onder handbereik vanwege mogelijke gevederde vriendjes op en rond de baan.

Dit bleken Russen te zijn met een jonggehuwd stel in hun midden. Het was een Cyrillisch gekakel van jewelste. Er was een fotograaf bij die alvast vooruit liep richting golfbaan. Onze golfbaan was kennelijk verkozen als achtergrond voor de trouwfoto’s. Goede smaak, bedacht ik mij. Totdat ik de bruidegom, in zwart pak en trendy blauwe zonnebril, om zich heen zag kijken en vervolgens zijn gulp in de woonrichting zag openritsen. In het zicht van mij, mijn liefje en buurman Jack leegde hij zijn blaas?! Alle toekijkers riepen gelijktijdig tegen hem. Hij schrok, keek verschrikt omhoog en ritste dicht. (Er zat helaas niets tussen...) Dat was geen goed begin van de fotoreportage. Vervolgens zag ik tassen en koelboxen vol drank uit auto’s komen; dat leken mij niet uitsluitend colaflessen. De fotoreportage zou worden gevolgd door een receptie. Op ‘onze’ fraaie golbaan?! Mijn liefje pakte de telefoon om de beveiligingsdienst te bellen. “Laat mij maar.” De regelmatige lezer kent mijn relatie tot luidruchtige Russen.

Ik kondigde muzelluf aan met mijn officiële functie: Viepie van de Vereniging van Huiseigenaren. Het komt inmiddels gemakkelijk mijn mond uit. Oefening baart kunst. Ik vroeg de man aan de andere kant van de lijn of hij de groep Russische jongelui had opgemerkt. “Ja, ze komen trouwfoto’s maken op de golfbaan.” Voor hem was de kous daarmee af, zo klonk het. Ik meldde hem vervolgens dat ik de bruidegom piesend onder mijn terras had aangetroffen en dat er tassen vol drank naar de golfbaan werden gesleept. Of hij die ook had gezien? Ik liet bewust een stilte vallen. Ik vroeg hem eropaf te gaan want als bewoners willen we geen overlast en de mooie baan mag niet worden vernield. Ik had al die pumps voor ogen... Tenslotte vroeg ik hem of hij mij na hun rondgang wilde terugbellen voor een verslag.

Niet veel later ging de telefoon. Het was de beveiligingsman weer. Zij konden niets doen, de groep was inderdaad op de golfbaan aangetroffen. Die staat echter onder beheer van de eigen beveiligingsdienst van ‘Real Campo de Golf Campoamor’. Die hadden ze al gebeld en op de hoogte gesteld. Gezamenlijk zouden ze op de Russen afgaan. Zodra ze van de golfbaan stappen, zijn ze namelijk weer in het territorium van onze beveiligingsdienst. Dat klonk mij goed in de oren. Ondertussen ging het luide gepraat, gegil en gegiechel van achter de bosjes door. De eerste kurken had ik al horen ploppen.

Op enig moment werd het stil. Daarna liep het feestgezelschap terug naar de eigen auto’s. Met alle koelboxen. Het spontane feestje op de golfbaan was beeïndigd. We misten alleen de bruid, de bruidegom en de fotograaf. Die bleven achter om foto’s te maken. Niet veel later kwamen ook zij van de golfbaan gedropen. Luid toeterend verliet de groep de woonwijk. Op zoek naar een nieuwe locatie voor hun after party. Hun getoeter hoorde ik nog minutenlang over de berg klinken. Ik knikte mijn bevallige A (VP-Assistente) tevreden toe.

Zwart gat

De zomer is begonnen, de langste dag ligt alweer achter ons! Hier zomert het al een tijdje alhoewel het weer niet stabiel is. ’s Avonds zijn er soms wolken in plaats van blauwe lucht, de wind komt vroeger op dan normaal, de windrichting verandert dagelijks. Desalniettemin is het lekker al heb ik nog geen banen in zwembad of zee getrokken. Voor mij is het nog tè fris maar morgen gaat het er waarschijnlijk van komen.

In Nederland en andere West-Europese landen wil het nog helemaal niet zomeren. En dan was er ook nog eens geen haring op Vlaggetjesdag?! Kasian. Een vriendin appte gisteren dat ze ‘comfort food’ ging halen op de Haagse Fred: verse haring bij Robbie en andere culinaria bij Dr Vogel, de traiteur van de wijk. Lekker eten als troost; ik weet er alles van...

In de afgelopen dagen viel ik in een zwart gat. Tot voor kort volgde ik dagelijks twee kookprogramma’s op de tv, het Australische My Kitchen Rules en een Engelse serie van Masterchef The Professionals. Ik keek afgelopen week op het puntje van mijn stoel naar de finale van beide programma’s. Het was zinderend en het werd uiteindelijk een Girl Power-overwinning. De vriendinnen Lee & Jennifer waren het winnende MKR-team en Claire Lara ging er met de Masterchef-titel vandoor.

Lee is bloemiste en Jennifer is ehh... prinses. Ze is van Thaise ouders maar is Australische. Ze is een heuse keukenprinses, haar talent spatte van het scherm. Zij paarde een natuurlijk gevoel voor smaken aan een creatieve en ondernemende geest; die kenmerken legden de dames geen windeieren. Slechts éénmaal moesten zij tijdens een eliminatieronde koken om in de race te blijven. Ze kwamen toen in mijn ogen op dubieuze wijze op de laagste plaats terecht. Lee zou die ronde een luie kok zijn geweest, volgens een medestrijder die slechte verliezer bleek. 

Ze kregen tijdens de finale 58 punten (op een maximale score van 60) van de professionele jury. Met hun overwinning ontvingen de dames AU$ 250.000; daar kun je wel een paar pannen en potten mee breken! Ze vormen geen kookduo meer maar zijn nog wel vriendinnen. Jennifer werd in de tussentijd moeder en heeft een website, genaamd Jennifer's Kitchen met smakelijke Aziatische en andere recepten.

Zij namen het in de finale op tegen Nic & Rocco, twee fantastische amateurkoks van Italiaanse origine uit South Australia. Ze leerden elkaar als kleine jongetjes kennen en leerden beide koken van hun Italiaanse ‘mama’. Met hun familiegerechten scoorden zij stelselmatig hoog. De mannen stonden in de eerste kookronde bovenaan het algemeen klassement, ze werden in de loop van de serie “Queens of the Dessert”. Vooral Rocco onderscheidde zich met fantastische toetjes, zowel qua uiterlijk als qua smaak. Zijn makronen waren om te zoenen. Inmiddels zetten de heren twee winkels op waar ze desserts en allerlei makronen verkopen. De heren hebben een kleurrijke website waar je ingrediënten en gerechten online kunt bestellen en voor kookcursussen kunt reserveren.

Zelf ben ik op zeker een toetjesmens maar ik bereid ze niet vaak. Bakken doe ik zelden. Dat komt onder andere doordat mijn liefje er niet naar taalt. Het is toch leuker als je voor anderen kunt koken; het blijft een sociale bezigheid wat mij betreft.

Onlangs maakte ik viskoekjes naar een recept van Jennifer (Thai Fish Cakes) maar met mijn eigen draai eraan. Ik voegde geraspte courgettes en verse kruiden (zoals koriander) door het vismengsel. Bovendien maakte ik de koekjes in de pan en niet in de friteuse. Een nieuw serie kookprogramma’s startte onlangs (Masterchef Australia) maar deze editie zag ik reeds enkele jaren geleden. Het is zomertijd en qua tv komt dat neer op komkommertijd. 

Oogje in het zeil

Afgelopen zaterdag kwamen mijn liefje en ik terug van boodschappen doen toen we omgevingsherrie hoorden. Niet zomaar een beetje... oorverdovend veel. We zetten de boodschappen neer en liepen het pand  uit, op zoek naar de herrieschoppers. We reden naar het nabijgelegen winkelcentrum. De vandalen bleken bij een nieuw geopende Ierse pub te staan. Twee live-gitaristen annex zangers stonden met pruiken op voor een bomvol terras met ogenschijnlijk overwegend Britten hun ding te doen. Mijn ding is het zeker niet.

De terrassen van twee daarnaast gelegen restaurants zaten vol met gasten die zichzelf niet aan elkaar verstaanbaar konden maken vanwege de herrie. Ik denk dat er minstens 120 decibel uit de geluidsboxen kwam. Niet eerder hoorde ik zoveel lawaai! Een van de personeelsleden van een van die restaurants bleek de politie al aan de telefoon te hebben. Zij meldde dat ze het advies had gekregen om naar de bareigenaar of -manager te gaan en te vragen of het geluidsvolume naar beneden kon worden bijgesteld. Dat leek mij een uitermate goed idee dus ik liep op de nieuwe bar af en vroeg aan de eerste de beste klerenkast-met-biertje-in-de-hand waar ik de baas kon vinden. Dat bleek de klerenkast te zijn.

Ik vroeg hem in mijn beste Engels beleefd of het geluid minder kon. Ik moest in zijn oor schreeuwen om mijzelf verstaanbaar te maken. Hij zei daarop dat het slechts om ‘two hours of fun’ zou gaan. Waarop ik riep: “do you call this fun?! Tja. ’s Avonds hadden ze tevens een Motown-avond georganiseerd (ik zag de bui al hangen). 

Ik legde uit dat ik permanent resident ben van een naburige woonwijk en dat ik deze onovertroffen herrie niet acceptabel vind. Dat leidde niet tot veel begrip bij mijn gespreksgenoot. Maar ik gaf niet op. Ik vroeg hem tevens of hij een licentie had voor deze live-muziek in de openlucht. De Spaanse wet schrijft namelijk voor dat je een vergunning moet aanvragen als je als bar of restaurant live-muziek wilt spelen. Als je een vergunning voor muziek binnen hebt, moet je alle ramen en deuren van het etablissement sluiten. Logisch, want anders heet het niet 'binnen'. Vergunningen voor muziek in de open lucht zijn tamelijk duur en worden niet zomaar door de plaatselijke overheid afgegeven. 

Volgens de barmanager hadden ze een licentie. Ik vroeg door: “wat voor een? Voor de openingsdag, voor elke week, voor een paar keer per maand of slechts eenmaal per jaar?” Een mens wil weten waar hij of zij aan toe is. In ieder geval voor twee uur op die specifieke dag, volgens zijn zeggen. Het lawaai vanaf het terras bleef oorverdovend hard. De nepartiesten maakten zelfs flauwe grappen; of hun muziek op de laatste rij van het publiek wel goed was te horen. Tja. Het typeert de stemming op een alcoholovergoten terras. (Mijn liefje en ik hebben ervaring met dit soort Britten...) 

De manager bleef bij zijn standpunt: hij wilde niets doen aan het geluid. Steeds meer mensen in de bar keken naar ons; mij deerde dat niet. Ik was klaar met hem. Dan maar politie. Ik ben namelijk op een missie: residente contre el ruido! Ook mijn liefje zat ondertussen niet stil, zij belde de politie, hield de telefoon voor de herrie en zei dat men zelf maar eens moest komen luisteren. 
Ook andere bewoners in onze woonwijk hadden de politie gebeld, bleek achteraf. Na ongeveer een kwartier was de herrie voorbij. Er kwam een weldadige rust over de woonwijk. De artiesten mochten hun twee uur niet vullen van de uitgerukte politie. Ook ’s avonds bleef het stil. Ik was nieuwsgierig en liep later op de avond naar het centrum: de k(o)lerekast zat met slechts één persoon op een bijna leeg terras... 

Ik nam mij een tijd geleden voor mij alleen in te zetten voor dingen die ik zelf kan veranderen of verbeteren. Dingen die buiten de eigen macht liggen, zijn de moeite niet waard. Ik weet dat Spanje een van de luidruchtigste landen ter wereld is maar geluidsoverlast door Britten moet hier zijn te bestrijden! Er zijn Europese, nationale en regionale regels voor geluidsoverlast en iedereen dient ze eraan te houden. Als je het niet probeert te bestrijden dan weet je niet hoe het afloopt. Een levensprincipe dat mij past. Ik ben geen typische 'draufgänger' maar ik ga wel overal op af. 

Dat doe ik in dit geval niet alleen ter bescherming van het eigen woongenot en dat van medebewoners maar ook voor andere lokale vriendjes die ik heb. Zo zijn er de gevederde vriendjes van wie ik dagelijks de capriolen in de lucht bekijk en bewonder. In de afgelopen week was er veel te zien, vanaf het eigen terras! Je herinnert je waarschijnlijk de torenvalk die ik enkele weken geleden fotografeerde en op mijn blog zette.

Onlangs kreeg ik een volwassen steenuil voor de lens. De schemering viel in, het was een zwoele avond en de omgeving was rustig. Dat zijn ideale omstandigheden voor deze roofvogelsoort. Volgens mijn Spaanse vogelgids die ik in Almeria aanschafte (‘Guia de Rapaces Ibericas’ van José Luis Rodríquez), gaat het om de Mochuelo Europeo -de Europese uil- waarvan er nog ongeveer 40.000 voorkomen die in heel Spanje rondvliegen. Zijn geluid is van het type “uuit-uuit” en dat is precies zoals ik het ‘s nachts hoor. Ik schoot vele foto’s; zoals het zich met die grote poten staande houdt op zo’n wiebelende stam. Het dier is een ware evenwichtskunstenaar. Ik werd door grote gele kijkers in de gaten gehouden; uilen hebben extreem goede ogen. "Aangenaam, ik ben Barefoot".

De andere vogels in de collage zijn de groene halsbandparkiet, een exoot die in groepsverband rondvliegt en veel geluid produceert, een zwaluw waarvan er ’s avonds vele door de lucht suizen en het veelkleurige diertje dat ik vanuit het keukenraam op het dak van een huizenblok zag zitten, is een patrijs. Hun vogelgeluiden kan ik te allen tijde aanhoren; die stemmen mij uiterst vrolijk.

¡Hola, Carmen!

De zomer is hier begonnen. Sinds een week is het hier warm, op sommige dagen zelfs heel warm. Er waait momenteel een wind vanuit het oosten; die komt over de Middellandse Zee en is daarmee verkoelend. Sinds enkele dagen ontbijten en dineren wij eveneens op het terras. Lunchen deden wij daar al maandenlang. Ik heb nog niet in de zee gezwommen maar dat is een kwestie van uren...

De gordijnen op het terras hangen, de Eerste Kamer is weer ingericht. De zomer in de Costa Blanca brengen wij buiten door. In de komende maanden zal dat dé plek zijn waar we leven; ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds. Terwijl wij daar in de afgelopen avonden zaten, zag ik steenuiltjes bij ondergaande zon van tak naar tak hoppen. Zo'n mooi gezicht, het maakt mij blij. We deelden het terras opnieuw in: in één hoek staan nu bloeiende hibiscussen, in een andere staat een zitje met bank en twee lounge-stoelen.  

In de afgelopen weken waren we druk met sociale contacten. Ik schreef het eerder: veel mensen die hier huiseigenaar zijn, komen inmiddels vaker en langer. Zeker als het weer in West-Europa te wensen overlaat! Zij zijn op vakantie, wij niet. Desalniettemin doen we regelmatig mee met hun uitjes: wandelen, golfen, tapas eten en samen dineren; thuis en buiten de deur. We zijn gewilde reisgenoten. Het betreft niet alleen Nederlanders, we hebben ook leuke contacten met Britten, Schotten en Ieren. Bovendien had ik volop dingen te doen als bestuurslid.

Een van die sociale contacten betreft een Nederlands echtpaar (Yvon en Ger) dat wij al jarenlang kennen. Ze zijn eigenaren van succesvolle kapperszaken in het zuiden van Nederland. Hij is een goede kok, beide houden ze van lekker eten en mooie wijnen. Ger houdt van muziek en heeft een plaatselijk radioprogramma, Yvon schildert in haar vrijetijd. Een aantal van haar schilderijen, allemaal met Spaanse thema’s, werd hier inmiddels verkocht. Yvon heeft Spaans bloed door d’aderen stromen. Zij komt hier helemaal tot rust en schildert naar hartelust op haar terras.

In hun appartement hangen overal schilderijen van haar hand. Het werden er zóveel dat ze onlangs, tijdens een uitje naar een Spaanse tapasbar, verzuchtte: ‘kom maar een schilderij weghalen, dan kan ik weer even vooruit.’ Zo gezegd, zo gedaan. We kozen een schilderij. Misschien moet ik zeggen: ik koos een schilderij. Yvon schildert vooral stieren en stierenvechters. Al is het een eeuwenoude Spaanse traditie en al ken ik het protocol (uit boeken), mijn liefje en ik zijn geen voorstanders van la corrida; wij vinden het barbaars... Doden van een dier als volksvermaak vind ik verwerpelijk. Het stierenvechten betreft in de meeste gevallen een lange, bloedige en pijnlijke doodsstrijd voor de stier en daarom ben ik tegen. Soms wint de stier maar dat zijn uitzonderlijke situaties.

Ik koos daarom voor een ander thema: mijn oog viel op een jonge Spaanse flamenco-danseres, een gitana -zigeunerin- met gitzwarte haren en castagnetten in haar handen. De jongste zus van mijn moeder die Rita heet, reisde in de jaren ‘60 en ‘70 van de vorige eeuw met haar man Richard, die professioneel fotograaf was, elk jaar naar Spanje. Ze hadden er naar verluidt een huis. Als kind klonk dat mij dat uiterst exotisch in de oren. Ik ging nooit met hen mee op verre vakantie, wel ging ik bij hen logeren in het oosten des lands. Ik had echter last van heimwee...

Tante Rita bracht ooit mooie zwarte castagnetten voor mij mee met een soort ‘pom-poms’ eraan. Zij had rode lippen, rode nagels en sprak vloeiend Spaans. Als kind probeerde ik geluid uit de houten schelpen (castañuelas in het Spaans, voor het woord kastanje) te krijgen, al had ik niet bepaald lange nagels. Het is een mooie herinnering.

Het thema van het gekozen schilderij is net zo traditioneel Andalusisch als stierenvechten maar bij deze tak van sport vallen geen doden. Bovendien vond ik het leuk om een meisje te kiezen voor ons meisjeshuis. Ik hing het schilderij op een wand van het terras. Ze past er. Ik noem haar ‘Carmen’ en ze straalt. ’s Ochtends, ’s middags en ’s avonds. Mijn liefje koos liever iets anders  al vindt ze Carmen goed hangen. Ze heeft niets met (huilende) zigeunermeisjes. Tja, smaken en ervaringen verschillen.

De derde leeftijd

De regelmatige lezer weet dat ik sinds enkele weken viepie ben van de Vereniging van Huiseigenaren alhier. In de afgelopen week voerde het nieuwe bestuur van de vereniging het eerste project uit: we legden bij alle appartementsblokken rolstoelopgangen aan. Bij een van die blokken werd het uitgevoerd op verzoek van een behoeftige oudere. De andere blokken werden in één beweging meegenomen. Ik mopperde tegen nieuwe president Terry “waarom bij ons?! Wij hebben er nog geen behoefte aan!” De offerte van de werkzaamheden was kennelijk goed. Als jonge blom loop ik nu als daad van verzet met mijn golfkarretje het gebouw in. Mijn liefje en ik voelen ons oudere jongeren, in plaats van jonge ouderen. Zij en ik vermijden het onderwerp oud worden in Spanje echter niet. Die levensfase wordt hier overigens ‘la tercera edad’ genoemd, ofwel de derde leeftijd. 

Ik herinner mij een avond, 30 jaar geleden, met mijn maatjes van de Delftse Vrouwenradio. We spraken toentertijd over Huize Roze Rimpel. We zouden, eventueel met liefjes, in één huis gaan wonen, in goed gezelschap wachtend op de ondergaande zon... Het was en is een aanlokkelijk idee.

Afgelopen weekend bezochten we de pa van mijn liefje en zijn huidige vrouw. Mijn schoonvader en zijn eerste vrouw heetten mij bijna 25 jaar geleden heel warm welkom in hun familie; ik was oprecht geroerd en zal dat nooit vergeten. Mijn schoonvader was zorgzaam en reislustig, mijn schoonmoeder Johanna was een onderhoudende feestneus-met-een-hypochondrisch-trekje. Ze reisden een groot deel van de wereld af. Op enig moment waren haar lichamelijke klachten dusdandig dat ze niet meer van het leven kon genieten. Zij overleed in 2005 aan een aneurysma.

Mijn treurende schoonvader ging overwinteren in Spanje. Daar ontmoette hij zijn tweede vrouw Christel, van Duitse origine. Even maakte de pa van mijn liefje zich zorgen over dit verloop... Totdat zij, het oudste kind, hem haar zegen gaf. Sindsdien wonen hij en zijn nieuwe levensgezel samen, in haar appartement in een stadje aan de Costa Blanca, op ruim een uur rijden ten noorden van onze woonomgeving.

Ze zijn beiden inmiddels 80+ en hebben ouderdomsklachten, de ene meer dan de andere. Christel ziet al jaren nauwelijks met een oog, onlangs begon haar tweede oog te haperen. Lezen kan zij alleen nog met een sterke loupe. 

Mijn schoonpa heeft allerhande ouderdomshulpmiddelen die niet schokken: gehoorapparaten, een bril en steunzolen. Sinds enige tijd moeten zijn slechte knieën in speciale braces worden ingepakt om hem goed te laten lopen. Voor dat doel reisde hij kortstondig af naar Nederland. Wij verbaasden ons daarover: grote groepen ouderen uit het Vaderland komen naar Spanje om zich orthopedisch te laten helpen maar hij vloog naar zijn Nederlandse huisarts om over de klachten te praten?! Tja, een beetje eenkennig is hij wel. Onlangs keerde hij goed ingetaped naar Spanje terug.

De familie in Nederland alarmeerde ons; ze maken zich zorgen over de oudjes. Christel zou een steeds ernstigere vorm van vergeetachtigheid tentoonspreiden (begin van dementie) en mijn schoonpa voelt zijn krachten naar verluidt snel minder worden. Hij verzorgt haar en doet het huishouden zo goed als hij kan. Wellicht wat veel voor een man van 87 jaar... Mijn liefje belde haar pa op om een afspraak te maken. We zagen elkaar afgelopen weekend. We dronken koffie bij hen, aten ‘Kuchen’ en spraken over koetjes en kalfjes. Op enig moment vroeg ik -soms is dat de rol van aangetrouwde- hoe het hen daadwerkelijk vergaat. Mensen van die generatie zijn niet bepaald open; ik ken het gedrag van mijn eigen 92-jarige moeder.

Dit jaar wordt het 30-jarig jubileum van Ciudad Patricia gevierd. Dit pensioen- en zorgcomplex dat meer dan 100.000m2 bestrijkt, is het eerste resort in Spanje voor 55-plussers die zorg op maat behoeven. Het complex ligt in de groene heuvels aan de rand van Benidorm. Het bestaat uit 175 appartementen, een medisch centrum met een zorghotel en een hoofdgebouw met faciliteiten als een restaurant, bioscoop, bibliotheek, theater, internetcafé en lounge-ruimte. Het afficheert zichzelf als het beste seniorenresort van Europa. Je kunt er een appartement kopen (eigendom of vruchtgebruik) en huren. Op 13 juni aanstaande viert het centrum haar dertigste verjaardag.

We namen ons voor de oudjes erover te vertellen en hen bij eventueel enthousiasme aan Patricia te gaan voorstellen. Pa leek er oor naar te hebben, hij wist van het bestaan van het resort. Hij had er zelfs een folder van in huis. Christel wilde er echter niet over horen. Met haar is immers niets aan de hand? (Wij weten beter; wij zaten erbij en keken ernaar...) Verhuizen, en zeker naar een ‘heim’ is voor haar onbespreekbaar. Als zij niet wil, gaat hij ook niet. Einde gesprek. We geven het echter niet op. Over enkele weken wordt een nieuwe poging gedaan; dan komt de jongste telg uit het gezin naar Spanje. Voor vakantie èn een goed vervolggesprek. Zelf zou ik het in hun situatie anders doen maar ik realiseer mij goed dat het moeilijk is krakkemikkig en afhankelijk oud te worden.

Alpe d’HuZes: je vriend, je vijand

Er gingen deze week 7.600 helden op de pedalen, bijgestaan door 25.000 supporters ter plaatse. De boze berg werd namelijk weer beklommen voor het goede doel: KWF Kankerbestrijding. 13 kilometer omhoog, 21 bochten, een gemiddeld stijgingspercentage van 7.9%. Opgeven is geen optie. Ik geef het je te doen. Sponsor Rabobank wisselde de professionele dopingsjongens in voor de èchte fietsers. Dit jaar fietsten ze € 25 miljoen bij elkaar.

Mijn liefje en ik keken naar de tv-uitzendingen met een lach en een traan. De weg naar de top van de Alpe d’Huez is voor velen geplaveid met beladen herinneringen. Telkens als ik naar dit fietsevenement kijk, voel ik mij persoonlijk aangesproken. Niet in de laatste plaats omdat ik vele dierbaren verloor aan de rotziekte. 

Op die momenten roep ik dat ik de berg ook een keer zou willen bedwingen voor dit goede doel. Zo ook dit jaar. Mijn liefje keek mij meewarig aan. “Jij komt hier niet eens de berg op met jouw fiets”. De Koga is in goede conditie. Mijn woonomgeving aan de Costa Blanca, bovenop een heuvel, leent zich -inderdaad- uitermate goed als trainingsgrond. Bovendien zou ik de berg niet zesmaal willen/kunnen beklimmen; eenmalige bestijging voldoet. Zij vindt het geen goed idee. “Jij bent beter met woorden. Blog er maar ieder jaar over.” Geen daden maar woorden? Ik geef het idee niet op. Een dag in de hel is dragelijk als je bedenkt wat kankerpatiënten jarenlang moeten ondergaan... Misschien dat een fietsmaatje mij (en haar) over de streep kan trekken?!

DICHTER BIJ DE HEMEL KOM IK NIET (Maarten Peters)

Mijn rug is gebogen
Dansende pedalen
Spieren staan in brand
Maar de eindstreep komt in zicht
Het zweet in mijn ogen
Vermengt zich met mijn tranen
Glimlach en twijfel
Versmelten op mijn gezicht

En ik hoor een stem
Heel diep in mij
Wat gebeurt gebeurt
Geef niet op
Onzichtbaar duwende handen
Laten het vuur ontbranden
Waar is de top?

Dichter bij de hemel kom ik niet
Mijn armen gaan omhoog
Ik weet dat jij me ziet
Ik kijk om mij heen
Al die liefde die ik zie
Dichter bij de hemel (2x)
Dichter bij de hemel kom ik niet

21 bochten
Het kaarslicht, zoveel namen
Ontelbare verhalen
Eén doel, één strijd
Vreemden worden vrienden
Vrienden voor het leven
Voor altijd

Dichter bij de hemel kom ik niet
Mijn armen gaan omhoog
Ik weet dat jij me ziet
Ik kijk om mij heen
Al die liefde die ik zie
Dichter bij de hemel (2x)
Dichter bij de hemel kom ik niet

Op het dak van de wereld
Raak ik de sterren aan
Voel ik de kracht voor het leven
We gaan die berg verslaan
We hebben elkaar beloofd
Mijn armen gaan omhoog

Dichter bij de hemel kom ik niet
Mijn armen gaan omhoog
Ik weet dat jij me ziet
Ik kijk om mij heen
Al die liefde die ik zie
Dichter bij de hemel (2x)
Dichter bij de hemel kom ik niet

De stichting Alpe D’HuZes kwam deze week negatief in de publiciteit met het bericht dat bijeengefietste miljoenen ongebruikt zijn. Meer dan de helft ligt als slapend geld op de plank, aldus het Financieele Dagblad. Volgens kankeronderzoekers is het subsidiebeleid van de stichting dermate stringent dat zij niet meer de moeite nemen om een voorstel in te dienen. Bovendien is het een ondoorzichtige procedure die maanden duurt. De voorzitter van de stichting reageerde daarop met te zeggen dat € 41 miljoen nog in de beoordelingsfase zit en dat zeker € 21 miljoen volgens hem nog dit jaar wordt besteed. Een tip aan het bestuur: uitgeven is dé optie!

Vriendschap voor gevorderden

Een Nederlandse band zong ooit dat vriendschap een illusie is. “Een pakketje schroot met een dun laagje chroom”. Ik deel die mening niet. Voor mij is vriendschap hét medicijn om gezond en gelukkig oud te worden!

Als aan ouderen wordt gevraagd naar het belang van vriendschap, dan vinden de meeste mensen vriendschap erg belangrijk (62%) of belangrijk (34%). De waardering van vriendschap is vergelijkbaar met die van familie, die door 66% erg belangrijk en door 28% belangrijk wordt gevonden. Volgens de data van de Dutch Aging Survey (DAS) die betrekking heeft op mensen tussen de 40 en 85 jaar is er geen verschil tussen mensen onder of boven 65 jaar wat betreft de waardering van vriendschap.

Dr N.L. Stevens, bijzonder Hoogleraar Toegepaste Sociale Gerontologie aan de VU, noemde tijdens zijn oratie vier verschillende niveaus van vriendschap, op basis van dimensies als duur en geschiedenis: mate van zelfonthulling, zorg en betrokkenheid, frequentie van contact en gedeelde interesses. 
Zijn vier niveaus variëren van vriendelijke relaties met mensen die men regelmatig ziet vanwege het lidmaatschap van dezelfde groep, of vanwege een gedeelde interesse of activiteit tot zeer persoonlijke, langdurige relaties die gekenmerkt worden door een hoge mate van zelfonthulling, vertrouwen en zorg om elkaar. Ook de frequentie van contact onderscheidt een aantal variaties: beste vriend(in), hechte vrienden, vrienden, goede kennissen en oppervlakkige kennissen. De verschillende soorten vriendschappen dragen op verschillende wijze bij aan het welbevinden van de mens.

In elke levensfase waarin vriendschap voorkomt, is het meest fundamentele kenmerk reciprociteit (wederzijdsheid). In wezen is vriendschap gebaseerd op een uitwisseling van aandacht, interesse in elkaar, gezelschap en ondersteuning. Als aan ouderen in Nederland wordt gevraagd wat voor hen het belangrijkste van vriendschap is, noemen zij: lief en leed delen, klaarstaan voor elkaar, wederzijds begrip, vertrouwen en loyaliteit, solidair zijn.

Mijn liefje is niet alleen al jarenlang mijn liefje, wij zijn ook elkaars beste vriendin. Mijn en haar vriendinnen van weleer die relaties hebben met mannen, hadden daar soms moeite mee. Sommigen geloofden eenvoudigweg niet dat zoiets kan, anderen vonden het te eenkennig of benauwend. 
Mannen komen van Mars, vrouwen zijn van Venus. Tja. Mannen en vrouwen zijn, denken en voelen verschillend. Wij van Venus (de planeet is vernoemd naar de Romeinse godin van de liefde...) delen lief en leed, hebben nauwelijks geheimen voor elkaar, vertrouwen elkaar volledig en zorgen goed voor elkaar. We maakten inmiddels het een en ander met elkaar mee om dat te staven. Wij delen vele interessegebieden maar hebben tegelijkertijd onze eigen hobby’s en bezigheden. Ook wij zijn heel verschillend van karakter.

Zij en ik zijn niet alleen happy together, wij zijn tevens omringd door een mooie vriendenkring. Die kring is niet heel groot maar wel dierbaar. We zien elkaar soms een lange tijd niet maar dat maakt niet uit: zodra we samenzijn, pakken we de draad van hechte vriendschap weer op. Het betreft mensen van alle leeftijden, van verschillende en dezelfde sekse, van diverse sociale achtergronden en van allerhande politieke stromingen. Wij weten goed wat ons met hen verbindt: we delen lief en leed, zijn loyaal aan en solidair met elkaar, begrijpen waarom zij doen wat ze doen en staan voor elkaar klaar als het even tegenzit. Naarnate wij samen ouder worden, wordt dat belangrijker.

We hebben langdurige en hechte vriendschappen die we koesteren en nauwlettend onderhouden. Die vriendschappen kwamen voort uit onze werkkring, onze woonomgeving, onze gedeelde interessegebieden of reiservaringen. Heel soms ontstaat er een nieuwe vriendschap, al zijn we niet op zoek. Ooit las ik in een krant of tijdschrift dat nieuwe vriendschap opdoen op oude leeftijd een extra dimensie aan het leven geeft. Als vrouw van middelbare leeftijd kan ik dat beamen. Qua vriendschap voelen mijn liefje en ik ons grote bofkonten.