Stormachtig einde van Augustus

Onlangs vroeg een goede vriend mij in een mail of ik enkele foto’s wilde maken van ons eigen strandje La Glea. “Natuurlijk”, schreef ik terug. Sinds ik die toezegging deed, werd het wisselvallig weer... Zul je net zien! Een strandfoto met strakblauwe lucht en veel kleurrijke parasolletjes heb ik dan ook nog niet kunnen maken.

Gisteren en eergisteren was het zelfs noodweer in de provincie Alicante. Er viel 86,6 liter regenwater per vierkante meter in Dénia en 22,6 liter per vierkante meter in Torrevieja. In de stad Alicante werden hagelstenen gesignaleerd, zo groot als golfballen. De temperatuur viel tijdens die buien 6 graden Celsius terug. Men schrijft het noodweer toe aan de ‘gota fria’, letterlijk de koude druppel. Het is de aanduiding voor een depressie die voortkomt uit de Atlantische Oceaan en naar het noordoosten trekt. Het gaat gepaard met heftige buien en soms meer. Vooral rondom de Middellandse Zee treedt dit verschijnsel op. 

De betrekkelijk koude lucht van de oceaan botst op de relatief warme lucht van de Middellandse Zee en zo ontstaan reusachtige buien. De atmosferische instabiliteit houdt volgens weersdeskundigen nog enkele dagen aan. Bij ons regende en onweerde het in de afgelopen twee nachten maar het leidde niet tot overlast. Op dit moment staat er een tamelijk harde wind, inderdaad uit het noordwesten, maar de zon schijnt tussen de wolken door.

De zomerse temperatuur neemt thans wel af. Het water in het zwembad daalde in de afgelopen dagen circa twee graden Celsius, naar 28 graden. Als we ’s ochtends te water gaan, heeft mijn liefje kippevel op haar armen staan... Binnenkort gaan we het zwemfestijn (banen trekken) naar de middag verplaatsen. Dan heeft de zon meer tijd om het zwemwater op te warmen. Het zeewater is overigens ook nog rond die temperatuur. Momenteel is er sprake van hoge golven. In ons gezin maken we onderscheid tussen Barefoot-golven en golven die mijn liefje lekker vindt. Die van mijn zijn hoger en onstuimiger. Zij houdt er niet van als ze zich niet staande kan houden en geen controle over zichzelf heeft maar ik zeg maar zo: “wanneer zijn wij, stervelingen, überhaupt in controle als het over zoiets als een zee of oceaan gaat?” Ik laat mij dan ook graag op en neer en heen en weer dobberen op de woelige baren. 
In een plaatselijke krant las ik dat sinds juni 2013 tot nu toe 22 mensen in de Middellandse Zee zijn verdronken, veel meer dan in voorgaande jaren. Wellicht dat de slachtoffers hier ook (net als aan de Nederlandse kust) vooral Oost-Europeanen zijn?

Aan de Middellandse Zee ligt het niet. Het is een relatief kalme binnenzee. Momenteel lees ik het boeiende reisverslag van de Amerikaanse auteur Paul Theroux op de reader, getiteld ‘The Pillars of Hercules’ ofwel de zuilen van Herakles. 

Het is de aanduiding voor de monding  van de Middellandse Zee. Eén pilaar staat -volgens de mythe- op de rots van Gibraltar, de andere staat aan de Noord-Afrikaanse kant, in de buurt van Ceuta. Theroux maakt in het boek een langzame reis langs de kust van alle (18) landen die aan de Middellandse Zee liggen en hij trekt daarvoor bijna een jaar uit. Het boek gaat over wonen aan de kust, over culturele overeenkomsten en verschillen, over lokaal eten, migratie van mensen, lokale gebruiken, taal en nog veel meer. Theroux is soms filosofies, dan weer uiterst down to earth. De Middellandse Zee intrigeert, de zee heeft volgens hem een eigen wil en is niet onderhevig aan de cyclus van de maan. 

Zijn reisverslag begint in Zuid-Spanje en loopt via Mallorca, Zuid-Frankrijk, Corsica, Sardinië, Italië, de Balkan, Griekenland en Turkije naar de zuidelijke landen van de Middellandse Zee. De reis zal eindigen aan de westkust van Marokko. Hij reist uitsluitend over land en over zee, niet door de lucht. Hij neemt vaak een trein, wandelt uren rond, praat graag met lokalen; jong en oud, gaat daarbij gevoelige onderwerpen niet uit de weg (multiculturele samenleving, vooroordelen), bezoekt huizen van bekende auteurs die over de Middellandse Zee schreven.

Ik ben een groot liefhebber van het werk van Theroux. Hij is een scherpzinnig waarnemer en eigenzinnig in zijn meningen. Dit boek wekt dan ook regelmatig een glimlach en soms een gulle lach op. Voor een veellezer zoals ik, is het boek tevens een bron van nieuwe inspiratie: in elk hoofdstuk verwijst hij namelijk naar bestaande wereldliteratuur over de Middellandse Zee, mijn eigenste zeetje. 
Morgen neem ik weer een duik, groene vlag of niet.

Zomerspeeltje 2013?

De regelmatige lezer weet dat ik een watermens ben. In mijn leven tot nu toe deed ik veel in, op en rond het water: (wedstrijd)zwemmen, kanoën, duiken, roeien, schoonspringen, waterpoloën, zwemles, kayakken, snorkelen, zeilen, windsurfen, bodysurfen, golfsurfen en zwemmen met dolfijnen. En vissen! Dat alles deed ik met uitzonderlijk veel plezier. Wat ik tot nu toe niet deed, was jetskiën. Daarvoor had ik zo mijn redenen.

Dit jaar is er veel te doen over de Flyboard, een soort wakeboard voor op en onder water. Het apparaat werd uitgevonden door Franky Zapata. Hij is Fransman, meervoudig Europees kampioen en eenmalig wereldkampioen op de jetski. Over die ontdekking las ik recent in de Spaanse krant ‘La Verdad’. (Het is ‘de waarheid’ dus dan moet het wel waar zijn.) Het apparaat is sinds 2011 in ontwikkeling en stelt een mens in staat onder en boven water te vliegen. Ik zag filmpjes op YouTube, las artikelen en bezocht Zapata’s website. Ik wist niet wat ik zag?!

Muzelluf kennende, wilde ik dat weleens uitproberen. Ik ging dus op onderzoek uit.

Ik bezocht de website van Zapata en zag dat je met het apparaat wel tien meter uit het water kunt springen! Ondanks mijn hoogtevrees vond ik het intrigerend. Tevens las ik dat je Flyboard-ervaring kunt opdoen bij een watersportschool in Alicante. Daarop nam ik contact met hen op, vertelde in vloeiend Spaans dat ik alles al had gedaan op en in het water en dat ik nieuwsgierig was naar de Flyboard. Bovendien zei ik hen dat ik een goedgelezen blogger ben die graag over dergelijke ervaring wenst te schrijven. Tja, als je iets wilt bereiken moeten je creatief zijn...

Ik zou worden teruggebeld. Niet veel later bleek dat men er wel oor naar had dus we maakten een afspraak. Afgelopen week toog ik naar Alicante en meldde mij aan bij de betreffende watersportschool. Mijn liefje ging mee voor de foto’s. Ik was een beetje nerveus, ondanks alle waterervaring. Het is nogal een baanbrekend apparaat.

Ik meldde mij en werd hartelijk ontvangen door Javí. Na een kopje koffie gaf hij uitleg over het apparaat. Hij liet niet na te vertellen dat men elders in Spanje (o.a. Ibiza) circa €250 per uur rekent voor één les, met begeleider. Een Flyboard kost €4.000, exclusief BTW. Het is dus een duur speeltje. Ik hoorde dat alles stoïcijns aan. Mij ging het om de ervaring.

Javí gaf mij een wetsuit, daarna was het tijd voor een blik op de Flyboards. Er bestaan boards met en zonder handgrepen. Een Flyboard is een soort snowboard met twee pijpen eronder en twee schoenen er bovenop. Het bestaat uit een motor, een kleine waterscooter die kracht omzet in een grote waterstraal die voor de voortstuwing zorgt. Het apparaat zonder handgrepen is moeilijker te besturen; het komt dan vooral op sterke benen en op evenwicht aan. De Flyboard mèt handgrepen geeft niet alleen steun met de schoenen, je handen hebben ook houvast. Na uitleg van Javí probeerde ik de Flyboard mèt eerst onder water. Ik schoot als een dolfijn vooruit. Wow!

Boven water was het een ander verhaal, ondanks de handgrepen. Daar gaat het er in eerste instantie om dat je je evenwicht bewaart op het smalle plankje; vergelijk het met een kleine wind- of golfsurfplank. 

Javi vertelde mij dat 80% van de aspirant-Flyboarders binnen 15 minuten rechtop kan staan. Ik probeerde het en pats! Binnen een minuut lag ik voorover in zee. Ik richtte mij weer op en pats! ik lag achterover. Zo ging het een tijdje door terwijl de adrenaline door mijn lichaam gierde. Na veel proberen kwam ik uiteindelijk een meter of anderhalf a twee boven water. Tja. Het gevoel van vliegen was aanwezig. Het was enerverend maar de Flyboard is mijn zomerspeeltje niet. Ik moet het nu toch eindelijk eens aan muzelluf bekennen: extreme sporten zijn niets (meer) voor mij. Ik ben toe aan iets rustigers.

Inspiratie

“I am not your friend but I am on your side.” Dat zei Marco Pierre White in de eerste aflevering van een nieuwe serie Masterchef Australia 2012: The Professionals. Ik zit weer aan de buis gekluisterd. De professionele chefs en sous-chefs uit heel Australië onderwerpen zich weer vrijwillig aan kooktests en uitdagingen. En aan een boel stress. Als White spreekt, spreekt zijn rechterhand mee, als een dirigent die de maat slaat. Tot nu toe is hij tamelijk gematigd in zijn oordeel. De man staat bekend om zijn (gewelddadige) temperament. White is de jongste chef die ooit een derde Michelinster verdiende met zijn kookkunst. Gordon Ramsey was een van zijn leerlingen. Naast hem bestaat de vaste jury uit de Brit Matt Preston. George Calombaris en Gery Mehigan ontbreken deze keer.

Er viel reeds veel te smullen; zowel qua competitie als qua gerechten. En het is weer een feest van herkenning. Deze serie komt uit Melbourne, tot nu toe was Sydney het epicentrum van Masterchef Australië. Melbourne vind ik een heerlijke stad, vooral als je van art déco architectuur en moderne straatkunst houdt, is er veel te zien. 

Bijzonder memorabel is een bezoek van mijn liefje en mij aan Chinatown. We gingen een restaurant binnen waar het zeer druk was. Doorgaans een goed teken. Er was geen kaart, het Chinese personeel kwam langs met gerechten op een trolley waarvan je dan iets kon pakken. Mijn liefje is echter zeer allergisch voor schaal- en schelpdieren. Een foute bestelling kan voor haar dus grote gevolgen hebben. Ik liep naar buiten en vroeg een Chinees die goed Engels sprak op een Post-iT Note in het Chinees te schrijven dat iemand van ons die allergie had. Ik liep naar het restaurant terug en plakte het briefje op de tafel. Onze tafel werd vaak overgeslagen. Ik moest moeite doen iets te eten. Zij werd niet ziek, ik at vreemde dingen (en liet ook weleens iets staan). Ook ik overleefde dat restaurantbezoek.

Tijdens een recente episode van Masterchef moesten twee kookteams voor 20 passagiers in een Melbournse tram een driegangenmenu bereiden. De tram zou daarvoor drie rondjes door de stad maken. De gerechten moesten op tijd en warm in de tram worden geserveerd. Geen sinecure! De 20 bofkonten die mochten proeven, werden eerder die dag door Matt van de straat geplukt zonder dat ze wisten waarop ze ‘ja’ zeiden. Het enige dat was vereist was feestelijke kleding. Ook de tram werd opgeleukt.

De eerste amateurkok die de arena moest verlaten was kok en personal coach Matty McKenzie (van 21 jaar?!). Hij had geen idee hoe hij dumplings moest maken maar loog daarover. Tijdens de tweede episode werd Anthony Bantoft weggestuurd. Hij is een ervaren privékok die voor de rich & famous kookt. Hij maakte vis op vijf manieren maar Marco Pierre White noemde het resultaat ‘a shipwreck’... (o.a. krabsoufflé in een eierdopje). Hij geloofde zijn oren niet: Tom Cruise, Penelope Cruz hadden immers van zijn kookkunst genoten?! Hij toonde zich bovendien een slechte verliezer door hard uit te halen naar Akuc die met een smakelijke Afrikaanse linzensoep uit haar jeugd die ronde won. “Next time I’ll try to remember to cook like an amateur”. Niets menselijks is Masterchefs vreemd en dat maakt het een boeiend programma.

Mijn kookinspiratie is weer helemaal op orde. Afgelopen week maakte ik Spaanse zarzuela met kabeljauw, gevulde inktvis, tonijnsashimi, met paprikapoeder ingesmeerde rode mul op de grill en nog veel meer. De vissen liggen op de visbanken hoog opgetast. Spanjaarden zijn grote visliefhebbers. Wekelijks krijg ik bereidingstips van een man of vrouw die naast mij op de beurt staat te wachten.  

Op een van die dagen trok ik mijn voorraadkast iets te enthousiast open: de inhoud van een pak droge spaghetti stortte over mijn hoofd uit. Het leek op een spelletje mikado op hoog niveau. De spaghetti deed ik terug in het pak; ik had net mijn haar gewassen.

Niet alleen White behaalde ooit drie Michelinsterren. Ook de Spanjaard Ferran Adrià deed dat; en wel op spectaculaire wijze in zijn toprestaurant elBulli. Het boek ‘Thuis koken met Ferran Adrià’ is een must voor elke amateurkok. Het staat dan ook in mijn eigen keuken. Bijna alle recepten maakte ik inmiddels wel een keer. Vooral dorade in Japanse stijl is een aanrader. De vis is familie van de zeebaars en komt voor in de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee. Hierbij het recept, voor twee personen:

• 2 dorades van circa 350 gram per stuk
• 1 bosuitje, in dunne plakjes
• 6 takjes vers korianderblad
• 20 gram verse gember (ongeschild)
• 1 eetlepel Japanse sojasaus

Vraag aan de viswinkel of men de ingewanden uit de vissen haalt; kop en staart aan het dier laten. Maak drie diepe insneden in het lijf van de vissen (zelf of door de visboer). Snij de bosui in dunne plakjes, haal de blaadjes van de koriander. Snijd de gember ongeschild in dunne plakken. Doe zout op de vissen en stoom ze in bakpapier (12 minuten) of grill ze (ongeveer dezelfde tijd). Giet ondertussen olie in een pan met de gemberplakjes en fruit de gember totdat het van kleur verandert. Breng de gare vissen over op een schaal. Leg daarop de bosui en de korianderblaadjes. Giet daaroverheen voorzichtig de hete gemberolie. Het geheel maak je af met een eetlepel sojasaus. Heerlijk zomers, gemakkelijk en zó gezond.

Modderdokter

Gisteren gingen we weer eens naar Lo Pagán, een buurtdorp aan de Mar Menor; letterlijk betekent dat ‘kleine zee’ maar in werkelijkheid ligt het dorp aan het grootste zoutwatermeer van Europa. Het water van deze binnenzee is altijd enkele graden warmer dan de Middellandse Zee; het is ook veel zouter. Bovendien kun je mijlenver wandelen of dobberen voordat het water diep wordt. 

Het dorp staat bekend om zijn geneeskrachtige modder. Er zijn modderbaden in de vrije natuur en er staan hotels die modderbehandelingen in programma’s aanbieden. Het verschil is dat modder dat direct uit de Mar Menor wordt gepakt, niet is schoongemaakt. De hotels bieden schone modder aan; vanzelfsprekend tegen een meerprijs. Het is echter hetzelfde basisingrediënt.

In dit super-Spaanse stadje zie je ’s zomers overal Spanjaarden en buitenlanders die zich insmeren met modder. De modder bevat veel calcium, fluoride, magnesium, sulfaat en vooral jodium. De gemiddelde leeftijd van de vakantiegangers is hoog. De gezonde modder trekt met name mensen aan die last hebben van artritis en reumatische klachten. In onze woonwijk kennen wij mensen die ernstige huidaandoeningen hebben (zoals psoriasis). Door de modder worden die klachten aanzienlijk verminderd, naar verluidt. In Nederland hebben zij veel last, na één week hier, soms zelfs zonder te­ smeren - nemen de klachten zienderogen af.

Mensen smeren die plekken in die aandacht behoeven: allerhande gewrichten, gezichten en andere lichaamsdelen. Tevens zie je mensen die hun hele lichaam met modder bedekken. Het leidde door de jaren heen tot memorabele foto’s.

Sommigen kiezen ervoor om zich ‘vakkundig’ te laten insmeren. Niet door zomaar iemand maar door El doctor de los Lodos: de modderdokter. We zien hem daar al vele jaren. Hij heet Pablo Fernández Bartolomé, is niet bepaald fotogeniek, gaat op de fiets naar zijn werk, heeft mandjes achterop en flessen aan het stuur met zijn speciale modder. Hij verzorgt zijn eigen PR. Het enthousiaste artikel over hem hangt hij doorgaans achterop zijn fiets of op de palmboom waar hij op dat moment zijn zaken doet. En hij doet heel goede zaken!

Pablo is van mening dat hij een gave heeft in zijn rechterhand. Persoonlijk vind ik hem dé bofkont van Lo Pagán. Hij is namelijk de enige Spanjaard die ongehinderd en ongestraft aan veel blote damesborsten mag zitten. Oudere maar ook jonge Spaanse vrouwen gaan hier graag topless. Ik aanschouwde het regelmatig. Ik zag hem dan met overgave dameslichamen insmeren met zijn geneeskrachtige modder. Damesborsten veerden enthousiast op onder zijn bedreven handen. (Overigens nooit de mijne.) 
Hij is niet alleen de modderdokter van vrouwen, ook mannen laten zich door hem insmeren. Men laat de modder vervolgens drogen in de zon totdat een harde korst onstaat. Daarna spoelt men zich af in het zoute water, met of zonder de rechterhand van de Spaanse modderman.

Spanjaarden op vakantie houden van gezelligheid en verenigen in Lo Pagán het nuttige met het aangename. Men ligt niet alleen op het zandstrand, ook het gedeeltelijke stenenstrand en de zoutmeren wordt bezet. De lange wandel- en fietspier van het plaatsje nodigt uit tot een wandeling of fietsgang. Ook wij deden het met onze eigen stalen rossen. Om een uur of twee in de middag is het tijd voor de lunch, gevolgd door een siësta. Velen lopen dan naar hun zomerappartement terug; doorgaans slechts gekleed in badkleding. Een typisch Spaans zomerverschijnsel. Mijn liefje en ik bespraken dit... wij kunnen ons niet heugen ooit in bikini of badpak over straat te zijn gegaan.

Daarna lunchten we bij de ‘gitanes’. Ik weet niet zeker of het zigeuners zijn maar dat maakt niets uit: hun chiringuito El Kiko is the place to be. Ze excelleren in verse chipirones (kleine inktvissen met tentakels uit de frituur) en verse sardientjes van de grill. Ze maken bovendien heerlijke huisgemaakte russische salade en serveren grote groene olijven gevuld met ansjovis. Een koninginnemaaltijd. Zomer is Spanje is gezond.

Door kinderogen

Vandaag wordt in Nederland en onder Nederlanders in Spanje herdacht dat er in 1945 een einde kwam aan de Japanse bezetting van voormalig Nederlands-Indië (en aan de Tweede Wereldoorlog). Het thema van de Indië-herdenkingsbijeenkomst van dit jaar is ‘de Japanse bezetting gezien door kinderogen’. Ook Bali werd door de Japanners bezet al stond dat niet in hun oorspronkelijke aanvalsplan. De Japanners hadden hun zinnen gezet op het vliegveld in Oost-Celebes maar dat bleek geen goede plek, vanwege de weersomstandigheden geen goede plek . Daarop richtte men de blik op het vliegveld van Denpasar, Zuid-Bali. Sinds de geallieerde verdediging van Java afhankelijk was van aanvoer van gevechtvliegtuigen uit Australië, zou een Japanse bezetting van het vliegveld op Bali in ieder geval die luchtroute afsnijden. Zo verliep het.

Op deze dag viert ook een Balinees ventje zijn zesde verjaardag. Hij heet Yudha en vijf jaren geleden leerden wij hem kennen en ‘adopteerden’ mijn liefje en ik hem en het gezin waarin hij werd geboren. Hij was toentertijd een jochie dat met grote ogen de wereld inkeek maar nauwelijks sprak. Vanwege zijn beide werkende ouders, groeide hij op in de nabijheid van zijn 80-jarige oma die een groot deel van de dag sliep. Het was weliswaar een liefdevolle maar geen stimulerende omgeving, vonden wij. 

Toen wij hoorden over een goede peuterschool in de heuvels van Lovina, bespraken wij ons plan met zijn ouders Elsa en Ketut. Die waren meteen enthousiast. De school laat kinderen toe vanaf hun derde levensjaar, vooropgezet dat ze zindelijk zijn. Dat was hij. Precies drie jaar geleden ging hij voor het eerst naar die school. Hij maakte in die jaren enorme sprongen voorwaarts.

We skypen later deze ochtend om hem toe te zingen. 

De schoolvakantie is op Bali alweer afgelopen, Yudha zit weer in de schoolbank, met nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Hij heeft het erg naar zijn zin, naar verluidt. In overleg met de juf en het hoofd van de school doet hij nog één schooljaartje extra voordat hij naar de reguliere Balinese lagere school gaat. Ze passen het lesschema aan hem aan; ze leren hem lezen en schrijven en ook de Engels taalles zal een tandje erbij doen. Het Indonesische schoolsysteem drillt de kinderen vooral; ze leren onder andere marcheren en liederen zingen. 

Hij zit thans op een internationale peuterschool dat onderwijs volgens het systeem van Maria Montessori verzorgt. Die overgang zal dus een cultuurschok voor hem zijn! In zijn vorige en huidige klassen heeft hij Balinese, Nederlandse, Engelse, Australische vriendjes en vriendinnetjes. Toen we enkele weken geleden skypten met zijn moeder, vertelde zij ons dat Yudha was uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van een vriendje in Hotel Melka (Lovina) waar hij voor het eerst van zijn leven mocht zwemmen met dolfijnen! De kleine bofkont. Vanwege zijn school en door onze aanwezigheid doet hij ervaringen in zijn jonge leventje op die niet aan elk Balinees kind zijn gegeven. Zo mocht hij onlangs bijvoorbeeld recent mee op tweetalig zomerkamp.

De vorige keer dat we skypten zong hij voor ons een Engels lied over de oceaan, de vissen, de vogels, de wolken. Allemaal onderwerpen die ons boeien, vooral als het wordt voorgedragen door zijn lieve stemmetje. Toen hij klaar was, staarden twee adoptie-grootmoeders met natte ogen naar het scherm. We spraken de hele dag over zijn mooie optreden...

Inmiddels heeft hij een broertje, Damai, dat in februari drie jaar wordt. Als het aan ons ligt, gaat hij hetzelfde schoolpad bewandelen als zijn grote broer. Hij is net zo leergierig en minstens zo slim als Yudha. We stuurden een doos met educatieve kadootjes voor de beide kereltjes naar Bali. Vanwege Ramadan en Idul Fitri kwam het geschenk helaas niet op tijd voor Yudha’s verjaardag. Maar wat in het vat zit, verzuurt niet. De verrassing zal sowieso in goede aarde vallen. Einde van dit jaar zullen we ze weer gaan bezoeken.

Selamat hari ulang tahun, sayang Yudha.

Ook mijn nichtje Linde (5) en onze vriendin in Zwitserland, Rose-Marie (60!), zijn vandaag jarig. Gefeliciteerd, meisjes... die hoed past jullie ook!

Costa Penoza

Gisteren las ik een webartikel over een beruchte wolkenkrabber in Benidorm. Het is een torenflat van 47 verdiepingen; een hoogte die aan onze eigen Costa onbestaanbaar is. Het gebouw zou in 2009 moeten zijn opgeleverd maar is tot op heden niet afgebouwd. Dat komt omdat de architecten de handdoek in de ring gooiden en ontslag namen. Niet onterecht. De projectontwikkelaar raakte bij het bereiken van de 20^ste verdieping dermate enthousiast (door de ijle lucht?) dat men er nog 27 verdiepingen bovenop bouwde. 

Het appartementencomplex zou ‘slechts’ 20 verdiepingen krijgen maar in de loop van de bouw ontstond een soort Guinness Book of Records-koorts: het megalomane idee om het hoogste appartementsgebouw van Europa te bouwen. Men bouwde dus door maar de architecten vergaten de liftschacht in de nieuwe bouwtekeningen te laten meegroeien. Het gebouw heeft nu dus een lift tot en met de 20^ste verdieping. Men gaat ervan uit dat het in de loop van dit jaar zal worden opgeleverd. Ik vermoed dat de flat in een andere sectie van het Recordboek zal komen dan oorspronkelijk beoogd... Iets dergelijks verbaast niet als het in een Afrikaans of Aziatisch ontwikkelingsland gebeurt maar in mijn Tweede Vaderland in Europa?!

De nachten koelen hier momenteel af naar 20 à 21 graden Celsius. Dat hebben we niet eerder meegemaakt in de maand Augustus. Heerlijk. Het komt de nachtrust ten goede. Alhoewel... sinds ik de ‘wonderpil’ slik tegen overgangsverschijnselen heb ik ’s nachts dromen en nachtmerries die ik mij de volgende ochtend van begin tot einde herinner. Aan mijn comfortabele bed is het niet te wijten al ziet mijn slaapplek er in de ochtend uit als een slagveld. Ieder mens droomt elke nacht maar voorheen kon ik mij die dromen niet of nauwelijks herinneren. Nu ligt dat helemaal anders. Ze zijn regelmatig te gek voor woorden. Mijn liefje hoort mij ’s ochtends geamuseerd of met verbazing aan.

Werkelijk iedereen die ooit een rol speelde in mijn leven, komt in mijn dromen voor. Vriendinnetjes van de lagere en de middelbare school, uit mijn studie- en studententijd, voormalige bazen, huidige vrienden en vriendinnen, dieren, buren, Nelly, mijn liefje - met en zonder herkenbaar gezicht. Soms weet ik zeker dat ze het is maar de persoon in de droom heeft geen fysieke gelijkenis met haar.

Ik bestuur een vliegtuig in de lucht maar ook diep onder de grond, neem deel aan een oorlog in Irak, kan uren zonder zuurstof onder water leven en maak daar van alles mee. You name it, ik droom het.

De serieuze wetenschap weet nog weinig over het waarom van dromen. Freud was van mening dat ze onderdrukte wensen waren. De overheersende mening is dat dromen je waarschijnlijk de ervaringen van de afgelopen dag laten verwerken. Er wordt ook wel beweerd dat dromen duiden op onverwerkte indrukken of emoties. Dat alles is echter niet bewezen. Bof ik even!

Gisterennacht was mijn moeder in de hoofdrol. Ze was recent op een bedompt achterafkamertje gaan wonen in een Haagse achterbuurt waar ik het afschuwelijk vond. Zij had het echter erg naar haar zin. Ze vond het er “gezellig” en haar griezelige huisgenoten vond zij “heel aardig”. Er kwam een SRV-wagen langs de deur (ze kocht rode uien) en er waren restaurants in de buurt. Top. Ik zei haar dat ik zeker niet bij haar kom wonen. Ik ging een kamer zoeken in een betere buurt van de stad!

Ik liet mijn moeder in een restaurant achter waar zij twee vrouwen trakteerde op een drankje. Later zou ik haar daar ophalen. Ik zocht in een telefoongids naar kamerverhuur en had een mooi pleintje op het oog. Ik had geen eigen vervoer en kon evenmin een taxi vinden dus ik keerde snel naar mijn moeder terug.

Iemand hield mij in de straat staande en zei dat mijn moeder de restaurantrekening niet had betaald. Zij wilde geen problemen, de restaurateur was familie van haar. Er stond een rekening van 1.000 gulden open. Hoeveel biertjes en wijn had ze in hemelsnaam getracteerd?! Ik kocht haar schuld af met 100 gulden. Ik zei dat ze het niet zou redden met haar pensioentje als ze zo doorgaat. Het arme mens; in werkelijkheid (92 jaar) is de beschreven situatie compleet ondenkbaar.

Tijdens een andere nacht haalde ik hard uit met een arm. In de droom probeerde ik het beste maatje uit mijn middelbare schooltijd van het lijf te houden. Vreemd, nietwaar? Een knuffel zou beter op zijn plaats zijn. Daarmee sloeg ik de lamp van mijn nachtkast en de knokkels van die hand landden hard op het kastje. (Ze bleven dagenlang gevoelig.) Ik was direct klaarwakker. Mijn liefje werd wakker van de klap. Als het mijn andere arm was geweest, had ik haar hoogstwaarschijnlijk een blauw oog geslagen of anderszins pijn gedaan. Onbewust crimineel gedrag... dat krijg je met zo’n moeder!

‘Taakstraf?’

Mijn liefje en ik spreken zelf regelmatig over straftaken. Daarmee duiden we huishoudelijke of andere taken aan die weliswaar noodzakelijk zijn maar niet van harte worden verricht, zoals stofzuigen, de toilet reinigen en dergelijke.  

Onlangs zag ik tijdens een Nederlandse nieuwsuitzending een reportage over ouderen die vrijwillig plastic en ander afval uit de natuur verwijderen. De kijker kreeg het volgende te zien: grijze man met grijptang en plastic zak verwijdert rotzooi uit een groene berm. Er komt een oude Mercedes voorbij met daarin twee ‘opgeschoten jongeren’ die de man toeroepen: “levert het nog iets op?” Je zou ze toch?!

De man reageerde gelaten. Hij blijkt al zoveel van dat soort opmerkingen naar zijn hoofd te hebben gekregen. Een andere persoon had gevraagd of hij een taakstraf had gekregen. Dat zet je toch aan het denken. Kennelijk kunnen jongelui zich dit soort werk alleen voorstellen als straf... Tja.

In dezelfde reportage werd gemeld dat vooral jonge Nederlanders slordig omgaan met hun afval. Ze zien er geen been in om hun rommel op straat te gooien: plastic, sigarettendoosjes, peuken en nog heel veel meer. Nu gaat elke generalisatie mank: er zijn tegelijkertijd veel jongelui die op school of thuis lessen in afvalbeheer krijgen. Maar toch.

Mijn liefje en ik verbazen ons al vele jaren over dergelijk gedrag. Het gevoel is veel sterker: het is regelrechte verbijstering. Ik kan mij niet heugen ooit een snoeppapiertje of andere verpakking met opzet op de grond te hebben gegooid. Als je iets wilt weggooien, wacht je totdat je een afvalbak ziet en daarin deponeer je het dan. Ik zal het wel van huis hebben meegekregen maar ik kan mij die les niet meer herinneren. 

Vroeger zei ik nog weleens tegen een vervuiler op straat dat hij iets liet vallen. Desgewenst ook in een andere taal. Dat mag ik tegenwoordig niet meer doen van mijn liefje. Ze is bang dat ik het ooit met een klap moet bekopen. 

Je zou ons wekelijks moeten ziet slepen met onze tassen gescheiden afval: plastic in de ene, papier en karton in de andere, leeg glas in weer een andere - heuse Bag Ladies. Maar we houden vol, ik vind dit geenszins een straftaak.

Het vakantieseizoen is hier nog steeds in volle gang. In de afgelopen weken waren het vooral Nederlandse vakantiegangers die hier verbleven. In de ochtend vonden we lollystokjes, snoeppapiertjes, zakjes, plastic doppen, flesjes en sigarettenpeuken, heel veel peuken op het gras rondom het zwembad. Ook lieten mensen hun leeggelopen of anderszins kapotte zwembadspeelgoed aan het einde van een zwembaddag 'gewoon' op het terrein achter. In de betreffende ruimte staan enkele afvalbakken en op kleine loopafstand staat een grote gemeentelijke vuilnisbak die dagelijks wordt geleegd. Mensen kunnen hun persoonlijke afval dus zeker kwijt. 
De tuinman maait het gras rondom het gemeenschappelijke zwembad regelmatig en voordat hij aan die taak begint, verwijdert hij alle afval van het gras. De maaimachine mag niet kapot. Op de dagen dat de tuinman niet ter plekke is, ruimen wij de rommel zo veel mogelijk op. Er zijn genoeg mensen die het doen maar er zijn er ook altijd een paar die onverschillig zijn. Mensen zouden taakstraffen moeten krijgen voor hun onverschilligheid, vind ik!

Toen enkele weken geleden een flinke storm over de Middellandse Zee blies, dreef er de volgende dag niet alleen veel zeegras in het water, er dobberde ook veel plastic rond. Plastic verteert niet, het breekt in kleine stukjes die onzichtbaar worden en zo in zee(zoog)dieren terechtkomen. Mijn liefje pakte een ronddrijvende plastic zak en begon daarin andere stukken plastic te proppen. Zij zei mij onlangs dat ze altijd aan schildpadden moet denken als ze plastic in het water ziet. Met een opgeviste zak red je een schildpad. 
Wij, overtuigd 'huis- en zwerfvuilambassadrices' en gepassioneerd natuurliefhebbers kunnen dergelijk zwermvuil niet hun verwoestende werk laten doen. We werden ook die keer enigszins meewarig door omstanders aangekeken. Ons deert dat niet. Wij zijn trots op die geuzennaam.

Softies

De temperaturen in Nederland en Spanje ontlopen elkaar momenteel nauwelijks: op beide locaties is het zomers met een hoge vochtigheidsgraad. De ochtendtemperatuur lijkt ook overeen te komen: rond 19 graden Celsius. De weervrouw van deze familie, aka Mijn Liefje, houdt het bij en brengt mij dagelijks op de hoogte van dergelijke feiten. Bij ons onweert het niet al is de lucht onweersachtig. ’s Nachts ligt de temperatuur hier rond 22 graden Celsius; de airco vinden wij (nog) niet nodig, de fan brengt koele lucht vanuit de rest van het huis naar de slaapkamer. Dat komt de nachtrust ten goede.

Wij brengen dit soort tropische dagen bij voorkeur door in en rond het water. ’s Morgens trekken we banen in het zwembad in de eigen woonwijk en doorgaans gaan we ’s middags naar de zee om te dobberen. Soms gaan we alleen zwemmen en daarna een glaasje drinken op het strand, soms gaan de strandstoelen, de parasol en de koeltas mee. De termperatuur van het zeewater ligt hier beduidend hoger dan in Nederland.

Toen wij onlangs een gesprek hadden met de burgemeesteres van onze woonplaats, vroegen wij haar naar de mogelijke plaatsing van douches langs de stranden van Orihuela Costa. Momenteel staan er voetdouches dus je moet een soort slangenmens zijn om het zout van je huid te spoelen. Rechtop douchen is stukken gemakkelijker. De gemeente heeft één belangrijke reden om hiermee niet in zee te gaan: waterverspilling. 
Al jarenlang voeren inwoners van vele Spaanse steden een campagne die heet “Aqua para Todos” (water voor iedereen). In de zomermaanden is doorgaans sprake van waterschaarste of zelfs een tekort en met hoge douches op de stranden zal het watermis-/gebruik juist toenemen. Ik heb er begrip voor.

In 2005 werd een begin gemaakt met de bouw van drie enorme ontziltingscentrales, waaronder een aan de rand van Torrevieja. Die centrale, de grootste van Europa en een diepte-investering van circa € 300 miljoen, zou 150 miljard liter zoet water per jaar gaan leveren aan tuinderijen en 600.000 inwoners van de provincies van Alicante, Murcia en Almería van drinkwater gaan voorzien.

Toen de centrale na vier jaar klaar was, kwam men tot de conclusie dat het electriciteitsnet niet voldoende capaciteit had om de centrale te laten werken... Vervolgens werden allerlei politieke spelletjes gespeeld. In november van dit jaar hoopt men dat de centrale eindelijk in werking treedt.

Het water dat hier door de leidingen vloeit, is erg hard (agua muy dura); zie kaart. Er zit bij ons zeer veel calcium en magnesium in het leidingwater. Daaraan is niets veranderd sinds we hier wonen. Die waterhardheid is niet goed voor apparaten, noch voor mensen. Mijn liefje heeft een extreem droge huid dus zij moet zich na elke douchebeurt goed verzorgen. Mijn huid is minder gevoelig. Vanwege chloor, hard water en zeezout in mijn haar voorkomt een conditioner dat ik in de loop van de tijd een bos stro op mijn hoofd kreeg.

Onlangs kwam een goede kennis die hier een waterbedrijfje heeft, met een nieuwe oude ontwikkeling op de proppen. Of wij die wilden uitproberen; niet goed geld terug. Het apparaat is een elektronische verwijderaar van kalkaanslag. Het principe van magnetische waterbehandeling is niet nieuw maar deze Scalewatcher ® past een combinatie van magnetische en electrische velden toe. 
Het apparaat bestaat uit een spoel met electriciteitsdraad dat een (onhoorbaar) signaal uitzendt waardoor kalk en andere mineralen kristalliseren vóórdat ze zich aan de waterleiding kunnen vastzetten. 
In ons geval moet eerst ontkalking van de leidingen plaatsvinden. Het kastje geeft met een groen lampje aan dat de toepassing werkt. Binnen een half uur hingen alle onderdelen aan de muur van de bijkeuken.

Afgelopen week stond een bezoek van de kapper op het programma. Lee vroeg mij wat ik had gedaan met mijn haar... het was zoveel zachter dan anders?! Het werkt. Joehoe! Nog even en we worden heuse softies.