Playa Diamante: we komen eraan!

Afgelopen week waren we druk met dozen inpakken en werkzaamheden voor het nieuwe huis bespreken. Inmiddels pakten we de laatste doos in en haalden we de fietsen uit de schuur. We gaan immers naar het ‘platteland’ verhuizen, een dorp zonder heuvels maar mét fietspaden. Diezelfde week waren we door de huidige eigenaren van (casa) Numéro Uno uitgenodigd om een potje jeu de boules te komen spelen met hen en buren. Zij wilden ons op die manier aan hun vrienden- en kennissenkring introduceren als de nieuwe eigenaren. 

Wij togen naar het park met een goede fles wijn onder de arm. Bij die gelegenheid ontmoetten we onze Engelse buurvrouw Barbara en vele anderen; er wonen tevens Zwitserse, Zweedse en Schotse mensen. De meesten hebben nog een woning in hun Vaderland, sommigen noemen Spanje thuis, net als wij.

Degenen met de langste vriendschappen met Lynn & Dick introduceerden zich met ‘I hate you’ of ‘I don’t want to know you’. Wij vatten dat geenszins persoonlijk op (bovendien begrijpen we iets van Britse humor). Afscheid nemen van goede vrienden doet nu eenmaal pijn en door ons bod op het huis, keren zij naar Engeland terug. Het werd een zeer geanimeerde middag. Pat & Sue bereidden een buffet voor 30 gasten. Kom er eens om?!

De dag daarop hadden wij een afspraak met Antonio voor het uitkiezen van tegels en andere materialen voor nieuwe inloopdouches. Het bad gaat eruit, net als de wasbakken. Het werd drukker en drukker in de winkel. Een ouder Zweeds echtpaar bleek een aanpassing op de gasleiding in hun oude kampeerwagen nodig te hebben om zonder problemen in Spanje te kunnen touren. De vrouw, die Birgitta Sjömark bleek te heten, begon op enig moment met jazzy stem te zingen. Ter vermaak van ons en het winkelpersoneel. Haar echtgenoot vertelde trots dat ze weleens met een plaatselijke big band zingt en op Youtube is te zien. Hierbij een filmpje van die reuze aardige mevrouw. Het werd een dolle boel toen ook Antonio a capella een emotioneel, folkloristisch Spaans lied aanhief, inclusief snik in de stem. Dochter Rachel hield het niet droog tijdens zijn optreden, rechterhand Magdalena groeide vijf centimeter toen ze haar baas aankeek. Een memorabele ochtend.

Ter viering van ons 28e verbond reden mijn liefje en ik daarna voor de lunch naar onze favoriete tapasbar De Tonnetjes. Ook daar bleek de sfeer uitgelaten. Uitbater José António, die wij al minstens tien jaar kennen, liep ontspannen rond en had veel tijd en oog voor zijn klanten. Ook voor ons. Al jarenlang praten wij over de aanschaf van een wijnvat of bierton als buitenbar. In mijn beste Spaans legde ik aan hem uit dat wij op korte termijn gingen verhuizen naar Pilar de la Horadada en dat wij voor het nieuwe terras heel graag een van zijn tonnetjes zouden willen kopen. Zijn antwoord was dat die niet te koop zijn. Ik knipperde met mijn ogen dus hij herhaalde zijn zin. De tonnetjes zijn niet te koop… Hij laat er echter graag eentje bij ons bezorgen als kado. Ik geloofde mijn oren niet. Spontaan drukte ik een kus op zijn wang, mijn liefje volgde mijn voorbeeld. Niet veel later kwam hij terug met zijn persoonlijke visitekaartje en privé-telefoonnummer. Hij kneep nog even liefdevol in haar wang. Hoe leuk is dat?! Zodra we zijn geïnstalleerd, bellen we hem en laat hij onze buitenbar bezorgen. Vandaag brachten we alle meubels en andere spullen naar onze nieuwe optrekje. 

Onze brede bedden moesten via een takel aan de gevel naar boven worden geheveld; die konden niet over de trap. De verhuizers waren om vijf uur ’s middags compleet uitgeput; we gaven hen een sabbatical… Morgen worden alle lampen en schilderijen overgebracht. We gaan twee nachtjes bij vriend Frans slapen alvorens bij de notaris de verkoop en aankoop te regelen. Daarna gaan we slapen in ons nieuwe huis met tuin, aan de kust. Lang gewacht, stil gezwegen, nooit gedacht, toch gekregen. Joehoe!

Ik ken haar mijn halve leven

Vandaag vieren mijn liefje en ik onze 28-jarige verbintenis. Het betekent dat ik haar mijn halve leven ken. Een blij makende gedachte. Ook een prestatie van niveau, zeker voor iemand die ooit leed aan bindingsangst, al verdient mijn liefje de meeste kudo's!

In ons eerste jaar gaf ik haar een zelfgemaakte jaarkalender die nog steeds -inmiddels geplastificeerd- aan de muur hangt. Zij vindt het tot op de dag van vandaag haar mooiste kado. Elke maand kreeg een eigen thema. Voor jubileummaand februari koos ik een foto van haar en mij op een leeg strand van Schiermonnikoog - onze eerste gezamenlijke vakantiebestemming. De camera zette ik op een strandpaal. Op het moment dat de zelfontspanner klikt, til ik haar op en neem haar in mijn armen. Er zit schwung in de foto en dat geldt ook nog steeds voor de relatie, wat mij betreft. Ik koester die foto. Het bijschrift dat ik destijds koos, is een Chinees spreekwoord:

“Voor mensen die liefhebben, is zelfs het (zee)water zoet.”

En zo is het.

When I look in the mirror
I'll see you standing by me
Holding tightly to what is true
And I know we'll be okay
And no matter what I will say
The other half of my heart belongs to you
The other half of my life, to you is true

When I stumble and fall you hold my hand
When everything goes wrong, together we'll stand
And you have the other half of my heart

If we fight I know we'll make up
Together the sea is calm but apart it is rough
I know we can fly but if we fall
We'll fall together, together strong
And as we fall to our deaths I will say to you
The other half of my heart belongs to you
The other half of my life is made of you

Even when the sky breaks and rain drowns our souls
We will hold on and never let go
And you'll take my hand and whisper in my ear

The other half of my heart belongs to you
The other half of my life is made of you
When I stumble and fall you hold my hand
When everything goes wrong together we'll stand
And you have the other half of my heart

You are the other half of my heart

Adele Katie Bowling

Hè hè, eindelijk

Ik blog met enige regelmaat over de wildbouw aan de Costa Blanca en het grote gemis aan een bestemmingsplan voor de gehele regio, zeker waar het de kusten betreft. Welnu, wanhoop niet meer… het is er! De Valenciaanse overheid wil wat er nog over is van de relatief ongerepte kust, gaan beschermen. Joehoe!

Men stelde het ‘Plan de Acción Territorial de la Infraestructura Verde del Litoral’ (PATIVEL) op, waarin staat dat de 24 miljoen vierkante meters bebouwbare grond als bescherm moet worden aangemerkt. Het plan werd in november 2016 goedgekeurd en afgelopen week verstreek de periode om bezwaren in te dienen.

Alleen golfbanen zonder woningen, kleine hotels en restaurant zullen per 1 januari 2018 nog bouwtoestemming krijgen langs de kust van Valencia. Een gebied vanaf de kust tot 1.000 meter landinwaarts zal als grond met speciale bescherming worden gekwalificeerd. Als eerste zullen grondstukken die als bebouwbaar in de diverse gemeentelijke bestemmingsplannen staan, opnieuw worden gekwalificeerd en dan als beschermd worden bestempeld. Reeds bebouwde grond zal niet worden omgezet omdat overheden een golf aan schadeloosstellingen vrezen. De stukken grond die tot 1.000 meter landinwaarts liggen waarvoor vergevorderde projecten klaarliggen die binnen vijf jaar tijd zullen worden uitgevoerd, vallen buiten de regels van het nieuwe plan.

Dat klinkt goed. Wellicht is het te vroeg om te juichen want gemeenten en projectontwikkelaars dienden massaal bezwaarschriften in. Die partijen zien hun geplande projecten immers tot stilstand komen en hun zonnige toekomst in het water vallen. Gemeenten als Orihuela en Torrevieja willen woningen langs de kust blijven bouwen want dat levert veel geld op, eerst qua vergunningen en daarna door belastingen. Ik word weleens moedeloos als ik zie hoe vaak milieubeheer en natuurbehoud moeten wijken voor het Grote Geld. Zij die protesteren zijn het er wel over eens dat de kust moet worden beschermd maar niet volgens deze principes. Deze hele procedure zal dus nog wel wat voeten in de aarde hebben. Het plan moet echter aan het einde van dit jaar in werking treden.

De Partido Popular liep protesterend voor die troepen uit. Natuurbehoud en milieubeheer zijn, naar verluidt, vooral linkse hobby’s. Deze rechtse partij heeft deze onderwerpen helaas niet hoog op hun programma staan. Zij overwegen zelfs een klacht tegen het Plan Pativel in te dienen bij het Europese Parlement. Het zou onwettig zijn omdat het nationale en gemeentelijke bevoegdheden zou negeren. (Zo houdt onze eigen gemeente en de omringende gemeenten momenteel geen 500 meter-bouwregel aan.)

Zelf ben ik helemaal geen liefhebber van de PP, laat staan een aanhanger. Veel burgemeesters en raadsleden van die partij kwamen in de afgelopen decennia tijdens de Spaanse bouwboom in de gevangenis terecht vanwege corruptie. Afgelopen week gingen nog elf PP-politici en ambtenaren uit het oosten van Valencia voor 13 jaar de cel in voor het verdonkeremanen van tientallen miljoenen euro’s. Tientallen politici staan op dit moment onder verdenking, 40 partijleden wachten op een rechtzaak. De voormalige minister van Financiën en hoofd van het IMF (Rodrigo Rato) is een van hen. De schandalen blijven zich opstapelen voor deze partij. De PP heeft een zeer slechte naam maar de meerderheid van conservatief Spanje blijft op hen stemmen, uit angst voor verandering. Tja.

Een aantal raadsleden van die partij is ook portefeuillehouder voor Orihuela Costa. Sofía Alvarez is wethouder voor toerisme en Luisa Boné is het voor de stranden. De beide dames hielden onlangs een persconferentie waarbij de resultaten van een tevredenheidsonderzoek werden gepubliceerd. “Toeristen en residenten zijn nu  tevredener over de stranden dan in 2015.” Dat was hun belangrijkste strekking. (Ter info: in dat jaar regeerden de Groenen hier nog.)

De Federation of Associations of Orihuela Costa (FAOC) sprak die resultaten direct tegen. Uit hun onderzoek bleek niet alleen dat slechts 149 mensen waren ondervraagd, slechts 20% van de geenquêteerden had een positieve mening over de status van de stranden van Orihuela Costa. 80% van de ondervraagden oordeelde negatief over het niet verwijderen van het vele zeegras en 12% was negatief over het beperkt aantal voetdouches. De hoge tevredenheidsscore die de dames meldden, kwam voort uit het feit dat de enquête mensen ook ondervroeg naar natuurlijke factoren als zonne-uren en temperaturen?! Ik noem dat een typisch geval van ‘alternative facts’…

Er is echter ook onweerlegbaar positief nieuws te melden. Zo las ik recent in een lokale krant dat steeds meer mensen groepen dolfijnen dicht bij de kust kunnen zien, in het zuiden van de provincie Alicante; daar waar wij wonen. De plaatselijke bioloog, Antonio Pujol, zette een filmpje op de Facebook-bladzijde Crónicas Naturales van Torrevieja. Het blijkt dat steeds vaker dolfijnen zijn te zien tussen Guardamar en Pilar de la Horadada (!). De dieren kunnen hier voldoende voedsel vinden en, omdat ze heel nieuwsgierig zijn, worden ze aangetrokken door de vele boten die hier rondvaren. Boeiende tijden breken aan. Er staan ons mooie dingen te wachten. 

Kings, queens & stalkers

Afgelopen weekend dineerden we weer bij Casa Araez in Pilar de la Horadada. Dat Spaanse restaurant ligt op fietsafstand van ons nieuwe huis. We vierden daar in het verleden onder andere de boodschap ‘kankervrij’ voor mijn liefje en de Semana Santa, met vrienden Bernadette en Ben & Joan. We kwamen er een tijd niet omdat de logistiek op een drukke avond nogal eens kon haperen. Het scheen weer dik in orde te zijn dus onlangs keerden we met plezier terug.

Dit avondje uit was met Joan & Ben, Joan’s ouders en twee van hun vrienden. Het restaurant zat propvol gasten, velen van hen van buitenlandse origine. Ik bestelde gegrillde geitenboutjes die mals en sappig waren. Na het diner reden we met Joan & Ben stiekem door onze straat. Ik was geroerd toen ik het nieuwe bord aan de poort zag hangen… Vendido, verkocht!

Wij vulden inmiddels 20 dozen en zes kratjes met verhuisspullen dus we zijn goed bezig. Er blijft nog veel te doen maar we hebben tijd. Zoals gezegd, zijn wij goed in projecten en verhuizen is zoiets. Bijna elke nacht richt ik de nieuwe woning in, niet in mijn dromen maar als ik wakker lig. Het hoort erbij, ik ken het van mijn (intense) zelluf.

Gisteren hadden we een afspraak in de aanstaande casa met Spaanse winkeleigenaar Antonio uit Torrevieja, wiens bedrijf wij daar 15 jaar geleden bezochten om badkamermeubels te kopen. Wij kwamen tot die conclusie toen we zijn winkel na zoveel jaren opnieuw binnenstapten. Hij is een ervaren middenstander met een goed oog voor kwaliteit, goede merken en mooie ontwerpen.

Antonio kwam veel later aan dan wij afspraken maar dat hoort bij Spanje. We spraken af om half elf in de ochtend maar een uur later was hij nog nergens te ontdekken. Een telefoontje naar de winkel maakte duidelijk dat er sprake was van een misverstand. Aan de andere kant van de lijn hield men rekening met 16 maart... Tja. Een nieuwe afspraak, voor later die dag, werd gemaakt. Wij waarschuwden daarop de huidige eigenaren maar wij hadden dermate veel vragen dat de aanvankelijke tijd met hen goed werd besteed. We maten alle kamers nogmaals op, keken naar lichtpunten, bekeken de vele bergruimten. 

Uren later die dag zaten wij wederom voor het huis, wachtend op Antonio. We zijn binnen van harte welkom maar ik voel mij soms bezwaard. De huidige eigenaren hebben recht op hun privacy en zijn drukdoende met inpakken. Zij pakten inmiddels 35 dozen in! Wow. Ik luisterde naar de stilte, het geruis van de zee en de vogeltjes.

Wij introduceerden onszelf onlangs als ‘The Stalkers’ bij Dick & Lynn en zij namen dat met goed gevoel voor ironie over. Het is de onschuldige variant. In de Volkskrant las ik over de tool Stalkscan.com die aan de hand van iemands Facebook-profiel op zoek gaat naar onzichtbare foto’s, filmpjes, verborgen groepen waarvan hij of zij lid is. Alsnog voor iedereen zichtbaar. Eens een plasseksliefhebber, voor altijd eentje. Ik begrijp niets van de drijfveren achter de maak van een dergelijk programma. Wat is daarvan nu de lol?

Mijn liefje en ik lopen af en toe langs ons nieuwe adres en soms leidt dat tot onaangekondigde huisbezoeken. Dick & Lynn zijn schatten. Ik weet zeker dat het huis spick & span zal worden overgedragen, hij werkte inmiddels alle boorgaten weg. Als dank voor hun medewerking nodigden we hen uit voor een etentje bij Casa Araez, vóór de overdracht bij de notaris.

Ik zat dus in de auto voor de deur een krantje te lezen terwijl mijn liefje op de hoek van de straat uitkeek naar een witte bestelwagen. Het gevoel van straatmadelief was niet ver weg… Het was één uur, het werd twee uur en nog was geen Antonio te bekennen. Wel Dick. Hij kwam om kwart over twee met een grote, witte envelop naar onze auto gelopen. Het was de eerste post op het gewijzigde adres (huisverzekering) die aankwam. Dat werkt. Op ons huidige adres komen bestellingen niet aan daarom gebruiken wij doorgaans een ander afleveradres. Dat is binnenkort verleden tijd. Joehoe! Wij voelen ons de koningin te rijk.

Op enig moment kwam een grijze personenwagen vanaf de verkeerde kant de straat binnengereden. Dat was Antonio. Met duizend excuses. Als hij er eenmaal is, is hij professioneel en een ideeënman; dat staat mij aan. We willen een van de badkamers (die met bad) veranderen in een inloopdouche, willen graag een vaatwasser in de keuken en een gashaard die warmte en gezelligheid brengt in de woonkamer. Alles kan, wat hem betreft.

De zwarte, industriële gaskachel met indrukwekkende afvoerpijp zal in de eerste week van maart worden geplaatst. Volgende week gaan we terug naar Antonio’s winkel om verder te praten over de badkamerverbouwing. Hij nodigde ons zelfs uit om naar zijn eigen badkamer te komen kijken. Dat is ook Spanje.

Op vier continenten

Afgelopen week was ik in gedachten op vier continenten tegelijkertijd: Azië, Australië, de Verenigde Staten en Europa. Mijn vorige blog was gewijd aan de verjaardag van ons jarige Balinese vriendje Damai. Op de avond van die dag trakteerde moeder Elsa haar zonen op een etentje. Ik zag gulzige mannetjes over een grote pizza en een bord spaghetti gebogen. Twee dagen later stroomden de foto’s binnen van hun bezoek aan het plaatselijke pretpark. Ons kado was een schot in de roos: de kereltjes genoten naar hartenlust van hun avondje uit naar Funtastic Land. Elsa koos voor vrijdag (in plaats van het weekend) omdat de jongens allebei vrij hadden op zaterdagochtend en ze konden uitslapen. Ze is een leuke, toegewijde en verstandige moeder.

In gedachten was ik tevens in Australië waar onze vrienden Hugo & Emmy veilig landden om hun dochter en haar partner te bezoeken. Intussen gaan ze daar tevens samenzijn met hun zoon en diens vrouw die eerder naar Down Under reisden. Ze belandden met hun neus in een hittegolf van jewelste. Het was niet eerder zo warm in die contreien, in deze tijd van het jaar. Gisteren was het in Sydney 39 graden Celsius maar voor vandaag is een lagere temperatuur voorspeld. Zelf zeg ik: alles beter dan de temperaturen onder nul in Nederland.

Mijn liefje en ik zijn druk met voorbereidingen voor onze aanstaande verhuizing. Afgelopen week begonnen we met inpakken van de spullen. We kochten enkele stevige verhuisdozen en een rol bubble wrap voor de kwetsbaarste dingen. Uit de schuur haalde ik een stapel handige kratten. Ons appartement lijkt inmiddels op een huis in transitie. De allerkwetsbaarste voorwerpen, zoals een grote Kosta Boda-vaas, ontwerpen van de Rotterdamse glasblazer Miranda van der Waal en vazen van kunstenaar Jan Snoeck gaan we zelf, in eigen auto, van het ene naar het andere adres transporteren.

Afgelopen week zetten we het internet-abonnement van de huidige eigenaren naar ons over. We ontmoetten Lynn & Dick inmiddels enkele keren. Het zijn leuke, alleraardigste mensen. Ze woonden op mooie plekken in de wijde wereld. Als ze onze buren waren gebleven, denk ik dat we zeker vrienden zouden zijn geworden! In de week na de overdrachtsdatum staan de installatie van een satellietschotel voor Nederlandse tv en een waterfilter gepland. De eerste adreswijzigingen zijn ondertussen doorgevoerd. De verhuizer brengt begin volgende week op verzoek meer verhuisdozen en verpakkingsmateriaal.

Ondanks die activiteiten vind ik dagelijks tijd om een goed boek te lezen. In de afgelopen weken betroffen het vooral politieke publicaties. Een van die werken is getiteld ‘Insane Clown President - Dispatches from the 2016 Circus’ (2017) van de Amerikaanse journalist Matt Taibbi. Hij schreef onder andere voor tijdschrift Rolling Stone. Het is een zeer leesbaar boek dat met humor is geschreven ondanks het donkere, kwaadaardige karakter van de recentste verkiezingen.

Taibbi volgde de presidentskandidaten aan Republikeinse zijde vanaf augustus 2015 en versloeg de ontwikkelingen in die partij. Dat hele circus wordt van oudsher de Clown Car genoemd. (Trump werd op een laat moment in de cartoon geplakt...) Ik moest regelmatig lachen; wel als een boerin met kiespijn. Het is deprimerend maar het drama is door de auteur uit-ste-kend uiteengezet!

Taibbi beschrijft de problemen van het Amerikaanse politieke stelsel loupezuiver en haarscherp, steekt de hand in eigen journalistenboezem, zet het falen van het politieke establishment duidelijk uiteen. Ondanks zijn betrokkenheid is hij evengoed verbijsterd over de verkiezingsuitslag. Een fascinerende freakshow. Lezenswaardig en leerzaam.

We koersen af op verkiezingen in Nederland; ik hoop niet op Amerikaanse toestanden. In een eerdere blog noemde ik het boek ‘Tegen Verkiezingen’ (€6,99) van de Belgische cultuurhistoricus David van Reybrouck kort. Hij constateert in menig Westers land het zogenaamde Democratische Vermoeidheidssyndroom. De stembusgang als Heilige Graal van de democratie heeft in de 21e eeuw compleet afgedaan. Van Reybrouck durft het aan om geïnteresseerde burgers direct te laten meebeslissen over kwesties die hen aangaan. Niet voor altijd maar bij toerbeurt. Het uitgangspunt van zijn uiteenzetting is het model van de Atheense democratie uit de vijfde en vierde eeuw voor Christus. (In de Oudheid was Griekenland nog een voorbeeld voor velen!)

Illustratie: Geert van der Weerd

Ik geloof met hem dat het politieke roer radicaal om moet; het volk mort, de mondige burger roert zich en de politiek staart verstard in het licht van de schijnwerpers. In plaats van argwaan is een andere reactie nodig. Achter het geschreeuw schuilt namelijk iets positiefs: betrokkenheid. Van Reybrouck noemt het ‘een cadeau met prikkeldraad eromheen’. (Onverschilligheid vindt hij veel erger; daarmee ben ik het volledig eens.) Betrokkenheid vermindert de vermoeidheid ten opzichte van de democratie, door actieve burgerparticipatie verdwijnt frustratie en boosheid jegens de politieke ‘elite’.

Gelote burgerjury’s in de rechtspraak bewijzen dat mensen hun taak doorgaans zeer serieus nemen. Burgers kunnen zich opgeven voor loting in fora van de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht. Ze worden ingeloot of aangewezen om hun burgerplicht te doen. Ieder draagt bij naar zijn/haar talenten en ambities. Sommigen deelnemers met specifieke expertise worden gekozen. Men krijgt voor de inzet betaald, niemand heeft een vaste baan, er wordt geroteerd. In diverse Europese landen wordt op kleinere schaal reeds met dat model geëxperimenteerd. Met sukses, ook in Nederland. Van Reybrouck stelt voor dat België als eerste land formeel met het beschreven model aan de slag gaat.

Dit helder uiteengezette gedachtegoed klinkt mij als muziek in de oren. Zo hebben we op termijn geen politieke partijen, beroepspolitici en verkiezingscampagnes meer nodig. Het nieuwe stelsel zal wind uit de zeilen van clowns als Trump en Wilders kunnen nemen. Utopisch? Ik denk het niet. We moeten ‘gewoon’ beginnen. Het is de hoogste tijd. 

Lieve, kleine waterman

Vandaag is Damai jarig, het is zijn zesde jaardag. Normaliter sturen we een grote verjaardagsdoos naar onze vriendjes in Bali maar gezien de drukte van de afgelopen weken, kwam het er deze keer niet van. Mijn liefje en ik verzonnen een ander plan voor het mannetje dat naar ons werd vernoemd. Wij legden het plan aan moeder Elsa voor: een ‘kupon fun’ waarmee de jarige en zijn broertje weer een uitje naar Krishna Funtastic Land kunnen maken, een zeer gewaardeerd pretpark in het noorden van Bali. Wij bezochten het park in december 2016 met hen en zij genoten naar hartelust. Destijds zag ik hen de grootste ogen opzetten tot nu toe. Er bleven attracties over om te bezoeken, zoals botsautootjes en een echt vliegtuig op het terrein.

Elsa vond het een leuk plan, wij maakten daarop het toegezegde geld over. De jongetjes zijn te jong om alleen in attracties te gaan dus we hielden rekening met Indonesische chaperones. Uitstel tot papa Ketut terugkeert van zijn Amerikaanse cruiseschip (april/mei) is geen optie. Later vandaag gaan we skypen met de jarige Job. Wij zullen hem in die sessie de rijkgeïllustreerde waardebon symbolisch overhandigen.

We vierden bijna geen feestje vandaag... Afgelopen weekend stuurde Elsa ons namelijk een foto met het verhaal dat Damai in de problemen raakte tijdens een spontaan zwempartijtje in een plaatselijke rivier. Zelf kan zij nog niet goed genoeg  zwemmen (al oefent ze regelmatig). Zij stond aan de waterkant en keek hulpeloos toe. In december 2016 zwom de jongste in ons bijzijn voor het eerst van zijn leven los, zonder drijfmiddelen. We oefenden in de daarop volgende weken verder. Hij is een echte doorzetter, zijn uit-knop was niet te vinden. Mijn liefje en ik maakten in de loop der jaren waterratjes van de jochies maar ik realiseerde mij bij vertrek dat Damai nog een weg had te gaan.

In een recente krant las ik dat Bali momenteel een van de regenachtigste seizoenen meemaakt van de afgelopen decennia. Enorme regenval en hoge golven ontregelen het lokale leven. Ondanks alles sprong Damai afgelopen weekend spelenderwijs met zijn broer in een, wat mij betreft, onrustige rivier. Oh-oh. Zonder zwembroek, zonder Ploeff-pak. Jeugdige overmoed. Hij is ook een Watermannetje, qua sterrenbeeld. Verveling is een vijand, nieuw is interessant. Hij is eigenwijs, niet conventioneel, onafhankelijk. Het is duidelijk in hem te zien.

Elsa appte dat Damai dreigde te worden meegesleurd maar zich met zijn lange vingers aan een rots wist vast te kleven. Heeft hij wellicht -net als de tropische tjitjaks- hechtkussentjes op zijn handen? Hoe het ook zij, de goden waren hem gunstig gezind. Hij kroop de rots op en kwam ongedeerd uit het water. De goden-zij-geprezen!

Op de foto is geen paniek op zijn gezicht te zien (wel concentratie) maar die was er wel, volgens Elsa. Paniek in het water, aan de waterkant en vervolgens op 14.000 kilometer afstand. Eenmaal op het droge zei hij tegen zijn moeder: “dit is niet goed, we kunnen beter naar het zwembad gaan”. Dat vind ik ook een veel beter idee. Damai sliep in de daaropvolgende nacht goed. Zijn moeder vindt hem dapper, wij ook.

Sinds vandaag is hij weer een jaartje ouder en wijzer. Joehoe! Selamat hari ulang tahun, sayang Damai.

100.000 volt

Zelf was ik ooit op televisie te zien; dat maakte mij geenszins Bekende Nederlander. Ik zat in de laatste klas van de middelbare school en woonde een concert bij van de Franse zanger Gilbert Bécaud, die als bijnaam ‘Monsieur 100.000 volt’ heeft vanwege zijn energieke optredens. De camera zoemde in op de meezingende mij. De volgende dag op school vertelde de Franse leraar (op wie ik verliefd was), dat hij mij had zien zitten. Kop als een boei! Hij was homoseksueel, ik ook dus die onbeantwoorde liefde leidde niet tot trauma. Ik was destijds helemaal in de ban van de Franse cultuur, kon alle liedjes foutloos meezingen. Nog steeds, trouwens. Ik ging Frans studeren.

Op de dag dat ik mijn vorige blog publiceerde, kwam het bericht binnen dat Freek Vonk, evolutiebioloog en Neêrlands rolmodel, door een rifhaai werd gebeten tijdens filmopnamen in de wateren van de Bahama’s. Hij ging drie uur onder het mes en kreeg 100 hechtingen in zijn armen. Al zijn ledematen zitten er nog aan. In de gekuiste versie zie je hem met opgestoken duim in een ziekenhuisbed liggen, op zijn eigen Facebook-pagina stonden engere foto’s.

Ik maakte een foto van de geopereerde blije Freek en appte die met info over zijn toestand naar Elsa, met de opmerking dat zij dat aan Yuda moest tonen en vertellen. Ik liet haar weten dat ‘Freak’ (zoals we hem op Bali noemden) ook op Facebook zit. Het toeval wil dat onze grote kleine vriend op Bali diezelfde dag een spreekbeurt hield over de Nederlandse bioloog en diens fascinatie voor dinosaurussen; iets dat het mannetje met hem deelt. Hij nam de miniatuur Freek en enkele dino-figuren die hij van onze vrienden Ben & Joan ontving, mee naar zijn lagere school. Elsa trof de enge foto van Freek’s verwondingen op Facebook aan en zou ook die aan haar oudste zoon tonen, zodra hij uit school kwam.

Hij vroeg zijn moeder daarop of zo’n haaienbeet pijn doet. Nou en of! Die beten moeten hebben aangevoeld alsof er 100.000 volt door je lichaam giert, al zal de stoere Freek het ongetwijfeld kleiner maken dan het is. Ik hoop niet dat Yuda er, als jonge enthousiaste zwemmer, nachtmerries van krijgt. 

Een rifhaai is doorgaans niet gevaarlijk voor mensen. Freek was van mening dat de aanval een vergissing was, een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Zelf kan ik dat onschuldige van deze haaiensoort beamen. Ik deelde met hen het water op het Great Barrier Reef en in Shark Bay (Australië), in de Rode Zee (Israël en Egypte) en in Shark Alley (Belize). Toen mijn liefje en ik in 2015 een cruise maakten rond de Galapagos-eilanden en snorkelden bij Isla Santiago (San Salvador) zwom ik nietsvermoedend in ondiep water op twee rustende white tip reef sharks af die opstoven toen ik in hun buurt kwam. Ze waren zó dichtbij dat ik ze bijna kon aanraken. 

Het is overigens niet de eerste keer dat de energieke bioloog tijdens onderwateropnamen door een haai werd gebeten, al was de vorige keer (2012) minder ernstig dan deze. Hij zwom in Zuid-Afrika al eens oog in oog met een grote witte haai maar daar kwam hij gelukkig ongeschonden vanaf. Nu maar hopen dat hij geen last van ontstekingen of van de ziekenhuisbacterie krijgt.

Het andere nieuws van deze week dat mij persoonlijk raakte is dat Joyce Sombroek stopt als keepster van de Oranje hockeyvrouwen. Het is niet de eerste keer dat ik over hockeymeisjes blog. Het verleidelijke spleetje tussen de voortanden van Maartje Pauwen en haar relatie met een teamgenoot waren eerder onderwerp. Paumen maakte in 2016 bekend dat zij stopte als aanvoerster van het succesvolle nationale hockeyteam; net als sterspeelsters Naomi van As en Ellen Hoog. Het zijn zware aderlatingen. 

Voor Sombroek ligt het echter anders: zij moet stoppen omdat ze lijdt aan slijtage van de heup en zich, naar verluidt, niet meer voor de volle 100% kan geven aan de sport. In een recent interview met NRC lichtte zij toe dat zij het probleem met de sneue heup “ongelooflijk zuur” vindt. Ik ken het gevoel... Je bent stoer, sportief en dan zoiets! Net als bij mij betreft het haar rechterheup. De 26-jarige keepster liep de schade aan kop en kom hoogstwaarschijnlijk op door constant in the split te gaan (spagaat) om ballen tegen te houden. Negen keer in de week trainen is teveel belasting. Wel blijft er meer tijd over om haar co-schappen te volgen en haar studie Geneeskunde af te ronden. Ik ben benieuwd of, hoe en waar zij zich laat opereren. Kasian Joyce. 

Shitty city?

De regelmatige lezer weet dat mijn liefje en ik een suksesvolle huizenjacht achter de rug hebben. Huis Numéro Uno, de woning die ons beiden op dag twee van de zoektocht bekoorde, werd onze uiteindelijke keuze. We kregen veel leuke reacties van familie en vrienden op ons aanstaande onderkomen. We gaan erop vooruit, volgens velen. Menigeen gebruikte uit eigener beweging Google Earth, Maps en Streetview om de nieuwe woonomgeving nader te bekijken. Ons werd meermalen om meer foto’s gevraagd maar die waren er tot voor kort niet. De foto’s op de website van de makelaar zijn ook niet om over naar huis te schrijven. Kijk nou zelf!

We reden in de afgelopen week weer even naar onze aanstaande woonplaats. We kunnen bijna niet wachten tot de overdracht, tellen de dagen af. Het oorspronkelijk Spaanse vissersdorp is nog deels omgeven door landbouwgrond. Er wordt zelfs venkel verbouwd; iets dat ik niet eerder in de natuur zag groeien. We slingerden en  slenterden door de straatjes. Opeens hoorde ik live-operagezang komen uit een van de woningen aan de rand van het duingebied. Toen ik door de poort gluurde, zag ik een grote, dikke man in een tentjurk staan galmen. Ik stak mijn duim waarderend naar hem op. In het eigen dorp hebben we een Spaanse Luciano Pavarotti met een stem die klinkt als een klok. Joehoe! Misschien iemand voor onze house warming party?!

Het aparte is dat we El Mojón spoedig na onze aankomst in Spanje ontdekten. Restaurante Mediterráneo was jarenlang favoriet, we namen (bijna) al onze vrienden ermee naartoe. Aanvankelijk stond het gezellige, wit-blauwe visrestaurant tegen het zandstrand aan. Na terugkeer van een overwinteringsreis was alles verdwenen; dat bleven we lang als een groot gemis ervaren. Makelaar Lorraine vertelde ons onlangs dat een van de werkneemsters er met de kas vandoor ging waarna de Spaanse eigenaar op bescheidener voet verder ging. Nu kun je alleen nog binnen zitten of op een eenvoudig buitenterrasje aan de overkant van de straat. Toen we er onlangs neerstreken voor een drankje en de lekkerste almejas a la marinera van de regio, troffen we hetzelfde meisje in de bediening als toen. ‘¡Hola chicas! ¿Que tal?’ Alsof we niet weg waren geweest.

Mojón betekent ‘teken’, vaak een stenen aanduiding van een territoriumgrens. Het aparte is dat El Mojón in twee gemeenten ligt: Pilar de la Horadada (provincie Alicante) en San Pedro del Pinatar (regio Murcia). Het restaurant ligt aan Murcia-zijde, ons nieuwe onderkomen ligt in Pilar. Ik las dat Pilar de la Horadada zich in de jaren '90 van de vorige eeuw losmaakte van de stad Orihuela en zelfstandige gemeente werd. Als dat niet was gebeurd, hadden we na de verhuizing nog steeds in Orihuela Costa gewoond!

De huidige burgemeester van San Pedro is, naar verluidt, ongelukkig met de ontstane situatie. Hij is ervan overtuigd dat er een fout is gemaakt bij het bepalen van de gemeentegrenzen aan de hand van die mojónes. Zijn gemeente zou met 20 meter moeten worden uitgebreid. Het geschil heeft geen betrekking op Playa El Mojón; dat strekt over alle gemeenten. Hij beroept zich op het tractaat van Torrellas uit 1315 waarmee acht jaar oorlog van de koning van Murcia tegen Castilla en Aragón werd besloten. We zullen zien wat de toekomst brengt.

Volgens Antonio, onze gestor die alle documentatie voor de aan- en verkoop in orde maakt, betekent mojón ook caca (poep) al vind je die betekenis niet in het gemiddelde Spaanse woordenboek. Ons deert het niet, wij vinden niet dat we in een shitty city gaan wonen! De overdrachtsdatum is vastgelegd, mijn liefje en ik doen twee transacties op één dag, bij dezelfde notaris. Bovendien kozen we een verhuizer.

Toen we eerder deze week onaangekondigd langs het huis liepen, waren de eigenaren op hun terras druk in de weer met opruimen. Net als wij, dragen zij hun woning zo goed als leeg over. Aan beide zijden is er dus veel te doen. Het zag er anders maar nog net zo gezellig uit. Een verhuizing is altijd een goed moment om de stofkam door de inboedel te halen. Mijn liefje en ik verhuisden samen reeds zeven maal, waaronder enkele keren buiten de landsgrenzen dus we deden de nodige ervaring op. 

Zij begon enthousiast aan het wegdragen van boeken. Bij mij ligt dat gevoeliger… Engeland was de eerste aderlating, Bali de tweede; daar liet ik bijna de helft van mijn boekenverzameling achter. Een huis zonder boeken is immers een lichaam zonder ziel. Dat is zij gelukkig met mij eens dus niet alles hoeft weg. Haar eigen boeken zijn bijna allemaal verdwenen.

Ook mijn verzameling zal eraan moeten geloven. Ik ben het met haar eens dat we de meeste boeken niet meer gaan herlezen. Evenmin wil ik beginnen met een bomvolle werkkamer. Van sommige werken is het echter moeilijk afscheid nemen… 

Wat sowieso meegaat, zijn alle Capitool-reisboeken van gedane reizen, een handjevol Lonely Planet-gidsen van nog te bezoeken landen, een stapel rijk geïllustreerde kunstboeken en kookboeken. Dat was gemakkelijk. Kado’s van vrienden in de vorm van boeken worden eveneens meeverhuisd.

Hierna kwam het pijnlijke gedeelte.

Ik maakte het muzelluf gemakkelijker door alle gebonden werken toe te staan alsmede gelauwerde boeken en schrijvers (o.a. winnaars van de P.C. Hooftprijs); dat leverde reeds een goede dwarsdoorsnede van Nederlandse en wereldliteratuur op. Vervolgens was ik coulant jegens boeken die speciale herinneringen dragen of bij mij terechtkwamen in een memorabele periode in mijn leven. Boeken uit mijn feministische periode, romans en boeken over damesliefde, gedenkwaardig biografisch werk. Van geliefde auteurs als Gerard Reve (en zijn biograaf Nop Maas), Arnon Grunberg, Hella Haasse, A.F.Th. van der Heijden, Connie Palmen, Martin Bril, Primo Levi, Paul Theroux, Chaja Polak, Ian McEwan en anderen mogen boeken mee. Het leverde ruim zeven meters leesvoer op, circa een derde van de huidige verzameling. Ik ben blij dat dit selectieproces erop zit. A shitty job.