Eten wat de pot schaft

Illustratie: Sharon de Waard

Het is alweer ruim een week geleden dat ik het ziekenhuis verruilde voor het gezondenhuis. Eerlijk gezegd keek ik er, als keukenprinses van de familie, niet per se naar uit om daarna wekenlang te zijn overgeleverd aan de kookkunsten van mijn liefje. Dat klinkt bitcheriger dan het is bedoeld. Bovendien zegt het meer over mij dan over haar. 

Zij kan zeker koken maar ik vind eigen keukenbrouwsels nu eenmaal spannender en doorgaans lekkerder. Zij is zonder twijfel goed in het bereiden van soepen en Hollandse stampotten. Zij heeft niet te versmaden internationale specialiteiten op haar kaart, zoals steak tartare en ossobuco. Zelf kon ik mij alleen niet voorstellen hoe we daarmee zes herstelweken moesten doorkomen.

Inmiddels weet ik beter.

Het eten is het Spaanse ziekenhuis was niet verkeerd maar de eetlust ontbrak mij ten enenmale. Als ik de karretjes met de plateaus hoorde aankomen, verging mij de zin om te eten al, laat staan dat er 's middags twee cloches voor mijn neus stonden te dampen. In de drie dagen van mijn verblijf at ik er groente- noch vlees. Het enige dat mij in die dagen kon bekoren, was yoghurt en vers fruit.

Tijdens de operatie liep ik bloedarmoede op. Dan is het daarna zaak ijzerhoudend voedsel te gaan nuttigen. Om het lichaam sneller aan te sterken, werden ijzertabletten voorgeschreven. Het kan weken tot maanden duren voordat een tekort is opgeheven; zeker als je dat uitsluitend uit voedsel moet verkrijgen. Vriendin Emmy opperde dat vloeibaar ijzer een beter alternatief is: het wordt sneller in het lichaam opgenomen en heeft minder bijwerkingen. Die raad volgde ik graag op; met sukses. De vervelendste bijwerking van ijzertabletten (constipatie) bleef mij bespaard.

Eenmaal thuis stond er een grote kom dubbel getrokken kippensoep op mij te wachten. Ik slurpte het goddelijke goedje vergenoegd naar binnen. Ook de liefde van deze vrouw gaat (vaak) door de maag. Ik kon mijn liefje wel zoenen! Op de avond van mijn thuiskomst stonden verse witte asperges uit Navarra op het menu. Die godenspijs doet het in Noord-Spanje goed op losse spoelgrond van de rivier de Ebro. Het Spaanse witte goud is heel kortstondig verkrijgbaar; de bulk gaat rechtstreeks naar de conservenindustrie. Asperges behoren weliswaar niet tot de ijzerrijke groenten (bevatten wel veel vitaminen en mineralen) maar ik verorberde ze met huid en haar, inclusief gekookt eitje.

Mijn eetlust nam met elke hap, met ieder maaltijd toe. Alles dat ze kookt eet ik met veel smaak. IJzerbommetjes als lever (kip en rund) en ander rood vlees -onder andere perfect bereide biefstuk- volgden. Ik eet nu wel veel meer vlees dan voorheen maar dat dient een goed doel, zal ik maar zeggen. Alle gerechten wordt ruim bestrooid met gedroogde peterselie, basilicum en/of tijm. Een ons van die kruiden verschaft ongeveer 600% van de benodigde hoeveelheid ijzer per dag. Vrouwen in mijn leeftijdscategorie hebben 9 mg per dag nodig. Met een onsje leverworst op vezelrijke boterhammen of knäckebröd heb ik al minstens 5 mg binnen.

De absorptie van ijzer door het lichaam wordt bevorderd door het eten van veel verse groenten en fruit; iets dat ik al mijn hele leven met plezier doe dus dat is geen straf. Blauwe bessen, frambozen, verse abrikozen, appels, peren, druiven, bananen... het valt niet aan te slepen. Nog even en ik word een heuse Iron Lady. 's Avonds zitten er twee gelukkige meisjes aan tafel: ik, omdat het mij allemaal zo heerlijk smaakt, zij omdat ze dat ziet en hoort. “Gerechtigheid” moet ze in de afgelopen week zeker hebben gedacht. Ik vind mijn eigen Florence Nightingale de grootste held van Spanje. De menukaart is mooi in Huize Weltevree. Publiekelijk bied ik haar mijn excuses aan: ik eet graag wat dit potje (ver)schaft!

Deze week begon de 2017-serie van Masterchef Australia, in het land van oorsprong. Vanaf nu moet ik voorzichtig zijn met bladeren door de Sydney Morning Herald online. Mijn liefje zal zich daardoor niet laten weerhouden maar ik drukte haar wel op het hart zich dit jaar niet te verspreken, om het voor mij spannend te houden. (Ze heeft er een handje van een finalist of zelfs een winnaar te verklappen; onbedoeld, dat wel...) Later dit jaar zal dit zeer geliefde kookprogramma hopelijk weer op de Nederlandse tv zijn te zien. Ik kijk ernaar uit.

De jury bestaat weer uit hetzelfde leuke trio (v.l.n.r.): Gary Mehigan, George Calombaris en Matt Preston. Culinair recensent Preston doste zich voor dit seizoen uit met een deels grijze baard. Ik dacht dat de baardtrend over zijn hoogtepunt heen is?! Het maakt hem in mijn ogen stukken ouder dan hij in werkelijkheid is (53)!

Eerder deze week las ik dat topchef Calombaris behoorlijk onder vuur ligt. Hij zou zijn personeel zes jaar lang hebben onderbetaald. Zelf zegt hij dat het een onopzettelijke blunder is. Voorts kreeg hij recent een rechtzaak aan zijn broek van een van de 90 gasten die in 2014 ernstig ziek werden door vergiftigd voedsel in zijn restaurant Hellenic Republic in Melbourne. En vorige week misdroeg hij zich in voetbalstadium tegenover een jongeman die, naar verluidt, zijn familie beledigde. Ik bekeek het videofilmpje en zie Calombaris inderdaad met ferme pas op iemand op de tribune afstappen en diegene een zet geven. De volgende dag betuigde (ook) hij publiekelijk spijt van zijn actie. Als het tot een aanklacht komt en die wordt terecht verklaard, kan hij een strafblad krijgen. Het duurt veel langer om een een held te worden dan om held-af te zijn.