Naar Madrid

Het is tijd om onze paspoorten te vernieuwen dus we gaan deze week naar Madrid. Vóór de financiële crisis bestond er nog een Nederlands consulaat in Alicante maar tegenwoordig moeten we verder weg om dergelijke zaken te regelen. De Nederlandse ambassadeur in Madrid gaf eerder onze paspoorten af. We vinden het geen straf om die kant op te gaan. Aanvankelijk bestond het idee om de sneltrein vanuit Alicante te nemen maar we besloten toch voor eigen auto. Het is ruim vier uur rijden, een groot deel van de route voert over de Spaanse hoogvlakte. Wij houden van dat Spaanse landschap.

Soms denken kennissen dat wij Spaans paspoorten hebben maar dat is onterecht; we zijn hier alleen permanente ingezetenen. Mijn Nederlandse paspoort zal ik niet snel inruilen voor iets anders. Onlangs las ik dat het Spaanse paspoort -met het Finse, Franse, Engelse en Zwitserse- op de tweede plaats staat als het gaat om het aantal  landen dat je zonder visum kunt bezoeken: 157. Het Nederlandse paspoort geeft visumvrije toegang tot 156 landen. Duitsland en Zweden hebben het ‘beste’ paspoort,  met visumvrije toegang tot 158 landen. Ik denk dat ik mijn Nederlandse paspoort eventueel alleen zou willen inruilen voor een Australisch paspoort maar dat zou ik niet doen op basis van dit argument. Down Under staat op niveau 7 met visumvrije toegang tot ‘slechts’ 151 landen.

We wilden in juli van dit jaar een afspraak maken op de Nederlandse ambassade in Den Haag waar het speciale buitenlandkantoor zich bevindt voor mensen zoals wij.  We bleken op geen enkel moment een afspraak te kunnen maken, wanneer en hoe ik ook probeerde. Het kantoor bleef potdicht voor ons. Ook in Madrid kunnen we niet zomaar op de ambassade komen aanwaaien (zoals vroeger wel kon), je moet eerst online een afspraak maken. Dat lukte, al was het even puzzelen op de website. We worden om 9:30 uur verwacht, met alle documenten.

Onze pasfoto’s werden wel in het Vaderland vervaardigd, volgens Nederlandse instructies. De Haagse fotograaf vertelde dat we deze keer een lichte glimlach op het gezicht mochten toveren, al moesten de tanden bedekt blijven. Kennelijk was men het eens over de boeventronies die ontstonden na de vorige regelgeving. Het mag een wonder heten dat mijn liefje en ik nooit in een land werden geweigerd op basis van dat kiekje! Zij heeft voortanden die ietsje naar voren staan dus zij moet moeite doen om haar tanden te bedekken, zij glimlacht met haar ogen.

Op de website las ik dat er vanaf januari 2017 een stageplaats voor zes maanden beschikbaar is op de ambassade te Madrid; op de afdeling PPC: Politiek, Publieksdiplomatie en Cultuur. Die afdeling houdt zich met name bezig met EU-beleid, migratie, terrorismebestrijding, Spaanse binnenlandse politiek en voorbereidingen op Neêrlands tijdelijke zetel in de VN Veiligheidsraad in 2018. Boeiende onderwerpen! Als ik 30 jaar jonger was, zou ik erop solliciteren. Destijds had ik al twee taalcursussen Spaans achter de kiezen.

Ondanks het functionele bezoek aan Madrid gaan we er een uitje van maken. We kennen de stad tamelijk goed. Mijn liefje werkte er zes maanden en ik zocht haar in die periode (2005) regelmatig op. We dineerden in het oudste restaurant ter wereld, Sobrino de Botín (Calle de Cuchilleros), geroosterd speenvarken en zuiglam zijn de gerechten die hen beroemd maakten. Het was een van de favoriete restaurants van schrijver Ernest Hemingway. In zijn boek ‘The Sun Also Rises’ schrijft hij: “We lunched upstairs at Botín's. It is one of the best restaurants in the world. We had roast young suckling pig and drank rioja alta.”

Deze keer boekten we een hotel dat veel innovatie herbergt; op internet ziet het er spectaculair uit. Het bijzondere van dit bouwproject is dat het tot stand kwam in samenwerking met internationaal gelauwerde architecten en ontwerpers uit 19 landen, onder wie een, voor mij, oude bekende: de Brit Sir Norman Foster. Zijn high-tech-architectuur is wereldberoemd: veel staal en glas. Hij was de leidende architect van Terminal5, het prestigieuze project op vliegveld Londen Heathrow waarbij ik enkele jaren werkzaam was.

Dat hotel heeft twaalf verdiepingen die elk door een andere beroemdheid zijn ontworpen en ingericht; iedere verdieping heeft een eigen thema en kleurenpallet. Grote namen als de in Irak geboren architecte Zaha Hadid (die bij OMA van Rem Koolhaas werkte), de Britse architect David Chipperfield (bouwer van de River and Rowing Museum in Henley-on-Thames, bij ons om de hoek toen we in Engeland woonden), de Australische ontwerper Marc Newson (ontwerper van het business class Skybed en het interieur van de A380 van Qantas), de veelzijdige Israëlische architect-ontwerper Ron Arad, de in Valencia geboren kunstenaar Javier Mariscal, de Franse architect Jean Nouvel (maker van de nieuwbouw van het Museo Reina Sofía in Madrid) en vele anderen. We hebben nog geen verdieping gekozen. Ik ga eerst een tour door het hotel maken voordat we beslissen!