Niet alleen mijn liefje en ik keerden afgelopen week huiswaarts, ook
Ketut vloog vanuit Alaska naar Bali terug. Aanvankelijk zou hij dat pas in
augustus doen. Elsa vertelde ons over zijn vervroegde thuiskomst zodra zij het
hoorde, voor haar beide zonen hield ze het geheim. Ze reed met beide jongetjes in
haar lease-auto naar de luchthaven van Denpasar onder het mom van dat ze een
vriendin uit Jakarta ging ophalen. Ik moest erom gniffelen; het is Elsa ten
voeten uit. Ze verrast graag maar houdt ook van een beetje plagen.
Net als de
vorige keren vloog Ketut met China Airlines en landde volgens schema. Happy Family! Er valt mij nog iets op aan de foto: moeder en de kids houden hun mond stijf dicht, Ketut is de enige die zijn tanden bloot lacht. (In Bali wordt dat onbehoorlijk gevonden.) Zijn
terugkeer pakt extra goed uit omdat Yuda en Damai momenteel schoolvakantie
hebben. Pa kan nu veel tijd doorbrengen met zijn zonen terwijl Elsa zich niet in
bochten hoeft te wringen. Tot voor kort combineerde zij haar baan in de
huishouding met het bezighouden van energieke mannetjes die zeeën van tijd en
zin in vermaak hebben.
We stelden Yuda’s verjaardagsdoos onlangs samen. Een bezoek aan de
Spaanse ‘tante pos’ is doorgaans een verzoeking. Er bevinden zich relatief
weinig postkantoren in de omgeving; we
gaan altijd naar hetzelfde kantoor. We kennen de baas en zijn medewerkers dan
ook al langer dan vandaag. El Jefe was vroeger stuurs en klantonvriendelijk, nu
is hij de mildste van het team. Gelukkig was het niet druk; er stonden slechts
twee wachtenden voor ons. Mijn liefje fotografeerde mij met de doos op schoot. “Verboden!” klonk het genadeloos van
achter de balie. Op de foto zag je welgeteld 1 mens, 1 doos en 1 palmboom op de
achtergrond. Tja.
Wij brachten een eigen kartonnen doos mee, een die we vorig jaar op
hetzelfde kantoor aanschaften. Toen stopten we er een auto met
afstandsbediening in; batterijen mogen volgens Spaanse regels niet worden
verzonden dus de doos moest weer open. Diezelfde doos was nu wederom goed
gevuld. De meeste kadootjes zijn voor de jarige maar zijn broertje en zijn
moeder delen mee in de pret. Teneinde geruzie en tranen te voorkomen, krijgen pakjes
een naamsticker.
De mannen aan het loket keken bedenkelijk toen ik het gevaarte voor hun
neus neerzette. Consternatie! Het postbedrijf ging intussen over op andere
verpakkingen en nu kon onze doos, naar verluidt, niet meer worden verzonden. Huh?!
Nou ja, de doos kon wel worden verstuurd maar pas nadat wij tape zouden kopen
en de doos zelf zouden sluiten. Hoe moeilijk kan dat zijn? No pasa nada. Voor €
2,50 schaften we een rol plakband aan en ik plakte deksel en naden zo goed mogelijk
dicht.
Daarna was het tijd voor de formulieren. Wat zit er precies in die doos?
Er ontstond verwarring over het woord puzzel (er zit een dino-puzzel in de doos).
Ik wist het Spaanse woord niet dus ik begon het speelgoed te beschrijven. “Je
hebt losse houten stukjes en als je die samenvoegt, krijg je een soort
schilderij.” “Ahh siiiii, puzz-le.” Tja. Hoeveel kleding en hoeveel stuks van ander
speelgoed zaten erin? Het leek wel een kruisverhoor. Ik wist het zeker: deze
balie-medewerker-met-een-doos-naar-bali gaat voor een eervolle vermelding als kantoormedewerker
van de maand!
Toen hij bijna klaar was, ontdekte ik een fout op het formulier: het
Noord-Balinese adres was incorrect. Ik maakte hem erop attent en zei netjes dat
hij een nieuw formulier moest invullen want een fout adres in Indonesië zou zeker
tot een afleveringsprobleem leiden. Dat formulier wordt immers in een plastic
hoes op de voorzijde van de doos geplakt. Hij mopperde, draaide de doos om in
de hoop dat wij een fout adres op de deksel zetten zodat hem niets viel te
verwijten. Helaas. Wij spelden de woonplaats goed, hij nam het verkeerd over. Hij
verscheurde de papieren en deed de administratie opnieuw. Intussen was het
bijna sluitingstijd maar we klaarden dit klusje op tijd.
Normaliter zou er stoom uit onze oren komen maar we waren in een zonnige
bui daar mijn liefje die ochtend een goede uitslag ontving van de jaarlijkse oncologische
controle. Ze is weer voor een jaar goedgekeurd. Joehoe! Na dit groene licht
boekten we dit weekend onze vliegtickets naar Bali. We zullen in november weer
naar de Indonesische archipel afreizen om samen te zijn met onze extended family, al vraag ik mij af of Ketut dan nog thuis zal zijn.
Een ding weet ik zeker: één compleet AH-verzamelboek met alle 160 dino-plaatjes,
een tweede (leeg) boek met veel dubbele en een dikke stapel ongeopende plaatjes,
plus twee VR-brillen die we in eigen reistassen zullen meenemen, worden een
doorslaand succes. De dino’s dansen ook in Spanje over de tafel. Nogmaals dank
aan eenieder in Nederland die mee spaarde. Ik kan mij nu al verheugen op de enthousiaste
reacties van Yuda en Damai. Voor nu hebben ze papa om mee te spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten