Niet alles was nep in 2017

Dit is de laatste dag van het jaar, tijd om terug te kijken. Dit was het jaar waarin Donald J. Trump aan zijn werk begon. Het ledental van de Internationale Broederschap van Enge Mannen groeide dan ook explosief. In de eerste maanden was ik in shock vanwege zijn verkiezing. Die schok ging weldra over in obsessie: er waren dagen dat ik niets anders las dan artikelen over de nieuwe president, zijn kabinet en Witte Huis-staf. Obsessie veranderde snel in afschuw. Pogingen om Obamacare af te schaffen, ontkenning van klimaatverandering, opzegging van het Parijse klimaataccoord om maar iets te noemen. Ultra-conservatieve aanstellingen, onpresidentieel getier en getweet tegen alles en iedereen, ontkenning en verdraaiing van feiten, goedpraten wat fout is, geruzie met buitenlandse regeringsleiders. De lijst is eindeloos. De vlam sloeg bijna in de pan vanwege Noord-Korea. Twee oenen op één kussen… daar ligt de duivel tussen!

Poetin & puppets bleken niet alleen een dikke vinger in de Amerikaanse pap te hebben, de Russen zouden tevens verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk, Nederland, Duitsland en Spanje hebben willen beïnvloeden met de opzettelijke verspreiding van desinformatie. Binnenlandse veiligheidsdiensten schijnen hun handen vol te hebben aan het afweren. Nieuwe koude tijden braken aan, de foute Rus is helemaal terug: nu in trolvorm.

En Enge Vrouwen? Die waren er ook. Dit jaar begon voor mijn liefje en mij met een rondreis door Myanmar. Destijds waren er al geruchten dat het in de staat Rakhine rommelde. Inmiddels kent de wereld de gruwelijke verhalen: systematische moord, verkrachting, plundering en brandstichting. Kortom: etnische zuivering van moslims door Birmese militairen. De stateloze Rohingya vluchtten met honderdduizenden tegelijk naar buurland Bangladesh. 60% van de vluchtelingen zou uit kinderen bestaan. De 72-jarige leider van de boeddhistische regering, Aung San Suu Kyi, ooit winnares van de Nobelprijs voor de Vrede, ontkende de omvang en aard van het geweld in alle toonaarden. Ze ging zelfs een stap verder: er zou sprake zijn van fake news. De schuld werd neergelegd bij de opstandelingen.

2017 was het jaar van de start van de Brexit-onderhandelingen. Ook die beweging kwam tot stand door zogenaamde “post-truth politics”. Het ultieme voorbeeld van fake news was de claim dat het vertrek uit de EU £350 miljoen per week extra voor de Britse Gezondheidszorg zou opleveren. Theresa May riep dit jaar tussentijdse verkiezingen uit. Zij beloofde stabiliteit maar veroorzaakte chaos. Een politieke coupe-poging uit eigen gelederen bedreigt deze minister-president al maandenlang.

Dit was het jaar van de Grote Ontmaskering, wat mij betreft. Talloze bekende wereldburgers vielen van hun voetstuk. ♫ Ministers leren braille want zij zijn al jaren blind, verzamelen medailles omdat hun vrouw dat prachtig vindt. Maar vreemd, je ziet ze nooit op straat want wat er ook gebeurt, ze blijven veilig binnen met een slot op elke deur. Getuigen zijn zelden helden, echte helden zie je zelden. ♫ Maar ze zijn nog te vinden. Mijn helden van dit jaar zijn de Nederlandse advocate Bénédicte Ficq (1957) en de beweging #MeToo. Ficq is niet alleen kleurrijk, ze is top en dapper in haar beroep. Ooit werd ze verkozen tot beste vrouwelijke strafpleiter maar dat is niet mijn motivatie. Met de Stichting Sick of Smoking kwam ze in actie tegen de misdadige tabaksindustrie. Eerder deze maand deed ze aangifte van poging tot moord bij het Openbaar Ministerie. Dat is niet eerder vertoond in de wereld. (Amerika kent wel veel civiel-rechterlijke zaken tegen de tabaksindustrie.) Die unieke actie kreeg inmiddels navolging in het buitenland. 

Over #MeToo kan ik kort zijn: de vrouwen achter deze beweging werden niet voor niets door Time verkozen tot Person of the Year 2017. Wat velen niet weten, is dat de beweging niet in 2017 ontstond maar minstens tien jaar eerder. Het was de zwarte Amerikaanse activiste Tarana Burke die destijds als directeur van Girls for Gender Equity opkwam voor jonge zwarte vrouwen die te maken kregen met seksueel misbruik. Het waren haar twee woorden die strijdkreet werden van de stormachtigste beweging van dit jaar. Madeleine Albright (voormalige minister van Buitenlandse Zaken voor de VS) zei ooit dat er een speciale hel is voor vrouwen die andere vrouwen niet helpen.

Vanuit persoonlijk perspectief kan ik het afgelopen jaar zonder meer enerverend noemen. Mijn jarenlange sneue heup werd door doctor César vakkundig vervangen door een prothese. Oké, ik leef voort met een nepheup maar die gaf mij mijn mobiliteit terug. Tijdens mijn revalidatie was mijn liefje de gedroomde Florence Nightingale. Ze hielp mij overal bij en zorgde daarmee voor een spoedig herstel. Thank you, sweetheart.

Zij en ik verhuisden in maart naar een huis aan de kust in een overwegend Spaanse woonplaats; iets wat onze vriend Gerardo “een van de beste beslissingen van [ons] leven” noemde. We wonen nu op loopafstand van een van de mooiste stranden van de Costa Blanca, achter fraaie duinen met een fantastische wandelboulevard erlangs. In de zomer zwommen we hier elke dag in zee. We werden vaste klant bij Chiringuito Ramón, de lokale strandtent met misschien wel de lekkerste paëlla van de omgeving. Sinds de verhuizing volgt mijn liefje Spaanse les in het dorp. Zelf pik ik inmiddels ook een graantje mee van al dat oefenen met Duolingo. Het mooiste Spaanse woord dat ik dit jaar ontdekte, is ‘rombombante’ (gulzig).

Yuda in Bali werd dit jaar een tiener, broertje Damai ging naar de lagere school. Grote stappen voorwaarts in het leven van deze kleine mannen. Ze wonen weliswaar ver weg maar zijn vaak in onze gedachten. Op dit moment zijn we bij hen, volgende week is hun vakantie voorbij en keren ze naar de schoolbanken terug. Wij kwamen tien achtereenvolgende jaren naar Bali; een lustrum dat op gepaste wijze werd gevierd, wat ons betreft. Volgend jaar gaan we maar eens overslaan... 

Dit was niet alleen een productief blogjaar, 2017 zat vol met hoogtepunten. Een decennium aan blogs, in juni publiceerde ik mijn 1000ste. De meestgelezen blog van dit jaar is getiteld Project 3R. Het gaat over een unicum: sneeuw op het Spaanse honk en ons vertrek uit Orihuela Costa. Dat verhaal werd tot mijn eigen verbazing meer dan 5.500 keer gelezen. “It’s not a story if it doesn’t have an audience”. Die zin las ik in ‘Exit West’ van de Pakistaanse auteur Mohsin Hamid. Hij stond op de shortlist voor de Man Booker Prize van 2017 maar won niet. Het beste boek dat ik dit jaar las las, is getiteld ‘The Sea Around Us’ van de Amerikaanse Rachel Carson. Deze biografie van de zee uit 1951, maakte diepe indruk op mij. De zeeën en oceanen maakten een erg slecht jaar door vanwege overbevissing, plastic en andere vormen van vervuiling. Deze ecologe-avant-la-lettre  zou zich in haar graf omdraaien als ze dit wist.

Dit jaar was evenmin een topjaar qua reizen maar ik hoop dat 2018 daarin verandering gaat brengen. Reisplannen voor binnen- en buitenland te over! Met mijn gerepareerde heup kan ik weer elke gap overbruggen. Ik heb dan ook zin in 2018. Op dit moment zou ik wel naar Sydney willen vliegen om daar het vuurwerkspektakel mee te maken. Dit jaar is extra bijzonder want het staat in het teken van het homohuwelijk waarvoor in 2017 een meerderheid ontstond. Down Under werd daarmee het 26ste land ter wereld dat same-sex marriage toestaat. Volgend jaar zal het daar dan ook verbintenissen regenen. 

Jou, trouwe alsmede toevallige lezer, dank ik voor je tijd en aandacht. Ik wens je een gezellige oudejaarsavond en een goed begin van het nieuwe jaar.

P.S. Alle illustraties van politieke personen zijn van de hand van tekenaar Siegfried Woldhek. Die had een heel goed jaar.