Finaleweek, laatste week

We beleven onze laatste week van dit jaar in Spanje. We zijn net op orde na de vorige logeerpartij of nieuwe bezoekers melden zich alweer. Vriendinnen Rose-Marie en Ingrid uit Zwitserland komen eraan. De laatste keer dat we gevieren tijd doorbrachten, was in Zwitserland in 2008. Rose-Marie kwam in haar eentje in 2010 nog een weekje logeren op de camping in Nederland. Ik bladerde door mijn digitale foto-albums van die tijd en ervoor. Ik kreeg zelf geplukte edelweiss van hen die ik droogde en nog steeds heb, we plukten niet-giftige paddenstoelen die Ingrid vakkundig bereidde, logeerden in een traditionele blokhut in de Dolomieten, dansten met elfjes en bosnimfen. Door hen ontdekte ik Hundertwasser en Niki de Saint Phalle. Oja, en zij aten ijsjes. Sweet memories.

De dames wonen zelf heel fraai, met zicht op het meer van Zürich. Zij stuurden ons onlangs een stemmige foto van hun besneeuwde voortuin. Mijn liefje stuurde daarop een foto terug van onze casita in de zon. Dit jaar gaan ze ervaren hoe het is om te overwinteren aan de Costa Blanca. Normaliter reizen ze in deze tijd van het jaar af naar het droge, zonnige westen van de Verenigde Staten maar met Trump aan het roer en alles wat zich er sinds diens presidentschap afspeelt, zien ze er dit jaar vanaf.

Vandaag viert Spanje de Dag van de Grondwet, de herdenking van de goedkeuring van de post-Franco grondwet in 1978. De democratie kwam minder dan 40 jaar geleden terug in Spanje; een aparte gedachte. Het is een nationale feestdag, iedereen is vrij. Deze week is het dan ook iets drukker in onze woonwijk. Het is hier nog lekker weer. Elke middag trekken mijn liefje en ik erop uit; zonder jas maar wel in trui. Elke dag speur ik de duinen af naar vogels die ik niet eerder in het gebied zag. Nieuwe soorten vinden, wordt met de dag lastiger. Toch gebeurde het. Jufferkraanvogels in de lucht! Ze komen onder andere uit Finland en Litouwen en zijn op weg naar Afrika. Laat maar waar. In de verte zag ik Spaanse stoomboten naar het zuiden terugvaren. Ze waren te ver weg om te zien of er zwarte pieten aan boord waren.

Op een andere dag, op een ander moment keek ik vanaf de boulevard langs de duinen via een doorkijkje richting het strand. Daar zag ik iets wat ik niet kon determineren op die afstand maar waarvan mijn intuïtie zei dat ik het van dichterbij moest gaan bekijken. Het bleek te gaan om een dode moeraal. Preciezer gezegd ging het om de Middellandse Zee-murene, Muraena helena. Het dier kan 1.5 meter lang worden en 15 kilo wegen. Dit dode exemplaar was echter korter en lichter. Een beet kan gevaarlijk zijn voor de mens, vanwege toxisch slijm op de huid. Deze diersoort staat op de rode IUCN-lijst, die van meest  bedreigde diersoorten. Van deze had ik niets meer te vrezen. 'Broeder aal, zuster vogel', om met Jan ter Louw te spreken. Hij sprak gisteravond bij DWDD heel mooi over teloorgaande natuur en de noodzaak van conservatie, vooral door jongere generaties.

Wie ook met één sprong in de finaleweek belandde, was de Brit Arum Nixon. Hij is een van de zeven resterende kandidaten in het kookprogramma van Masterchef Australia 2017. Ik heb een zwak voor deze jongeman. Hij is zó bescheiden, vriendelijk en goed! Arum is een meester in het bereiden van klassieke gerechten, vooral zijn puree is spraakmakend. Als rondewinnaar van de beste soufflé mocht hij koken tegen een professionele kok. Eerder dit seizoen lukte het een andere kandidaat al om een chef-restauranteigenaar te verslaan tijdens zo’n kooktest. (Eloise deed het, inmiddels viel zij af.) Het geeft aan hoe hoog het kookniveau van de amateurkoks van deze jaargang is.

Bij winst kon Arum rechtstreeks naar de finaleweek worden geteleporteerd. Hij mocht tien ingrediënten van een tafel van 20 kiezen. Chef Federico Zanellato moest het doen met de overblijfselen. Bovendien kreeg de amateur 15 minuten meer kooktijd. Met zijn runderbiefstuk in pernod, diverse bereidingen van knolselderij, kruimels van bloedworst en macademia behaalde Arum 26 van 30 punten. Zanellato scoorde 24 punten met zijn tortelli gevuld met Jerusalem-artisjokken, mosselen en chili. Geen schande, wel mooie televisie. De dag erna behaalde ook Ben-met-Nederlandse-roots een finaleplaats. Met zijn Hollandse bitterballen lukte het bepaald niet (hij overleefde de afvalronde), nu wel. Vanzelfsprekend ben ik fan van hem! Mijn andere favoriet, Sarah, moet vandaag koken in een eliminatieronde. Kasian.

Vanwege ons aanstaande vertrek gaan mijn liefje en ik de finale niet op de Nederlandse tv zien. Vriendin Bernadette, net zo’n fan van het programma als ik, zegde toe mij te informeren zodra de finaleweek aanvangt. (Volgens mij gaan er vier kandidaten in die laatste week aan de slag.) De uitzendingen van die week ga ik dan via YouTube of het Australische Ten-kanaal terugzien. Kijken via Uitzending Gemist kan niet in Bali vanwege geoblokkering.

De mannetjes in Bali tellen de dagen af tot onze komst. Aanstaande vrijdag ontvangen zij hun schoolrapport en daarna breekt hun eindejaarsvakantie aan. We vroegen hen tijdens de recente Skype-sessie hoe de schriftelijke overhoringen verliepen. Kleine Damai antwoordde “baik-baik” (heel goed), grote broer Yuda zei “I don’t know”. Ons verbaasden die antwoorden niet. De jongste blaakt altijd van zelfvertrouwen, de oudste is bedeesder en realistischer.

Vóór aanvang van hun finaleweek gaven we hen bureaus cadeau. Elsa liet ooit weten dat ze, nu ze allebei op de lagere school zitten en huiswerk hebben, vechten om het enige werktafeltje dat ze in huis hebben staan. Dat knoopten wij in onze oren. Vader & moeder zaten in dit complot. Zij lieten op ons verzoek twee teakhouten bureaus en bureaustoelen maken bij een plaatselijke timmerman. Pa tekende en mat op, ma deed de prijsonderhandelingen. We ontvingen een video met de eerste ervaringen. Lades gingen open en dicht, bruine handjes streelden over tafelblad en stoelzitting. Het deed mij denken aan mijn eigen, eerste bureau. Leuk! Daarna kwam de foto. Ik moest grinniken toen mijn oog viel op de rechterkant… De bureaus lijken naast elkaar net te breed voor de wand, de slaapkamerdeur kan waarschijnlijk niet dicht. Pfffff. Examens: we moeten ze elke dag van ons leven doen.