Barexit

Illustratie: Steve Bell (voor The Guardian)

Nu de verhuizingsperikelen bijna voorbij zijn, begint er in mijn hoofd weer meer ruimte te ontstaan voor ontwikkelingen in de wijdere wereld en het web. Barefoot klautert weer uit haar hol. Vorige week lachte ik in mijn vuistje toen Donald Trump zijn eerste (en hopelijk niet laatste) nederlaag kreeg te verwerken; een -slecht- alternatief voor Obamacare zou geen goedkeuring krijgen, vooral vanwege onmin in Republikeinse gelederen. Het plan voor Trumpcare werd ingetrokken. Vanzelfsprekend legde de president alle schuld bij de Democraten.

Vandaag begint premier Theresa May aan haar Brexit-avontuur door de artikel 50-procedure in gang te zetten. Lidstaat Groot-Brittannië gaat uittreden uit de Europese Unie. Het is mij nogal wat. In de afgelopen dagen las ik het zeer interessante boek ‘Brexit: What The Hell Happens Now?’ van de Britse journalist Ian Dunt. Dunt is editor-in-chief van Politics.co.uk. Hij schrijft voor uiteenlopende opiniebladen en kranten (onder andere The Guardian) en spreekt op radio en tv regelmatig over politiek, immigratie, vrijheid van meningsuiting en sociale ongelijkheid.

Brexit is Dunt’s eerste boek. De ondertitel is: “For people who still believe in experts”. Hij sprak met tientallen experts, vermeldt zijn bronnen uitgebreid en legt verantwoording voor zijn standpunten af. Voor degene met behoefte aan meer Brexit-kennis is dit een aanrader. Mij boeide het van de eerste tot de laatste bladzijde.

De belangrijkste drijfveren achter Brexit waren (en zijn) dat Groot-Brittannië zelfbeschikkingrecht wenst over de eigen economie en soeverein wil zijn in plaats van one-size-fits-all oplossingen uit Brussel te ontvangen. Daarnaast was immigratie, vrij verkeer van personen uit de Europese Unie, voor velen een doorn in het oog.

Het Europese Parlement stelt echter als eis voor toegang tot Europa’s interne markt acceptatie van alle vier vrijheden: vrije stroom van goederen, kapitaal, diensten en mensen tussen lidstaten van de Europese Unie. Dunt analyseerde de formele uitspraken van Theresa May vanaf het referendum. Ze spreekt zich in de loop van de tijd steeds openlijker en krasser uit voor totale nationale soevereiniteit op elk beleidsaspect. Hij verwacht dan ook dat Groot-Britannië uit de Europese interne markt (single market) en de douane-unie (customs union) zal stappen.

De EU en Groot-Britannië beginnen na vandaag aan de onderhandelingen over het scheidingsverdrag. Het vertrekkende land zoekt, naar verluidt, nog honderden onderhandelaars, de EU heeft 550 zeer ervaren onderhandelaars die popelen om aan tafel te gaan. Als partijen tot een akkoord komen, wordt dit op termijn door de Europese Raad getekend (alle 27 staatshoofden van de lidstaten van de Europese Unie), na goedkeuring door het Europees Parlement (751 gekozen volksvertegenwoordigers).

Groot-Brittannië krijgt te maken met een administratieve, juridische en economische Brexit. Bestaande regels en wetten -vaak combinaties van Europese en Britse principes- moeten worden ontrafeld, nieuwe regels en wetten worden opgesteld en goedgekeurd. Dat alles moet binnen twee jaar voor elkaar zijn. In maart 2019 zal het land namelijk uit de Europese Unie stappen, als het geen verlenging van die termijn aanvraagt. Daar voelen de Britse Brexit-ministers tot op heden niets voor.

In diezelfde periode zal Groot-Brittannië betere handelstarieven willen opstellen en vrije handelsakkoorden en belastingverdragen met partners willen sluiten. Ter info: het sluiten van een handelsakkoord tussen de Europese Unie en Canada nam ruim zeven jaar in beslag, onderhandelingen voor een trans-atlantisch handelsverdrag (TTIP) lopen al negen jaar. Groot-Brittannië heeft slechts twee jaar de tijd…

Dunt is heel duidelijk: als May voor de harde Brexit gaat (zoals het nu klinkt), krijgt het land grote problemen. Het Britse Brexit-team heeft teveel te doen, te weinig tijd en veel te weinig expertise. Dunt licht standpunten en houding van betrokken spelers aan Britse zijde toe. Op basis van uitspraken van hoofdonderhandelaar David Davis (1948) en Liam Fox (1961; International Trade Secretary) twijfelt Dunt aan hun competenties. Zo realiseerden deze heren zich lange tijd niet dat het sluiten van nieuwe handelsakkoorden wettelijk pas is toegestaan nadat een akkoord is bereikt met de EU!

Het feit dat premier May een Department voor International Trade after Brexit opzette, geeft aan dat men bilaterale vrijhandelsakkoorden zal gaan sluiten, onder de vlag van de Wereldhandelsorganisatie. Dunt zet in zijn boek uitvoerig uiteen dat de WHO in bepaalde opzichten nog logger is dan de Europese Unie. Voor die organisatie draait alles om commerciële contracten op basis van wereldwijde wederzijdse concessies. Krijgt een land voordeel op terrein X dan moet een ander inboeten op terrein Y.

Het sluiten van de grenzen voor personen uit bepaalde landen van de Europese Unie was eveneens een belangrijke drijfveer voor vele Leave-stemmers. De ironie wil, volgens Dunt, dat immigratie juist van vitaal belang is voor de Britse economie. Ik kan dat beamen toen ik zelf als migrant in Londen woonde en werkte (2000-2005). Personeel in hotels, restaurants en bars was doorgaans niet Brits. Dunt geeft daarvoor een simpele reden: er zijn te veel oude mensen in Groot-Brittannië; het te grote aantal baby boomers is het probleem. Teveel ouderen gebruiken voorzieningen aan het einde van hun leven, er zijn onvoldoende jonge werkende en belastingbetalende Britten om de rekeningen te dekken.

Voor Dunt, The Financial Times en het Adam Smith Institute is een gematigd interim-verdrag te verkiezen boven een harde Brexit maar die optie lijkt niet te worden gesteund door Brexiteers. Ze zijn bang voor politieke afstraffing. Tja. Politiek gaat kennelijk voor landsbelang?! De premier ging recent zelfs zover te zeggen dat “no deal” beter zou zijn dan een slechte deal. May-day, May-day!

Het boek van Dunt is uiterst leerzaam en het leest als een spannend boek. Dunt maakt complexe materie lezenswaardig door eenvoudige vergelijkingen en voorbeelden. Lezing maakte duidelijk dat Brexit een titanenstrijd wordt. Als ik May of Davis was, zou ik geen oog meer dicht doen 's nachts. Het verlies van een sterke bondgenoot als Groot-Brittannië zal ook pijn gaan doen aan de zijde van de Europese Unie. In deze strijd verwacht ik geen winnaar. Ik ga het proces op de voet volgen, al is het maar om te begrijpen wat Britse buurvrouw Barbara in Spanje gaat overkomen.

Kroniek van een klusser

We wonen bijna een maand op het nieuwe adres maar nog niet alle klussen zijn  geklaard. De citroenboom staat inmiddels in de tuin. We reden gisteren maar weer eens naar het plaatselijke tuincentrum om te horen hoe de vork in de steel zat. Eigenaar José is een drukbezet man maar ook een chaoot. Hij stond te praten met een toeleverancier toen wij binnenwandelden. Ik ging op gepaste afstand maar in zijn gezichtsveld staan. Toen hij mij gewaar werd, sloeg hij een hand tegen zijn voorhoofd. “Aï, madre mia.” Ik vond het een mooie reactie. Ik hoefde niets meer te zeggen; hij wist dat wij nog iets van hem tegoed hadden. Hij beloofde later die dag te komen voorrijden; hij had een vrachtwagen en een mannetje vrij.

Even na drie uur 's middags was het zo ver: onze ‘limonero’ zou worden geplaatst. Dat kon echter pas nadat de boom van de vorige eigenaren was verwijderd. Lyn vertelde ons bij een eerder huisbezoek dat haar moeder hen een boompje kado deed voor hun trouwdag toen zij er ruim 15 jaar geleden kwamen wonen. Wij vonden de boom niet bijzonder genoeg om te behouden; bovendien verloor het voortdurend emmers vol blaadjes. Mijn liefje wierp zich op om de tuin en het terras te onderhouden. Het waait hier af en toe behoorlijk dus zij heeft dagelijks veel om op te vegen.

Ik verwachtte dat de tuinman met een grijper zou komen om de boom uit de grond te takelen en over de tuinmuur te tillen. Er was geen machine te bekennen; wel twee beresterke tuinkabouters die van señor José niet hadden gehoord dat ze eerst een boom moesten verwijderen. Ze gingen goed om met mijn boodschap. Een van hen haalde een klein, scherp zwaard tevoorschijn en de oude boom stond tien seconden later zonder bladerkroon bloot in de tuin. Het verwijderen van de wortels was daarna een fluitje van een cent. Met nieuwe aarde aan de voetjes heeft de boom het naar de zin. Het gevaarte draagt thans vier groene citroenen en zit boordevol bloesem.

Mijn liefje zette de buitenbar in een beschermende lak. De barkrukken die ik recent online bestelde en die 16 weken levertijd bleken te hebben, werden geannuleerd. Het geld werd zonder dralen op de rekening teruggestort. Dat klusje werd door Andrea in Barcelona netjes afgewerkt. Geschikte vervangers zijn nog niet gevonden.

In Campoamor hadden we een dermate ruime keuken dat daarin tevens plaats was voor een zitje. 15 jaar geleden kochten we blauwe Philip Stark-stoelen en een ronde glazen tafel. De verhuizers zette dat setje op het balkon van onze slaapkamer. We wisten ons even geen raad met deze meubels maar ik wist ook dat we daar niet vaak of wellicht nooit zouden zitten. Gisteren besloten we dat stoelen en tafel meer functie zouden hebben op de patio achter het huis. Ik ging met een emmertje sop naar boven en reinigde de set. Er zat ruim drie weken strandzand op. De stoelen kon ik in mijn eentje naar beneden dragen, de zware tafel moesten we met ons tweeën tillen. Een van ons liep achteruit, de ander vooruit. Je had ons moeten zien. Het zweet gutste van mijn voorhoofd. Het was een rotklus maar we klaarden 'm.

De nieuwe oven en kookplaat zijn fantastisch. Die apparatuur werkt vele malen beter dan het fornuis dat we in de afgelopen 15 jaar tot onze beschikking hadden. Ik begin mijn draai als keukenprinses te vinden. Keukenapparaten vonden hun plek, er zit inmiddels routine in mijn handelingen in de kleine keuken.

Er staat nog één doos onuitgepakt in de werkkamer. De inbouwkast ligt voorlopig vol met notitieboekjes, pennensets, verfdozen, wenskaarten, stickers, dia’s, kabels, printpapier, sloten, reislogboeken, bagagelabels, internationale stekkers, lijstjes, schrijfblokken, administratie en veel ander spul. Ook rotzooi… Ik ga dat alles kritisch bezien zodra mijn nieuwe bureau arriveert. De bureaustoel die ik bestelde, bleek niet meer leverbaar dus ik mocht het exemplaar dit weekend uit de winkel achter in de auto zetten. De handyman komt volgende week nog éénmaal langs voor de laatste klussen: twee lampen, de boekenwurm, een nieuwe fotocollage in het trapgat, een tekening van Leonor Fini (die als verrassing uit de een na laatste doos tevoorschijn kwam), kruidenrekjes aan de patiowand. En als klap op de vuurpijl legt zzp’er Enrique aanstaande vrijdag een nieuwe vloer in de eetkamer. Als alles volgens plan verloopt, zijn alle klussen in een maand tijd geklaard. Zo lezer, ben jij ook weer op de hoogte van het klussenfront.

Niet bang

Gisteren appten we met Elsa in Bali nadat ik in een Amerikaanse krant las dat er een aardbeving met kracht 5.5 in de ochtend plaatsvond, in de buurt van hoofdstad Denpasar. We vroegen of alles in orde was. Ze antwoordde dat ze met de mannetjes op weg naar school waren, toen de grond trilde. Ze schrokken een beetje maar dat was snel over. “Hadden wij het ook gevoeld?” De lieverd. Nee, dat is letterlijk te ver van ons bed. Het was de tot nu toe sterkste schok in de omgeving van Denpasar.

De schok die we hier wel voelden, had te maken met de laffe aanval op een Londense brug en een poging om het Britse regeringsgebouw binnen te komen. De dader, die werd doodgeschoten, was een bekende van de politie en zou een door ISIS geïnspireerde en geradicaliseerde moslim zijn. Ik ken de omgeving, liep ook weleens over die brug in de tijd dat ik in Londen werkte. Gisterenmiddag was het voor velen de verkeerde plek om te zijn.

Donald Trump Junior stuurde vervolgens een goedkope tweet de wereld in waarin hij kritiek uitte op een eerdere tweet van de burgemeester van Londen, Sadiq Khan (moslim). Hij trok diens boodschap uit zijn verband en legde een link die er niet was. Khan schreef zijn tweet namelijk na een bezoek aan zijn New Yorkse collega tijdens een terroristische aanslag in die stad waarbij 29 personen gewond raakten. Strekking: terroristische aanslagen zijn niet meer weg te denken uit het leven in grote steden. Helaas een waarheid als een koe. Niet bang zijn maar wel opletten, is de boodschap.

“Vallen we nu in een zwart gat?” Dat vroeg mijn liefje mij vanmorgen. Ruim twee maanden geleden keerden we terug van onze reisbestemming Myanmar. Daarna waren we drukdoende met het vinden van een nieuwe woning, met verhuizen en inrichten. De keuken beschikt inmiddels over een nieuwe oven en kookplaat; de oorzaak van de kortsluiting was niet te vinden. De citroenboom is al wel betaald maar laat nog op zich wachten. Het nieuwe bureau (met stoel) verwacht ik aan het einde van deze week. De nieuwe vloer in de eetkamer wordt volgende week gelegd. Daarna zijn we echt klaar, al klop ik dat even af…

We schreven ons deze week in bij de gemeente en mijn liefje moest naar het plaatselijke politiebureau voor een stempel en handtekening op een Fe de Vida, een bewijs dat ze leeft. Dat heeft ze nodig om vanuit Nederland AOW te kunnen ontvangen in Spanje. We wandelden het fraaie bureau binnen en meldden ons aan de balie. Een aardige agent die op dat moment het bureau uitliep, vroeg of we taalhulp nodig hadden. ¡Claro que no! Toen we naar het betreffende kantoortje werden doorverwezen en ik mijn introductie deed, werden we hartelijk welkom geheten in de plaats. De politie-agent complimenteerde ons met de goede keuze. Waarop een vette knipoog volgde. Ook maakten we kennis met de Spaanse overburen uit Madrid. Ze hadden al vernomen dat het dos mujeres betreft. Ook door hen werden we welkom geheten en gecomplimenteerd met onze Spaanse taalvaardigheid. Hun zoon blijkt in Den Haag op een Europese hoofdkantoor van een multinational te werken. Ook dat schept een band.

We kunnen de draad van ons oude leven -weliswaar op een andere plek- weer oppakken. Gisteren pakte ik voor het eerst in weken weer mijn reader op; ik las enkele uren op een zonovergoten terras. Het betreffende boek staat op menige boekenlijst van 2016 op de eerste plaats; het is getiteld The Underground Railroad, van de Amerikaanse auteur Colson Whitehead. Het is een indrukwekkende roman over Afrikaanse slaven in Amerika in het begin van de 19^e eeuw. Het vertelt het verhaal van hoofdpersoon Cora die wegloopt van een katoenplantage in Georgia om vrijheid in het noorden te zoeken. Ze krijgt hulp van mensen die voor dat doel een ondergronds treinspoor aanlegden. Hoe verzint hij het! Cora wordt op de hielen gezeten door een fanatieke slavenjager. 

Het is een intens boek dat tegelijkertijd ontroert en ontluistert.

Whitehead gebruikt historisch materiaal op een eigen, nieuwe manier. “America, too, is a delusion, the grandest one of all. The white race believes – believes with all its heart – that it is their right to take the land. To kill Indians. Make war. Enslave their brothers. This nation shouldn’t exist, if there is any justice in the world, for its foundations are murder, theft and cruelty.” Ik heb nog circa 30 pagina’s te gaan. De paralellen met het Amerika van nu ontgingen mij niet.

La Casita

We noemen ons nieuwe onderkomen ‘La Casita’ (Het Huisje). Niet omdat het kleiner is dan onze vorige woning; in tegendeel. Het verkleinwoord geeft het warme gevoel weer. Het went heel snel, wonen in Pilar de la Horadada! Het is er heerlijk rustig. Er komen hier per dag veel minder auto’s langs dan in Lomas de Campoamor in een half uur tijd. We horen geen vliegtuigen, op menige dag slechts de branding. Voor en achter het huis staan bomen dus we horen vogels fluiten. Regelmatig vliegt er een meeuw over ons hoofd. Het uitzicht over de golfbaan van Campoamor was spectaculair; dat missen we echter niet… we kregen er zoveel voor terug waarnaar we in de loop van de tijd begonnen te hunkeren. Project 3R leverde het gewenste resultaat op: rust, ruimte en ramen (licht). 

Mijn-liefje-de-Fitbitch komt hier dagelijks heel gemakkelijk aan haar 10.000 stappen. Eerst een beetje rommelen op het terras, dan vegen en vervolgens links of rechtsaf door de poort om een uurtje vlak te lopen.

Het stof is neergeslagen en verwijderd, de lampen en schilderijen hangen. We kochten ooit Italiaanse designlampen voor de slaapkamers. Bij het demonteren door de verhuizers lette ik niet op. Ik kon de klusjesman dan ook niet helpen bij het weer in elkaar zetten van de gevaartes. Een van de doeken scheurde zelfs. Gisteren ontstond wederom kortsluiting toen ik de oven aanzette om gratin dauphinois te maken. Twee minuten later sloeg een stop door. Ik probeerde het nog enkele keren maar het resultaat was telkens hetzelfde. De eerste keer dacht ik het doorslaan van de stoppen nog te kunnen toeschrijven aan energievretende radiatoren maar die zijn inmiddels het huis uit, nu de gaskachel de woning verwarmt. Een verborgen gebrek noem je zoiets, volgens mij. Ik kan mij niet voorstellen dat de vorige eigenaren dit niet wisten. Soit. We laten het euvel repareren en als dat niet kan, moet er een nieuw inbouwfornuis worden aangeschaft. Gaan we gelijk de pitten van het kooktoestel veranderen.

De storm van vorige week was zo fors dat een ronde buis van de televisieschotel -die aan de oostgevel hangt-, verboog. Het signaal voor NPO1, 2 en 3 verdween daarmee als sneeuw voor de zon. Installateur Javí kwam weer langs om de schotel bij te stellen. Hij had een dergelijke schade niet eerder gezien. In vijf minuten was het signaal hersteld.

Het merendeel van onze buren is van Spaanse origine. We werden al hartelijk welkom geheten door twee van hen. Twee huizen in onze straat worden permanent door Argentijnen bewoond. Sommige Spanjaarden komen in het weekend naar hun vakantiehuis, anderen beginnen nu binnen te druppelen om hun woning voorjaarsschoon te maken. Men zegt ons dat het in augustus een uitdaging zal worden in de buurt want Spanjaarden staan immers bekend als de luidruchtigste mensen ter wereld. (Spanjaarden vinden zichzelf ook heel luidruchtig.) Ik heb al wel ervaren dat een groep van vier pratende Spanjaarden klinkt als een groep van tien. We gaan het meemaken.

Gistermiddag fietsten mijn liefje en ik naar de haven van buurdorp Torre de la Horadada om daar op een zonnig terras een drankje te drinken. Er waren veel Spanjaarden op de been. De lokale fietspaden zijn mooi aangelegd en goed begaanbaar. Onze stalen rossen doen het goed na een winterstop van ongeveer twee jaar; we hoefden alleen de  banden op te pompen. Een deel van het traject kun je langs de zee afleggen. De kleur van het water was adembenemend. Vandaag is het hier Vaderdag; alle plaatselijke terrassen zitten bomvol gasten. 

We brachten dit weekend een bezoek aan een nieuwe supermarkt in Orihuela Costa, genaamd ‘Costablanca’, gelegen aan de N332. Deze grote supermercado verkoopt Hollandse producten van het merk Jumbo en daarnaast veel Belgische, Duitse, Engelse en Scandinavische producten. Artikelen voor Orihuela Costa's belangrijkste groepen inwoners. Het personeel van de supermarkt is echter Spaans. Helaas waren de verse andijvie en de Westlandse slaatjes reeds uitverkocht. We hoeven voortaan niet meer ver te rijden voor hagelslag! Die concurrentie zal de Hollandse supermarkt Diferente in Benijofar zeker gaan merken. Het blijkt om een keten te gaan die sinds 1988 actief is in de internationale Retail.

Onze woonomgeving is zo Spaans als Felipe VI. Wij voelen ons de koning te rijk.

Kruk op een kruk

Heb ik weer: bestel ik eindelijk iets online vanuit Spanje, blijkt het artikel een levertijd van maanden te hebben! Ik vond leuke, bijpassende barkrukken met de juiste hoogte op een Spaanse ontwerpsite die ik, na overleg met mijn liefje, bestelde. Señor José António, eigenaar van restaurante Venezuela (door ons liefhebbend De Tonnetjes genoemd), deed ons een van zijn biervaten kado als buitenbar. Het wachten is op vier barkrukken.

De betaling liep gesmeerd en de factuur verscheen niet lang daarna in mijn inbox. Je kon de bestelling online gaan volgen en dat deed ik twee dagen later. Er was nog niets verzonden maar mijn oog viel op één zinnetje… de levertijd lag tussen 15 en 16 weken. Dan is de zomer bijna voorbij! Ik baalde enorm en voelde mij tegelijkertijd misleid. Op geen enkel moment tijdens het bestelproces werd mij duidelijk dat de levering weleens lang zou kunnen duren. Afgelopen week werd nog behoorlijk veel geklust in huis dus tijd om rustig te zitten en een Spaanse klachtenbrief op te stellen, was er niet. Dat deed ik onlangs. Volgens hun website had ik 24 uur om een verandering in de bestelling door te geven; die uren waren inmiddels voorbij. Ik was echter zo bijdehand om te schrijven dat Europese consumentenwetgeving mij het recht geeft binnen 14 dagen alsnog af te zien van een online-aankoop en teruggave van geld te vragen. Ik ben niet voor één gat te vangen. Alhoewel je niet verplicht bent om een reden op te geven, vermeldde ik dat de exorbitant lange levertijd de reden van de annulering is.

Vijf minuten later ontving ik reeds een reactie van ene Adrea. Ik mocht een andere kleur of een ander product kiezen. Gracias. Geen interesse; restitutie graag. Ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen. In het slechtste geval vraag ik vriendin Bernadette mij de gegevens van haar Spaanse collega van de consumentenautoriteit te geven!

Over haar gesproken: Bernadette meldde mij onlangs dat ze mijn aanstaande verjaardagskado persoonlijk komt afleveren. Als we praten over de logeerkamer noemen we die (bijna) altijd Bernadette’s kamer. Op het logeeradres aan Playa Diamante is dat niet anders. Zij zal naar verwachting de eerste logée in het nieuwe huis zijn. In ‘haar’ badkamer brachten we ook vernieuwingen aan; zo kwam daar eveneens een nieuw badkamermeubel, een nieuwe regendouche en nieuwe spotjes. Het zal haar bekoren dat we ook een nieuwe wc-borstel aanschaften. Het plan was om gedrieën op krukken aan de buitenbar te gaan hangen. Haar komst is niet alleen een leuke verrassing, ze is ook prettige afleiding daar ik niet lang na haar vertrek de gevreesde heupoperatie zal ondergaan.

In de afgelopen verhuisperiode liet mijn sneue heup het regelmatig afweten. We sjouwden wat af. Ik ken mijzelf: die dozen moeten zo snel mogelijk worden uitgepakt, in plaats van er de tijd voor te nemen. Dat zit gewoon in mijn aard. Het aantal keren dat ik in de afgelopen twee weken met de stofzuiger en mop door het huis ging, is op de vingers van drie handen te tellen al bleef er elke dag stof verschijnen. De storm van de afgelopen dagen hielp ook niet mee.

Eerder deze week was het eindelijk zo ver dat schilderijen en lampen aan wanden en plafonds gingen. Vanmorgen kregen we de eerste officiële visite in een aangekleed huis dus in voorbereiding daarop haalde ik de stofzuiger nog eens uit de berging. Mijn liefje maakte mij er namelijk op opmerkzaam dat er stof onder onze bedden lag. Dat kun je zien als je de trap opkomt. Je had mij moeten zien en horen… Gutteguttegut, wat een gestuntel en gekreun. Rechtop stofzuigen gaat best goed maar als je over de vloer moet kruipen... oefff. Het duurde lang voordat ik op mijn knieën zat en nog langer om weer overeind te komen. Ik had een tijdje geleden niet kunnen bedenken dat ik reikhalzend zou gaan uitzien naar de operatie (al jaagt die ingreep mij nog steeds angst aan). Het einde van de krakkemikkigheid is in zicht. Van krukkenmikkigheid nog even niet.  

Stormy

Gisteren liep ik nog in t-shirt buiten te tuinkabouteren, vandaag zit ik al de hele dag binnen, met een truitje aan. ♪Zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam, ritme van de eenzaamheid. De regen valt bij stromen, ’t is een trieste dag♪ Vooral voor vriend Frans die vandaag zijn inboedel met dezelfde verhuizers naar hun geheel verbouwde bungalow-met-tuin-en-zwembad overbrengt. Kasian. 

Ik geloof niet dat ik in Spanje eerder zo’n storm ervoer. Wellicht pakt het heftiger uit zo dicht aan de kust? Het is noodweer in grote delen van Spanje; hier hebben we windkracht 5, pal uit het noorden. Vanavond zal die hier aanwakkeren tot windkracht 7. Ik vermoed dat er nu al hoge golven beuken op de kust van El Mojón maar ik ga niet kijken. Toen ik tien seconden om het huis liep om eventuele schade op te nemen, raakte ik al bijna doorweekt. Ik hoor de zee hier bulderen, de lucht is zilter dan zilt. De geparkeerde fietsen staan inmiddels bloot aan de elementen; de hoes ligt uitgeteld in een hoek van de achterplaats. Zittend in de eetkamer, hoort je het vele regenwater door de afvoer van het schuine dak suizen. Een beetje spookachtig is dat wel… Vrienden vroegen of ons nieuwe onderkomen reeds als ‘thuis’ voelt. Het antwoord is bevestigend. Sinds ik voor de laatste keer de sleutel in het slot van het appartement in Campoamor stak, dacht ik geen seconde terug aan die plek. Terwijl we er lang gelukkig waren. Opmerkelijk.

Ik kom nog niet echt aan bloggen toe al zijn de grootste klussen in huis afgerond. Als mijn bureau wordt afgeleverd, zal de frequentie van bloggen weer als vanouds zijn verwacht ik.

De nieuwe inloopdouche is ruim en comfortabel, de vaatwasser (Oostenrijks merk) zoemt zacht en functioneert naar behoren al is het nog een beetje stoeien met de nieuwe indeling. Gasman Ruben kreeg onze kachel na veel heen en weer gebel zojuist aan de praat. Fantastische timing. Joehoe!

Afgelopen weekend skypten we weer eens met Elsa en de jongens in Bali. Nu we de dubbele internetsnelheid van weleer hebben, verliep dat gesprek zonder enige hapering. De mannetjes zwommen die ochtend in een plaatselijk zwembad dus zij hadden al veel energie verspeeld. Ze waren dan ook rustig voor hun doen. Elsa zei dat ze recent een oudermiddag bijwoonde op Yuda’s school. Zijn meester vertelde dat hij een gedicht schreef over zijn vader terwijl de rest van zijn klas het had over speelgoed en dieren… Hij beschreef zijn leerling, mijn kleinste grote vriend, als ‘bijzonder’ en ‘anders’. Mijn liefje en ik zijn dus inmiddels niet meer de enigen die dat vinden. Yuda is sensitief en dat vinden wij mooi. Elsa is trots op haar oudste zoon, ze moest huilen toen ze het verhaal van de schoolmeester aanhoorde. Wij ook.

We bezochten gisterenmiddag het plaatselijke tuincentrum. Ik reed het jarenlang voorbij en had geen idee hoe groot het was. De Spaanse eigenaar vertelde mij bij die gelegenheid dat hij binnenkort gaat uitbreiden met nog eens 4.000m2. We schaften enkele planten en struiken aan die we langs het tuinhek zetten. Morgen, vooropgesteld dat de storm is gaan liggen, wordt de bestaande boom met een grijper over de tuinmuur getild en vervangen door een andere soort: een limonero, een citroenboom. Mijn liefje drinkt af en toe gin & tonic en zal dat vanaf deze week met citroenen uit eigen tuin doen. We haalden reeds een afhaalmaaltijd bij de lokale Chinees en de Nepalees. We wonen in zo'n leuke buurt!

Ook bijzonder was, dat we voor het eerst in ons Spaanse leven een online-bestelling deden. Joehoe! Het gaat om trendy barkrukken voor onze eigen buitenbar Het Tonnetje. Aanstaande vrijdag wordt een nieuwe vloer gelegd in de eetkamer. Daarna trekken we het huis helemaal aan. Het lenteweer mag hier zijn intrede doen, wat mij betreft.

Las Pilareñas

Pilareñas zijn vrouwen die in Pilar de la Horadada wonen. Sinds een week heeft het stadje er twee bij! Het werk is van de Spaanse kunstenaar Manu Moya en werd op 8 maart 2015 onthuld.

Het is vandaag internationale vrouwendag en doorgaans blog ik over iets dat daaraan is gerelateerd. Dit jaar zijn er op deze dag, op veel plekken in de wereld acties gaande. Er is opgeroepen tot een algemene staking en vrouwen in de Verenigde Staten gaan weer de straat op onder het motto ‘A Day Without A Woman’.

Zelf staak ik ook, maar niet per sé uit vrije wil… De regelmatige lezer weet dat mijn liefje en ik recent verhuisden. De meeste dozen zijn uitgepakt, de nieuwe boekenkast is ingeruimd maar het bureau met lades laat nog twee weken op zich wachten. Pas daarna kan ik de kantoorbenodigdheden en administratieve spullen uit de resterende dozen halen.

De gaskachel staat inmiddels in de woonkamer met een grote, zwarte pijp door de gevel, de gasleiding buitenom is keurig aangelegd en geverfd. Het apparaat werkt echter nog niet want Antonio vergat de juiste spuitmonden te bestellen.

De boiler werd verplaatst zodat een nieuw aan te schaffen wasdroger bovenop de reeds aanwezige wasmachine kan worden geplaatst. Mijn liefje is degene die de was doet en zij vindt waslijnen niets; ik ben dat met haar eens. De waslijnen haalde ik weg, de droger moet nog worden gekocht. We hebben echter huisarrest want we hebben bouwvakkers over de vloer.

Eentje legt de nieuwe inloopdouche aan, de ander doet de overige klussen. Dat will zeggen: als ze komen opdagen… Tja. Zis is Speen. Twee keukenkastjes zijn opgeofferd om plaats te maken voor een nieuw te kopen vaatwasmachine. In de afgelopen week waste ik in de gootsteen af. Lekkende kranen werden vervangen, leidingen omgelegd.

Alle kunst staat voorlopig tegen de muren geparkeerd; we bereikten reeds overeenstemming over de plaats voor elk schilderij maar de klusjesman met de boor moet nog langskomen. Eerst moet het zware werk zijn afgerond voordat we aan de aankleding van het huis kunnen beginnen.

Wachten is niet mijn forte, op mijn handen zitten niet gemakkelijk, afhankelijk zijn van derden het allermoeilijkst. En dan heb ik sinds vandaag ook nog gedoe met een ongewenste kikker op mijn blog en en vreemde tekstkleuren. Ik heb internationale vrouwendag weleens beter doorgebracht. Vandaag ging ik nog niet de straat op!

Nos hemos trasladado

Mijn liefje en ik verhuisden inmiddels naar tien kilometer verderop. Het lijkt lichtjaren geleden. De verhuizing (maandag) verliep goed. 
We gingen in zee met een  Britse buseigenaar die twee vrienden meebracht om de klus te klaren. Ze verkeken zich op het aantal dozen – sommigen heel zwaar door de dikke kunstboeken, onze twee loeizware, hardhouten dressoirs die via het trappenhuis moesten, het solide kersenhouten logeerbed (ook via de trap). De bedden moesten via de gevel naar boven worden getakeld.

Op woensdag zaten we ruim drie uur in het notariskantoor en zagen daar vele nationaliteiten binnenwandelen. De notaris ter plekke, in een design-industrieel pand met veel kleurrijke kunst aan de muren, dankt haar sukses aan haar grote klantvriendelijkheid. Naar de notaris gaan in Spanje is, naar verluidt, voor veel mensen een verzoeking. Zij veranderde dat in deze regio. Gestor Antonio vertelde dat zij in haar eentje meer zaken doet dan alle andere notarissen in Orihuela Costa bij elkaar. Zij is inderdaad aangesloten en hartelijk.

Mijn liefje en ik nuttigden daarna een glaasje champagne en een hamburger op een nabij gelegen zonnig terras. We moesten snel naar huis om Jávi, de installateur van Canal Digital, te ontvangen. Ik ken hem al jaren, vooral uit de tijd dat ik vice-president was van urbanisatie Lomas de Campoamor. Hij is professioneel, creatief en klantgericht. Hij kwam, bekeek de boel en stelde voor de voorgeïnstalleerde leidingen in het huis te benutten. De bescheiden schotel ging achterin aan de zijgevel aan de muur. Geen kabel te zien. Ook installeerde hij alle Spaanse televisiezenders.

De eerste nacht in de nieuwe casa sliep ik als een roos; er komt hier veel frisse lucht binnen. Om 6:45 uur werd ik echter wakker van geluid van buiten. Het bleken de straatschoonmakers te zijn. Eéntje -met oordoppen- blies de blaadjes weg, zijn collega in de truck reinigde de straatgoten met water. Al jarenlang mopper ik op de haperde schoonmaak in Orihuela Costa en op mijn eerste ochtend in de nieuwe gemeente word ik wakker van deze kerels. Pure ironie. Blijmakend.

Installateur Antonio bracht ons op dag 2 twee electrische radiatoren, voor tijdelijk gebruik. Alhoewel het een zonnig huis is, daalt de temperatuur 's avonds tot onder het niveau dat wij als prettig ervaren. Wij zijn centrale verwarming gewend en in de loop van de tijd werden we koukleumen. We kijken reikhalzend uit naar de gaskachel die morgen zal worden geïnstalleerd.  

Ook de lokale internetman kwam, na enig aandringen, langs. We waren weliswaar aangesloten, betaalden de eerste rekening reeds (weliswaar een foute) maar hadden geen verbinding met het web. Bellen met de klantenservice leidde tot niets: wij kenden hen maar zij kenden ons niet terwijl ik met het contract in de hand belde. Dat werkt inmiddels eveneens.  

Verhuizen gaat gepaard met stress maar is tevens inspirerend. We hebben nog circa acht dozen (van de 50) te gaan. Ik overleefde een gigantische stofallergie op beide ogen, mijn liefje niest nog meer keren per dag. We begonnen met de vele keukendozen. Dit huis beschikt gelukkig over erg veel berging dus de keukenprinses in mij is tevreden. Al is de keuken kleiner, alle spullen passen daar en in de berging. 

Daarna werden de diepe, ruime kledingkasten ingeruimd. Mijn liefje bleef dozen ‘clothes B.’ aandragen… ik kreeg er een sik van. Elk kledingstuk heeft nu echter wel een eigen hanger; een primeur in mijn leven. Joehoe!

Van koken kwam nog niets. Ik moet wennen aan de nieuwe inductie- en gaspitten en de afzuigkap is een vreemd geval. Toen ik de oven aanzette, sloegen de stoppen door. De bovenzijde van mijn hand werd geroosterd; dat zal een langdurig litteken blijven. De kookliefde is nog niet wederkerig.

Mijn kantoortje is bijna klaar, de nieuwe boekenkast staat er gevuld bij; net als de vitrinekast voor de schelpenvondst. We kregen vrijdagavond een vreemde westerstorm te verduren; het duurde slechts vijf minuten maar stoelen van de tuinset vielen om en een emmer vloog door de lucht. We hebben veel ruimte om het huis en het is er tamelijk groen. De volgende ochtend lagen er kilo’s blaadjes om op te vegen. Mijn liefje, aspirant-tuinkabouter, moppert echter niet; zij is blij met haar nieuwe takenpakket. De eerste hibiscus staat al met oude wortels in nieuwe aarde. Volgende week gaan we het plaatselijke tuincentrum bezoeken om onze nieuwe woonplek groener te maken.

Morgen komen de bouwvakkers er hoogstwaarschijnlijk weer een zooi van maken als ze gaskachel en nieuwe badkamer gaan plaatsen. Nog even en dan kan het Grote Genieten beginnen.