Stoute jongens

Vanuit het resort liepen we onlangs met de mannetjes naar een restaurant voor de lunch toen mijn oog viel op een kleine boom met hangende oranje bessen en paarse bloemen. Huh?! Die staat ook bij ons op het terras in Spanje! Aan een van de tuinmannen vroeg ik of hij de naam wist: “Bonsai Bali.” Dat kon niet kloppen... Na terugkeer zocht ik op het web naar de werkelijke naam. Dat had ik veel eerder moeten doen want een zoekopdracht met “hanging, yellow berries and purple flowers” leverde direct een hit op.

Het blijkt te gaan om duranta erecta (ook wel duranta repens genoemd). De struik voelt zich lekker in de tropen en in vorstvrije gebieden en houdt van zon en beschutting. Dat is precies wat het hier en bij ons in het sub-tropische Spanje krijgt. Menig bezoekende vriend vroeg zich, met ons, af hoe die mooie bloemen heetten. Op het terras thuis werd het een gevaarte dat ik aan het einde van de zomer drastisch moest snoeien. Vervolgens zocht ik naar de Nederlandse naam hetgeen ook direct raak was. Deze struik of kleine boom heet ‘stoute jongens’. Nergens vond ik een verklaring voor die opvallende naam maar de gele bessen zijn giftig; wellicht is dat reden genoeg om stout te worden genoemd. Zo, dit raadsel is opgelost. Tick in the box!

Dat is misschien wel het allerleukst aan reizen: je leert iedere dag en legt allerlei dwarsverbanden. Zo ontdekten wij tijdens onze wereldreis in 2005 dat we in Campoamor aan de Costa Blanca op een breuklijn woonden. Dat ontdekten we in een museum in Nieuw-Zeeland -dat ook aardbeving-gevoelig is- op een wereldkaart met lampjes. Ik drukte op een zo’n knopje en de enorme beving van Torrevieja die de stad in 1829 bijna geheel van de kaart veegde, lichtte op…

Foto: Luciano Ferrero

In een recente Jakarta Post las ik over de Balinese kunstenares Ni Nyoman Tanjung, wiens werk momenteel deel uitmaakt van de Biënnale van Jakarta. Deze inmiddels 85-plusser is momenteel een van de evacués van berg Agung, haar geboortegrond. Ze verblijft in een evacuatiekamp in Denpasar. Voor haar is de vulkaan niet slechts een berg stenen en lava, het is de verblijfplaats van haar voorouders en een bron van inspiratie.

Ze was een getrouwde vrouw toen Gunung Agung voor de eerste keer in haar leven uitbarstte (1963). Ze had destijds reeds een dochter maar, zoals vele Balinezen, wachtte zij smachtend op een jongen. Die zorgt namelijk later voor zijn ouders en maakt hen zelf tot voorouder. Volgens Balinese traditie verlaten meisjes het ouderlijk huis om te gaan wonen bij de schoonouders die zij vervolgens gaan verzorgen. Een zoon (sentana) is hier de garantie voor een verzorgde ouderdom. Ze kreeg twee zonen maar die overleden beiden rond 1970. Na hun dood raakte Ni Tanjung de weg kwijt. Kasian. Ze begon kinderkopjes op brokken lava te schilderen en die stapelde ze op in haar achtertuin. Een Zwitserse kunstenaar (levend in Bali) ontdekte haar bijzondere kunst die hij ‘Art Brut’ noemde. Hij gaf Ni Tanjung karton en een schaar om haar te stimuleren haar kunsten verder te ontwikkelen. Haar werk is inmiddels tentoongesteld in Lausanne. Je zou haar creaties-op-een-stok primitieve varianten op de traditionele wajang-poppen kunnen noemen.

Een review van een nieuwe horeca-gelegenheid in Lovina, Cafe Greco, mag hier niet ontbreken. Sinds enkele jaren woont een Griekse Nederlander (een soort blond-grijze Demis Roussos al weet ik niet of hij kan zingen), met zijn Indonesische vriend in deze omgeving. In het Vaderland was hij een succesvol ondernemer en hij is een heuse polyglot. Hij naturaliseerde tot Indonesiër en begon hier een Grieks restaurant waar we vorig jaar een aantal keren aten. Dat restaurant sloot zijn deuren afgelopen jaar. Hij verplaatste zijn restaurant en bouwde bovendien een nieuw pand op de hoek van de straat van ons huidige resort. In maart 2017 opende hij dat eetcafé dat wij een ware aanwinst vinden. Je kunt er ontbijten, lunchen en dineren. De zaak oogt heel modern, fraai en clean. De koffie is er heerlijk, de taarten groot en zoet, de feta is van topkwaliteit, het lamsvlees komt uit Nieuw-Zeeland en ze hebben een mooie rosé uit de Côte de Provence. Kom er eens om in Noord-Bali! Het personeel lijkt te zijn geselecteerd op hun looks en seksuele geaardheid… Wij vinden het leuke, stoute jongens.

Afgelopen vrijdagavond keken mijn liefje met de laptop op schoot naar enkele afleveringen van Masterchef Australia 2017. In het begin van de week was de internetverbinding nogal instabiel. Tv-uitzendingen terugkijken lukte dan ook niet. Vrijdag jongstleden echter wel weer dus we bekeken we de oorspronkelijke Australische (langere) episode 61, zonder reclame (dat is een zegen). 

We zagen allereerst een zeer ontspannen en gezellige masterclass en daarna werden de rollen omgekeerd. Deze keer was er een Mystery Box-uitdaging voor de chefs in de jury. De mannen zweetten peentjes, er zat namelijk van alles in de doos waarmee nauwelijks te koken viel. Afscheidskado van de overgebleven kandidaten. Daarna volgde een competitie waarbij de drie finalisten tegen de professionals moesten koken. De amateurs wonnen. George & Gerry kwamen door vals spel op de ‘Naughty Chair’ terecht, de stoel in de strafhoek. Zoiets kan alleen in de Australische versie van dit mooie kookprogramma. In Bali is dat verschijnsel ook bekend en wordt ‘kursi nakal’ genoemd. Ik miste mijn kijkmaatje Bernadette wel. Afgelopen jaar keken we vaak synchroon van verschillende locaties. Zij zag de finale reeds. Het wordt, naar verluidt, een emotionele rollercoaster. Wij gaan het vanavond of morgen beleven. En daarna bijna een jaar wachten op de volgende jaargang.