Voor aanvang van onze reis naar het Vaderland stelde ik een lijstje op
van dingen die ik er wilde ondernemen. Nu gaat het met dat soort lijstjes zoals
verwacht: het ene doe je wel, het andere niet. Eén van de dingen waarop ik mijn
zinnen zette, was frites eten bij Sergio Herman. Herman is een Nederlandse
topkok die voor zijn culinaire prestaties in restaurant Oud Sluis (in Sluis,
Zeeuws-Vlaanderen) drie Michelinsterren ontving; dat doen niet veel chefs ter
wereld hem na. Mijn liefje en ik bezochten het restaurant in de jaren '90 van
de vorige eeuw. Wij waren op vakantie in België. Met mijn schoonmoeder genoot
ik er toentertijd van een plateau fruits de mer, een schotel boordevol schaal-
en schelpdieren. Ik denk niet dat het restaurant destijds een Michelinster
bezat.
Herman begon onlangs aan een nieuw culinair avontuur: Frites Atelier. Het is de bedoeling dat
er op vier locaties in Nederland ateliers worden geopend: in Amsterdam (de vlaggeschipzaak),
Arnhem, Utrecht en Den Haag. Op termijn heeft men ook internationale ambities. Uit
de tekst van de website maak ik op dat het initiatief van derden kwam en dat
Herman erbij werd gevraagd. Momenteel is alleen Atelier Den Haag open dus we
gingen op pad. Het ligt aan Venestraat 7, schuin tegenover het pand van Maison
de Bonneterie, pal in het stadscentrum. Het is dagelijks geopend van 11:00 uur
tot 20:00 uur.
Er stonden enkele wachtenden toen we bij het pand aankwamen. Het is klein
maar fijn, de sfeer en entourage doen Belgisch of Frans aan. De meisjes van de
bediening zijn fris en mooi aangekleed: witte blouses met zwart schort. In Den
Haag bestaan vacatures voor Frites Spécialiste. “Ben jij gastvrij, gedreven
en heb je oog voor detail? Heb je tenminste één jaar horeca-ervaring en ben jij
op zoek naar een part-time job? Wellicht ben jij dan de Frites Spécialiste die
wij zoeken!”
De aardappel is vanzelfsprekend de held van dit nieuwe initiatief. Het
hoofdbestanddeel van Frites Atelier is afkomstig uit de Zeeuwse klei. Van de
honderden aardappelen die het team proefde, vonden ze die uit Zeeland veruit de
lekkerste. Om de continuïteit te bewaken, werken ze met verschillende
rassen. Een frietje is voor mij a guilty pleasure. Mijn liefje is de ware aardappeleter
van de familie: zij droomt van Opperdoezen, krijgt blosjes op haar wangen bij
de gedachte aan Roseval-aardappeltjes uit de oven... Tja.
Je kunt kiezen uit vijf sauzen, waarvan de receptuur is ontwikkeld door
Sergio: béarnaise, classic, basilicum, truffel en peper. Alle sauzen zijn vrij
van conserveringsmiddelen, geur, kleur- en smaakstoffen. Wij kozen allebei voor
de klassieke mayonaise. De frites zijn gemiddeld dik met hier en daar een
schilletje. Ze waren goudkleurig, krokant van buiten en romig van binnen. De
saus kun je -in afgemeten porties- zelf uit een pomp halen; je krijgt een flinke
klodder. De servetten van de hand van Kamagurka zijn verschillend en erg leuk. Het
geheel was heel lekker, al was de portie voor ons te groot. Wij hadden
gemakkelijk samen uit één bakje kunnen eten. Terwijl wij aan een hoge statafel naast
de voordeur stonden te snoepen, zag ik vooral jonge buitenlanders binnenlopen. Ik
denk dat Frites Atelier een succes zal worden.
Onze dagen in Den Haag zitten erop; we vertrekken vandaag in noordelijke
richting. Bernadette keert terug van een actieve vakantie in Thailand en wij
maken vanzelfsprekend plaats voor haar. Het was goed toeven in haar huis. De komende dagen zullen we in een hotel doorbrengen, in de
omgeving van onze vrienden Joan & Ben. Ook daar zullen dinosauriërs ons
vergezellen. Die zijn helemaal niet uitgestorven, Naar verluidt, ligt er een dikke stapel plaatjes op ons te wachten. Joehoe!
Het vinden van een hotelkamer viel overigens niet mee want op dit
moment worden voorbereidingen getroffen voor het EK Atletiek in Amsterdam. 1.300
atleten uit 51 landen doen deze regio deze dagen aan. Misschien kom ik Dafne
Schippers wel tegen?! Of Yuliya Stepanova die als enige schone Russin aan
dit kampioenschap mag meedoen maar niet voor haar land mag uitkomen. Ze komt
onder neutrale vlag aan de start.
De regelmatige lezer weet dat Joan, Ben en wij goede vrienden werden in
Spanje. Ben werd eind vorig jaar serieus ziek waardoor ze onverhoopt naar
Nederland terugkeerden. Hij onderging een serie ingrijpende operaties. Alsof
dat nog niet genoeg was, liep hij in het ziekenhuis ook nog een levensbedreigende
bacterie op die hem langer aan het
ziekbed kluisterde. Joan was in die periode zijn toegewijde Florence Nightingale.
We zijn inmiddels maanden verder. Het is dus de hoogste tijd elkaar weer in de
armen te sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten